Blog

Επί σειρά ετών το θέμα αυτό βρίσκεται στην ατζέντα της Ελληνικής επικαιρότητας με τους μεν θιασώτες του δόγματος του μονεταρισμού (Milton Friedmann), διάφορους πολιτικούς, ΣΕΒ κλπ να υπερθεματίζουν υπέρ των αποκρατικοποιήσεων θεωρώντας βέβαιο, ότι εφόσον οι κρατικές επιχειρήσεις περάσουν σε ιδιωτικά χέρια η ανάπτυξη – απογείωση της οικονομίας είναι δεδομένη.

Από την άλλη πλευρά οι οπαδοί της Δημόσιας ιδιοκτησίας, διάφοροι πολιτικοί, εργατικά σωματεία κλπ κατόρθωναν να επιβάλουν διαχρονικά την άποψή τους επηρεάζοντας σημαντικά την απόφαση επιλογής μιας πολιτικής που διατηρούσε τις κρατικές επιχειρήσεις υπό δημόσιο έλεγχο.
Η επιβληθείσα από τους δανειστές οικονομική επιτροπεία επέβαλε την λήψη διαφόρων μέτρων και μεταξύ άλλων την πώληση δημοσίων επιχειρήσεων.
Ανεξάρτητα από την ανεπιτυχή προσπάθεια της Ελληνικής Κυβερνήσεως για την πώληση Κρατικών Επιχειρήσεων (ΔΕΠΑ – ΟΠΑΠ κλπ), στα πλαίσια του προγράμματος σταθεροποίησης της οικονομίας και των διαρθρωτικών αλλαγών, ώστε να πετύχει η Δημοσιονομική προσαρμογή, η επισυμβαινόμενη σήμερα μεθόδευση για την ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙOΠΟΙΗΣΗ των τραπεζών, ανάγκη που προήλθε από τη λανθασμένη επιλογή των Διοικήσεών τους να τοποθετούν κεφάλαια σε υψηλού ρίσκου επενδύσεις ουσιαστικά τις ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΕΙ, καθόσον προβλέπει στην παρούσα φάση μόνο το 10% των απαιτούμενων κεφαλαίων να προέλθει από ιδιωτική συμμετοχή, ενώ η κάλυψη του υπολοίπου 90% (ποσό > € 30 δις) γίνεται με εγγύηση του ΤΧΣ υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, ευελπιστώντας, ότι θα καλυφθεί από ιδιωτική συμμετοχή στο μέλλον (εντός τετραετίας).
Και συγκεκριμένα, όπως ακριβώς προβλέφθηκε:
Στις 15/3/2012 το ΕΤΧΣ, το Ελληνικό Δημόσιο, το ΤΧΣ και η Τράπεζα της Ελλάδος υπέγραψαν την κύρια σύμβαση χρηματοδοτικής διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility agreement) συνολικού ποσού 109 δις ευρώ και το ΤΧΣ εγγυήθηκε υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου το ποσό που θα χρησιμοποιείτο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που κρίθηκαν βιώσιμες όπως η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ALPHA BANK, EUROBANK ERGASIAS και ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ.
Ωστόσο, θα πρέπει να σημειώσουμε, εάν και εφόσον η καθοδική πορεία της Ελληνικής Οικονομίας, καθώς και η επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών σε πολλούς τομείς της δραστηριότητας αντιστραφούν, τότε ενδεχομένως να δημιουργηθούν συνθήκες απορρόφησης των νέων μετοχών από ιδιώτες.
Η παραπάνω αντιμετώπιση που έχει καθαρά προσωρινό χαρακτήρα δημιουργεί παράλληλα και τις εξής διαπιστώσεις:
α. Ότι κανείς τόσο από την πολιτική όσο και επιχειρηματική ηγεσία δεν είχε αξιολογήσει τυχόν επιπτώσεις από επιλογές σε ριψοκίνδυνες τοποθετήσεις (ομόλογα), αλλά και από την στεγαστική αγορά.
β. Την πλήρη αποτυχία των εποπτικών αρχών να αξιολογούν τον κίνδυνο, τόσο της τοπικής όσο και της Διεθνούς Αγοράς όχι μόνο για την αξιοπιστία του portfolio των τραπεζών, αλλά και για την ίδια τη λειτουργία τους ακόμα.
Τέλος συμπερασματικά θα πρέπει να αξιολογήσουμε ότι η επιλογή αυτής της μεθόδευσης για την ανακεφαλαιοποίηση θα πρέπει να επέφερε πλήγμα ηθικής τάξεως στους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και αναφερόμεθα κυρίως στις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και στους κεντρικούς τραπεζίτες, που δεν άφησαν την αγορά ελεύθερη, ώστε να οδηγήσει σε πτώχευση αυτά τα τραπεζικά ιδρύματα και παρενέβησαν λόγω του φόβου μιας πλήρους τραπεζικής αλλά και κοινωνικής κατάρρευσης.
Πάντως, για την ως άνω μεθόδευση και τα αποτελέσματά της, μπορούμε να κάνουμε αναγωγή με όρους οικονομίας της φράσης του Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι «ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι λίγοι δεν ωφελήθηκαν τόσο πολύ ζημιώνοντας τόσους πολλούς».