Blog

Μετά από σκέψεις επάνω σε σκέψεις, που κι αυτές απορρέουν από άλλες σκέψεις, προσπαθώ να καταλάβω ποιος θα μπορούσε να είναι ο προσανατολισμός της υγιούς συνειδήσεως ενός ανθρώπου, του οποίου η μοίρα έταξε να ζει στους παρόντες καιρούς. Και λέω, διαυγούς συνειδήσεως, διότι μια τέτοια συνείδηση φωτοδοτεί, κατά κανόνα, την συνετή κοινωνική πορεία.

Προσπαθώ να δώσω σχήμα σε κάποια διατύπωση, που να αποδίδει, έστω και κατά προσέγγιση, την έννοια της διαυγούς συνειδήσεως. Αλλά φεύ! Διαρκώς έρχομαι αντιμέτωπος με τερμινολογικούς παράγοντες, οι οποίοι αδιαλείπτως με παροχετεύουν σε ασαφή νοητικά δρομολόγια.
Επιχειρώντας συγκεκριμενοποίηση και με δεδομένο, ότι ζω σ’ αυτή την επί τα χείρω διαμορφούμενη πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, διαπιστώνω, ότι εκών άκων συμπεριέχομαι σε ένα υποβαθμισμένο, σε ένα υποτονικό, σε ένα κατώτερο της Ιστορίας του κοινωνικό σύνολο, του οποίου η δημοκρατική του εκπροσώπηση είναι ανάλογη της κατωτερότητάς του. Και ερωτώ τον εαυτό μου: «είναι στ’αλήθεια ο λαός στον οποίο ανήκω ένας κατώτερος λαός»; Οι σοφότεροι διατείνονται, ότι ένας κατώτερος λαός χαρακτηρίζεται από ωχαδερφισμό, από κοινωνική οκνηρία και από αλεξιθυμία. Και όπως μου εξηγούν, η αλεξιθυμία είναι η δυσκολία στην κατανόηση και έκφραση συναισθημάτων, ψυχοδιανοητικών καταστάσεων και άλλων κοινωνικών  αχνοτήτων.
Και επιμένω να διερωτώμαι: «Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην πατρίδα μου»; Και οι διαβασμένοι μου εξηγούν, ότι σήμερα καλλιεργούνται κάποια στερεότυπα, που στοχεύουν σε κοινωνική περιθωριοποίηση του μείζονος των ατόμων εκείνων, που διακρίνονται από τα χαρακτηριστικά του «κατωτέρου». Ότι ο λαός ποδηγετείται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να επιτευχθεί ο ηθικός πανικός, όπου οι άνθρωποι, ενώ αρχικά επιθυμούν η ζωή τους να είναι προικισμένη με ένα υπερβατικό σκοπό, τελικά να αιωρούνται σε ένα σύμπαν, το οποίο στο τέλος αποδεικνύεται αδιάφορο για το μέλημά τους καθώς και για τις όποιες αγωνίες τους. Ότι οι σημερινοί άνθρωποι δέχονται φοβιστικά μηνύματα, ότι δηλαδή θα αποκλείονται κοινωνικά εάν δεν συμμερίζονται τις επιταγές των χειριζομένων τας κλείδας του πολιτικο-οικονομικού «συστήματος». Ότι δεν πρέπει να ελπίζουν ούτε να ονειρεύονται, ότι το κράτος θα τους συμπαρασταθεί σαν κοινωνικός προνοητής και αρωγός, αλλά, ότι πρέπει να το συνειδητοποιήσουν, ότι όποιος θέλει να επιβιώσει οφείλει να καταστεί ικανός, επιτήδειος, καπάτσος, διορατικός, συμβιβασμένος και προ παντός αυτοβοηθούμενος.
Και καταφθάνουν οι βαθύνοες διαμεσολαβητές και κτυπώντας με πατρικά στην πλάτη, μου συνιστούν να επιχειρήσω να ζήσω και να δημιουργήσω χωρίς τη βοήθεια των αιωνίων αξιών, οι οποίες -πρέπει να το χωνέψω- έχουν αποθάνει ή εκεί όπου ανακαλύπτονται ίχνη τους, αυτές οι αξίες είναι παραμορφωμένες ή αναθεωρημένες, διότι έτσι επιτάσσουν οι κατευθυντήριες οδηγίες της «ενωμένης Ευρώπης». Η Ευρώπη αυτή, καθώς λένε, αναπτύσσει ένα μετασχηματισμένο πολιτικο-κοινωνικό σύστημα-πλαίσιο επάνω σε ένα νέο «πιστεύω» και στην εξ αυτού απορρέουσα συμπεριφορά, όπου πλέον γινόμαστε μάρτυρες της γεννήσεως ενός άλλου κόσμου χωρίς «ηθικά απόλυτα». Μετά από αυτές τις παρατηρήσεις αρχίζω και αισθάνομαι την μέγγενη ενός νέου κοινωνικού συμπεριφορισμού.
