Blog

Welt.  Τα πέντε χειρότερα λάθη της Δύσης στην Ουκρανία

 

Ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα για την Ουκρανία αν η διεθνής κοινότητα δεν είχε χάσει σημαντικές αποφάσεις. Αυτό αφορά πολύ περισσότερα από την έλλειψη παραδόσεων όπλων. Η Welt δίνει μια επισκόπηση των μεγαλύτερων λαθών.

Η Ουκρανία δέχεται όλο και μεγαλύτερη πίεση στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Τη νύχτα προς Πέμπτη, ένα χαλάζι πυραύλων έπληξε τη χώρα. Ο επικεφαλής του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ αναμένει ότι τα ρωσικά στρατεύματα θα μπορούσαν να καταλάβουν την πόλη Μπαχμούτ στην ανατολική Ουκρανία, η οποία πολεμήθηκε σκληρά επί επτά μήνες, “μέσα σε λίγες ημέρες”. Έπρεπε πραγματικά να φτάσουμε σε αυτό το σημείο;

Σύμφωνα με στρατηγούς, η κατάσταση για την Ουκρανία θα ήταν πιθανώς καλύτερη σήμερα αν η διεθνής κοινότητα δεν είχε χάσει σημαντικές αποφάσεις ή αν είχε ενεργήσει πιο γρήγορα. “Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για σημαντικά κέρδη των Ρώσων τις επόμενες εβδομάδες”, δηλώνει, για παράδειγμα, ο Βρετανός στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Ρίτσαρντ Κεμπ. Η Welt εξηγεί τα πέντε σοβαρότερα λάθη που έχει κάνει η Δύση από την έναρξη του πολέμου στις 24 Φεβρουαρίου 2022:

1. Πολύ λίγα όπλα

Χωρίς την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας με όπλα, η Ουκρανία θα είχε χάσει αυτόν τον πόλεμο εδώ και πολύ καιρό. Η Δύση έχει καταβάλει σημαντικές προσπάθειες – αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. “Οι παραδόσεις όπλων μέχρι στιγμής είναι πάρα πολλές για να πεθάνει κανείς και πολύ λίγες για να ζήσει”, δήλωσε στη Welt ο συνταγματάρχης Mάρκους Ράισνερ, διεθνής στρατιωτικός εμπειρογνώμονας που εργάζεται για το αυστριακό υπουργείο Άμυνας. Στα τέλη του περασμένου έτους, ο διοικητής του ουκρανικού στρατού, στρατηγός Βάλερι Σαλούσνι, είχε ήδη υπολογίσει ακριβώς ποια όπλα χρειαζόταν επειγόντως η χώρα του και σε ποιες ποσότητες:

500 έως 600 οχήματα μάχης πεζικού – μόνο 100 είχαν υποσχεθεί οι Δυτικοί.

-300 άρματα μάχης – μόνο περίπου 130 είχαν υποσχεθεί.

-500 συστήματα πυροβολικού – 70 είχαν υποσχεθεί.

-180 μαχητικά αεροσκάφη F-16 – κανένα δεν έχει υποσχεθεί μέχρι στιγμής.

Επιπλέον, το Κίεβο έχει ζητήσει επανειλημμένα και ανεπιτυχώς πυραύλους μικρού βεληνεκούς ATACMS με βεληνεκές 300 χιλιομέτρων – αυτό θα ανάγκαζε τους Ρώσους να επανατοποθετηθούν πλήρως πίσω από τη γραμμή του μετώπου. Επιπλέον, η Ουκρανία ξεμένει από πυρομαχικά. Το πρόβλημα ήταν ήδη εμφανές στις αρχές του φθινοπώρου, αλλά η Δύση δεν αντέδρασε τότε και δεν κατάφερε να ενισχύσει εγκαίρως την παραγωγή. Μετά τις επιτυχημένες επιχειρήσεις της Ουκρανίας γύρω από το Χάρκοβο και τη Χερσώνα, είχε ίσως πιστέψει κανείς ότι το Κίεβο θα μπορούσε να κερδίσει γρήγορα αυτόν τον πόλεμο;

