ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

Δ΄ΣΣ – XVI M/K MΠ – ΧΙΙ Μ/Κ ΜΠ

1-2-3 Οκτωβρίου 2007

 

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ Ε.Δ.

 

Υπό Αντιστρατήγου ε.α. Δ. ΜΑΝΙΚΑ

 

            Από τη δημιουργία του το Ελληνικό κράτος επηρεάζεται από τις σχέσεις του με την Τουρκία. Αυτό είναι φυσικό αφού από την Τουρκική σκλαβιά απελευθερώθηκε με τον αγώνα της παλιγγενεσίας και με αγώνες στη συνέχεια απελευθέρωσε και ενσωμάτωσε όσα ελληνικά μέρη μπόρεσε. Έγιναν δύο Βαλκανικοί και δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, επακολούθησε ο Ψυχρός Πόλεμος, που μας ενέταξε στην ίδια συμμαχία και παρ΄όλα αυτά, εδώ και 50 χρόνια, ζούμε μια εποχή εντάσεως σχέσεων κρίσεων και απειλών πολέμου. Συνήθως εμείς οι Στρατιωτικοί ασχολούμεθα με εκτιμήσεις απειλών, συγκρίσεις δυνάμεων και σχεδιασμούς επιχειρήσεων.

            Παρεπιπτόντως, στην προσπάθειά μιας καλύτερης κατανοήσεως του πιθανού αντιπάλου, αναφερόμαστε στις ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες της Τουρκικής Πολιτείας και του ιδιάζοντος ρόλου των Τουρκικών Ε.Δ. στη σύσταση και λειτουργία της, που τον συνοψίζουμε σε εκφράσεις όπως «βαθύ κράτος», «στρατιωτικό κατεστημένο» κ.λ.π.

            Με αυτή την εισήγησή μου επιδιώκω να παρουσιάσω, συνοπτικώς, αλλά με σαφήνεια, την πραγματική συστατική εικόνα της Τουρκικής Πολιτείας και τον ουσιαστικώς θεσμικό ρόλο των Τουρκικών Ε.Δ. στην σύσταση και λειτουργία της.

            Κανένα κράτος και μάλιστα με εθνικό αυτοπροσδιορισμό, δεν προέκυψε εκ παρθενογεννέσεως. Αυτό που είναι και παρουσιάζεται προήλθε από ιστορικές εξελίξεις, ως προϊόν μύθων, παραδόσεων, συγκυριών και αγώνων. Πώς προέκυψε λοιπόν η σύγχρονη Τουρκική Πολιτεία;

Ας δούμε αυτή την εξέλιξη :

• Από το ΙΓ΄ αιώνα ιδρύεται τουρκικό κράτος από την ολιγάριθμη φυλή/ορδή των Ογούζων υπό τον Ερτογρούλ στη Β.Δ. Φρυγία. Η φυλή/ορδή δρα υπό τον φύλαρχο/πολέμαρχο ανατολικής νοοτροπίας, που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του (παρά τον εξισλαμισμό) όλα τα πατριαρχικά και παγανιστικά στοιχεία που ακολουθούν τη φυλή.
• Στις αρχές του ΙΔ΄ αιώνα, όταν οι διαστάσεις του κατεχομένου χώρου και της επιδιωκομένης επεκτάσεώς του, επέβαλαν τη συγκρότηση κρατικής μηχανής, ικανής να προσθέσει στους ομοφύλους τους ομοπίστους για να επιβληθούν στους αλλοθρήσκους κατακτημένους ή κατακτηθησομένους, ο Φύλαρχος γίνεται Σουλτάνος με Βεζύρη.
• Όταν πλέον η έκτασις των κατακτηθέντων δημιουργεί χώρο Αυτοκρατορίας (της καταλυθείσης Βυζαντινής) με πολυφυλετική και πολυθρησκευτική συγκρότηση και ιδίως μετά την κατάκτηση των Αράβων, ο τίτλος του Σουλτάνου είναι ανεπαρκής και έτσι οδηγείται στην απόκτηση (μάλλον αρπαγή) δι΄εξαναγκαστικής αγοράς του τίτλου του Χαλίφη από τον Αιγύπτιο ιδιοκτήτη του (1518).

Ο Χαλίφης-Σουλτάνος και η, περί αυτόν διαμορφωθείσα, άρχουσα τάξις, διαχειρίσθηκε, μέχρι την παρακμή της, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υπερέβη τα προβλήματα των εθνοφυλετικών διαφορών (σόϊ) με την αποδοχή μόνον υποταγμένων αλλοθρήσκων ομάδων (Μιλιέτ). Η διάκρισις πιστών και απίστων, αρχούσης πληθυσμιακής ομάδος (Ισλάμ) επί αρχομένων απίστων (γκιαούρ) ραγιάδων, ρίζωσε βαθειά στην Οθωμανική και κληροδοτήθηκε στην Τουρκική νοοτροπία, όπως επίσης και η διττή υπόσταση και φύση του νόμου Θρησκευτικού και Κρατικού (Χαλίφης-Σουλτάνος). Αμέσως μετά τον Α΄  ΠΠ ήταν διάχυτη η πεποίθησις, πως μόνον κράτη σαφούς εθνικού χαρακτήρα και ισχυράς κρατικής διοικήσεως έχουν δυνατότητα υπάρξεως και προοπτικής. Από την ανακωχή (30-10-1918) μέχρι την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (10-8-1920), η δυώνυμος εξουσιαστική ιδιότης Χαλίφη-Σουλτάνου και το περιβάλλον του, θεωρήθηκαν αιτία παρακμής και ήττας και των μειωτικών παραχωρήσεων εδαφών και εθνικής αξιοπρεπείας. Έπρεπε λοιπόν να φύγει το θρησκευτικό στοιχείο της εξουσίας και να αντικατασταθεί με ένα νέο συνεκτικό, ρωμαλέο και οραματικό. Αυτό το χαρακτηριστικό άλλωστε απαντάται σε όλα τα Μουσουλμανικά κράτη. Κάθε διάδοχος εξουσία οφείλει να αντικαταστήσει το θεοκρατικό στοιχείο με ένα ισχυρό υποκατάστατο προσωποπαγές και προφητικής ακτινοβολίας και επιβολής, για να δημιουργήσει έναν –ισμό, ικανό να αναπληρώσει τον Ισλαμισμό, να δώσει εθνική ιδέα και ορμή ανάλογη με τη δυναμική των αρχών του Ισλάμ. Έτσι γεννήθηκε ο Κεμαλισμός.

Ο Κεμάλ είχε, ή πρόβαλε και επέβαλε την αποδοχή πως έχει, για την Τουρκία και τους Τούρκους, όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά του ηγέτη, προφήτη, μαχητή, απελευθερωτή και δημιουργού. Ο Κεμάλ έδωσε στην Τουρκία, που αυτός ήθελε να δημιουργήσει τον ΚΕΜΑΛΙΣΜΟ ο οποίος μεταφέρει (δεν τις αναιρεί) όλες τις εξουσίες του κράτους στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση, του Σουλτάνου στις 29-10-1923 και του Χαλίφη στις 27-2-1924. Η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση μέχρι το θάνατο του Κεμάλ (1938) ποδηγετείται από τον ίδιο, συνεχώς εκλεγόμενο Πρόεδρο. Από το 1935 όμως με το νόμο «Εσωτερικής Υπηρεσίας των Ε.Δ.» έχει ορίσει την ευθύνη εποπτείας, σεβασμού και συμμορφώσεως προς τον ΚΕΜΑΛΙΣΜΟ για το μέλλον. Με την επίκληση αυτού του νόμου το 1960 καθαιρέθηκαν Μπαγιάρ και Μεντερές, καταδικάστηκαν και απαγχονίσθηκαν ο Μεντερές και δύο υπουργοί του. Με νέο Σύνταγμα και νέο νόμο «Εσωτερικής Υπηρεσίας των Ε.Δ.» επαναλαμβάνεται το καθήκον τους να διαφυλάττουν (διατηρούν) την Τουρκική Πατρίδα και την Τουρκική Δημοκρατία, όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Το 1971 με νέα παρέμβαση παύουν την Κυβέρνηση. Λόγω αμφισβητήσεων των πολιτικών με νέο πραξικόπημα (12-9-1980) η Στρατιωτική Ηγεσία οδηγεί σε νέο Σύνταγμα (7-11-1982), κυβερνά ουσιαστικώς μέχρι τον Νοέμβριο του 1987, οπότε έληξε η συνταγματικώς κατοχυρωμένη θητεία του προέδρου και του Προεδρικού Συμβουλίου (Στρατιωτικά μέλη του ΣΕΑ). Με το άρθρο 118 του Συντάγματος του 1982 ορίζεται με σαφήνεια ο ρόλος του ΣΕΑ. Οι όποιες επιδερμικές τροποποιήσεις (Γραμματέας ΣΕΑ μη Στρατιωτικός) ή εκφρασιακές διατυπώσεις, δεν μειώνουν τον κυρίαρχο, εποπτικό και καθοδηγητικό ρόλο του ΣΕΑ. Δεν χρειάζονται πραξικοπήματα για την επιβολή του. Ο Ερμπακάν το κατάλαβε στις 2-2-1997. Πέραν του ΣΕΑ το Σύνταγμα (Αντιλήψεως ΚΟΡΑΝΙΟΥ) έχει μύριες όσες διατάξεις και προβλεπόμενα όργανα στηρίξεως του Κεμαλισμού.

