Blog

ΠΡΟΟΙΜΙΟ.
Τουλάχιστο τα τριακόσια τελευταία χρόνια ο άνθρωπος θέλησε να πάρει στα χέρια του ολοκληρωτικά τις τύχες του. Να απαλλαγεί από τα μεταφυσικά ερείσματά του και να αποκτήσει  απόλυτη ελευθερία  στις αποφάσεις του για ένα προσωπικό τρόπο ζωής.
Αρχικά, στην ταυτόχρονη απομάκρυνση της κοινωνίας από το φεουδαλισμό και της κοινωνικής ιδεολογίας από θεολογία, φάνηκε ότι βρέθηκε μια μέση οδός αρμονικής σύνθεσης στα πλαίσια της ανάπτυξης της καλούμενης αστικής στάσεως ζωής.
Ο Λόγος θα αποτελούσε την οργανωτική αρχή της αρμονίας, ήτοι θα καθόριζε, με επιταγές και απαγορεύσεις ποια θέση θα κατείχε το κάθε μέρος μέσα στο όλο. Αρμονία του Λόγου και του ψυχόρμητου. Υποταγή των ενστικτωδών και αξερίζωτων παρωθήσεων σε ένα έλλογο σκοπό.  Παραίτηση από την άμεση ικανοποίηση για χάρη μιας ανώτερης ευτυχίας και σταθερότητας. Μια ζωή, η οποία στηρίζεται στο μέτρο.
Τελικά, όμως, με την «επιστράτευση» καλλιτεχνών, επιστημόνων και φιλοσόφων πολεμήθηκαν οι αξίες της αστικής τάξεως στο σκοπό της ανωτερότητας του ανθρώπου. Οδηγηθήκαμε σε άκρατη φιλαυτία και εγωτισμό. Η κοινωνία έλαβε τη μορφή ενός μαζικού μορφώματος και επικράτησε ένας είδος απέραντου μηδενισμού. Κάθε στοιχείο σύνθεσης  και σύνδεσης των ατόμων, ως προσώπων, ουσιαστικά αδρανοποιήθηκε. Υπήρξε μια  κατάρρευση των αξιών της αστικής τάξεως. Σε αυτή την αχαλίνωτη λαίλαπα  πορείας προς την «απόλυτη» ατομική ελευθερία προκλήθηκε και το θανάσιμο πλήγμα στον τεράστιας σημασίας για την κοινωνική συνοχή δεσμό, την εμπιστοσύνη.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.
Ζούμε σε μια μαζική, χωρίς ουσιαστική μορφή, κοινωνία. Δεν υφίσταται κοινωνική οντότητα με αρμονική συνοχή και με ολική λειτουργία. Η υπερβολική φιλαυτία και η θεώρηση του εαυτού μας ως το …κέντρο του Κόσμου μας δημιουργεί αυταπάτες. Ο ορίζοντας θεώρησης της πραγματικότητας είναι περιορισμένος και προπαντός φιλτραρισμένος με τις δικές μας απαιτήσεις και τα συμφέροντα. Η επικοινωνία με την πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο θολή. Η καταιγίδα των πληροφοριών, οι οποίες τις περισσότερες φορές έχοντας εμπορικό χαρακτήρα εντυπώσεων μας προκαλεί την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε τα πάντα. Ασχολούμαστε με τα πάντα. Στην ουσία όμως, δεν αντιλαμβανόμαστε, ότι δεν…αντιλαμβανόμαστε  την πραγματικότητα.
Η εσωστρέφεια μας απομακρύνει από το διπλανό μας, τον οποίο τον θεωρούμε μάλλον αντίπαλο παρά συνεργάτη και συνοδοιπόρο. Δεν επιζητούμε φιλίες ουσίας, αλλά «φιλικές» συνεργασίες συμφερόντων. Δεν θεωρούμε τον άνθρωπο , ως ύπατο αγαθό, αλλά θεωρούμε αγαθά ό,τι εκείνος , περιστασιακά, μας παρέχει.
Οι αδυναμίες του άλλου και η αστοχίες του αναδεικνύονται πιο εύκολα. Τα θετικά του στοιχεία εξουδετερώνονται από τα αρνητικά. Σταδιακά δημιουργείται μια νοοτροπία σύγχυσης και αμαύρωσης της ποιότητας όλων μας. Παρά το ότι η αδικοπραγία του άλλου δεν δικαιολογεί τη δική μου, τη χρησιμοποιώ, όμως, ως δικαιολογία και άφεση των αμαρτιών μου.
Κυριαρχούν χαρακτηρισμοί: «Όλοι» κλέβουν»! «Όλοι είναι ανειλικρινείς[ ψεύτες]»! «Όλοι ενεργούν από προσωπικό συμφέρον». «Όλοι λαδώνονται» !! κοκ.
Αλλοίμονο! Δεν υπάρχουν, άραγε υγιή κύτταρα στη Κοινωνία μας! Δεν υπάρχουν αξιαγάπητοι συνάνθρωποι; Όλοι μας βλέπουν ως εμπορικό όφελος!
 Όχι βέβαια. Και καλοί και αγαθοί άνθρωποι υπάρχουν, όπως και άνθρωποι που θέλουν μια σταθερή φιλία και άδολη αγάπη.
Η υπερβολική  εμπορευματοποίηση των πάντων μας έχει οδηγήσει στο μηδενισμό των αξιών μας. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα[κουλτούρα μας] κατακλύστηκε από  δυσπιστία, η οποία δυστυχώς επηρεάζει τα μυαλά [νοοτροπία] όλων και κυρίως των νέων μας.
 
ΒΑΣΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ «ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ».
Εμπιστοσύνη είναι η μετάβαση από την απλή γνώμη, μέσω της στερεής πεποίθησης, στην πίστη. Είναι η πρώτη κρυστάλλωση της αξίας της ιερότητας. Η εμπιστοσύνη στεριώνει επάνω σε μια βεβαιότητα, η οποία αποπνέει ευαρέσκεια και εμπεδώνεται στην πράξη ως  καλό.
Στην απλή της μορφή μπορεί να είναι ένα συναίσθημα ευεξίας στην επικοινωνία και τις συναναστροφές των ανθρώπων, που διευκολύνει την κοινωνική λειτουργία.
Ουσιαστικότερα όμως μετατρέπεται , λόγω  της βασικής ουσίας της ειλικρίνειας, σε σχέση και δεσμό μεταξύ των προσώπων. Το κάθε πρόσωπο κατέχει τη θέση του αγαθού για τα άλλο πρόσωπο. Ο ένας καθίσταται φίλος του άλλου. Με αυτή την έννοια συνιστά σκοπό και αξία της κοινωνικής ζωής μας. Δημιουργεί τη φιλότητα. Την αδελφοσύνη.
Τέλος η εμπιστοσύνη επειδή αναδύεται από τη σύνθεση της αλήθειας, της ομορφιάς και του πρακτικά αγαθού, μετουσιώνεται με τη συνήθεια σε πρώτιστη ατομική και κοινωνική αρετή. Είναι το απόλυτο ιερό στοιχείο συνεκτικής αρμονικής σύνθεσης της κοινωνίας. Από την εμπιστοσύνη αναδύονται  η αδελφοσύνη- αγάπη και η ελπίδα.
Κάθε αρμονικό σύνολο ανθρώπων, ήτοι ονομάζεται οικογένεια, δήμος, κοινότητα, κοινωνία, είτε Πατρίδα εδράζεται σε αυτό το βασικό χωροδικτύωμα αξιών.
Εάν η εμπιστοσύνη μηδενισθεί όλο το σύνολο καταρρέει. Γιατί μηδενίζεται η ενσυναίσθηση, δηλαδή η αρετή του να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου. Επικρατούν τα άτομα με μηδενισμένη ενσυναίσθηση  ήτοι: οι αλαζόνες, οι μακιαβελιστές και τα  ψυχοπαθή. Αυτής της ποιότητας άτομα κυριαρχούν στο πλήρως εμπορευματοποιημένο κοινωνικό περιβάλλον. Θεωρούνται, δυστυχώς, ως επιτυχημένα πρότυπα ανθρώπων. Προβάλλονται ως πρότυπα στους νεότερους και έτσι καλλιεργείται η νοοτροπία που κατά φαύλο τρόπο τα αναδεικνύει.
Τότε κυριαρχούν τα χομπσιανά φαινόμενα, ήτοι ο ένας εναντίον όλων και όλοι εναντίον του καθενός μας.
Τότε επιβάλλεται στο σύνολο μια αβάστακτη αβεβαιότητα και ένα παράλογο άνοιγμα στο χάος, από το οποίο αναδύεται το αφόρητο συναίσθημα του φόβου και του τρόμου.
Σε αυτό το δραματικό σημείο τείνει να φθάσει η μαζικού χαρακτήρα κοινωνία μας.
 