Ο Ουκρανός υπουργός Άμυνας Ολέξι Ρέσνικοφ απαίτησε “ένα εκατομμύριο σφαίρες” κατά τη συνάντηση των υπουργών Άμυνας της ΕΕ στη Στοκχόλμη την Τετάρτη. Ωστόσο, τα μέχρι στιγμής σχέδια της ΕΕ θα αρκούσαν το πολύ για 250.000 βλήματα πυροβολικού. Η ΕΕ έχει πλέον αναβάλει προς το παρόν το πρόβλημα των πυρομαχικών. Σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Ράισνερ, η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, έχει στη διάθεσή της φέτος περίπου 13 έως 14 εκατομμύρια βλήματα -πολλαπλάσια του ουκρανικού αποθέματος.

Το Κίεβο εξαντλεί επίσης τον χρόνο: όσο περισσότερο οι Ουκρανοί στρατιώτες δεν μπορούν να βγουν από τα χαρακώματα με τη βοήθεια των δυτικών αρμάτων μάχης και των μαχητικών αεροσκαφών και παραμένουν σε πόλεμο θέσεων, τόσο υψηλότερες θα είναι οι δικές τους απώλειες σε αυτόν τον πόλεμο φθοράς και τόσο περισσότερο χρόνο θα έχει η Ρωσία για να εγκαταστήσει νέες άμυνες και ναρκοπέδια. Η Δύση θα πρέπει όχι μόνο να παραδώσει πολύ περισσότερα όπλα, αλλά και να επιταχύνει σημαντικά τον ρυθμό παράδοσης. Μέχρι στιγμής, και τα δύο έχουν παραμεληθεί.

2. Ο φόβος του Πούτιν

Ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο η Δύση δεν παραδίδει πολύ περισσότερα βαρέα όπλα στην Ουκρανία ταχύτερα είναι ο μεγάλος φόβος να στριμώξει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν και να προκαλέσει ενδεχομένως μια επίθεση της Μόσχας με τακτικά πυρηνικά όπλα – δηλαδή βλήματα με μικρότερη κεφαλή που μπορούν να έχουν αποτέλεσμα μόνο σε μια περιορισμένη περιοχή. Αυτό ακριβώς απειλεί τακτικά ο Πούτιν. Μια τέτοια επίθεση δεν μπορεί επίσης να αποκλειστεί εκατό τοις εκατό. Αλλά η πιθανότητα τείνει προς το μηδέν. Γιατί;

Οι σημαντικότεροι υποστηρικτές της Ρωσίας – η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία και η Νότια Αφρική – είναι αυστηρά εναντίον της. Επιπλέον, το στρατιωτικό όφελος θα ήταν πολύ μικρό. Και οι ΗΠΑ πιθανότατα θα απαντούσαν με μια μαζική συμβατική αντεπίθεση κατά των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, η οποία θα έφερνε τη Μόσχα αντιμέτωπη με την απόφαση να μπει σε πόλεμο με το ΝΑΤΟ – ένας τέτοιος πόλεμος θα ήταν σχεδόν σίγουρα το τέλος της διακυβέρνησης του Πούτιν.

Ο πρώην Γερμανός στρατηγός του ΝΑΤΟ Χάινριχ Μπράους αποκαλεί τον υπερβολικό φόβο της Δύσης για μια ρωσική πυρηνική επίθεση “αυτοαποτροπή”. Ο επικεφαλής του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ προσπάθησε επίσης πρόσφατα να θέσει τον κίνδυνο σε προοπτική: “Ορισμένοι ανησυχούν για κλιμάκωση των παραδόσεων όπλων. Αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι μια ρωσική νίκη”. Δεν υπάρχουν “επιλογές χωρίς κίνδυνο”, είπε.

