|
Ζώμεν κατ΄αυτάς, προ και μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, σε κατάσταση εναλλασσομένου θερμού και ψυχρού λουτρού, καρώτου και μαστιγίου. Κατάσταση, η οποία διαμορφώνεται όχι άδολα από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες με θέμα την ελληνική εθνική οικονομία.
Ούτω η Ελλάς «διαφημίζεται» ανά τον κόσμο, μέσω των συγχρόνων μέσων ενημέρωσης, όχι δια την αρχαία κληρονομιά σε τέχνη, επιστήμη, φιλοσοφία, πολιτισμό, πολιτική, ήρωες, ημιθέους και θεούς, ούτε δια τα φυσικά πλεονεκτήματα σε κλίμα, βουνά, δάση, νερά, ακτές, θάλασσες και ποικίλα προϊόντα, αλλά δια τη δυσχερή οικονομική κατάσταση, στην οποία περιήλθεν η χώρα ώστε να χαρακτηρίζεται πως οδεύει σε «πτώχευση» ή και χρεοκοπία.
Ουδείς ασφαλώς ημπορεί να γνωρίζει την πραγματική κατάσταση και τις δυνατότητες της εθνικής οικονομίας της χώρας, όταν οι περί αυτής δηλώσεις επισήμων και ανεπισήμων παραγόντων είναι ατεκμηρίωτες έως αντιτιθέμενες. Οι εγχώριοι διαχειριστές και οι εκ της Εσπερίας – ΕΕ πλέον – εντολείς ευρίσκονται σε θέσεις σύγχυσης, έλλειψης εμπιστοσύνης, καχυποψίας και δυσπιστίας με συνέπεια η χώρα να περιέρχεται σε κατάσταση επιτήρησης-αξιολόγησης υπό των αρμοδίων οργάνων της ΕΕ.
Η Ελλάς έχει ζήσει κατά το ιστορικόν παρελθόν, της νεώτερης περιόδου, παρόμοιες καταστάσεις, οι οποίες άγγιξαν ακόμη και την εθνική κυριαρχία της χώρας. Είναι λοιπόν, αναμφισβήτητο πως η κατάσταση αυτή, η οποία επεδεινώθη από τη δυσανάλογη ισοτιμία δραχμής και ευρώ σε βάρος της πρώτης, ζημιώνει ανεπανόρθωτα το κύρος, την αξιοπιστία, τη διπλωματική δεινότητα, την εθνική ισχύ, την πιστοληπτική ικανότητα και αυτή ταύτη την προσπάθεια αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, σε περίοδο χειρισμού κρισίμων εθνικών υποθέσεων.
Είναι όμως κοινή πλέον διαπίστωση πως η Ελλάς, τα τελευταία τριάκοντα χρόνια, άλλαξε συνήθειες και τρόπο ζωής τόσον ως κράτος – σύνολο – όσον και ως πολίτες – άτομα. Η αυτογνωσία και αυτοκριτική – αρετές ελληνικές – εξέλειπαν. Το μέτριον αντικατέστησε το μέτρον και η μετριότης την αριστεία. Η αξιολόγηση και η αξιοκρατία παρεκάμφθησαν. Ο αριβισμός και ο νεποτισμός ανεδείχθησαν σε αλληλεγγύη. Η πλεονεξία, η απληστία, η απάθεια, η αποστροφή και η απέχθεια, η καλοπέραση και η ευμάρεια ερμηνεύθησαν ως αρετές. Ο δανεισμός και το χρέος σε έξαρση, επίτευγμα και σκοπός. Ο νεοπλουτισμός ανεδείχθη στο σύγχρονο πατριωτισμό. Ο εύκολος πλουτισμός, η αρπαχτή, η νωχέλεια, η αδιαφορία και ο ατομισμός απέβαλαν την άμιλλα, την έφεση δια διάκριση, δια εργασία.
Και όλα αυτά υπό τη συγκάλυψη και τον παραδειγματισμό του βαθέως κομματικοποιημένου κράτους, το οποίο εμοίραζε, ασυστόλως δανειζόμενο, θέσεις και χρήματα στα «πράσινα» ή «γαλάζια» παιδιά, τα δικά του «χρυσά» παιδιά δια τη δημιουργία «οπαδών» και την αναδιάρθρωση της «ταξικής» κοινωνίας στο όνομα ενός αριστερού ρεβανσισμού και μιας επιβληθείσης παράδοξης, δεξιάς-εθνικής-ενοχικής «μεταμέλειας». Ούτω ο κομματάρχης, κλαδάρχης, ζει και βασιλεύει, διαφεντεύει και ειδοποιεί «εγεννήθη άρρεν, κρατήσατε θέση». Θέση για μόνιμο, ασφαλισμένο, υπάλληλο των επτακοσίων ευρώ, εφευρίσκοντα δεύτερο ελεύθερο επάγγελμα και πολυδάπανο χόμπυ.