Στην πορεία της προς την ΕΕ η Τουρκία (αν πράγματι επιθυμεί την ένταξή της) αντιμετωπίζει το δίλημμα πραγματικός εκδημοκρατισμός ή Κεμαλισμός. Αυτή είναι η Τουρκική Πολιτεία. Σήμερα δεν υπάρχει «παρά ή βαθύ κράτος». Αυτές είναι ερμηνευτικές εκφράσεις αγνοίας του Τουρκικού κράτους, το οποίο ουσιαστικώς εκφράζεται από το ισχύον Σύνταγμα καταστατικό θεμέλιο

της Τ.Δ. Αυτό το Σύνταγμα είναι ιδιαίτερο, μοναδικό, διαφορετικό και ίσως ακατανόητο, όταν εξετάζεται με τη λογική της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατικής αντιλήψεως. Είναι το «Κοράνιο» του Κεμαλισμού μετά τον Κεμάλ. Σε κάθε άρθρο αναγνωρίσεως δικαιώματος ή παροχής ελευθεριών επαναλαμβάνει κατά επίμονο και μονότονο τρόπο, είτε ότι παρέχεται το «δικαίωμα» ή η «ελευθερία», είτε ότι περιορίζεται «για να εξασφαλισθεί και προστατευθεί η αρχή της ακεραιότητας του κράτους, ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο χώρας και έθνους, η εθνική κυριαρχία, η δημοκρατία, η εθνική ασφάλεια, η δημόσια τάξη, η κοινή ησυχία, τα κρατικά συμφέροντα, η δημοσία αιδώς, η δημοσία υγεία και να ικανοποιηθούν ειδικοί λόγοι, που προβλέπονται σε ειδικά άρθρα του Συντάγματος……».

            Και βεβαίως με το ειδικό άρθρο 118 θεματοφύλαξ όλων αυτών ορίζεται το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ). Ουσιαστικώς το Σύνταγμα ενσωματώνει όλη την ιστορία και την παράδοση της Τουρκίας και καθορίζει το παρόν και το μέλλον της.

 

Ο Θεσμοθετημένος, βάσει των ιδιοτύπων αρχών του Κεμαλισμού, ρόλος των Ε.Δ. και οι εξ αυτού πρακτικές εκδηλώσεις παρεμβάσεώς τους στη λειτουργία της Τουρκικής Δημοκρατίας.

 

Προκύπτει από τον αρχικό Νόμο (Κεμαλική Υποθήκη) Εσωτερικής Υπηρεσίας των ΤΕΔ του 1935 κι΄επαναλαμβάνεται, με τον ίδιο Νόμο του 1961 και τον Νόμο του 1983. Στην τελική μορφή ο Νόμος ορίζει :

• Άρθρο 35 :

«Καθήκον των Ενόπλων Δυνάμεων είναι να προστατεύουν και διαφυλάττουν την τουρκική πατρίδα και την Τουρκική Δημοκρατία όπως ορίζονται εις το Σύνταγμα»

• Ακόμη σαφέστερο το άρθρο 85/1 περιγράφει τις μεθόδους, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την «προστασία και διατήρηση» και το καθήκον των Στρατιωτικών να αποκρούουν τις εσωτερικές απειλές όπως και τις εξωτερικές.

«Είναι καθήκον των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων να προστατεύουν την Τουρκική Πατρίδα και Δημοκρατία, με τα όπλα όταν απαιτείται εναντίον εσωτερικών και εξωτερικών απειλών».

Απορρέει από τις ιδιαίτερες αναφορές του Συντάγματος στο πρόσωπο/Θεσμό του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου και κατ΄επέκταση στην Ιεραρχία των Τ.Ε.Δ. Συγκεκριμένως  (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Β» κατά το άρθρο 117 του Συντάγματος :

• Η Αρχιστρατηγία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ηθικής υπόστασης της Μεγάλης Εθνοσυνελεύσεως της Τουρκίας. Η Αρχιστρατηγία εκπροσωπείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
• Το Υπουργικό Συμβούλιο είναι υπεύθυνο έναντι της Μεγάλης Εθνοσυνελεύσεως της Τουρκίας, για την εθνική ασφάλεια και για την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων να εξασφαλίσουν την άμυνα της χώρας.
• Ο Αρχηγός του Γεν.Επιτελείου, είναι ο Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην περίοδο πολέμου, ο Αρχηγός Γ.Ε. αναλαμβάνει τα καθήκοντα Αρχιστρατήγου, επ΄ονόματι του Προέδρου της Δημοκρατίας.
• Ο Αρχηγός Γ.Ε διορίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατόπιν προτάσεως του Υπουργικού Συμβουλίου. Κατά την άσκηση των καθηκόντων και αρμοδιοτήτων του, ο Αρχηγός Γ.Ε είναι υπεύθυνος έναντι του Πρωθυπουργού.
• Οι υπηρεσιακές σχέσεις και ο τομέας αρμοδιοτήτων του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης με το Γενικό Επιτελείο και με τους Διοικητάς Δυνάμεων των τριών κλάδων ρυθμίζονται με νόμο.

 

      Από την απλή ανάγνωση επισημαίνονται :

• Η εκπροσώπιση της Εθνοσυνελεύσεως στην Αρχιστρατηγία από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
• Ο Α/Γ.Ε ασκεί τη διοίκηση (πλήρη) των ΕΔ και σε περίοδο πολέμου αναλαμβάνει (δεν του ανατίθεται) την Αρχιστρατηγία, επ΄ονόματι του Προέδρου της Δημοκρατίας.
• Ο Α/Γ.Ε διορίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και είναι υπεύθυνος έναντι του Πρωθυπουργού.
• Με νόμο ορίζονται οι σχέσεις και οι αρμοδιότητες του ΥΠ.ΕΘ.Α με το Γ.Ε. και τους Διοικητάς των Κλάδων (Στρατός, Ναυτικό, Αεροπορία). Όπως εμφαντικώς αποτυπώνεται στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Β» μεταξύ Γ.Ε. και ΥΕΘΑ μόνον «Συντονισμός» υφίσταται. Ο σαφής αυτοπροσδιορισμός της θέσεως, ρόλου και αρμοδιοτήτων του ΥΠ.ΕΘ.Α (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Γ».

 

Στο άρθρο 118 (περί ΣΕΑ) (ΠΡΟΣΘΗΚΗ «1» ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ «Α» :

• Ο Α/Γ.Ε προτάσσεται όλων των Υπουργών των οποίων η ιεραρχική αναφορά είναι ΥΕΘΑ, ΥΠΕΣ, ΥΠΕΞ.
• Για τη σύνταξη της Ημερησίας Διατάξεως ο Πρόεδρος λαμβάνει υπ΄όψιν του τις προτάσεις του Πρωθυπουργού και του Α/ΓΕ. Επομένως υπάρχει διάκρισις σαφής θέσεων και απόψεων της Κυβερνήσεως και Ε.Δ. και προφανώς εντός του ΣΕΑ ομοτίμως (τυπικώς) εκτίθενται και συντίθενται θέσεις και απόψεις, ως γνώμες/συστάσεις, στην ουσία ΕΝΤΟΛΕΣ προς το Υπουργικό Συμβούλιο για να ληφθούν οι αποφάσεις εκτελέσεως. Εδώ ο Πρωθυπουργός ενεργεί πλέον ως «Αγγελιαφόρος», αφού αυτός οφείλει να μεταφέρει τις γνωμοδοτήσεις του ΣΕΑ στο Υπουργικό Συμβούλιο, για να συμμορφωθεί προς τη συνταγματική επιταγή του άρθρου 117 : «Το Υπουργικό Συμβούλιο είναι υπεύθυνο έναντι της Μεγάλης Εθνοσυνελεύσεως της Τουρκίας, για την εθνική ασφάλεια και την ετοιμότητα των Ε.Δ. να εξασφαλίσουν την άμυνα της χώρας».

                                  

            Επιβάλλεται από σειρά συνταγματικών αναφορών στο ΣΕΑ και από νόμους που καθορίζουν αρμοδιότητες και σχέσεις των ΤΕΔ προς άλλες κρατικές λειτουργίες. Ενδεικτικώς αναφέρονται :

• Το άρθρο 118 περί ΣΕΑ, για το οποίο έχει ήδη γίνει εκτενής αναφορά και αναλυτική παρουσίαση.
• Τα άρθρα του Συντάγματος, στα οποία προβλέπεται διαδικασία λήψεως αποφάσεων από το Υπουργικό Συμβούλιο, υπό την Προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας, αφού λάβει υπ΄όψιν τη γνώμη του ΣΕΑ επί του κατά περίπτωσιν πρακτέου. (Εδώ πλέον τον λόγο του Αγγελιαφόρου αναλαμβάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο οποίος έχει προηγουμένως προεδρεύσει του ΣΕΑ). Συγκεκριμένως αναφέρονται τα άρθρα :
  • 120 «Κήρυξις Εκτάκτου Ανάγκης λόγω επεκτάσεως επεισοδίων και σοβαρής διατάξεως της Δημοσίας Τάξεως».
  • 122 «Καταστάσεις Στρατιωτικού Νόμου, Επιστρατεύσεως και Πολέμου».
  • Το άρθρο 131 «περί Συμβουλίου Ανωτάτης Παιδείας» όπου ο Α/ΓΕ ομοτίμως με τον Πρωθυπουργό επιλέγει και προτείνει υποψήφια μέλη του Συμβουλίου.
  • Το άρθρο 143 «περί Δικαστηρίου Κρατικής Ασφαλείας» όπου καθορίζεται ότι «ένα τακτικό και ένα αναπληρωματικό μέλος επιλέγονται από την πρώτη κατηγορία Στρατιωτικών Δικαστών» και «ένας από τους βοηθούς Εισαγγελείς εκ των Στρατιωτικών Δικαστών».
  • Το άρθρο 145 «Στρατιωτική Δικαιοσύνη» ως έχει.

