Blog

Αν ἐξετάσουμε τὴν ἱστορία μᾶς, ἀσφαλῶς καὶ θὰ ἐντοπίσουμε πολλὰ σημεῖα τῆς ποὺ χαρακτηρίζονται ὡς σταθμοί. Ὡστόσο, ἐλάχιστα εἶναι αὐτὰ ποὺ ἐπέφεραν ἀλλαγὲς καὶ κλυδωνισμοὺς μεγατόνων. Ἵσως καὶ μόνον τρία. Τὸ πρῶτο γεγονός εἶναι οἱ περσικοὶ πόλεμοι. Ὡς ἀπότοκος τῶν νικῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ὑπῆρξε ἡ καλλιέργεια τοῦ ἐδάφους γιὰ τὴν ἔλευση τῆς κλασσικῆς ἀρχαιότητας. Ἀκόμα καὶ ἡ ἐποχή τοῦ Ἀλεξάνδρου (ἀλλὰ καὶ τῶν διαδόχων τοῦ) προέκυψε οὐσιαστικὰ ὡς ἡ προέκταση ἐκείνων τῶν τόσο σημαντικῶν πολέμων. Τὸ δεύτερο γεγονός, ἦταν ἡ μεταφορά τῆς πρωτεύουσας τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους ἀπὸ τὴ γενέθλια πόλη τοῦ στὸ Βυζάντιο. Ἡ νεοφώτιστη βασιλεύουσα, ἡ πόλη τοῦ Κωνσταντίνου, θὰ διέγραφε πολὺ σύντομα μία δικὴ τῆς, ἀνεξάρτητη καὶ ἀξιοθαύμαστη πορεία, ποὺ θὰ βάσταγε κοντὰ ἕντεκα αἰῶνες. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ μακραίωνη πορεία, ἄνθισε ὁ Χριστιανισμὸς καὶ σμιλεύτηκε ὁ συλλογικὸς χαρακτήρας τῶν Ἑλλήνων τῆς ἐποχῆς, ποὺ ἐν πολλοὶς, κρατᾶ μέχρι τὶς μέρες μᾶς. Τὸ τρίτο γεγονός, εἶναι φυσικὰ ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821. Μιὰ ἀπίθανη ἀπὸ ὅλες τὶς ἀπόψεις περιπέτεια ποὺ τελικὰ ὁδήγησε στὴν ἐθνικὴ μᾶς παλιγγενεσία.   ρα πολλὰ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν περίοδο τοῦ εἱκοσιένα. Τὸ βασικότερο εἶναι ὅτι οἱ τότε Ἕλληνες, ἦταν συλλογικὰ ἕτοιμοι γιὰ τὸ μεγάλο ρεσάλτο. Ἐκ τῶν res gestae τῶν ἀγωνιστῶν (πολιτικῶν ἤ στρατιωτικῶν), ἀνεξαρτήτως ἰδεολογικῶν τοποθετήσεων καὶ ὁραμάτων, προκύπτει τὸ συμπέρασμα ὅτι σχεδὸν ὅλοι, παρὰ τὰ τραγικὰ τοὺς λάθη, ἤθελαν νὰ ὑπηρετήσουν τὸ μέγα ἰδανικὸ τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος. Τὸ σχεδὸν ὅλοι σημαίνει τὴν ἐξαίρεση ποὺ ἐπιβεβαιώνει τον κανόνα! Πῶς ἄλλωστε μποροῦν νὰ αἰτιολογηθοῦν οἱ 800.000 τῶν νεκρῶν τοῦ ἀγώνα ποὺ πότισαν τὴ γῆ καὶ προέρχονταν ἀπὸ ὅλα τὰ στρώματα τῆς τότε κοινωνίας; Οἱ καινοφανεῖς τάσεις διαφωτίσεως τῶν δῆθεν σκοτεινῶν πτυχῶν τοῦ ἀγώνα, χάριν τάχα τῆς ἱστορικῆς (ἀν)ἀκρίβειας, οὐσιαστικὰ συσκοτίζουν περισσότερο τὴν κοινὴ γνώμη διότι διαστρευλώνουν τὴν πραγματικότητα. Οἱ ἀμφισβητήσεις περὶ τῆς ὑπάρξεως ἤ ὄχι τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ, γιὰ τὸ ἂν ἦταν ἤ δὲν ἦταν ἡ 25η Μαρτίου ἡ ἡμέρα τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἀγώνα [παραδόξως, κανεῖς ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς κυρίους καὶ κυρίες δὲν γνωρίζει (sic) ὅτι ὁ ἀγῶνας ξεκίνησε στὶς 22 Φεβρουαρίου ἀπὸ τὶς παραδουνάβιες ἡγεμονίες!], γιὰ τὸν ρόλο τοῦ κλήρου καὶ ἄλλων πολλῶν, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν παράκρουση τῶν ζωντανῶν (δηλαδὴ ἡμῶν), λειτουργοῦν ὡς κλαδευτήρια τῆς ταυτότητάς μας καὶ τοῦ χρέους ποὺ ἔχουμε γιὰ τὴ διατήρηση αὐτῆς.