Αυτό το νεόπλουτο χαρακτήρα του συγχρόνου Έλληνα, ο οποίος απαιτεί και λαμβάνει χωρίς να παράγει, χωρίς να ασχολείται, που αξιώνει πως το κράτος οφείλει να τον ασφαλίζει, να τον περιθάλπει, να τον εκπαιδεύει, να τον διατρέφει, να τον στεγάζει, να τον μισθοσυντηρεί και να τον πληρώνει, χωρίς να δίνει και να προσφέρει, τον νουθέτησε και τον πριμοδότησε το κόμμα-κράτος με τον κομματισμό, τον συνδικαλισμό, το λεγόμενο εκδημοκρατισμό και την ανάδειξη σε θεσμικούς παράγοντες διαμόρφωσης πολιτικών των πάσης φύσεως οργανώσεων και μειονοτήτων σε βάρος της αρχής της πλειοψηφίας στη λειτουργία της δημοκρατίας.
Αποτέλεσμα, ο δημόσιος τομέας διογκώθη, κατέστη δύσκαμπτος, αργός, μη λειτουργικός, χωρίς αντοχές και δυνατότητες ενός συγχρόνου κράτους δια την εξυπηρέτηση του απαιτητικού πλέον πολίτη.
Η κατάσταση του δημοσίου χρέους και του δανεισμού συνεχώς επεδεινούτο. Έτσι ούτε τα εκ Βρυξελών πακέτα, κατασπαταληθέντα, απέδωσαν τα αναμενόμενα, αλλά ούτε και το εγχείρημα του ξεπουλήματος των «χρυσαφικών της οικογενείας», της λεγομένης ιδιωτικοποίησης, ανέστρεψαν την κατηφόρα των οικονομικών πραγμάτων της χώρας.
Ο σύγχρονος Έλληνας απεχθάνεται τη χειρονακτική εργασία, θεωρεί ευτελή και δεν καταδέχεται των επαγγελμάτων του κτηνοτρόφου, του αγρότη, του εργάτη, του οικοδόμου και του τεχνίτη, ενώ αστυκοποιείται και ξενητεύεται ως κοσμοπολίτης όπου διακρίνεται και προοδεύει. Δεν παράγει τα αναγκαία, αλλά και ούτε γεννά. Εισάγει δια να ζήσει και δεν εξάγει δια να ισοζυγίσει. Το κράτος σφαλερά κατέφυγε στην αποδοχή του εκ λαθρομετανάστευσης ανθρωπίνου δυναμικού δια να αμβλύνει τις δημογραφικές επιπτώσεις, προσδοκώντας στο «μπόλιασμα» – διασταύρωση – του Έλληνα και την αύξηση του εργατικού δυναμικού, γεγονός που αύξησε την εγχώρια ανεργία. Πέραν τούτου αυτό το ανθρώπινο δυναμικό κοστίζει περισσότερα απ΄όσα προσφέρει στην εθνική οικονομία. Αρνητικό το ισοζύγιο συμβολής του μετανάστη στην εθνική οικονομία, αλλά κυρίως στην εθνική συνοχή, η οποία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο ανάπτυξης και ισχύος των χωρών. Η έλλειψη εθνικής και κοινωνικής συνοχής οδηγεί σε μελλοντικές, διασπαστικές, μειονοτικές διεκδικήσεις.
Πλούσια και αειφόρα η ελληνική γη, εγκαταλελειμμένη και ασυνάρτητα εκμεταλλευομένη, ελλείψει κεντρικού εθνικού σχεδίου, δεν αποδίδει ούτε τα απαραίτητα προς το ζην του πληθυσμού της χώρας.
Οι πυλώνες της εθνικής οικονομίας, τουρισμός, εμπορική ναυτιλία και οικοδομή, βασισμένοι σε ξένα κεφάλαια, ανθρώπινα και οικονομικά, άμεσα επηρεασμένοι από τη διεθνή οικονομική κρίση δεν αποφέρουν τα αναμενόμενα κέρδη. Άμεση συνεπώς είναι η ανάγκη επιστροφής στην ελληνική εθνική παραγωγή.
Εγγενής διαχρονικά η οικονομική κρίση της χώρας, αλλά και συγγενής της βεβαρημένης διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Δυσοίωνες σκέψεις, στην ανατολή ενός νέου έτους, απαραίτητοι όμως προβληματισμοί μήπως και αφυπνισθούμε ως «έθνος», κράτος και υπεύθυνοι πολίτες και επανεύρομεν τις ηθικές αξίες, αρετές και ιδανικά, αυτοπεριορισθούμε στα αναγκαία, αναγνωρίσομε πως στην εξαθλίωση και στην εξαχρείωση, στην πτώχευση και στη χρεοκοπία έχομεν ευθύνη και συμμετοχή και εμείς ως πολίτες. Από την πίττα αρπάξαμε όλοι με την ανοχή της συνείδησής μας και της πολιτείας. Λαφυραγωγήσαμε το εύσπλαχνο κράτος. Οφείλομεν να επιστρέψομεν τα αναλογούντα και το κράτος, δίκαιο, να πορευθεί με συγκεκριμένο εθνικό σχέδιο και στόχο.
Ας ελπίσωμε και ας ευχηθώμεν το βεβαρημένο νέο έτος 2010, από τα χρέη και τη νοοτροπία μιας τριακονταετίας, να αποτελέσει την αφετηρία εθνικής αφύπνισης, ευταξίας, ασφάλειας και εξόδου του κράτους πρωτίστως από την ηθική κρίση, η οποία αναμφίβολα θα συμβάλει στην αντιμετώπιση της οικονομικής τοιαύτης. Προς τούτο απαιτείται εθνική συναίνεση, ενότητα, αλληλεγγύη, υπομονή και επιμονή. Δεν απαιτούμεν όταν επετούμεν. |
