Blog

Η Πολεμική Αεροπορία γιορτάζει . . .

<< Των ουρανίωv στρατιών Αρχιστράτηγοι, δυσωπούμεv υμάς ημείς οι ανάξιοι, ιvα ταίς υμώv δεήσεσι, τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγωv, της αύλου υμών δόξης, φρουρούvτες ημάς προσπίπτοντας, εκτεvώς και βοώντας, Εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς, ως Ταξιάρχαι των άνω Δυνάμεων>>.

Η Πολεμική Αεροπορία επέλεξε τον Μιχαήλ, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, τον ισχυρότερον των Αρχαγγέλων, ως Προστάτην της.
Βέβαια, στον Πρόλογο του Φάουστ, ο Γκαίτε δίνει ‘‘ισότιμο’’ λόγο και στους τρείς, για να δοξάσουν την απόλυτη ευδαιμονία που βασιλεύει μέσα στη Δημιουργία, που όλα τα συντονίζει μιά αιώνια Αρμονία. Και ο ποιητής να υπαινίσσεται, ότι το μεγαλείο της ομορφιάς βρίσκεται στην απλότητα και τη γαλήνη!

Ραφαήλ: <<Ο ήλιος (η αιώνια ευδαιμονία) ηχεί με τον παλιό του σκοπό // Μεσ’ των αδελφικών σφαιρών το ανταγωνιστικό τραγούδι. // . . . . . // Τα ακατάληπτα υπέροχα έργα // Είναι εξαίσια όπως την πρώτη ημέρα>>.
Γαβριήλ: <<Και γρήγορα, και ακατάληπτα γρήγορα // Περιφέρεται της γής η ομορφιά. // Αλλάζει η παραδείσια φωτεινάδα // . . . . . // Στην αιώνια γρήγορη της σφαίρας τροχιά>>.
Μιχαήλ: <<Και θύελλες συναγωνίζονται // Και λυσσαλέες σχηματίζουν μιάν αλυσίδα // . . . . . // Όμως οι άγγελοί σου, Κύριε, δοξάζουν // το ήρεμο πέρασμα της ημέρας σου>>.

ΣΧΟΛΗ ΙΚΑΡΩΝ – Τατόϊ, 8 Νοεμβρίου 2018, 12 μ.μ. ώρα.

Πώς προσέρχονται οι Veterans στο λίκνο της αεροπορικής τους καριέρας; Ναί,
Με το συναίσθημα, ότι <<Άμμες ποκ’ ήμες άλκιμοι νεανίαι>> (εμείς ήμασταν κάποτε ρωμαλαίοι νέοι).

Με τον στοχασμό, ότι <<Η ζωή το μάκρος τής κλωστής γυρίζει και στ’ αδράχτι το τυλίγει>>.

Με την αναγκαία στωϊκή απάθεια, που ξεθωριάζει τη φρίκη που μπορεί να αισθάνεται κάποιος για το πέρασμα του χρόνου!

Πρόλογος καριέρας, λοιπόν, η Σχολή από το 1931, με πολλές προϋποθέσεις και περισσότερες αβεβαιότητες. Με μεσουρανήματα και συντρίμμια. Με πολύ ιδρώτα, αλλά και με πολύ πόνο. Ναι, πριν δύο ημέρες εγκαινιάσαμε το μνημείο αυτών που δεν ‘‘επέστρεψαν’’. Πεντακόσια και πλέον ονόματα αεροπόρων στις μαρμάρινες πλάκες, με την επιγραφή, ‘‘Υψώθηκαν Πέφτοντας’’! Κ’ ένα δάκρυ . . . Αιωνία η μνήμη αυτών!
Ποιος καλός δαίμων, άραγε, οδήγησε, τότε, μέχρις εδώ τα βήματά μας; Προσβλέπαμε, τότε, ενσυνείδητα, στο απροσδιόριστο ‘‘εύ’’ της ζωής ή απλώς στον βιοπορισμό; Ήταν η ιδέα ή ο ρεαλισμός; Ο ρομαντισμός ή η σκληρή πραγματικότητα; Ανεξιχνίαστο! Γιατί, όπως λέει ο ποιητής, ο άνθρωπος πάσχει αενάως να βρεί τον πραγματικό του εαυτόν. Και οι αποφάσεις του ανθρώπου δεν προσδιορίζονται πάντοτε από ‘‘μια σπίθα θείου φωτός’’.