Θυμάμαι, ότι στο σχολείο άλλα είχα διδαχθεί. Βλέπω, ότι εκείνες οι διδαχές ανατρέπονται. Δεν πείθομαι, ότι οι νεοεισερχόμενες θέσεις επί αξιών είναι αυτές, που θα ταίριαζαν στον χαρακτήρα και την πίστη των συμπατριωτών Ελλήνων. Εμπρός στα μάτια μου και με φόντο το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού, της ελληνικής θάλασσας και της Ελληνικής Σημαίας, σχηματίζεται με έντονα γράμματα η λέξη «αδικία». Σκέπτομαι, ότι η ψυχή μου δεν χρειάζεται να αναζητήσει πολιτική ιδεολογία για να επαναστατήσει. Η πραγματική μου ανάγκη είναι η επάνοδός μου σε ένα ελληνικό αναζωογονημένο κόσμο των αιωνίων αξιών.
Επανίσταμαι. Ο ευαγγελιζόμενος «ειρηνισμός» εκ μέρους των συστημικών είναι μία βολική ιδεολογία για τους όσους κατεστημένους. Ένας ειλικρινής και καταξιωμένος δημοκρατικός ηγέτης ουδέποτε επιδιώκει τον «ειρηνισμό» στους κυβερνωμένους, διότι γνωρίζει, ότι δημοκρατία μεταξύ άλλων σημαίνει και την διαρκή μάχη/επιδίωξη για την επικράτηση του δικαίου των πολιτών του δήμου. Ο ειρηνισμός καθιστά τους πολίτες ανίκανους να υπερασπιστούν ακόμη και τα στοιχειώδη τους δικαιώματα.
Εξεγείρομαι, σημαίνει αναπνέω και λειτουργώ τον εγκέφαλό μου. Άρα  υπάρχω. Η εξέγερση κατά της όποιας επιβαλλόμενης αδικίας γεννά την ανάγκη της επαναθεωρήσεως για μια ανθρώπινη κοινότητα, όπου δεν θα προσβάλλεται η προσωπικότητα των ατόμων. Αισθάνομαι προσβεβλημένος. Διαπιστώνω με ανησυχία, ότι ο κυβερνών δεν εκτελεί αυτά, για τα οποία έλαβε -με την ψήφο μου- την «εντολή» να εκτελέσει. Δεν συμμερίζεται τον πόνο μου και επιβάλλει όλα τα βάρη της «δικής του»  απρονοησίας στους ισχνούς «δικούς μου» ώμους. Ο κυβερνών ζει σε ένα δικό του κόσμο, ο οποίος είναι ασυμβάτως παράλληλος με τον κόσμο εμού του δυστυχούντος κυβερνωμένου.
Βεβαίως και ο εγώ ο δυστυχών κυβερνώμενος δεν είμαι άμοιρος ευθυνών. Υπάρχουν ευθύνες που μου αναλογούν. Φοροδιαφεύγω. Αποκρύπτω. Συνεργώ σε εθνικά, οικονομικά και ηθικά αδικήματα. Συμμαχώ με ιδεολογίες, που απέχουν των εθνικών συμφερόντων. Δεν αντιλαμβάνομαι το μέγεθος των εθνικών απειλών. Εμπορεύομαι την ανθρώπινη δυστυχία ή και εμπορεύομαι αλλοεθνείς ανθρώπους που προσδοκούν μερίδια ευτυχίας.
Τελικά, ο γνήσιος και έντιμος Έλληνας πορεύεται μέσα σε μία προσωπική πολιτικο-κοινωνική ερημιά. Αυτός λοιπόν ο Έλληνας, αυτός ο μη ελαττωματικός Έλληνας, ο οποίος έχει επίγνωση καταστάσεων και ευστόχως εκτιμά τα επερχόμενα. Αυτός ο Έλληνας, που απολογίζει με ακρίβεια, ότι τα φαινόμενα της εποχής μας είναι σαρωτικά της ανθρώπινης ψυχής. Αυτός ο Έλληνας, του οποίου η αξιοπρέπεια έχει τρωθεί και προσπαθεί μέσα από μία θολή πνευματική όραση να προβλέψει τις προθέσεις της τρέχουσας ζωής. Αυτός ο Έλληνας του οποίου η γνώση για τα συμβαίνοντα είναι και συνάρτηση του εαυτού του. Αυτός ο Έλληνας, καλόν είναι, όχι να δεινολογεί αλλά να εξανισταθήσεται και καταβοήσει τον κάθε υπονομευτή της Ελληνικής μεγαλοσύνης.
Συνεπώς, εάν όντως υπάρχει διαυγής συνείδηση επί των ηθικο-κοινωνικών τεκταινομένων, τότε και το είδος του αύριον θα γίνει κατανοητόν.