Ο πόλεμος της Ουκρανίας υπογραμμίζει τη ματαιότητα της αντίθεσης της Ουάσιγκτον στο έργο του αγωγού East Med.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας υπογραμμίζει τη ματαιότητα της αντίθεσης της Ουάσιγκτον στο έργο του αγωγού East Med.
Της ΑΜΟΤΖ ΑΣΑ-ΕΛ
«Το βαμβάκι είναι βασιλιάς!» δήλωσε ο γερουσιαστής James Henry Hammond της Νότιας Καρολίνας καθώς εξήγησε στη Γερουσία γιατί κανείς δεν θα τολμούσε να πολεμήσει με τον αμερικανικό Νότο.
«Θα μπορούσαμε να σηκώσουμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας», καυχήθηκε, «χωρίς να πυροβολήσουμε όπλο» και «χωρίς να τραβήξουμε ξίφος», γιατί «ο Νότος είναι απόλυτα ικανός να συνεχίσει ένα, δύο ή τρία χρόνια χωρίς να φυτέψει σπόρο. από βαμβάκι.”
Ήταν Μάρτιος του 1858, μόλις δύο χρόνια πριν η διατριβή του Hammond τεθεί σε δοκιμασία και καταρρεύσει.
Το μονοπάτι του νότιου βαμβακιού προς τον έξω κόσμο σίγουρα μπλοκαρίστηκε, καθώς βόρεια πλοία πολιορκούσαν τα λιμάνια της Συνομοσπονδίας. Οι αγορές οργίασαν – οι τιμές του βαμβακιού εκτινάχθηκαν από 10 σεντς ανά λίβρα το 1860 σε 1,89 δολάρια το 1864 – αλλά η δεσμευμένη προσφορά οδήγησε σε νέους παραγωγούς, κυρίως στην Αίγυπτο, η οποία τροφοδότησε εκ νέου την παγκόσμια ζήτηση και έτσι ανέτρεψε το σχέδιο του Hammond.
Ήταν η πρώτη συνάντηση μεταξύ του σύγχρονου πολέμου και της σύγχρονης βιομηχανίας και η πρώτη εμφάνιση του βιομηχανικού εκβιασμού του οποίου η δυναμική παίζει τώρα στον πόλεμο της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης μιας πτυχής που επηρεάζει άμεσα το εβραϊκό κράτος.
ΟΠΩΣ Ο Αμερικάνικος Νότος, του οποίου το βαμβάκι ήταν ζωτικής σημασίας για τις βιομηχανίες της Αγγλίας, της Γαλλίας και του αμερικανικού Βορρά, η επίθεση του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία βασίστηκε στη γνώση του ότι η Ευρώπη χρειάζεται το αέριό του. Ήταν η ίδια σκέψη με αυτή του Hammond, και τέτοια είναι και η αποτυχία του.
Η απόφαση της Γερμανίας να αναστείλει τον αγωγό Nord Stream – ένα έργο που σχεδιάστηκε για να πολλαπλασιάσει τη ροή ρωσικού φυσικού αερίου προς τη Γερμανία – σαφώς δεν ήταν στα χαρτιά του Πούτιν. Ακόμη πιο μοιραία, ο Πούτιν στήριξε τη ρωσική οικονομία στην εξόρυξη και τη γεωργία, ένα αντίγραφο άνθρακα της οικονομικής παραμόρφωσης της Συνομοσπονδίας.
Η εξάρτηση του Νότου από φυτείες έντασης εργασίας και το βαμβάκι που παρήγαγαν δεν ταίριαζε με την οικονομία του Βορρά, που βασιζόταν στη βιομηχανία. Ο οικονομικός σχεδιασμός του Πούτιν, ο οποίος απέτυχε να καλλιεργήσει την πολιτική κατασκευή, είναι εξίσου ευάλωτος. Γι’ αυτό το κατά κεφαλήν προϊόν της Ρωσίας, 11.273 δολάρια, είναι λιγότερο από τα δύο τρίτα του μεγέθους του σε άλλες μετακομμουνιστικές οικονομίες όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχική Δημοκρατία.
Η εξάρτηση από την εξόρυξη είναι οικονομικά μάταιη σε κάθε περίπτωση, αλλά ακόμη περισσότερο όταν χρησιμοποιείται ως στρατιωτικό όπλο.
Αυτό έμαθε ο γερουσιαστής Hammond τον 19ο αιώνα, και αυτό έμαθε η Σαουδική Αραβία τον 20ο αιώνα μαζί με τις υπόλοιπες πετρελαιοπαραγωγές χώρες που χρησιμοποίησαν βιομηχανικό εκβιασμό ως μέρος της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή.
Όπως το μη παραγόμενο βαμβάκι της Συνομοσπονδίας που παρήχθη στην Αίγυπτο, η υπερτιμολόγηση του αραβικού πετρελαίου οδήγησε σε νέα εξόρυξη αλλού, από τη Βόρεια Θάλασσα έως το Μεξικό, τα οποία τελικά αύξησαν την προσφορά, μείωσαν τις τιμές και νίκησαν τη στρατηγική του βιομηχανικού εκβιασμού.