Ναι, και πάλι στο πλακόστρωτο, μετά από πέντε δεκαετίες, με την ηχώ των χρόνων εκείνων της Σχολής παρούσα, διαυγή και αποκωδικοποιημένη. Και οι συνειρμοί, διακριτοί κρίκοι ατέρμονης αλυσίδας. Ηχεί ακόμα, εκείνο το αβάσταχτο καρδιοχτύπι στα αποκαλυπτήρια της Έκθεσης, τελευταίο μάθημα των εισαγωγικών εξετάσεων, <<Η ελληνική επαρχία το θεμέλιο του εθνικού μας οικοδομήματος>>. Ζώσα πραγματικότητα για μένα. Ερχόμουν από την επαρχία. Λίγο καιρό πριν είχα κρεμάσει τη γκλίτσα! Είχαν αφήσει το γραπτό μου τελευταίο. ‘‘Και τώρα να σηκωθεί ο αρχηγός’’, θα αναφωνήσει ο πρόεδρος της επιτροπής. Λυτρώθηκα όταν άκουσα το όνομά μου. Αύγουστος, 1963. Και, πλέον,. . . ‘‘Οι Ουρανοί είναι δικοί μας’’! (Το αεροπορικό σύνθημα, τότε, Πανεπιστημίου και Αμερικής γωνία).

Ναι, ο ήχος της ελευθερίας, και το θρυλικό Harvard. Η πρώτη πτήση, σε σχηματισμό επιδείξεως τριών τετράδων εκπαιδευτικών αφών, ανήμερα της εορτής της Αεροπορίας, μόλις 40 ημερών Ίκαροι, θα έρθει απροσδόκητα και απρογραμμάτιστα. Και τα στήθη θα φουσκώσουν, λίγο πρώιμα. Άγγελος Κατζιλιεράκης , ο εκπαιδευτής μου εκείνης της πρώτης φοράς. Και μετά από έξι χρόνια, θα κάνω μαζί του και την πρώτη πτήση με TF-104G. Με τελείως, βέβαια, διαφορετικές παραμέτρους. Ημέρα που είναι, Άγγελε, ήσουν ο τέταρτος αρχάγγελος στην πορεία μου την αεροπορική! Έρρωσο!

Ο απόηχος της ανταποδοτικής ‘‘νίλας’’. Η ταχεία κατάκλιση, και οι μηχανικές κινήσεις. Η εμφάνιση, η αισθητική, η έκφραση, και η αυτοεκτίμηση. Η στέρηση εξόδου, και ο εθισμός της καρτερίας. Τα πρώτα σφυρηλατήματα του χαρακτήρα. Κόσμημα η παρουσία μας, αποδεκτοί στην κοινωνία, πολλά τα χτυποκάρδια τρίτων. Στρατηγική, τακτική και μέθοδος, δόγματα και επιχειρησιακές σχεδιάσεις, τα ψιμύθια του αξιωματικού. H σφαλιάρα του solo και την επόμενη ώρα, ανώτερα μαθηματικά. ‘‘Μην πετάτε πέτρες στα τζάμια της Πολιτείας’’, επιμένει ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας. Πάσχα ένδον, κάποιοι επεχείρησαν να αντιγράψουν. Το ground effect, οι ακραίες τιμές της θερμοδυναμικής, η φυσιολογία της πτήσεως, πρωτόγνωροι όροι, εντυπωσιάζουν. Πόσα, πράγματι, είχε να μας πεί ο καθηγητής της Φυσικής, όμως, ακριβοθώρητος. Τελετές και παρελάσεις. Κόκκας – Λυμπουσάκης, ιεραρχικά προϊστάμενοι, πρότυπα αξιωματικών! Και το Starfighter για πρώτη φορά στους ελληνικούς ουρανούς, πάνω από τον Άγνωστο Στρατιώτη, με ζαλιστικό θόρυβο και μεθυστική ταχύτητα., σε κατακόρυφη επίδειξη. Και εμείς, Ίκαροι, μπρός από τα τιμώμενα πρόσωπα. Απόλυτος συγχρονισμός. Ηθικό, ακμαιότατο! Παρέλαση, 25ης Μαρτίου 1964.

