Blog

Την απόλυτη διάψευση των ισχυρισμών του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Δένδια, ότι με την αναδιοργάνωση της Ατζέντας 2030, «θα μπορέσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις να καταστούν οι ισχυρότερες στην ιστορία της χώρας μας», αποτελούν οι πληροφορίες που αργά αλλά σταθερά καταφθάνουν στο DP για το έκτρωμα της Νέας Δομής Δυνάμεων.

Γράφει ο ΚΑΥΣΙΜΑΡΧΗΣ

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, μπορεί να ισχυρίζεται δημοσίως ότι κήρυξε πόλεμο κατά του υδροκέφαλου συστήματος διοίκησης «που χαρακτηρίζεται από υπερβολική συγκέντρωση ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών», αλλά παραδόξως, επί της θητείας του, νέες θέσεις ανωτάτων αξιωματικών και άσχετοι με την απειλή νέοι σχηματισμοί – «παραμάγαζα», ξεφυτρώνουν ως μανιτάρια στο δάσος μετά από βροχή.

Advertisement

Μετά την εξωφρενική κατάργηση της αναπτυγμένης επί της ελληνοτουρκικής μεθορίου 7ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας Πεζικού (7 Μ/Κ ΤΑΞ ΠΖ) «Σαραντάπορος» και την ταυτόχρονη αναβάθμιση σε Μηχανοποιημένη Ταξιαρχία (Μ/Π ΤΑΞ) του εδρεύοντος στις Σέρρες 10ου Συντάγματος Πεζικού (10 ΣΠ) «Ρούπελ» / «Χ Μεραρχία Πεζικού», το DP αποκαλύπτει ότι με τη Νέα Δομή Δυνάμεων, οι κατά τον υπουργό Εθνικής Άμυνας «ισχυρότερες δυνάμεις στην ιστορία της χώρα μας», θα αποκτήσουν και την VI Ταξιαρχία Υποστήριξης (VI ΤΑΞΥΠ).

Παρουσιάζεται δηλαδή το φαινόμενο να καταργούνται σχηματισμοί ελιγμού αναπτυγμένοι επί της κύριας αμυντικής τοποθεσίας (όπως η 7 Μ/Κ ΤΑΞ ΠΖ) και να συγκροτούνται ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ σχηματισμοί, είτε υποδεέστερης μαχητικής ισχύος, όπως η 10η Μ/Π ΤΑΞ στις Σέρρες, είτε υποστήριξης όπως η VI ΤΑΞΥΠ.

Αξιοσημείωτο είναι, ότι μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2002 η VI ΤΑΞΥΠ προϋπήρχε ως σχηματισμός επιπέδου ταξιαρχίας υπαγόμενος στη Μεραρχία Υποστήριξης (ΜΕΡΥΠ). Την 1η Ιανουαρίου 2003, στο πλαίσιο της Δομής Δυνάμεων 2001-2015, μετέπεσε σε Σύνταγμα Υποστήριξης (ΣΥΝΥΠ) και αργότερα διαλύθηκε.

Φρεσκάρισμα μνήμης…

Η έδρα της βρισκόταν στο στρατόπεδο Γεωργούλα στη Νέα Ιωνία Βόλου όπου ως σήμερα εδρεύει και η 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών (32 ΤΑΞ ΠΝ) «Μοράβας». Στο έμβλημα της VI ΤΑΞΥΠ παρίστατο ο Αχιλλέας μαχόμενος, κρατώντας ασπίδα και δόρυ. Συμβολίζει τη Ζώνη Ευθύνης (ΖΕ) της Ταξιαρχίας, αφού ο Αχιλλέας ήταν ο Βασιλιάς της Θεσσαλίας. Στο άνω μέρος του ασπιδίου φέρεται το ρητό: “ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΙΜΑ ΚΑΙ ΝΙΚΑ” (“Να είσαι ανδρείος και θα νικάς”).

Σύμφωνα με ανοικτές πηγές εκείνης της εποχής, στην VI ΤΑΞΥΠ υπαγόταν εκτός από Στρατηγείο και Λόχο Στρατηγείου, το 404 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο (404 ΓΣΝ) στη Λάρισα, το 303 Προκεχωρημένο Εργοστάσιο Βάσης (303 ΠΕΒ), επίσης στη Λάρισα, προκεχωρημένες αποθήκες καυσίμων (ΑΚ), πυρομαχικών (ΠΑΠ), τμηματικών χορηγήσεων (ΑΤΧ), υλικού πολέμου (ΠΑΥΠ), τάγμα εφοδιασμού (ΤΕΦ) κ.λπ.

Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε!

Δυστυχώς,
>Η μετατροπή του 10ου ΣΠ σε μηχανοποιημένη (προσοχή ΟΧΙ μηχανοκίνητη) ταξιαρχία,
>Η εκ νέου συγκρότηση της VI ΤΑΞΥΠ,

>Η διατήρηση του διοικούμενου από ταξίαρχο Ειδικού Συντάγματος ΓΕΕΘΑ, στο οποίο υπηρετεί περίπου το 10% ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ των κληρωτών θητείας που παρουσιάζονται σε ετήσια βάση (!),
>Η επανεμφάνιση του «βαθέος κράτους» του Ελληνικού Στρατού (όπως πολύ εύστοχα το είχε χαρακτηρίσει πρώην Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού) και φυσικά,
>Η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του Ελληνικού Στρατού σε ότι αφορά την υλοποίηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων ενίσχυσης και υποστήριξης των κύριων οπλικών συστημάτων και μέσων των δυνάμεων ελιγμού…

…Αποτελούν αποδείξεις, ότι παρά τις υπουργικές μεγαλοστομίες όχι μόνο δεν αυξάνεται η μαχητική ισχύς του Ελληνικού Στρατού, αλλά δαπανώνται πολύτιμοι ανθρώπινοι και οικονομικοί πόροι για μεταβολές στη δομή δυνάμεων που κάθε άλλο παρά υποστηρίζουν την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής που ΚΑΙ στον Έβρο αυξάνεται συνεχώς ποσοτικά και ποιοτικά.

Υπό το βάρος αυτής της διαπίστωσης ίσως οι αρμόδιοι θα έπρεπε να επανεξετάσουν τις μέχρις σήμερα επιλογές τους, να ανακρούσουν πρύμνα και να επανασχεδιάσουν.

Η απώλεια εθνικού εδάφους ή ο λόγω αδυναμίας εξαναγκασμός της χώρας σε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων ή ζωτικών συμφερόντων, αποτελούν πολλαπλάσιας βαρύτητας «ολισθήματα», από την τραγωδία στη Λιβύη και το φιάσκο του Στεφανοβικείου, για τα οποία ακόμη και σήμερα δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες στους τυπικά και ουσιαστικά υπεύθυνους.