Τούτου λεχθέντος, αυτά τα ευτυχισμένα επακόλουθα χρειάζονται χρόνο για να ωριμάσουν, και πριν από αυτό οι εκβιαστές πράγματι προκαλούν τον όλεθρο, και η τρέχουσα σύγκρουση δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ο αντίκτυπος του πολέμου της Ουκρανίας στις αγορές ήταν σκληρός και είναι επιρρεπής να γίνει ακόμη πιο σκληρός εάν η στρατιωτική δυναμική οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Τις πρώτες μέρες του πολέμου, οι τιμές του πετρελαίου ανέβηκαν κατά 15%, σπάζοντας το φράγμα των 100 δολαρίων ανά βαρέλι για πρώτη φορά από το 2014, αντανακλώντας τη μεγάλη παρουσία της Ρωσίας σε αυτή την αγορά.
Σε αντίθεση με τους πολέμους της Μέσης Ανατολής, αυτό που πιέζει τώρα τις αγορές δεν είναι το εμπάργκο ενός παραγωγού, αλλά οι κυρώσεις των πελατών. Επιπλέον, το σημερινό χάος δεν περιορίζεται στις ενεργειακές αγορές, καθώς και οι δύο πλευρές αυτής της σύγκρουσης είναι σημαντικοί παραγωγοί άλλων εμπορευμάτων, κυρίως σιτηρών.
Οι τιμές του σιταριού αυξήθηκαν έτσι κατά 30% από τον περασμένο μήνα, αντανακλώντας τους φόβους ότι οι κυρώσεις θα σταματήσουν τις ρωσικές εξαγωγές ενώ οι εξαγωγές της Ουκρανίας θα διαταραχθούν από τις μάχες στα χωράφια σίτου της. Δεκάδες άλλα εμπορεύματα, ειδικά βαρέα μέταλλα, είναι άφθονα και στις δύο πλευρές του πολέμου. Η πιθανή διαταραχή της παγκόσμιας οικονομίας, που ήδη πλήττεται από τη διακοπή των αλυσίδων εφοδιασμού από την πανδημία, είναι τεράστια.
Ως εκ τούτου, το πιο επείγον καθήκον των δυτικών δυνάμεων, εκτός από την επιδίωξη τερματισμού της βίας, είναι να καλλιεργήσουν εναλλακτικές λύσεις στα ρωσικά εμπορεύματα, όπως έκανε η Δύση όταν αντιμετώπισε το εμπάργκο πετρελαίου της δεκαετίας του 1970. Αυτό το είδος πολιτικής κατά του εκβιασμού δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί και ένα μέρος όπου απουσιάζει εμφανώς είναι η ανατολική Μεσόγειος.
Το πρόσφατα ανακαλυφθέν φυσικό αέριο του Ισραήλ δεν ήταν μόνο μια οικονομική ευλογία, αλλά επίσης, και ακόμη πιο κρίσιμο, ένας απίθανος επιταχυντής ειρήνης.
Μια συμφωνία που υπογράφηκε το 2015 για την προμήθεια φυσικού αερίου αξίας 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Αίγυπτο επεκτάθηκε το 2019 σε μια μεγάλη συμφωνία για την προμήθεια φυσικού αερίου αξίας 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε διάστημα 15 ετών. Μια παρόμοια συμφωνία υπεγράφη με την Ιορδανία το 2016, για την πώληση φυσικού αερίου αξίας 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε διάστημα 10 ετών.
Με το ισραηλινό αέριο να διοχετεύεται στους Άραβες γείτονες μέσω αγωγών που εκτείνονται κάτω από την κοιλάδα της Τζεζρέελ και τη Μεσόγειο, ήταν οικονομικά φυσικό να το οδηγήσει και στην Ευρώπη. Γι’ αυτό το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος συμφώνησαν το 2020 να κατασκευάσουν ένα μήκους 2.000 χλμ. αγωγού προς την Ιταλία, η οποία αργότερα εντάχθηκε στο έργο μέσω της ιταλοελληνικής ενεργειακής κοινοπραξίας IGI Poseidon.
Αυτή η διπλωματία του αγωγού ήταν τόσο αποτελεσματική που τώρα ξεπαγώνει τις μακροχρόνιες τεταμένες σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.
Ωστόσο, όπως ανέφερε αυτή η εφημερίδα τον Ιανουάριο, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αφαιρέσουν την υποστήριξή τους για το έργο East Med, επικαλούμενες περιβαλλοντικές ανησυχίες καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να απελευθερώσει τον κόσμο από τον άνθρακα.
Αυτή η στάση θα ήταν εύλογη σε έναν ειρηνικό κόσμο. Όμως ο κόσμος δεν είναι ειρηνικός και το πιο επείγον καθήκον της Ουάσιγκτον είναι να αντιμετωπίσει τους πολεμοκάπηλους που εμποδίζουν το διεθνές εμπόριο. Αυτό εννοούσε ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι όταν ομολόγησε στο κοινοβούλιο του την περασμένη εβδομάδα ότι «ήταν ασύνετο να μην έχουμε διαφοροποιήσει περισσότερο τις πηγές ενέργειας μας».
Τώρα, καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη ρωσική επιθετικότητα, θα πρέπει να ανακοινώσει την υποστήριξή της στον ισραηλινό αγωγό που θα δώσει στην Ευρώπη περισσότερο μη ρωσικό αέριο. Διαφορετικά, οι ΗΠΑ θα υπηρετούσαν τον πολύ βιομηχανικό εκφοβισμό που τελειοποίησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν και πρωτοστάτησε ο γερουσιαστής Hammond.