 

Επιβεβαιώνεται.από την καθ΄όλου συμπεριφορά, τις ενέργειες, τις επίσημες και ανεπίσημες παρεμβάσεις της ηγεσίας των ΤΕΔ. Συγκεκριμένως :

• • Έγιναν τα πραξικοπήματα του 1961 και 1980, τα οποία συνοδεύτηκαν από περιόδους Στρατιωτικής διακυβερνήσεως, αναδιάταξη του πολιτικού-κομματικού Χάρτη της Χώρας, ανασύνταξη του Συντάγματος, αναβάθμιση του ρόλου, της θέσεως (κοινωνικής-οικονομικής) και του παρεμβατικού δικαιώματος των Ε.Δ.
  • Το 1971 παύθηκε η Κυβέρνησις του Δημοκρατικού Κόμματος, για μια διετία επιβλήθηκαν Κυβερνήσεις (Υπηρεσιακές) τεχνοκρατών, που υποχρεωτικώς στήριξε η Εθνοσυνέλευση.
  • Το 1997 παύθηκε με παρέμβαση εξωκοινοβουλευτικών διαδικασιών (ΣΕΑ, Συνταγματικό Δικαστήριο, Ανώτατο Δικαστήριο), η Νόμιμη Κυβέρνηση Ερμπακάν . Εδώ αξίζει να σημειωθεί η επιμονή και η συνέχεια στις απόψεις του Γ.Ε. Όταν, στη δεκαετία του 1980 {παρ. 4α(7)}, ο τότε Πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ απέρριψε τη συζήτηση μέτρων κατά του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού, η Γ.Γ. του ΣΕΑ κράτησε τα μέτρα στο αρχείο και στις 28 Φεβρουαρίου 1997 τα ανέσυρε και αποτέλεσαν τη βάση του βελούδινου πραξικοπήματος καθαιρέσεως του Ερμπακάν. Βεβαίως η Κυβέρνησις Ερμπακάν δεν είχε προηγουμένως (1996-97) επιδείξει το ζητούμενο από τις ΤΕΔ ζήλο, για την προώθηση των «συστάσεων» του ΣΕΑ και με διάφορες προφάσεις (αναπόφευκτη γραφειοκρατία, οικονομικές δυσχέρειες, εξωτερικές συνθήκες κ.λ.π) καθυστερούσε την εφαρμογή των «συστάσεων).
  • Προσφάτως το κυβερνών κόμμα υπέστη τις δοκιμασίες του, από την αναστολή πρωθυπουργοποιήσεως του Ερντογάν, μέχρι την καθυστέρηση αναδείξεως στην Προεδρία της Δημοκρατίας του Γκιούλ και την έναρξη των διαδικασιών αναθεωρήσεως του Συντάγματος.

 

Ευνοείται :

• Από την αδυναμία αναδείξεως ισχυρής Πολιτικής Ηγεσίας. Ο ισχύων εκλογικός νόμος, με μικρή αύξηση ή μείωση ποσοστού, οδηγεί ένα κόμμα στην Κυβέρνηση ή εκτός αυτής. Ακόμη ένα κόμμα με μεγάλο αριθμό βουλευτών (απόλυτη πλειοψηφία) δεν έχει αντιστοιχία στο εκλογικό σώμα (ένα 30% κάνει κυβέρνηση). Παρά το μικρό απαιτούμενο ποσοστό εκλογικής επιτυχίας δύσκολα σχηματίζεται μονοκομματική Κυβέρνηση. Με όποιες συνθήκες αποκλείεται, στο ορατό μέλλον, η εμφάνιση ισχυρής Κυβερνήσεως (Εκλογικό Σώμα και Εθνοσυνέλευση). Αυτή η αδυναμία των πολιτικών, σε συνδυασμό με τις ακολουθούσες υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, συσπειρώσεις, εξαρτήσεις, διασυνδέσεις και διαπλοκές, επιτείνεται και οδηγεί σε απαξίωσή τους στην κοινή γνώμη. Φυσικά επακόλουθα είναι αφ΄ενός η αύξηση του κύρους των ΤΕΔ και έλλειψη σθένους πολιτικής αντιδράσεως στο ρυθμιστικό ρόλο των ΤΕΔ, π.χ. η όλη διαδικασία φθοράς, επηρεασμού της κοινής γνώμης, αδρανοποιήσεως των άλλων πολιτικών κομμάτων, όταν έβλεπαν την έμμεση παρέμβαση των Στρατιωτικών κατά της Κυβερνήσεως και του Κόμματος του Πρωθυπουργού Ερμπακάν, είχε ως αποτέλεσμα ένα ρεύμα παραιτήσεων, που διέβρωσαν την πλειοψηφία του Κυβερνητικού Συνασπισμού και εξεβίασαν σε παραίτηση τον Ερμπακάν στις 28 Φεβρουαρίου 1997. Αυτή η έξωσις της Κυβερνήσεως Ερμπακάν είναι το καθαρότερο παράδειγμα, για το πώς οι ΤΕΔ συνεχίζουν να είναι ο τελικός Διαιτητής.
• Η πραγματική και μη φαινομένη προς τα έξω, κοινωνική και πολιτική κατάστασις, σε συνδυασμό με το ισχυρό κοινωνικά, αλλά και πολιτικά εκμεταλλεύσιμο θρησκευτικό συναίσθημα, οδηγεί, όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, σε αποδοχή του ιδιότυπου ρόλου των ΤΕΔ, στην εμμονή της άμεσης και έμμεσης Συνταγματικής κατοχυρώσεως αυτού του ρόλου και την αποφυγή κάθε απόπειρας αλλαγής του. Αυτή η αλλαγή μπορεί να προέλθει μόνο από την ύπαρξη ισχυρής πολιτικής πλειοψηφίας, (μονοκομματική, ή συνασπισμού του μείζονος των πολιτικών), η οποία αφ΄ενός, δια της διαδικασίας επιφυλάξεως στο ΣΕΑ, θα παγώνει θέσεις των ΤΕΔ και αφ΄ετέρου με μία τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος θα αλλάξει το ρόλο των ΤΕΔ. Τέτοια κίνησις όμως των πολιτικών είναι επί του παρόντος αδύνατη, εκ του φόβου πραξικοπήματος, αλλά και του πραγματικού κινδύνου επικρατήσεως των φονταμενταλιστών ισλαμιστών, οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα κυριαρχήσουν εκλογικά αν αρθούν οι περιορισμοί..

 

Περιορίζεται :

• Από τις ίδιες τις ΤΕΔ οι οποίες προσπαθούν με υπομονή και επιμονή να διαιτητεύουν και να ρυθμίζουν με συνταγματικές διαδικασίες, προειδοποιήσεις και έμμεσες παρεμβάσεις, τις όποιες πολιτικές εξελίξεις, αποφεύγοντας την άμεση σύγκρουση, που θα τις υποχρέωνε σε πραξικόπημα.
• Από το φόβο αναδείξεως μιας ισχυρής, ανεξέλεγκτης και πραγματικώς αδιάφθορης πολιτικής κινήσεως και ηγεσίας, η οποία θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη και την ψήφο του λαού και θα απειλούσε ευθέως ως Κυβέρνησις και Εθνοσυνέλευσις τον Κεμαλισμό.

• Από τις επιδράσεις, οι οποίες ασκούνται στην Τουρκία με τη διαδικασία εντάξεως στην ΕΕ.

 

Θεσμικός Ρόλος και Αρμοδιότητες του ΣΕΑ, όπως προκύπτουν και απορρέουν εκ του άρθρου 118 και λοιπών διατάξεων του Τουρκικού Συντάγματος (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Α» και ΠΡΟΣΘΗΚΗ «1» του ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ «Α»)

 

• Το άρθρο 118 καθορίζει :

«Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας αποτελείται (συγκροτείται) από τον Πρωθυπουργό, τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, τους Υπουργούς Εθνικής Αμύνης, Εσωτερικών και Εξωτερικών, τους Διοικητάς Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας και το Γενικό Διοικητή Χωροφυλακής, υπό την Προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αναλόγως των λεπτομερειών (περιεχομένων) της ημερησίας διατάξεως (agenda) Υπουργοί και άλλα αρμόδια πρόσωπα είναι δυνατόν να κληθούν στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου. Το ΣΕΑ θα υποβάλλει στο Υπουργικό Συμβούλιο τις απόψεις του επί των συνιστωμένων (ενδεικνυομένων) προς λήψιν αποφάσεων, εξασφάλισιν του αναγκαιούντος συντονισμού με σεβασμό (προσοχή) προς την διατύπωση, ίδρυση (καθορισμό) και εκτέλεση της πολιτικής εθνικής ασφαλείας του κράτους. Το Υπουργικό Συμβούλιο θα δίδει προτεραιότητα μελέτης εις την εκτίμηση των αποφάσεων του ΣΕΑ, των αφορουσών (ενδιαφερουσών) τα μέτρα, τα οποία αυτό (ΣΕΑ) κρίνει αναγκαία για τη διατήρηση της υπάρξεως (υποστάσεως) και ανεξαρτησίας του κράτους, της ακεραιότητας και του αδιαιρέτου της χώρας και της ειρήνης και ασφαλείας της κοινωνίας. Η ημερησία διάταξις του ΣΕΑ συντάσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος λαμβάνει υπ΄όψιν του τις προτάσεις του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Κατά την απουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας το ΣΕΑ θα συνέρχεται υπό την Προεδρία του Πρωθυπουργού. Η οργάνωση και τα καθήκοντα της Γενικής Γραμματείας του ΣΕΑ θα ρυθμιστούν με Νόμο». (ΠΡΟΣΘΗΚΗ «2» ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ «Α»).