3. Δεν υπάρχει κοινός ορισμός των στόχων

Η Δύση πέφτει στην ίδια παγίδα με αυτόν τον πόλεμο, όπως έκανε και πριν με την αποστολή στο Αφγανιστάν. Διότι δεν υπάρχει σαφής ορισμός για το ποιο είναι το κοινό συμφέρον της διεθνούς κοινότητας να στηρίξει την Ουκρανία. Αυτό γίνεται πιο σαφές όταν πολιτικοί όπως ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς λένε ότι η Ουκρανία “δεν πρέπει να χάσει” και άλλοι (Μπάιντεν, Μακρόν, φον ντερ Λάιεν) ότι το Κίεβο “πρέπει να κερδίσει”.

Πολλά ερωτήματα είναι ανοικτά: Είναι η Δύση σοβαρά διατεθειμένη να υποστηρίξει στρατιωτικά την Ουκρανία για την ανακατάληψη της Κριμαίας – κεντρικός στόχος από την πλευρά της; Θέλουν να βλάψουν τόσο πολύ τη Ρωσία υποστηρίζοντας το Κίεβο, ώστε η χώρα να αποδυναμωθεί μαζικά οικονομικά και στρατιωτικά για χρόνια (ΗΠΑ), ή θέλουν να ξαναρχίσουν τη συνεργασία το συντομότερο δυνατό μετά από κατάπαυση του πυρός ή ειρηνευτική συμφωνία (Γαλλία, Γερμανία);

Η διαφωνία σχετικά με τους κοινούς στόχους οδηγεί στην έλλειψη παραδόσεων όπλων και σε διαφορετικές ιδέες σχετικά με την έναρξη των διαπραγματεύσεων και τη διάρκεια της στρατιωτικής υποστήριξης της Ουκρανίας.

4. Πολύ μικρή πίεση στην Κίνα

Οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και ορισμένες χώρες του Ειρηνικού δεν έχουν ενιαία στάση απέναντι στον δικτάτορα της Κίνας Σι Τζινπίνγκ. Αντιθέτως, το Πεκίνο προσπαθεί, μερικές φορές με επιτυχία, να διχάσει τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς. Η Ευρώπη θα πρέπει να λάβει σαφή θέση απέναντι στην Κίνα και, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ουάσιγκτον, να είναι έτοιμη να λάβει περαιτέρω μέτρα, όπως μερική απαγόρευση εξαγωγών σε τεχνολογίες ημιαγωγών ή λιγότερες άμεσες επενδύσεις. Τότε ο Σι Τζινπίνγκ θα μπορούσε να επανεξετάσει την ισχυρή υποστήριξή του προς τον Πούτιν.

5. Κυρώσεις με τρύπες

Εκτός από την ΕΕ, μόνο 14 άλλες χώρες έχουν επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Αυτό είναι πολύ λίγο και η Δύση θα πρέπει να καταβάλει πολύ ισχυρότερη και, κυρίως, διαρκή προσπάθεια για να πείσει τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου (Βραζιλία, Νότια Αφρική, Ινδία) να συμμετάσχουν στα δυτικά τιμωρητικά μέτρα. Αυτό θα έπληττε σκληρά τη Μόσχα οικονομικά, διότι σημαντικές αγορές θα έκλειναν τότε σε μεγάλο βαθμό.

Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι κάνουν πολύ λίγα για να εμποδίσουν χώρες όπως η Τουρκία, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν και το Κιργιστάν να συνεχίσουν να εξάγουν προϊόντα που είχαν εισαχθεί από την ΕΕ στη Ρωσία μέσω μεταφόρτωσης. Σύμφωνα με το Institute of International Finance (IIF), η Ρωσία κατάφερε μάλιστα να αυξήσει τις εισαγωγές τσιπ σε 2,4 δισ. δολάρια μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2022, έναντι 1,8 δισ. δολαρίων την ίδια περίοδο πέρυσι, παρά τις κυρώσεις – ένα κατηγορώ για το δυτικό καθεστώς κυρώσεων.

www.capital.gr