Ἡ ἀλήθεια, sine ira et studio, εἶναι μὶα: ὅλοι αὐτοὶ οἱ φαιδροὶ καὶ φλοῖσβοι, βασίζουν τὴ στρατηγικὴ τοὺς στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πλῆστοι ἐξ ἡμῶν, ἔχουμε ἀποκτήσει μιὰ στρουθοκαμηλικὴ σχέση ἐθιμοτυπίας μὲ κάθε τὶ τὸ παραδοσιακὰ ἑλληνικό. Δυστυχῶς, σήμερα κάναμε τὴν ἐθιμοτυπία κάτι σὰν τοτέμ. Εἴμαστε ἐθιμοτυπικὰ πατριῶτες, ἐθιμοτυπικὰ χριστιανοί, λίγο φωνακλάδες, ὅσο πατᾶ ἡ γάτα «δὲν βαριέσαι» καὶ πάντοτε ἕτοιμοι νὰ μᾶς χωρέσει ἡ τρύπα τοῦ βελονιοῦ σὲ κάθε διαφαινόμενη «εὐκαιρία». Πόσο ὅμως ἀλήθεια μᾶς ταιριάζει ὁ τζαμπαμαγκισμὸς καὶ ἡ περίπτωση τῆς κατάποσης τῆς καμήλου ἐνῶ ταυτόχρονα διυλίζουμε τὸν κώνωπα;

Ἐμπνεόμενοι καὶ πάλι ἐκ τοῦ εἱκοσιένα, προσπαθοῦμε νὰ ἐντοπίσουμε τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔπαιξε τὸν ρόλο τοῦ καταλύτη. Ὅπως τὸ διαστημόπλοιο χρειάζεται ἕναν πύραυλο προσκολλημένο πάνω τοῦ γιὰ νὰ τοῦ δώσει τὴν ὤθηση ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ ἐγκαταλείψει τὴ γῆ, ἔτσι καὶ ὁ ἑλληνισμὸς τῆς τότε ἐποχῆς ἀπαιτοῦσε τὸν δικό τοῦ πύραυλο. Αὐτὸς ὁ πύραυλος ἦταν ἡ Φιλικὴ Ἐταιρεία. Μὲ τὴ δράση τῆς, ζώστηκε γύρω ἀπὸ τὸν ἀπὸ δεκαετίες ἀναβράζων ἑλληνισμὸ τῶν τόσο ἑτερόκλιτων συμφερόντων καὶ προκάλεσε τὴν ἀνάφλεξη. Κανεῖς δὲν γνώριζε ἐκ τῶν προτέρων τὸ ἀποτέλεσμα. Τὰ γεγονότα, καὶ πόσο μᾶλλον ὁ πόλεμος, ἔχουν τοὺς δικοὺς τοὺς τρόπους νὰ μᾶς ἐκπλήσσουν.Τί θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει σήμερα τὴ δικὴ μᾶς ἀνάφλεξη;

Εὔλογα θὰ διερωτάστε τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν ὅλα τοῦτα μὲ τῆν δικὴ μᾶς πραγματικότητα ἔν ἔτῃ 2016. Κι ὅμως! ἡ μελέτη τοῦ εἱκοσιένα καὶ μάλιστα ἡ μελέτη τοῦ πῶς καὶ τοῦ γιατὶ φτάσαμε στὸ εἱκοσιένα, πρέπει νὰ κατέχει πρωτεύοντα ρόλο στὴν προσπάθειά μας γιὰ νὰ ἀποκρυπτογραφήσουμε τὸ παρόν. Μὴν ξεχνάμε ἐξάλλου ὅτι ὅπως εἰπώθηκε καὶ στὴν ἀρχή, ἀποτελεῖ τὸ μέγα γεγονός τῶν τελευταίων 200 ἐτῶν καὶ αὐτὸ ποὺ ἄνοιξε τὴν πόρτα γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ σήμερα.