• Το ΣΕΑ αρχικώς ιδρύθηκε με το άρθρο 111 του Συντάγματος του 1961 για να «συνιστά στο Υπουργικό Συμβούλιο τις αναγκαίες βασικές κατευθύνσεις εξασφαλίσεως συντονισμού και λήψεως αποφάσεων σχετικών με την εθνική ασφάλεια». Όπως είναι φανερό η διατύπωση του άρθρου 118 του Συντάγματος του 1982 είναι ιδιαιτέρως ενισχυτική της θέσεως του ΣΕΑ.
• Είναι βέβαιο ότι οι αποφάσεις του ΣΕΑ, όταν τελικώς διατυπωθούν, δίδονται στην Κυβέρνηση μόνον για εκτέλεση και τούτο διότι δεν είναι δυνατόν να αποφασίσει άλλως η Κυβέρνησις, όταν το ΣΕΑ αποφασίζει : με πρόεδρο τον Πρόεδρο  της Δημοκρατίας και τη συμμετοχή του πυρήνα εξουσίας (Πρωθυπουργός, ΥΕΘΑ, ΥΠΕΞ, ΥΠΕΣ) και της Ηγεσίας των Ε.Δ. και Aσφαλείας.
• Από το άρθρο 118 θα μπορούσε (εσφαλμένως) να θεωρηθεί ότι η ισχύς του ΣΕΑ περιορίζεται μόνον στα θέματα ΕΔ και Χωρ/κής, τα σχετιζόμενα με τη στενή έννοια της Εθνικής Ασφαλείας (Άμυνα και Δημόσια Τάξις). Όμως ο Νομος 2945/1-11-1983 περιέχει όρους, οι οποίοι επιτρέπουν στο ΣΕΑ να καλύψει όλη σχεδόν την περιοχή της πολιτικής. Π.χ. το άρθρο 2α ορίζει «Εθνική Ασφάλεια σημαίνει την άμυνα και προστασία του Κράτους έναντι κάθε είδους εξωτερικής και εσωτερικής απειλής, της Συνταγματικής Τάξεως, της εθνικής υποστάσεως (υπάρξεως), ενότητος και του συνόλου των συμφερόντων του και όλων των συμβατικών δικαιωμάτων εις τον διεθνή χώρο (arena) εις την πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική σφαίρες». Ακόμη σαφέστερο το άρθρο 2β ορίζει την πολιτική Εθνικής Ασφαλείας ως «Πολιτική η οποία επιδιώκει να εξασφαλίσει την εθνική ασφάλεια και την επιτέλεση (επίτευξη) των εθνικών σκοπών, καλύπτοντας τις θεμελιώδεις αρχές, ούτως ώστε η εσωτερική, εξωτερική και αμυντική πολιτική να εκτελείται, όπως αποφασίζεται από το Υπουργικό Συμβούλιο, λαμβάνοντας υπ΄όψιν τις γνώμες (απόψεις), που έχουν εκφρασθεί από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας».
• Ο ίδιος νόμος καλύπτει και την ίδρυση της Γενικής Γραμματείας του ΣΕΑ! Όπως φαίνεται στην ΠΡΟΣΘΗΚΗ «2» του ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ «Α», η Οργάνωσις και τα καθήκοντα δίνουν μια μεγεθυντική διάσταση στις αρμοδιότητές της και την καθιστούν ένα μηχανισμό ελέγχου του Γ.Ε επί του συνόλου της κρατικής μηχανής (Κυβερνήσεως, Διοικήσεως κι΄ευρύτερου Δημόσιου Τομέως). Ο Γ.Γ του ΣΕΑ όπως και ο Α/Γ.Ε υπάγονται στον Πρωθυπουργό. Αλλά το άρθρο 15 του Ν. 2945 ορίζει ότι ο Γ.Γ/ΣΕΑ είναι ένας εν ενεργεία Στρατηγός τεσσάρων αστέρων (Full General) ή Ναύαρχος. Πρακτικά η ΓΓ/ΣΕΑ συνεργάζεται στενά με το Γ.Ε. Ακόμη έχει την αρμοδιότητα συντονισμού και προετοιμασίας του Σχεδίου Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας. Αυτό το Σχέδιο συντάσσεται  από το ΓΕΕΘΑ, το ΥΠΕΞ και τον Εθνικό Οργανισμο Πληροφοριών (ΜΙΤ), υπό το συντονισμό της ΓΓ/ΣΕΑ. Άπαξ και γίνει δεκτό, από το ΣΕΑ, ένα διάταγμα το επικυρώνει, αλλά δεν αποκαλύπτει το περιεχόμενό του. Παρουσιάζεται στο Υπουργικό Συμβούλιο (το διάταγμα) για υπογραφή και δημοσιεύεται στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η μυστικότης του Σχεδίου Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας και η μη επεξεργασία του από πολιτική κυβέρνηση, οδηγεί στο σχολιασμό του ως «μυστικού Συντάγματος».
• Από τα εκτεθέντα γίνεται σαφής ο ρόλος του ΣΕΑ ως οργάνου το οποίον :
  • Καθορίζει την εσωτερική, εξωτερική και αμυντική Εθνική Πολιτική και τους επιδιωκομένους Στόχους.
  • Αναθέτει, ουσιαστικώς, στην Κυβέρνηση και το σύνολο του κρατικού μηχανισμού το προς εκτέλεση έργο.
  • Δια της ΓΓ/ΣΕΑ συντονίζει, επιβλέπει, ελέγχει και επιβάλλει τη συμμόρφωση όλων, όσοι αναλαμβάνουν έργο, για την επίτευξη των επιδιωκομένων.
  • Ασκεί ιδιάζουσαν εποπτείαν και παρεμβαίνει, όταν κρίνει, ότι παρουσιάζεται οποιαδήποτε απόκλισις από το πνεύμα του Κεμαλισμού, όπως ορίζεται και περιγράφεται στο Σύνταγμα και τους Νόμους.
    • Θεωρητικώς τα δέκα μέλη τους ΣΕΑ συζητούν και ψηφίζουν επί των θεμάτων της Ημερησίας Διατάξεως, δια τα οποία θα απευθυνθούν «συστάσεις» προς το Υπουργικό Συμβούλιο. Πρακτικώς οι συστάσεις βασίζονται σε ομοφωνία. Τα μέλη εκφράζουν τη γνώμη τους και ο προεδρεύων του ΣΕΑ Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ή Πρωθυπουργός) προσπαθεί να διαμορφώσει ένα συμπέρασμα, στο οποίο όλοι συμφωνούν. Άπαξ και επιτευχθεί ομοφωνία, ο Γ.Γ. του ΣΕΑ καταγράφει το κείμενο της ομοφωνίας. Μετά γράφεται ως επίσημο έγγραφο, κυκλοφορεί (περιφέρεται) στα μέλη προς υπογραφήν και τελικώς αποστέλλεται στο Υπουργικό Συμβούλιο για να μελετηθεί (εφαρμοσθεί) κατά προτεραιότητα.

Εφ΄όσον δεν διεξάγεται ψηφοφορία, η αριθμητική σύνθεσις του ΣΕΑ δεν έχει σημασία. Κατά τις συζητήσεις οι Υπουργοί αποκλείεται να εναντιωθούν στον Πρωθυπουργό και από την άλλη πλευρά η Στρατιωτική πειθαρχία αποκλείει αντίθεση σ΄όσα λέει ο Α/Γ.Ε. Όποια συζήτησις μεταξύ τους έχει προηγηθεί της συνεδριάσεως του ΣΕΑ.

Οι συστάσεις του ΣΕΑ, βασίζονται επομένως στην ομοφωνία τριών μερών, του Προέδρου, της Κυβερνήσεως και των Ε.Δ. Η επικράτησις των στρατιωτικών βασίζεται όχι στον αριθμό τους, αλλά στην ανεπίσημη (άτυπη) εξουσία (κύρος) και το σεβασμό που τους αποδίδεται από την Κυβέρνηση και τον Πρόεδρο.

Θεωρητικώς πάντα, μπορεί ο Πρόεδρος να διαγράψει ένα προτεινόμενο για σύσταση θέμα ή, στην ανακεφαλαίωση των συμπερασμάτων της συζητήσεως, η διατύπωσή του να οδηγήσει σε έκφραση επιφυλάξεως των Στρατιωτικών και άνευ ομοφωνίας να μη συσταθούν στην Κυβέρνηση.

Ομοίως και η Κυβέρνησις μπορεί να σταματήσει προτάσεις των Στρατιωτικών με την έκφραση επιφυλάξεως, όπως άλλωστε έπραξε ο Πρωθυπουργός Τουρκγούτ Οζάλ, όταν στα τέλη της δεκαετίας 1980 απέρριψε μέτρα κατά του ισλαμικού φονταμενταλισμού.

 

Αυτή η Τουρκική Πολιτεία με τις ιδιορύθμου ρόλου Τουρκικές Ε.Δ. εφαρμόζει την Τουρκική εξωτερική πολιτική.

