Blog

Η πολιτική ορθότητα σχετίζεται ως μέγεθος και ως πρακτική με το κατά περίπτωση ηθικοκανονιστικό πλαίσιο αναφοράς της. Πιο συγκεκριμένα προσδιορίζεται από τις εκάστοτε κυρίαρχες αντιλήψεις περί κοινωνικής πραγματικότητας και πολιτικής συγκρότησης. Έτσι και στην Ελλάδα, κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, εκπλήρωσε την αποστολή της αποτυπώνοντας εν πολλοίς τις επιχώριες ιδιαιτερότητες και κυρίως παθογένειές μας.

Ως μέγεθος η πολιτική ορθότητα ορίζει το φάσμα της αποδεκτής πολιτικής συμπεριφοράς και πραξεολογίας. Στην παρούσα συγκυρία της πολυεπίπεδης και παρατεταμένης ελληνικής κρίσης ήταν λογικό να επηρεάσει και τον τρόπο που λαμβάνει χώρα το πολιτικό γεγονός. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της δυσώδους κατάστασης που βιώνουμε, ως αίτιο αλλά και ως δυσοίωνη προοπτική, συνιστά η περαιτέρω σχετικοποίηση εφαρμογής του νόμου. Είτε αφορά την μη τήρηση του ΚΟΚ (Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας), είτε την εμπεδωμένη φοροδιαφυγή, είτε τέλος την διάπραξη πολεοδομικών παραβάσεων, συν τω χρόνω έγινε κτήμα της ελληνικής κοινωνίας η μερική, κατά περίπτωση και κατά το δοκούν, τήρηση των νόμων. Ακολούθως, ως λογική προέκταση της σχετικής ανομίας, άρχισαν να εκδηλώνονται πρακτικές λεκτικής και φυσικής άσκησης βίας, είτε ως απαράβατο συντεχνιακό δικαίωμα, είτε ως ιστορική «δικαίωση» διάφορων πολιτικών χώρων, είτε τέλος ως εργαλείο κοινωνικού μετασχηματισμού και επιβολής από θλιβερές μειοψηφίες. Δυστυχώς η βία έχει ανατιμηθεί ως μέσο πολιτικής έκφρασης, αποτυπώνοντας μια νοσηρή πολιτική πραγματικότητα που επηρεάζει και την ορθότητα.

Η χειροδικία μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου σε βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης από «συνάδελφό» του, έστω και αν προέρχεται από κόμμα που διακηρυγμένα αντιτίθεται στον κοινοβουλευτισμό και τελώντας υπό καθεστώς  περιοριστικών μέτρων, δηλοί τον διευρυμένο ρόλο της βίας στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και μάλλον αποτελεί ένας από τους λόγους που εκπροσωπείται το συγκεκριμένο κόμμα στην Βουλή. Φυσικά ο δημόσιος λόγος ήταν διακηρυκτικά καταδικαστικός για την συγκεκριμένη πράξη. Η λεκτική μόνο αποδοκιμασία, όπως δεν απέτρεψαν την εκδήλωση βίας εντός του Κοινοβουλίου οι προγενέστερες κατακρίσεις για τις χειροδικίες έναντι βουλευτών του ίδιου κόμματος στα πέριξ του κοινοβουλίου, από διαδηλώνοντες «πολίτες», δύσκολο θα αποτρέψει μια νέα εκδήλωση βίας. Μάλλον αυτήν την «λαϊκή» απαίτηση θέλησε ο εκφράσει ο χειροδικών βουλευτής.

Η ανεπάρκεια, το ψεύδος και η (αυτ)απάτη ανατιμήθηκαν πολιτικά δια της ανοχής  του κοινωνικού σώματος, ως εγγενή φαινόμενα του πολιτικού μας βίου εδώ και πολλά χρόνια, σε τέτοιο βαθμό που η παρούσα κυβέρνηση τα επικαλείται σχεδόν ως δικαιολογίες για τα πεπραγμένα της! Η πολιτική ορθότητα συνδέεται αιτιωδώς με το ηθικοκανονιστικό σύστημα και επομένως μόνο δεοντολογικά μπορεί να αυτονομηθεί από το κοινωνικό πλαίσιο που εκδηλώνεται. Ποιά αντικειμενική πολιτική ορθότητα δύναται να εξηγήσει ότι επαίρονται πολιτικοί για την άγνοια τους επί σημαντικών εγχωρίων ή διεθνών ζητημάτων, τα οποία όμως δεν εμπίπτουν των ενδιαφερόντων τους, ή ότι αμφισβητούν εμπράκτως την εφαρμογή ψηφισμένων νόμων;

Στην γειτονική Τουρκία ο λαός μέσω δημοκρατικών διαδικασιών – εκλογές, δημοψηφίσματα, κόμματα- εξέλεξε επανειλημμένως έναν μη δημοκράτη πολιτικό, ο οποίος επιδιώκει τον περιορισμό του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματός της! Ποιά δυτική πολιτική ορθότητα μπορεί να ερμηνεύσει την πορεία της Τουρκίας; Πώς οι καθεστηκυίες ευρωπαϊκές ελίτ εξέλαβαν τον πολιτικό λόγο, πώς ερμήνευσαν την εκλογή και πώς αντιμετωπίζουν την δράση του Αμερικανού Προέδρου D. Trump; Η πολιτική ορθότητα δεν δύναται να αυτονομηθεί από τον χώρο εκδίπλωσής της παρά μόνο ως αυτάρεσκη κριτική θέση προς αυτόν. Είναι ένα πράγμα η πολιτική ορθότητα η οποία προσδιορίζεται εν τέλει συλλογικά και είναι άλλο πράγμα η ατομική στάση προς την πολιτική και τον βίο γενικότερα που μπορεί όντως να έχει ο/η καθένας /καθεμία μας. 

Αναδημοσίευση από Νέα Πολιτική!