Ἂς ληφθοῦν ἐπομένως σοβαρὰ ὑπόψη δὺο οὐσιώδη στοιχεῖα τοῦ τότε. Τὸ κρυφό σχολειὸ καὶ οἱ κλέφτες. Σήμερα, ἔγινε ξεκάθαρο ὅτι μέσα σὲ αὐτὸ τὸ συμπλεγματικὸ καὶ ἐχθρικὸ γιὰ τοὺς πολίτες τοῦ κράτος, τὸ μόνο ἀξιόπιστο μέσο ἀντίστασης καὶ προκοπῆς ποὺ μᾶς ἔχει ἀπομείνει εἶναι ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία. Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τόσο ραγδαίους ρυθμοὺς ἐναλλαγῆς τῶν συνθηκῶν καὶ μὲ τόσους πολλοὺς ἀφανεῖς (παρὰ ἐμφανεῖς) ἐχθροὺς ποὺ ἐπιβουλεύονται ἐν πολλοὶς τὴν ἴδια μας τὴν ὕπαρξη καὶ εὐημερία, ἀπαιτεῖται νὰ ἔχουμε στὸ ὁπλοστάσιό μας κάτι ἄμεσο καὶ δραστικὸ ποὺ νὰ μᾶς παρέχει τὶς ἀναγκαῖες προφυλάξεις. Αὐτὸ τὸ ἄμεσο καὶ δραστικό, δὲν εἶναι οὔτε τὰ λεφτὰ οὔτε καὶ κάτι ἄλλο ποὺ μετριέται μὲ τοὺς οἰκονομικοὺς ὅρους τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι μιὰ ἀλλαγὴ στὸν τρόπο σκέψης μας. Πρέπει ὅπως καὶ τότε νὰ γίνει μιὰ ἔντονη προπαρασκευή σὲ ἐπίπεδο ἰδεολογικὸ. Πρέπει νὰ ἀφυπνίσουμε τὰ ἀπὸ καιρὸ κοιμισμένα ἐθνικὰ μας ἀντανακλαστικὰ ποὺ δὲν ὑπακούουν σὲ παρατάξεις καὶ τρέχοντες πολιτικοὺς σχηματισμούς. Πρἐπει νὰ ἀναγεννηθεῖ ἡ κλεφτουριὰ στὸ ἐπίπεδο τῆς διανόησης. Κάθε σπίτι ἐπιβάλλεται νὰ γίνει καὶ ἕνα κρυφὸ σχολειό. Ἐκεῖ μέσα πρέπει ὅλοι νὰ μαθητεύσουν. Καὶ παιδιὰ ἀλλὰ καὶ γονεῖς. Δὲν ἀπαιτοῦνται πολλὰ πράγματα γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ κατορθωτό. Μόνο μερικὰ βιβλία ἀξιόλογα ποὺ οἱ πλῆστοι τὰ ἔχουμε ἤδη στὶς βιβλιοθῆκες μᾶς ἤ σὲ κοῦτες καλὰ στοιβαγμένες σὲ ἀνήλιαγες ἀποθῆκες. Ἀπαιτεῖται ἐπίσης μετάνοια, μὲ τὴν προσωπικὴ ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴ χριστιανικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἀπαιτεῖται ἀκόμα νὰ εἴμαστε κόσμιοι. Τέλος, Θέλουμε χρόνο για να ἀφοσιωθοῦμε στὴ μελέτη. Χωρὶς σοβαρὴ μελέτη, χωρίς στιβαρὰ ἐπιχειρήματα, τίποτα στέρεο δὲν μπορεῖ νὰ προκύψει• καμιὰ πραγματικὰ ἐλπιδοφόρος προοπτικὴ δὲν θὰ διαφανεῖ στὸν ὁρίζοντα. Ἂν πάλι δὲν ἔχουμε ἐμεῖς στὴ διάθεσή μας ἐναπομένον χρόνο, πρέπει νὰ τὸν ἐξασφαλίσουμε γιὰ νὰ τὸν ἔχουν κάποιοι ἄλλοι. Αὐτοὶ οἱ ἄλλοι εἶναι ὅσοι ἀναμένουν νὰ λάβουν τὴ σκυτάλη τῆς κοινωνίας ἀπὸ ἐμᾶς. Δηλαδὴ τὰ παιδιὰ μας καὶ τὰ ἐγγόνια σᾶς. Βλέπετε, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς σύντομες ζωὲς μᾶς, τίποτα δὲν μένει χωρὶς συνέχεια σὲ τοῦτο τὸν κόσμο…