 

 

 

 

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

            Από το 1920 με επιμονή, υπομονή και απαρέγκλιτη συνέπεια και σταθερότητα, ανεξαρτήτως πολιτικών αλλαγών, εξωτερικών επιρροών, κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων επιδιώκει την ανατροπή, περιορισμό των συνεπειών και αποτροπή επαναφοράς των απαιτήσεων της Συνθήκης των Σεβρών.

            Ουσιαστικώς έχει επιτύχει τις επιδιώξεις της, εκτός των περιοχών της Μ.Α. όπου εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο να διεκδικήσει περιοχές υπό την κηδεμονία Μεγάλων Δυνάμεων. Συγκεκριμένως :

• Δεν παραχώρησε αυτονομία στους Κούρδους.
• Δεν απέδωσε τα τέσσαρα αρμενικά βιλαέτια.
• Ανέκτησε την Αλεξανδρέτα.
• Με τη Συνθήκη της Λωζάνης απέβαλε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό από την Μ.Ασία και την Αν. Θράκη. Επέβαλε περιορισμούς στρατιωτικής παρουσίας στις νήσους Λέσβο, Χίο και Ικαρία και με τη σύμβαση περί Στενών στη Σαμοθράκη και τη Λήμνο. Γι΄αυτές στην αναθεωρημένη σύμβαση του Μοντρέ (20-7-1936) δεν έγινε σαφής αναφορά. Παρ΄ότι δε ο Τούρκος ΥΠΕΞ Ρουσντχάρας, στην Μεγάλη Εθνοσυνέλευση (31-7-1936), δήλωσε ότι περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις, η Τουρκία αρνείται να το παραδεχθεί και επιβάλλει στο ΝΑΤΟ τον αποκλεισμό τους από τη  συμμαχική αμυντική σχεδίαση. Προσφάτως δε πέτυχε με παρεμβάσεις στον ICAΟ να μην περιλαμβάνονται στο ευρωπαϊκό εγχειρίδιο Αεροναυτιλίας τα ελικόπτερα SAR της Λήμνου, της Χίου και της Ρόδου.
• Με τη συνθήκη παραχωρήσεως των Δωδεκανήσων (1947), παρ΄ότι δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος, επέτυχε την πλήρη αποστρατικοποίησή τους.
• Παραβαίνουσα και παραβιάζουσα τη συνθήκη της Λωζάνης αφελλήνησε ουσιαστικώς Κωνασταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο.
• Από μακρού καλλιεργεί, αναπτύσσει και προβάλλει πλήρη εκτουρκισμό των Μουσουλμάνων της Θράκης. Είναι προφανές, πως θα υποκινήσει και θα στηρίξει δραστηριότητες διεκδικήσεως αυτονομιστικών παραχωρήσεων μέχρις και πλήρους αυτονομίας.
• Στο Αιγαίο από το θέρος του 1974 αρνείται να δεχθεί τον ορισμό χωρικών υδάτων 10 ν.μ. για την αεροναυτιλία, παρ΄ότι τον αναγνώριζε πρακτικώς από το 1934, που η Ελλάς μονομερώς τον καθιέρωσε. Με διάφορα προσχήματα και έμμεσες δραστηριότητες (Έρευνα και Διάσωση, – περιορισμοί οικονομικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων εκτός χωρικών υδάτων – αμφισβήτηση ορίων FIR κ.λ.π.), αλλά και άμεσους χαρακτηρισμούς «γκρίζων περιοχών» και κυρίως με την απειλή πολέμου, εάν επιχειρηθεί επέκτασις των ελληνικών χωρικών υδάτων, παγώνει κάθε σοβαρή δραστηριότητα αξιοποιήσεως των πιθανών πόρων του Αιγαίου και αποβλέπει στο διαμοιρασμό του.
• Στην Κύπρο :

Με τη Συνθήκη των Σεβρών αποδέχθηκε ανεπιφυλάκτως την πλήρη ενσωμάτωσή της στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά και την αναφερομένη προοπτική παραχωρήσεώς της στην Ελλάδα.

Με την ανακίνηση του Κυπριακού, με αγγλική υστεροβουλία, παρεισέφρυσε στις Αγγλοελληνικές συνομιλίες και αξιοποίησε στο μέγιστο δυνατόν τις ευκαιρίες παρεμβάσεων και διεκδικήσεων που της δόθηκαν. Δύο παρεμβάσεις της (δικής της πρωτοβουλίας ή Αγγλικής υποκινήσεως) προκαθόρισαν τις εξελίξεις προς τις Τουρκικές επιθυμίες.

Στις 11-5-1957 (εφημερίδα Τζαφέρ) «το Τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο ανησυχεί γιατί, ναι μεν αποκλείσθηκε η λύση της ενώσεως με την Ελλάδα αλλά,  προβάλλονται δύο απαράδεκτα σενάρια.

Πρώτο : Αυτοκυβέρνηση με εποπτεία ΝΑΤΟ και ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Δεύτερο : Ανεξαρτησία και είσοδος στον ΟΗΕ. Και τα δύο οδηγούν στην ενσωμάτωση στην Ελλάδα. Για την Τουρκία μόνη παραδεκτή μόνιμη λύση είναι ο διαμελισμός».

Στις 3-6-1957 ο Μεντερές στη Βαγδάτη δηλώνει : «…..Το Κυπριακό δεν θα λυθεί με τις φωνασκίες του «παπά-Μακάριου». Πρέπει να επιληφθούν τούτου οι τρεις αμέσως ενδιαφερόμενοι, Ελλάς, Τουρκία και Αγγλία».

Δηλαδή η Τουρκία του Μεντερές προδιέγραψε τη διαδικασία του 1959 (Ζυρίχη-Λονδίνο), αφού πρώτα όρισε την επιδίωξή της «διαμελισμός». Όποιος θέλει ας αμφισβητήσει τη συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα της Τουρκικής Εθνικής Εξωτερικής Πολιτικής.

           

Για τις επιδιώξεις της, έναντι της Ελλάδος, η Τουρκία αδιστάκτως υιοθετεί, υποκινεί, παρακινει, ενισχύει, συντονίζει, συντονίζεται, συμπράττει και συντάσσεται με όλες τις κατά της Ελλάδος αιτιάσεις, απαιτήσεις και διεκδικήσεις των λοιπών ομόρων προς την Ελλάδα χωρών. Για πιστοποίηση αυτής της αλήθειας, αρκεί ένας χρήστης του διαδικτύου να «κατεβάσει» την ιστοσελίδα του Τουρκικού ΥΠΕΞ στο θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα».

 

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

 

            Η Τουρκία μετέχει σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, συμπράττει στις εργασίες τους, παρεμβαίνει, προβάλλει και υποστηρίζει και συχνά επιβάλλει τις απόψεις της και αναλόγως στη συνέχεια τοποθετείται. Άλλοτε προσυπογράφει και επικυρώνει, με καταγραφή βεβαίως κάθε επιφυλάξεως ή εξαιρέσεώς της. Άλλοτε δεν επικυρώνει και άλλοτε δεν αναγνωρίζει. Όταν της επιβάλλονται όροι (π.χ. Λωζάνη) με τη λογική του «Κεμαλισμού» και του καταστατικού του προϊόντος (Σύνταγμα) προτάσσει την εθνική ανάγκη ασφαλείας και με πρόσθετη εσωτερική νομοθεσία παρακάμπτει υποχρεώσεις και αθετεί δεσμεύσεις. Με αυτή την πρακτική  η Τουρκία :

• Δεν επικυρώνει το «Δίκαιο της Θαλάσσης».
• Δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Δ.Δ.Δ. Χάγης.
• Ασκεί το δικαίωμα της αρνησικυρίας, όπου θεωρεί ότι βλάπτεται.
• Προτάσσει τις συνταγματικές επιταγές και αναιρεί τις συμβατικές της υποχρεώσεις.
• Ανέχεται από το 1934 το χώρο 10 ν.μ. για την Αεροπλοία, αλλά δεν τον αναγνωρίζει με έγγραφη πιστοποίηση και από το 1974 τον αμφισβητεί (αγνοεί).
• Παρελκύει τη χάραξη των Ε/Τ συνόρων στη Θράκη και δεν παραδέχεται θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο.
• Απειλεί με πόλεμο επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων αλλά, βάσει του μη επικυρωμένου «Δικαίου της Θαλάσσης», επεκτείνει σε άλλες, πλην Αιγαίου, θάλασσες τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.
• Ακόμη και στη συνθήκη της Λωζάνης στο κεφάλαιο προστασίας των μειονοτήτων, στο άρθρο 38 παρεμβάλλει αναιρετικές, των υποχρεώσεών της, αναφορές, όπως :

«…ων η άσκησις δεν ήθελεν είναι ασυμβίβαστος προς την δημόσιαν τάξιν και τα χρηστά ήθη» ή «υπό την επιφύλαξιν των εφαρμοζομένων, εφ΄όλου ή μέρους του εδάφους, εις άπαντας τους Τούρκους υπηκόους μέτρων, άτινα ήθελον τυχόν ληφθεί υπό της Τουρκικής Κυβερνήσεως χάριν της εθνικής αμύνης και της τηρήσεως της δημοσίας τάξεως».

Ποιος θα καθορίσει τι είναι ασυμβίβαστο με τη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη;

Ποιος θα αντισταθεί στη λήψη μέτρων αναγκαίων για τη δημόσια τάξη και την εθνική άμυνα στην Ίμβρο ή στον τάδε «Γκιαούρ Μαχαλά» της Κωνσταντινούπολης; Και ποια είναι τα αναγκαία μέτρα; Απαλλοτρίωση, απαγόρευση μετακινήσεως, εκτοπισμός, δήμευση, απαγόρευση ασκήσεως επαγγέλματος, αγγαρίες, ειδικές εισφορές (χαράτσια) και ότι άλλο  επινόησε η Τουρκική Δημοκρατία του Κεμαλισμού.

