Blog

                                          ΚΥΠΡΙΑΚΟ 2021: ΔΙΠΛΗ ΕΝΩΣΗ !

 Στο Κυπριακό ξεκαθάρισαν όλα. Σαράντα εφτά χρόνια είναι υπεραρκετά για να μετρήσουμε  τις δυνατότητές μας.  Μετρήσαμε τις διαθέσεις  των συμμάχων (ΟΗΕ, ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), αλλά και την πολιτική ικανότητα/ωριμότητα της δικής μας πλευράς. Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε ανελλιπώς μια αμετάβλητη θέση στο Κυπριακό (Διζωνική-Δικοινοτική, ΔΔ) και κανείς δεν μας διέκοψε (ούτε από μέσα ούτε από έξω). Η πολιτική αυτή, όμως, δεν απέδωσε. Όχι μόνον δεν απέδωσε, αλλά οδήγησε σε χειροτέρευση. Αμέσως μετά την Εισβολή (1974) οι τούρκοι ήταν διαλλακτικότεροι . Τότε δεν είχαμε ακόμη τον παράγοντα «Έποικοι». Τώρα οι έποικοι γέννησαν και τρίτη γενεά στο νησί. Αν κατά τις διαπραγματεύσεις Κληρρίδη-Ντενκτάς δεχόμασταν την διχοτομική φιλοσοφία λύσης (δύο ξεχωριστά κράτη), σήμερα όλη η προσοδοφόρα ΑΟΖ θα ανήκε στο ελληνο-κυπριακό κράτος , θα παίρναμε μεγαλύτερη επιστροφή εδαφών, δεν θα είχαμε έποικους, δεν θα είχαμε προβλήματα ΑΟΖ.                                                                                                                   Σήμερα, μας χρειάζονται προτάσεις και ενέργειες λύσης. Φτάνει στρατηγικές αναλύσεις,  ιστορικές περιγραφές, εκατομμύρια δημοσιογραφικών αναφορών, φτάνει τα «σούρτη-φέρτα» στον ΟΗΕ. Το ότι φταίει η Τουρκία για την ακαρπία των διαπραγματεύσεων, αυτό δεν δικαιολογεί την δική μας απραξία/αδιαλλαξία. Αυτή είναι η Τουρκία, αυτός είναι ο διεθνής παράγοντας. Αυτή είναι η πραγματικότητα (εκεί που περιμέναμε κυρώσεις κατά της Τουρκίας, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ αναβαθμίζουν την Τουρκία σε τοποτηρητή τους στο Αφγανιστάν).  Στην σημερινή στιγμή σημασία εχει ποιος θα έχει τις πρωτοβουλίες στο Κυπριακό. Οι τούρκοι ανυπομονούν και θέλουν λύση (όπως αυτοί την εννοούν). Παίρνουν αυτοί τις πρωτοβουλίες, όπως βλέπουμε. Αυτό είναι καταστροφικό. Τις πρωτοβουλίες του κυπριακού πρέπει να πάρουμε εμείς.                                                                            Χρειάζεται ρεαλισμός. Ξεχάσαμε τον Βενιζέλο. Μετά την  μικρασιατική καταστροφή η κατάσταση στην  Ελλάδα έμοιαζε με αυτή της Κύπρου σήμερα. Ο Βενιζέλος συνειδητοποίησε πλήρως το μέγεθος της ήττας που υπέστημεν το ’22 και ζήτησε εφικτά πράγματα. Αντιθέτως, την ήττα που υπέστημεν το καλοκαίρι του ’74 δεν την αναγνωρίσαμε, υποτιμήσαμε τους τούρκους και «πιαστήκαμε» από τον ΟΗΕ και ΕΕ. Σαρανταεπτά χρόνια βαυκαλιζόμαστε ότι θα μας «απελευθερώσει» ο ΟΗΕ και η ΕΕ. Ο Βενιζέλος που διαπραγματεύτηκε  απ’ ευθείας με τους Τούρκους τις διαφορές μας, έβαλε την Ελλάδα πάνω από τις επαρχίες. Για να διατηρήσει όσο το δυνατόν περισσότερα και για να φτιάξει ελληνικό κράτος , θυσίασε τοπικά συμφέροντα: έκανε διχοτομήσεις (Ήπειρος, Θράκη. Μακεδονία), ανταλλαγές πληθυσμών, εγκαταλείψεις επαρχιών. Η Σμύρνη δεν ήταν λιγότερο ελληνική από την Κερύνεια. Και έλυσε προβλήματα: έφτιαξε το σύγχρονο ελληνικό κράτος, εξασφάλισε ότι τα επόμενα 100 χρόνια δεν ξαναέγινε πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, το δε πνεύμα Βενιζέλου-Κεμάλ είναι ότι το χρησιμότερο υπάρχει σήμερα μεταξύ των δύο κρατών. Αντιθέτως οι κύπριοι βάζουν την Κύπρο πάνω από την Ελλάδα. Δεν θέλουν διχοτόμηση του νησιού τους. Ο τοπικισμός τους είναι τόσο τυφλός, που δεν βλέπουν ότι η πολιτική τους  στην πράξη έφερε για 47 χρόνια στην Κύπρο την πιο άδικη και αδιέξοδη διχοτόμηση (63-37 %), με εκατοντάδες χιλιάδες έποικους.  Και τώρα οι ίδιοι κατρακυλούν στην σιωπηρή αποδοχή αυτής κατάστασης («μη-λύση»).

