Blog

Αθήνα, 6 Νοεμβρίου 2013
Ζαλισμένοι οδεύουμε τα πρόσφατα χρόνια, σαν διψασμένο κοπάδι που ψάχνει για νερό στην στεγνή αφρικανική έρημο. Από τότε που καταλάβαμε ότι πρόκειται για οικονομική κρίση μακράς διάρκειας ασχολούμεθα υπνωτισμένοι μια με τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, μια με τα spreads και τα ασφάλιστρα κινδύνου, μια με το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, για λίγο με κάποιον ύπουλο οικονομικό πολλαπλασιαστή και πρόσφατα με κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα που προβάλλεται σαν το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα της αναμενόμενης νέας ευημερίας και θα διώξει το μνημόνιο για να μας οδηγήσει μέσω μιας νέας διαγραφής τμήματος του εθνικού μας χρέους σε καλύτερες μέρες, όχι αυτές που υπόσχονταν κάποιοι πολιτικάντηδες των πρόσφατων δεκαετιών, πράσινοι και γαλάζιοι, αλλά αυτές που καρτερούν με ιώβειο υπομονή οι φτωχοποιημένοι Έλληνες του 2013. Εμείς δηλαδή.
Αυτό που έμεινε μετά τα τόσα οικονομικά φροντιστήρια από τα οποία περάσαμε (χωρίς δυστυχώς να μας βοηθήσουν να καταλήξουμε σε καλύτερο αποτέλεσμα) είναι η γυμνή αλήθεια: «φτώχεια». Μια λέξη που για τις σύγχρονες γενιές ήταν συνδεδεμένη με την κατοχή και με χρόνια που δεν τα έζησαν, αλλά μόνο τα άκουσαν από γιαγιάδες και παππούδες, εμφανίστηκε σαν κακιά νεράιδα και χτύπησε με το ραβδάκι της τον πληθυσμό της Ελλάδος. Το χρήμα έγινε πολύ δυσεύρετο, οι πιστωτικές κάρτες έγιναν απαγορευμένος καρπός, η ανεργία εξαπλώθηκε σαν πανώλη και η καταναλωτική μανία έμεινε μια μακρινή ανάμνηση. Ένας φραπέ στο χέρι έμεινε για να κατεβαίνει και αυτός γουλιά-γουλιά.
Η φτώχεια όμως ως γνωστόν φέρνει γκρίνια και όχι μόνο και τα αποτελέσματα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Ψυχολογική πίεση, αυξημένος αριθμός διαζυγίων, καθημερινοί καυγάδες, κατάθλιψη, χάπια, αυτοκτονίες και σε πολιτικό επίπεδο ακρότητες, θεωρίες περί άκρων και ήδη αιματηρές ακραίες ενέργειες με στυγερές δολοφονίες, που δημιουργούν ερωτηματικά για το ποίοι και το γιατί. Σε τηλεοπτικές εκπομπές με σκοπό την ήρεμη αντιμετώπιση των απαράδεκτων από όλους καταστάσεων των ημερών μας διαπιστώνεται, ότι στην πράξη επικρατούν οι ακραίες αντιλήψεις, που τρέφονται από αντίστοιχες συμπεριφορές ανώριμων πολιτικών της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης συνεπικουρούμενες από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, ο πραγματικός ρόλος των οποίων δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό.
Εκτός από το «φτώχεια» άλλη μια λέξη σχηματίζεται όλο και πιο έντονα απειλητική δίπλα της: «διχόνοια». Οι κυβερνώντες έχουν ασχοληθεί τα χρόνια της κρίσης μονόπλευρα με τους αριθμούς και έχουν χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους για να βελτιώσουν τους αριθμούς. Ανεπαρκείς και ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες σε συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση αδυνατούν να αντιληφθούν το κοινωνικό πρόβλημα και δείχνουν να τροφοδοτούν με μίσος τις αλληλοσυγκρουόμενες, ελεγχόμενες και μη, φατρίες. Δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του κοινωνικού προβλήματος και το ερμηνεύουν λανθασμένα μέσα από μικροπολιτικούς όρους και χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα στον πολιτικό τους λόγο. Ας μην αφήσουν να επικρατήσει το πνεύμα της διχόνοιας και ας σπεύσουν προληπτικά για να μη τρέχουν εκ των υστέρων να σβήνουν φωτιές. Οφείλουν να δώσουν προτεραιότητα στα θέματα της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας, στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος και της λαθρομετανάστευσης, της εθνικής άμυνας, ώστε να παύσουν να παράγουν χρυσές αυγές και αιματηρούς εσπερινούς.
 Αν η φτώχεια αποκτήσει συνεργό τη διχόνοια η εξίσωση θα γίνει ακόμη πιο δυσεπίλυτη.

Γεώργιος Ε. Δουδούμης
Οικονομολόγος – Συγγραφέας 
gdoudoumis@yahoo.com