 

 

 

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Α» Στην Εισήγηση «Τουρκική Πολιτεία και Τουρκικές Ε.Δ.».

 

 

 

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ (ΤΟΥΡΚΙΑΣ)

 

 

            Τα ζητήματα Εθνικής Ασφάλειας, τα οποία εξετάζονταν μέσα στα πλαίσια των δραστηριοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων, γενικά, σε διεθνές πεδίο, μέχρι το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέστησαν αναγκαία την ανάπτυξη και τη χρήση όλων των σχετιζομένων με αυτά στοιχείων Εθνικής Ισχύος, του κράτους, για την εξασφάλιση της εθνικής ασφάλειας με εκμετάλλευση και της κτηθείσης από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο εμπειρίας. Σ΄αυτό το γενικό πλαίσιο διαμορφώθηκαν Οργανισμοί Εθνικής Ασφάλειας στις διάφορες χώρες κατά την μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο.          Στην Τουρκία, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, έχει διέλθει διάφορες φάσεις από το 1933 μέχρι να φθάσει στη σημερινή του μορφή. Με την κτηθείσα εμπειρία, η Τουρκία, εκάλυψε συνταγματικώς το Εθνικό Σύστημα Ασφαλείας της και έλαβε τα απαιτούμενα μέτρα για την ικανοποίηση των αναγκών ασφαλείας της χώρας.            Αρχικά, σχηματίστηκε η Γενική Γραμματεία του Ανωτάτου Συμβουλίου Αμύνης με διάταγμα, που είχε την ισχύ νόμου, το 1933. Ως τομέας ευθύνης του Ανωτάτου Συμβουλίου Αμύνης καθοριζόταν η εθνική κινητοποίηση. Η προετοιμασία της Πολιτικής Εθνικής Αμύνης περιελήφθει στο πεδίο των καθηκόντων του Ανωτάτου Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης και της Γενικής Γραμματείας που ιδρύθηκαν με νόμο που εκδόθηκε το 1949.

Μεταγενέστερα, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας κατέστει συνταγματικός θεσμός με το Σύνταγμα του 1961. Με το νόμο Ν.129/11-12-1962, η ίδρυση του Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης και της Γενικής Γραμματείας έγινε πραγματικότητα. Στα καθήκοντα του Συμβουλίου προσετέθει και ο προσδιορισμός των εσωτερικών και εξωτερικών πολιτικών αμύνης.

 

Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ)

 

            Το σε ισχύ τωρινό ΣΕΑ ιδρύθηκε με το Νόμο Ν^ο 2945/9-11-1983, σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1982. Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1982, απαρτίζεται από τον «Πρόεδρο», ο οποίος και προεδρεύει, τον Πρωθυπουργό, τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, τον Υπουργό Αμύνης, τον Υπουργό Εσωτερικών, τον Υπουργό Εξωτερικών, τον Αρχηγό του Στρατού Ξηράς,  τον Αρχηγό του Ναυτικού, τον Αρχηγό της Αεροπορίας και τον Αρχηγό της Στρατοχωροφυλακής. Ανάλογα με την ημερησία διάταξη, σχετιζόμενοι υπουργοί και πρόσωπα μπορεί να κληθούν να παρακολουθήσουν τη συνεδρίαση του Συμβουλίου για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Κατά τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου παρίσταται επίσης ο Γενικός Γραμματέας του ΣΕΑ αλλά χωρίς δικαίωμα ψήφου.

            Η Ημερησία Διάταξη του Συμβουλίου προετοιμάζεται από τον Πρόεδρο. Οι προτάσεις του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων λαμβάνονται υπόψη κατά την κατάρτιση της Ημερησίας Διάταξης. Το Συμβούλιο λαμβάνει τις αποφάσεις του με την ψήφο της πλειοψηφίας. Σε περίπτωση ισοψηφίας υπερισχύει η πλευρά που διαθέτει την ψήφο του Προέδρου. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου αποστέλλονται στον Πρόεδρο και στον Πρωθυπουργό, προς συζήτηση στο Υπουργικό Συμβούλιο. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα προς το Υπουργικό Συμβούλιο.

 

Τα Καθήκοντα του ΣΕΑ

 

            Τα καθήκοντα του ΣΕΑ, που προσδιορίζονται από το Νόμο Ν^ο 2945, συνοψίζονται στα εξής :

• Διατυπώνει την άποψή του σε θέματα λήψεως αποφάσεως που σχετίζονται με τον καθορισμό και την εφαρμογή των Πολιτικών Εθνικής Ασφαλείας του κράτους και την εξασφάλιση του αναγκαίου συντονισμού.
• Καθορίζει τα μέτρα τα οποία σχετίζονται με την πραγματοποίηση των Εθνικών Αντικειμενικών Σκοπών, που έχουν προσδιορισθεί στην κατεύθυνση της Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας του κράτους, καθώς και των προετοιμασμένων εθνικών σχεδίων και προγραμμάτων.
• Παρακολουθεί συνεχώς και εκτιμά τα εθνικά στοιχεία ισχύος τα οποία μπορούν να επηρεάσουν την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας, του κράτους, και τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές και τεχνολογικές συνθήκες και εξελίξεις. Προσδιορίζει επίσης τις βασικές αρχές για την εξασφάλιση της ενίσχυσης των εθνικών στόχων.
• Καθορίζει τα μέτρα που θεωρούνται αναγκαία για την επιβίωση του κράτους, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής του ακεραιότητας, του αδιαιρέτου της χώρας, καθώς και της κοινωνικής ειρήνης και ασφάλειας.
• Καθορίζει τα αναγκαία μέτρα για τη διατήρηση της συνταγματικής τάξεως, εξασφάλιση της εθνικής ενότητας και ακεραιότητας, προσανατολισμό του Τουρκικού Έθνους στα εθνικά ιδεώδη και αξίες που εκπηγάζουν από την «Κεμαλική Σκέψη» και τις «Αρχές και Μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ».
• Διατυπώνει απόψεις για καταστάσεις κινδύνου, στρατιωτικού νόμου, κινητοποιήσεως ή πολέμου.
• Καθορίζει τις αναγκαίες αρχές για θέσπιση μέτρων, που σχετίζονται με τη συλλογική άμυνα, την εθνική κινητοποίηση και άλλα θέματα, τα οποία προτείνονται από δημόσια ή ιδιωτικά ιδρύματα ή οργανισμούς ή και πολίτες και τα οποία άπτονται κανονικών συνθηκών πολεμικής περιόδου ή καθίστανται αναγκαία από ιδιαίτερες συνθήκες που διαμορφώνονται κατά τον πόλεμο ή μετά τον πόλεμο, προκειμένου να εξασφαλίζεται η πρόβλεψη στους ετήσιους προϋπολογισμούς, των απαραιτήτων πιστώσεων για την κατάρτιση των σχετικών προγραμμάτων και σχεδίων.
• Καθορίζει τις αναγκαίες αρχές προκειμένου να εξασφαλίζεται ότι τα μέτρα και οι πιστώσεις που αφορούν οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και άλλα ζητήματα, τα οποίου έχουν κριθεί αναγκαία από την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας του κράτους και τις υπηρεσίες συλλογικής αμύνης, θα περιληφθούν στα υπό εκπόνηση σχέδια, προγράμματα και ετησίους προϋπολογισμούς.
• Διατυπώνει απόψεις αναφορικά με ήδη υφιστάμενες ή μέλλουσες να συναφθούν διεθνείς συμφωνίες σε θέματα που περιλαμβάνονται στο σκοπό της Εθνικής Ασφάλειας. Το ΣΕΑ ενημερώνει το Υπουργικό Συμβούλιο υπό μορφήν «αποφάσεως απόψεων του Συμβουλίου», μέτρων και αρχών τα οποία έχει διατυπώσει. Επίσης εκτελεί και άλλα καθήκοντα τα οποία προβλέπονται από τους νόμους.

 

Οι Αρχές της Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας

 

            Στο Νόμο Ν^ο 2945, η Εθνική Ασφάλεια εκφράζεται ως εξής : Η διαφύλαξη και προστασία από παντός είδους εσωτερικές και εξωτερικές απειλές της συνταγματικής τάξεως του κράτους, της εθνικής του επιβιώσεως, της ακεραιότητάς του και όλων των πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και οικονομικών του συμφερόντων και των κατοχυρωμένων με συμφωνίες ή συνθήκες δικαιωμάτων του στο διεθνή στίβο. Τα στοιχεία «συνταγματική τάξη, εθνική επιβίωση, ακεραιότητα, εθνικά συμφέροντα και τα κατοχυρωμένα στο διεθνή στίβο δικαιώματα», τα οποία περιλαμβάνονται στον ορισμό της Εθνικής Ασφάλειας, κατατάσσονται στα εθνικά ιδεώδη ζωτικής σημασίας.

            Η Εθνική Ασφάλεια προσδιορίζεται ως εξής στο Νόμο Ν^ο 2945 : Είναι μια πολιτική η οποία περιλαμβάνει τις αρχές οι οποίες σχετίζονται με τις αμυντικού τύπου επιχειρήσεις, εσωτερικού και εξωτερικού, που αποφασίζονται από το Υπουργικό Συμβούλιο, μέσα στο πλαίσιο των κατευθύνσεων που καθορίζονται από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, με αντικειμενικό σκοπό την εξασφάλιση της εθνικής ασφάλειας και επίτευξη των Εθνικών Αντικειμενικών Σκοπών.