 Ας πάμε πίσω στις ρίζες. 200  χρόνια πριν, όταν ο σκλαβωμένος ελληνισμός έκανε τα σχέδια της απελευθέρωσής του, συμπεριέλαβε μέσα στο πρόγραμμα όλες τις επαρχίες του, της Κύπρου μη εξαιρουμένης. Τόσο οι εκπρόσωποι του Κύπρου, όσο και ο Καποδίστριας αποφάσισαν την  «Συμπερίληψη της μεγαλονήσου στο υπό δημιουργία ελεύθερο ελληνικό κράτος». Αντιστοίχως ο λαός της Κύπρου κράτησε στενούς δεσμούς με το νέο-ελληνικό κράτος.  Το 1950 ζήτησε «ΕΝΩΣΗ». Παρ’ όλα αυτά το 1960 δημιουργείται  ξεχωριστό κυπριακό κράτος! Εδώ «στράβωσε» το Κυπριακό. Καμιά άλλη επαρχία του ελληνισμού δεν διανοήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο. Αν όλοι το κάναμε αυτό, σήμερα δεν θα υπήρχε Ελλάδα. Με το που έγινε η Κύπρος ξεχωριστό κράτος (και ιδιαίτερα με το που  μπήκε στην ΕΕ σαν κράτος), άνοιξαν οι δρόμοι παρεμβάσεων Τρίτων στο ζήτημα της λύσεως. Το ίδιο αμαρτωλή είναι και η Ελλάδα, που από κάποια χρονιά και μετά υιοθέτησε την θέση «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάς συμβουλεύει».                                                                                          Από την αδιέξοδη αυτή κατάσταση μια λύση σώζει: η Διπλή Ενωση, που ξανασμίγει τους Κύπριους με τον μεγάλο ελληνισμό. Η λύση αυτή είναι απόλυτη, αιώνια, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες και μελλοντικές τριβές. Αντιθέτως, η ΔΔ μακρύ μέλλον δεν θα έχει. Στην βόρεια ζώνη οι τουρκάλες θα γεννούν 10 παιδιά, οι ελληνίδες ούτε 2. Οι τούρκοι αξιωματούχοι του ενιαίου κράτους θα διευκολύνουν την έλευση και άλλων εποίκων. Σε  λίγα χρόνια αυτοί θα γίνουν περισσότερο και θα βγάζουν Πρόεδρο. Απέναντι και τριγύρω 83 εκατομμύρια τούρκοι (που σε 20 χρόνια θα γίνουν 100 εκατομμύρια). Κράτος φτιάχνουμε  όχι για 20-30 χρόνια, ούτε για κάποιες βραχυπρόθεσμες στρατηγικές ανάγκες, αλλά για 1000 χρόνια. Για να γίνει στέρεο κράτος χρειάζεται να πατάει πάνω σε στέρεο έθνος. Είναι φανερό ότι το νησί θα ομογενοποιηθεί. Θα προκύψει ένα μίγμα τουρκο-ελλήνων, οι οποίοι θα είναι πιο κοντά στους Τούρκους παρά στους Έλληνες. Η ΔΔ οδηγεί με βεβαιότητα στον αφελληνισμό της Κύπρου.  Το πρόβατο που ξεκόβει από το κοπάδι, το τρώει ο λύκος, Όσα δε χρόνια ζήσει η ΔΔ θα είναι ένα μόνιμο ζιζάνιο στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις και παράγοντας αστάθειας στη περιοχή. Η λύση της διπλής ένωσης παρακάμπτει το βέτο της ΕΕ για δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών.                              Πώς να μοιραστεί το νησί? Οι τούρκοι θέλουν δυο πράγματα από εμάς: α) την αναγνώριση τους (ιδίως την διεθνή αναγνώριση τους), β) υδρογονάνθρακες. Εμείς θέλουμε επιστροφή εδαφών. Εδώ να γίνει μία διμερής συναλλαγή. Να δώσουμε στους τούρκους οικόπεδα υδρογονανθράκων  τόσα, ώστε να ευχαριστηθούν. Ισως τα μισά. Να ιδρύσουμε τουρκοελληνική κοινοπραξία εκμετάλλευσης των οικοπέδων αυτών (ελληνικών και τουρκικών), αφού προηγούμενα χαράξαμε με σαφήνεια τις ΑΟΖ του κάθε κράτους και αφού αυτές οι ΑΟΖ να μην συγκρούονται με εκείνες των ομόρων κρατόν.  Αντί να φέρουμε νορβηγικές, γαλλικές, ιταλικές, αμερικάνικες εταιρείες εξόρυξης, να φέρουμε τις πολυδιαφημισμένες τουρκικές. Ας είναι ανώτερες.  Σημασία δεν έχει το κέρδος εδώ, τα λεφτά, αλλά η ειρήνη, η ασφάλεια. Για αντάλλαγμα να ζητήσουμε ικανοποιητική επιστροφή εδάφους από τα κατεχόμενα. Αλλιώς  επιστροφή εδαφών δεν θα δούμε ποτέ.                                                  Η αντιστροφή του κλίματος στις σχέσεις Τουρκίας-Ελλάδας στον χώρο της Κύπρου θα επιδράσει  θετικά και τα άλλα άλυτα προβλήματα μεταξύ των δυο κρατών, και θα φέρει ειρήνη και ασφάλεια στην Αν. Μεσόγειο. .                                                                      Αθήνα, 13-9-2021,                                                                                                                    Κώστας Ζάγκαλης,                                                                                                                      210-505-9943, nen1@otenet.gr