Κόπωση πνευματική και απροσδιόριστος ιδρώτας. Πολλές οι απαιτήσεις για τη θεωρητική εκπαίδευση και περισσότερες για την εκπαίδευση αέρος. Πολλοί δεν θα ‘‘μπορέσουν’’. Και ο Ψυχίατρος να σε κοιτάζει βαθειά στα μάτια, ‘‘είσαι σίγουρος γι’ αυτό που πάς να κάνεις . . .’’ Στην επίδοση του ξίφους, με βασιλική παρουσία, τελευταία πράξη στο πλακόστρωτο της Σχολής, παρούσα και η μάνα-κουράγιο. Τι να σκεφτόταν! Αύγουστος, 1966. Και αμέσως, αναχώρηση για τους χώρους της αποφασιστικής πράξης, εκεί που ακουμπάει η άμυνα της χώρας, στα πολεμικά αεροδρόμια. Και ‘‘ως αν δαίμων βουληθεί’’. Χωρίς τυραννικούς δισταγμούς και άκαιρες αμφιβολίες.

Δεν βλέπαμε τότε, στο ξεκίνημα, την αεροπορική καριέρα/σταδιοδρομία ως ένα ‘‘κεφάλαιο’’ που μπορούσαμε να το αποκτήσουμε. Απλώς, ήταν μια αφετηρία, με μεγάλες προσδοκίες. Έφτασε, τύχη αγαθή, να ολοκληρωθεί. Και σήμερα, πληρότητα αλλά και δέος για την εθνική προσφορά και το αεροπορικό ίχνος. Νοσταλγία για την εκτέλεση της ‘‘αποστολής’’. Μια αποστολή, με πατριωτική ανιδιοτέλεια, απαύγασμα σύμπνοιας και αγαστής συνεργασίας ιπταμένων, μηχανικών και των άγρυπνων διακόνων του εθνικού συστήματος αεροπορικού ελέγχου. Μια αποστολή με σχεδιασμό και ιεραρχική απόφαση. Μια αποστολή που έπρεπε να γίνει με νού και με διάνοια, με αίσθημα και πάθος, αλλά και με ψήγματα τρέλας. Αγγίζοντας ενίοτε το ατμοσφαιρικό επέκεινα, είδος πραγματικής ελευθερίας. Μια αποστολή, σαν ποιητική τέχνη, με αρμονία, ρυθμό και μέτρο, μέσα στην ευδαιμονισμένη μοναξιά του μαχητικού, που, αλλοίμονο, δεν ταίριαζε σε όλους. Και ένα πεπρωμένο . . . στην άκρη του ορίζοντα.

‘‘Τύχη τα μέγιστα των πραγμάτων παρά λόγον είωθε κρίνειν’’. Ναι, το αίσιμον ήμαρ (ολέθρια ημέρα) δεν είναι το ίδιο σε όλους μας.

Μετά από τρείς δεκαετίες στις εθνικές επάλξεις, τιμώντας και τιμώμενος, και με δυό κλάρες, μόλις στα 49, Μάρτιος του .93, νέα ρότα για τον ιδιωτικό και πρωτογενή τομέα. Ευγνώμoνες προς την Πατρίδα. Και το θείον εγκολπούμενοι, με ταπεινοφροσύνη και ευλάβεια.

Η σημερινή τελετή έκλεισε με υπέρπτηση τριάδος αεροσκαφών F-4 Fantom της 338 Μοίρας (Μοίραρχος, Παναγιώτης Ι. Νούσιας), και ο πραγματικός ‘‘ήχος της ελευθερίας’’ παραμέρισε την ηχώ των χρόνων εκείνων!

Καλή δύναμη στα ε.ε. στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας και Αιέν Υψικρατείν!

Χρόνια Πολλά σε όλους! Γρηγόριος Δημ. Νούσιας – Αεροπόρος.