            Η διαφύλαξη και προστασία των ζωτικής σημασίας αξιών του κράτους, που είναι η συνταγματική τάξη, η εθνική επιβίωση, η ακεραιότητα, τα εθνικά συμφέροντα και τα κατοχυρωμένα με συμφωνίες ή συνθήκες δικαιώματα στο διεθνή στίβο, και τα οποία περιλαμβάνονται στον ορισμό της γενικής ιδέας της Εθνικής Ασφάλειας έναντι όλων των ειδών απειλών, εσωτερικών και εξωτερικών, οι οποίες στρέφονται κατά της Τουρκίας, συνιστούν τις νομικές παραμέτρους της Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας.

Η αρχή «Ειρήνη στην Πατρίδα, Ειρήνη στον Κόσμο», που περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα της Τουρκικής Δημοκρατίας, είναι μια κληρονομιά από την περίοδο του Ατατούρκ. Με βάση αυτήν την αρχή, η Τουρκία έχει καθορίσει τους Εθνικούς της Σκοπούς με καθιέρωση ειρηνικών διαδικασιών για την εξασφάλιση σταθερότητας και, πραγματοποίηση κοινωνικοοικονομικής αναπτύξεως, σε ένα ειρηνικό περιβάλλον, στην περιοχή της.

            Η Τουρκία στοχεύει στην επίτευξη αυτών των στόχων με καθορισμό πολιτικών, μέσα στο πλαίσιο των αρχών επιλύσεως των υφισταμένων προβλημάτων με τους γείτονές της, σε ένα ειρηνικό περιβάλλον και με αμοιβαίες διαπραγματεύσεις, με σεβασμό της ανεξαρτησίας, της εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και ισότητας των δικαιωμάτων και χωρίς παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις ενός εκάστου. Ανεξάρτητα από τις ειρηνικές προσεγγίσεις της Τουρκίας, η αποφασιστικότητά της να εξασφαλίζει την εθνικής της ασφάλεια και να παρεμποδίζει και να αποκρούει όλα τα είδη των εναντίον της επιθέσεων, από χώρες που συνεχίζουν να τηρούν εχθρική στάση, αποτελεί τον αποδεκτό κοινό παρανομαστή όλων των Τουρκικών Κυβερνήσεων και το εθνικό της σύστημα ασφαλείας έχει όλους τους πόρους και τις δυνατότητες να το εξασφαλίσει.

            Σύμφωνα με το άρθρο 5 του Συντάγματος, οι βασικοί σκοποί και υποχρεώσεις της πολιτείας εκφράζονται ως εξής : Η προστασία της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας του Τουρκικού Έθνους, του αδιαιρέτου της χώρας, του πολιτεύματος και της δημοκρατίας και η εξασφάλιση της ευημερίας, της ειρήνης και της ευτυχίας των ατόμων και της κοινωνίας. Η επίτευξη των υψηλών αυτών εθνικών σκοπών οι οποίοι μπορεί να ορισθούν ως «η Αιώνια Ύπαρξη του Κράτους και η ευημερία του Έθνους», με επίτευξη των ανωτέρω μνημονευθέντων Εθνικών Αντικειμενικών Σκοπών, εγγυάται επίσης από την Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας.

            Το χαρακτηριστικό γνώρισμα κρατικής ενότητας της Τουρκίας αντανακλά ένα βαθύ πνεύμα αλληλεγγύης που εκπηγάζει από την κοινωνική της δομή. Η ενότητα αυτή και αλληλεγγύη είναι το αποτέλεσμα κοινής πολιτικής αγωγής και η Τουρκία είναι αποφασισμένη να το προστατεύσει. Επιπροσθέτως, η αρχή του κοσμικού κράτους, που εγγυάται από τα άρθρα 2 και 4 του Συντάγματος, προστατεύεται με μεγίστη φροντίδα και ευαισθησία. Οι πολίτες της Τουρκίας έχουν το δικαίωμα να απολαμβάνουν ελευθερία συνειδήσεως, θρησκευτικής πεποιθήσεως και πίστεως. Εν τούτοις, σύμφωνα με το άρθρο 24 του Συντάγματος : «Σε κανένα δεν θα επιτραπεί να εκμεταλλευθεί ή να καταχρασθεί θρησκευτικά αισθήματα ή αντικείμενα που θεωρούνται ιερά από μια θρησκεία, καθ΄οιονδήποτε τρόπο, με σκοπό την προσωπική ή πολιτική επιρροή, ή ακόμη και μερική στήριξη των θεμελιωδών κανονισμών του κράτους, κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και δικαστικών, σε θρησκευτικές αρχές. Το ζήτημα αυτό είναι μεγάλης σπουδαιότητας από την άποψη της εσωτερικής ασφάλειας».

            Συμπερασματικά, ως παράγοντας σταθερότητας στο κέντρο μιας περιοχής, όπου διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα, και όπου υπάρχουν περίπλοκα στρατηγικά προβλήματα, η Τουρκία, αφ΄ενός εξασφαλίζει, με αποφασιστικότητα, την ασφάλειά της έναντι εσωτερικών και εξωτερικών απειλών, που στοχεύουν τις εθνικές της αξίες, αφ΄ετέρου εξασφαλίζει και την κοινωνικοοικονομική της ανάπτυξη. Εξ άλλου προσπαθεί να φθάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο ασφαλείας και ευημερίας, που αποτελεί και μία από τις υψηλές της επιδιώξεις.

 

 

 

 

ΠΡΟΣΘΗΚΗ «1» στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Α» Στην Εισήγηση «Τουρκική Πολιτεία και Τουρκικές Ε.Δ.»

 

 

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ (ΣΕΑ)

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

 

            Το ΣΕΑ με τη σημερινή του μορφή ιδρύθηκε με το Άρθρο 118 του Τουρκικού Συντάγματος του 1982 και το Νόμο 2945 της 1^ης Νοεμβρίου 1983. Σύμφωνα με τα παραπάνω το ΣΕΑ συγκροτείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τον Α/ΓΕΕΘΑ, τον ΥΕΘΑ, τον ΥΠΕΞ, τον ΥΠΕΣ, τον Α/ΓΕΣ, τον Α/ΓΕΝ, τον Α/ΓΕΑ και Α/Σ-Χ. Κατά τις συνεδριάσεις του μπορούν να συμμετάσχουν και άλλοι υπουργοί και υπηρεσιακοί παράγοντες οι οποίοι προσκαλούνται για να λάβουν πληροφορίες ή να εκφράσουν απόψεις για θέματα της αρμοδιότητάς τους. Στις συνεδριάσεις συμμετέχει και ο Γ.Γ. του ΣΕΑ, ο οποίος όμως δεν έχει δικαίωμα ψήφου.

 

ΣΥΝΘΕΣΗ ΣΕΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 1982

 

 

 

 

 

                       

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

 

            Σύμφωνα με το Άρθρο 118 του Συντάγματος του 1982, το ΣΕΑ ελέγχει, καθορίζει και εφαρμόζει την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας με τη λήψη κατάλληλων αποφάσεων, την εξασφάλιση του αναγκαίου συντονισμού και τη γνωστοποίηση των αποφάσεών του στο Υπουργικό Συμβούλιο. Τα καθήκοντά του με βάση το Άρθρο 4 του Ν. 2945/83 είναι :

α.  Να ελέγχει, καθορίζει και εξασφαλίζει με τη λήψη κατάλληλων αποφάσεων την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας και να εξασφαλίζει τον απαραίτητο συντονισμό με διαπιστώσεις, προτάσεις και αποφάσεις.

β.  Να λαμβάνει τα  απαραίτητα μέτρα για την υλοποίηση των εθνικών στόχων, των εθνικών προγραμμάτων και σχεδίων μέσω του καθορισμού της Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας.

γ.  Να ελέγχει και να αξιολογεί τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές και τεχνολογικές εξελίξεις της χώρας και το βαθμό που αυτές επηρεάζουν την εθνική ισχύ και την ασφάλεια. Να παρακολουθεί τη λειτουργία των βασικών αρχών που εξασφαλίζουν την ενδυνάμωση-ενίσχυση των εθνικών στόχων.

δ.  Να λαμβάνει τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα για την εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας, την ακεραιότητα, της περιουσίας και του αδιαιρέτου της χώρας καθώς και την ειρήνη και ασφάλεια του λαού της.

ε.  Να καθορίζει τα μέτρα για την υλοποίηση των εθνικών στόχων που έχουν σχέση με την προστασία της έννομης τάξης, την εξασφάλιση της εθνικής ενότητας και ακεραιότητας, την προσήλωση στις αρχές, ιδέες και μεταρρυθμίσεις του Κ.Αταττούρκ και τις εθνικές αξίες και ιδανικά. Να λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα για την προφύλαξη των παραπάνω προτεραιοτήτων από εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους με τη χάραξη της αναγκαίας στρατηγικής και εφαρμογής των σχεδίων.

στ.  Να αποφασίζει για την εφαρμογή καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, στρατιωτικού νόμου, επιστράτευσης και πολέμου.

ζ.    Να καθορίζει το σχεδιασμό και τις βασικές διατάξεις επί θεμάτων κατάστασης έκτακτης ανάγκης, πολέμου, μεταπολεμικής περιόδου, συμμετοχής στην εθνική άμυνα, επιστράτευσης και των υποχρεώσεων που απορρέουν από τα παραπάνω.