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.
•    Η εμπιστοσύνη είναι ο βασικός κρίκος στερεότητας κάθε ανθρώπινου συνόλου, γιατί προσδίδει σε κάθε σχέση την ποιότητα της αξίας της ιερότητας.
•    Κατάρρευση και μηδενισμός της εμπιστοσύνης, που  οφείλεται στην  στρέβλωση της πραγματικότητας, ή στην έλλειψη ευπρέπειας ή στην πρακτική κακοήθειας, προκαλεί επικίνδυνο εγωκεντρισμό και μηδενισμό της ενσυναίσθησης. Συνέπεια η «ανάδειξη», ως κυρίαρχων  της Κοινωνίας μας ατόμων που δεν αποπνέουν εμπιστοσύνη, οπότε επικρατεί μια απέραντη δυσπιστία, μια αφόρητη αβεβαιότητα και  αντιπαλότητα. Ένας διάχυτος φόβος και τρόμος  μηδενίζει κάθε υγειές κοινωνικό φαινόμενο.
•    Το μόνο αντίδοτο στην αβεβαιότητα και  στο φόβο είναι η ελπίδα, η οποία αναδύεται από την αγάπη  και την αδελφοσύνη, που με τη σειρά τους αναδύονται από την εμπιστοσύνη, η οποία στηρίζεται στην αλήθεια, την ομορφιά και τη καλοσύνη.

ΠΡΟΤΑΣΗ- ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Η ανάδειξη  ως προτεραιότητες των βασικών αξιών και η επαναφορά της εμπιστοσύνης στις σχέσεις μας.
Δρόμος μακρύς και ανηφορικός. Η ανάγκη όμως είναι επιτακτική όσο ποτέ. Η αβεβαιότητα, ο φόβος ακόμη και ο τρόμος για την αυριανή μέρα μας έχουν καταστρέψει τη ζωή. Ποτέ το μεμονωμένο άτομο δεν κατόρθωσε να επιβιώσει και να ευτυχήσει.
Ο διπλανός δεν πρέπει να θεωρείται αντίπαλός μας, αλλά συνοδοιπόρος και αρωγός μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε  τα αληθινά, τα ωραία και καλά στοιχεία του, τα οποία όντως έχει, όπως και εμείς, φυσικά, έχουμε.
Οι σωστοί και δίκαιοι νόμοι εδραιώνουν τη αμοιβαία εμπιστοσύνη. Δεν αρκεί όμως η δια της βίας εφαρμογή τους. Απαιτείται η συνειδητή και με καλή προαίρεση εφαρμογή τους. Απαιτείται και η αιδώς  για αποφυγή της προσβολής της προσωπικής μας τιμής, η οποία, δυστυχώς, αργεί.
Απαιτείται ο  πρακτικός λόγος, ο εθισμός και η αντίστοιχη κουλτούρα.
Προπαντός,  όμως,  απαιτείται η τεράστια ψυχική δύναμη  να ξεφύγουμε, ενσυνείδητα, από αυτό, που είναι εύκολο και να στραφούμε σε εκείνο που αξίζει, αλλά είναι πιο δύσκολο.
Όλα αυτά είναι κατά βάση θέματα γενικής παιδείας και μόρφωσης , η οποία έχει αφεθεί στην εμπορική διάθεση και ορμή.
Παιδεία είναι μέθοδος και σημαίνει παιδαγωγία των νέων , αλλά πρώτιστα ανδραγωγία [Βλέπε σχετικό άρθρο στο διαδίκτυο: « Η μοναδική μας ελπίδα: Η ανδραγωγία» ].
Σημαίνει  δια βίου αγωγή μέχρι τη φάση της αυτοοργάνωσης και αυτοπραγμάτωσής  μας.
Οι περισσότεροι δυϊσμοί και μανιχαϊσμοί είναι εσκεμμένοι. Μπορούν να συντεθούν σε ανώτερο επίπεδο σε αρμονική σχέση.[ βλέπε άρθρο:«Α-ΝΟΗΤΕΣ ΑΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΕΣ].
Μια ωραία περιπέτεια είναι ολόκληρη η  ζωή μας. Αλλά περιπέτεια σημαίνει σύνθεση ομοίων και  προπαντός αντιθέτων στοιχείων και γεγονότων, σε μια αρμονική ενότητα. Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρυσή τομή και το «μέτρον άριστον».[ βλέπε σχετικό άρθρο: «Η χρυσή τομή το άριστο των αρίστων παράδειγμα].

Κοντολογίς μιλάμε για ένα  συναρπαστικό και μοναδικό ταξίδι. Το δικό μας ταξίδι.
Αλλά μαζί με τους διπλανούς μας. Για το δικό τους καλό και τη δική μας  ευτυχία.