Blog

Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών και οι επικείμενες εκλογές σηματοδοτούν συμβολικά το τέλος της σαραντάχρονης μεταπολίτευσης. Τα θετικά της περιόδου αυτής όπως η δημοκρατική διακυβέρνηση, η μακρά περίοδος ειρήνης, η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα και ευημερία  και κυρίως η ένταξή μας στην ΕΕ, επισκιάσθηκαν από την κρίση ηθών, αξιών και προτύπων τα οποία με την σειρά τους οδήγησαν στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο. Η κομματική διαφθορά, η συναλλαγή, η ιδιοτέλεια και το πελατειακό σύστημα των εκάστοτε κυβερνώντων κομμάτων, υπό την ανοχή των κομμάτων της αντιπολίτευσης (π.χ. κουβέντα για το συνδικαλιστικό φαγοπότι και το υπέρογκο κράτος), διαχύθηκαν σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό και καλλιέργησαν αχαλίνωτο καταναλωτισμό. Τα φαινόμενα αυτά στέρησαν την ευκαιρία να θωρακισθεί η χώρα θεσμικά ώστε να προσεγγίσει τα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σήμερα δεν έχει γίνει αυτοκάθαρση και εκσυγχρονισμός στα προσωποπαγή οικογενειοκρατικά κόμματα εξουσίας, ενώ οι αυτονόητες μεταρρυθμίσεις στο κράτος επεβλήθησαν έξωθεν και όχι με ημέτερη πολιτική πρωτοβουλία. Ουδέποτε διατυπώθηκαν τα Εθνικά μας Συμφέροντα, οι Εθνικοί μας Σκοποί και ουδέποτε υπήρξε διακομματική συμφωνία για την Εθνική μας Στρατηγική. Όλα αυτά τα αυτονόητα, ωχριούσαν μπροστά στο πολιτικό κόστος και το «υπέρτατο όραμα» της επανεκλογής και του βολέματος. Τα ελεγχόμενα ΜΜΕ φρόντισαν να απασχολούν τους πολίτες με επουσιώδη και να αποκρύπτουν τον εθνικό κατήφορο. Σημερινό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η χώρα μας να αναφέρεται ως παράδειγμα προς αποφυγή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι φραστικοί λεονταρισμοί εγχώριας κατανάλωσης δεν αλλοιώνουν το γεγονός ότι έχει εκχωρηθεί μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, αφού η χώρα  παραμένει οικονομικά «διασωληνωμένη» και τους διακόπτες κρατούν ξένα χέρια.
Για να μην λησμονούμε την τεράστια ευθύνη την οποία φέρουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, υπενθυμίζεται ενδεικτικά η πορεία του δημοσίου χρέους (γενικής κυβέρνησης) ως ποσοστό του ΑΕΠ, που ήταν το 1970 17.4%, το 1975 18.3%, το 1980 22.6%, το 1985 47.2%, το 1990 89.0%, το 1995 108.7%, το 2000 103.2%, το 2005 109.1%, το 2011 159% και το 2013 175.1%.Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίζεται τον κρατισμό, θα πρέπει να ανασύρουμε από την μνήμη μας και τις επισημάνσεις του Ι. Λάμψα («ελληνική νομενκλατούρα», 1985), ο οποίος αποδίδει την σταδιακή μείωση της ανάπτυξης και τις δυσχέρειες στους πολίτες και την ιδιωτική πρωτοβουλία, κατά την περίοδο 1974 – 1984, στις κρατικές παρεμβάσεις και γιγάντωση του δημοσίου. Κατά την περίοδο εκείνη, ο καθαρός δανεισμός εξαπλασιάσθηκε (το 1975 αντιπροσώπευε το 5.7% του ΑΕΠ, ενώ το 1983 έφθανε το 15%). Ο μισός προϋπολογισμός διατίθετο σε μισθούς για συντάξεις. Σε ένα καπιταλιστικό διεθνές περιβάλλον το κράτος εργοδότης αποτελεί παρωχημένη και αποτυχημένη συνταγή.
Ο λαός οφείλει να σπάσει τον φαύλο κύκλο αναπαραγωγής ενός πολιτικού συστήματος που αυτοεξυπηρετείται αντί να υπηρετεί τον ελληνικό λαό και τα Εθνικά του Συμφέροντα. Ένας ώριμος πολιτικά λαός θα πρέπει να ξεχωρίζει το πολιτικό δέον γενέσθαι το οποίο προτάσσει τα εθνικά μας θέματα, την ισονομία, ισοπολιτεία, την ελευθερία, την έννομη τάξη και ασφάλεια, την πραγματική οικονομία, τις επενδύσεις, την πραγματική παραγωγή και ανάπτυξη, την δημιουργία θέσεων εργασίας, την κοινωνική συνοχή, τις μικρότερες δαπάνες έναντι των εσόδων, την αποκέντρωση, την ανταγωνιστικότητα, την έρευνα, την καινοτομία, το σταθερό φορολογικό σύστημα, την παραγωγή αγαθών και ιδεών κ.α. και να το διαχωρίζει από τον κομματικό λαϊκισμό των υποσχέσεων, των «οραμάτων», της ουτοπίας, του δόλου, του πολιτικού κόστους, του ρουσφετιού, των εξυπηρετήσεων ομάδων ειδικών συμφερόντων και την διατήρηση στρεβλών «κεκτημένων».
Κρίνοντας συνολικά την μεταπολιτευτική πορεία του τόπου, ίσως το μεγάλο δίλημμα να μην  είναι το «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο» όπως συγκυριακά προσπαθούν να θέσουν οι κομματικοί αντίπαλοι αλλά «σοβαρά ή μη σοβαρά ελληνικά πολιτικά κόμματα». Ο ελληνικός λαός δεν θα πρέπει να ψηφίσει οργισμένα ή εκδικητικά διότι η πρακτική αυτή οδηγεί σε άκρα και ενδεχόμενες δυσάρεστες εξελίξεις. Αντιθέτως οι συμπολίτες μας θα πρέπει να επιλέξουν κατ’ αρχήν ικανά πρόσωπα βάσει πεπραγμένων, ουσιαστικών βιογραφικών, επαγγελματικής καταξιώσεως και όχι βάσει οικογενειακής καταγωγής, αναγνωρισιμότητος και άλλων επιφανειακών γνωρισμάτων. Στην κομματική επιλογή τέλος δεν χωρά συναίσθημα και νοοτροπία οπαδού. Η δύναμη βρίσκεται πάντοτε στα χέρια των πολιτών, αρκεί να την χρησιμοποιούν επ’ ωφελεία των ιδίων και των επερχομένων γενεών. Εις οιωνός άριστος «ψηφίζετε περί Πάτρης».

Κατεβάστε ΕΔΩ! το κείμενο.