η.    Να ελέγχει τις αρχές πολιτικής της εθνικής άμυνας, να επιβλέπει τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και εκπαιδευτικά θέματα των υπηρεσιών άμυνας και ασφάλειας και να εξασφαλίζει τα αναγκαία κονδύλιά της μέσω του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού.

θ.    Να ελέγχει τις διεθνείς συμφωνίες που άπτονται θεμάτων εθνικής ασφαλείας. Οι αποφάσεις, οι προτάσεις, τα μέτρα και οι αρχές που καθορίζει το ΣΕΑ γνωστοποιούνται στο Υπουργικό Συμβούλιο.

 

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ

 

            Το ΣΕΑ συνεδριάζει συνήθως μια φορά το μήνα. Επίσης συνεδριάζει εκτάκτως εφ΄όσον αυτό κριθεί αναγκαίο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή προταθεί από τον Πρωθυπουργό ή τον Α/ΓΕΕΘΑ. Η συνεδρίαση γίνεται υπό την Προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε περίπτωση απουσίας του τον αναπληρώνει ο Πρωθυπουργός. Οι αποφάσεις του ΣΕΑ λαμβάνονται κατά πλειοψηφία. Σε περίπτωση ισοψηφίας λαμβάνεται υπόψη η ψήφος του προεδρεύοντος. Οι αποφάσεις του ΣΕΑ μεταφέρονται από τον Πρωθυπουργό στο Υπουργικό Συμβούλιο για λήψη κατάλληλων σχετικών αποφάσεων.

 

 

 

 

ΠΡΟΣΘΗΚΗ «2» στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Α» Στην Εισήγηση «Τουρκική Πολιτεία και Τουρκικές Ε.Δ.»

 Η ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΣΕΑ

 

 

 

 

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΕΑ

 

α.  Πραγματοποιεί όλες τις εργασίες – έρευνες, μελέτες και αξιολογήσεις που απορρέουν από την αποστολή του ΣΕΑ, τα αποτελέσματα των οποίων υποβάλλει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργό και στα μέλη του Συμβουλίου.

β.  Ετοιμάζει τις αποφάσεις του ΣΕΑ και παίζει συμβουλευτικό ρόλο στην εφαρμογή των αποφάσεων από το Υπουργικό Συμβούλιο και όλους τους εμπλεκόμενους κρατικούς φορείς και οργανισμούς. Παρακολουθεί και ελέγχει με οδηγίες, συντονιστικό ρόλο και συνεργασία την πορεία όλων των παραπάνω.

γ.  Προωθεί όλες τις εργασίες της Γενικής Γραμματείας.

δ.  Σχετικά με την ευθύνη εξασφάλισης της Εθνικής Ασφάλειας από το Υπουργικό Συμβούλιο, εκτός της κρατικής αμυντικής πολιτικής, κάνει επαφές, όταν απαιτούνται, με αρμόδια Υπουργεία, Κρατικά Ιδρύματα και Οργανισμούς και αναζητεί διόδους συνεργασίας. Επιθεωρεί, σχεδιάζει, παρακολουθεί, δίνει οδηγίες και συντονίζει την πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας αξιολογώντας τα αποτελέσματά της.

ε.  Σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΣΕΑ και τις σχετικές με αυτό υπουργικές αποφάσεις, κατευθύνει, συντονίζει και παρακολουθεί την εφαρμογή των αποφάσεων από τα Υπουργεία και τα Κρατικά Ιδρύματα. Επίσης καθορίζει και σχεδιάζει τις δραστηριότητες και υπηρεσίες του ΣΕΑ όπως αυτές προβλέπονται στο σχετικό κανονισμό υπ΄αριθμ. 2945.

στ.  Εκτός του πεδίου αμυντικής αποστολής των ΤΕΔ, συντονίζει, οργανώνει εξ ολοκλήρου και κάνει τις ανάλογες επεμβάσεις στις υπόλοιπες υπηρεσίες πολιτικής άμυνας. Σχετικά με τις προαναφερόμενες υπηρεσίες προωθεί και διαπιστώνει όλες τις τροποποιήσεις, επεμβάσεις κατά τη σύνταξη των βασικών αρχών του σχεδίου. Παρακολουθεί και διασφαλίζει την εφαρμογή αυτών των βασικών αρχών, καθώς και τη σύνταξη  των σχεδίων από τα αρμόδια υπουργεία, κρατικούς οργανισμούς και ιδρύματα. Για το ίδιο θέμα (αμυντικές υπηρσίες) εξασφαλίζει όλες τις απαιτήσεις που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες, οι οποίες φροντίζει να τηρούνται. Σε κατάσταση ειρήνης και πολέμου, μεριμνά για την πραγματοποίηση όλων των δραστηριοτήτων και λήψη όλων των μέτρων πολιτικής άμυνας σύμφωνα με τους κανονισμούς, από τις πολιτικές υπηρεσίες, τα κρατικά και ιδιωτικά ιδρύματα ανάλογα με την αποστολή του καθ΄ενός, σε περίοδο κατάστασης πολέμου αλλά και μετά από αυτή.

ζ.    Εφαρμόζει και καθορίζει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν και τα μέτρα που θα ληφθούν σε περίπτωση ανακοίνωσης σοβαρής διατάραξης της δημόσιας τάξης λόγω επεισοδίων βίας. Για την εφαρμογή και εξασφάλιση συνεργασίας καθορίζει τα παραπάνω μέτρα και υποβάλλει σχετική πρόταση γι΄αυτά τα θέματα στον Πρωθυπουργό.

η.    Βρίσκεται σε συνεχή συνεργασία και συντονισμό με το Ανώτατο Ίδρυμα Κρατικού Σχεδιασμού για θέματα όπως :

• Λήψη μέτρων που προβλέπονται για την Πολιτική Εθνικής Ασφαλείας.
• Πρώθηση των παραπάνω μέτρων και συνεργασία με τους κοινωνικούς φορείς.
• Υπηρεσιών πολιτικής άμυνας και υλικών, οικονομικών, κοινωνικών και άλλων προβλεπομένων μέτρων για αναβάθμιση των σχεδίων και προγραμμάτων.
• Μεριμνά ώστε όλα αυτά τα μέτρα να προβλεφθούν στον εκάστοτε ετήσιο προϋπολογισμό που συντάσσεται από την Κυβέρνηση.

θ.  Προωθεί την εφαρμογή των επί μέρους αποφάσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργού και ΣΕΑ που δίδονται σύμφωνα με τον κανονισμό.

ι.   Η Γ.Γ. του ΣΕΑ είναι αρμόδια να εφαρμόσει, παρακολουθήσει, κατευθύνει , συντονίσει και ελέγξει όλα τα παραπάνω, στο πλαίσιο των οδηγιών που δίδονται στο όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού.

 

 

 

 

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Β»

Στην Εισήγηση «Τουρκική Πολιτεία και Τουρκικές Ε.Δ.»        

 

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ

ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

 

            Η θέση, στην κρατική δομή, των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ), η εκπροσώπηση και η χρησιμοποίησή των ρυθμίζεται από το Σύνταγμα της Τουρκικής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση εκπροσωπείται από την άϋλη (πνευματική) αρχή της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως.

Ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ως Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, διορίζεται από τον Πρόεδρο και είναι υπεύθυνος έναντι του Πρωθυπουργού, για την εκπλήρωση των καθηκόντων του.

            Το Υπουργικό Συμβούλιο είναι υπεύθυνο, έναντι της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως, για την Εθνική Ασφάλεια και την προετοιμασία των Ενόπλων Δυνάμεων για την άμυνα της χώρας. Παρά ταύτα, η εξουσία για την κήρυξη πολέμου και την αποστολή Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ξένες χώρες, καθώς και η χορήγηση αδείας σε ξένες Ένοπλες Δυνάμεις να εισέλθουν στην Τουρκία, ανήκει στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση.

 

 

 

 

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «Γ»

Στην Εισήγηση «Τουρκική Πολιτεία και Τουρκικές Ε.Δ.»

 

 

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ (ΥΕΘΑ)

 

            Το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης (ΥΕΘΑ) είναι υπεύθυνο για την εκτέλεση των υπηρεσιών, πολιτικών, νομικών, κοινωνικών, οικονομικών και καταρτίσεως του προϋπολογισμού, των λειτουργειών της Εθνικής Άμυνας. Είναι επίσης υπεύθυνο για την εκτέλεση και των ακολούθων υπηρεσιών :

• Στρατολογία σε ειρήνη και σε πόλεμο.
• Προμήθεια όπλων, οχημάτων, συσκευών, υλικών διοικητικής μερίμνης και εφοδίων.
• Αμυντική Βιομηχανία.
• Υγεία.
• Κατασκευές, ακίνητη περιουσία, στέγαση και υποδομή (Επενδυτικό Πρόγραμμα Ασφαλείας ΝΑΤΟ) και
• Οικονομικό και απογραφικό έλεγχο, μέσα στα πλαίσια των αρχών, των προτεραιοτήτων και των κυρίων προγραμμάτων που αποφασίζονται από το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο, σύμφωνα με την πολιτική αμύνης των Ενόπλων Δυνάμεων που αποφασίζεται από το Υπουργικό Συμβούλιο.

 

  Οι λειτουργίες αυτές του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης επιτελούνται από δύο υφυπουργούς και τις συνδεδεμένες με αυτούς υπογραμματείες (Επιτελικές Ομάδες).