Blog

Οι σύγχρονες  αντιλήψεις και η καταπίπτουσα διανόηση

 

             Ας μου επιτραπεί να απευθύνομαι στον σεβαστό αναγνώστη παρουσιαζόμενος σε πρώτο πρόσωπο παρά την ακολουθουμένη πρακτική και τούτο, διότι πρέπει να αποφύγω χρήση πληθυντικού (όχι, οι εμείς) μήπως και παρερμηνευθεί η θέση του φορέως, δηλαδή της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ. η οποία μου κάνει την τιμή και τη χάρη να μου παραχωρήσει αυτό το χώρο για να αναπτύξω τη δική μου άποψη.

            Αυτοί οι Έλληνες! Μια περίεργη φυλή, που διαρκώς οδοιπορεί επάνω σε κάποια κώχη, ηθική, πολιτική, κοινωνική. Προσέτι και συνειδησιακή. Έτοιμη να καταπέσει από τη μία ή την άλλη πλευρά. Έτοιμη να αρνηθεί την παντοδυναμία των νόμων της φύσεως και των ηθικών κανόνων, που η παράδοση μας έχει με περισσή σοφία εκχωρήσει για να πορευόμαστε εμείς οι μεταγενέστεροι ακολουθώντας τους.

Αυτή η ελληνική πορεία μέσα στη νέα διαμόρφωση του κόσμου η οποία ήδη επιβάλλεται από την ευρωπαϊκή διοίκηση και τις συλλογικές αρχές δικαίου, αρχίζει και λαμβάνει μια διαφορετική πολιτική χροιά. Απέχει από τη γνωστή συγκινησιακή έκφραση. Απομακρύνεται από τις σταθερές της παραδοσιακής εξελίξεως, που ήταν ευπρόσοδη, αποδεκτή και σύμμετρη με την ελληνική διανοητικότητα.

Η πορεία των Ελλήνων δεν στρέφεται προς τα πίσω. Βαίνει προς το βιοτικά καλύτερο. Εκσυγχρονίζεται. Ακολουθεί την τεχνολογική ανάπτυξη των ανεπτυγμένων χωρών. Λέω ακολουθεί, διότι η Ελλάδα η ίδια σαν δυναμικό δεν παράγει ούτε και συμβάλλει στην τεχνολογική ανάπτυξη. Σε άλλα ναι. Όπως π.χ.στην εμπορική ναυτιλία. Επίσης λαμβάνει προβιβάσιμο βαθμό στην τριτογενή παραγωγή, αλλ’αυτή αναπτύσσεται υπό τις καλές προϋποθέσεις, ας πούμε των άλλων παραγωγών. Αυτός ωστόσο ο εκσυγχρονισμός στοχεύει στην ευμάρεια και μόνον, η οποία αποκλειστικά άπτεται της ύλης. Η ευμάρεια σαν σκοπός ζωής είναι κακός σύμβουλος προόδου και τυφλώνει εκείνους, οι οποίοι παλαιότερα είχαν ένα λόγο και μια άποψη καθοριστική στην πορεία των πολιτικών πραγμάτων.

Σήμερα υπάρχουν οι πολιτικοί, όπως άλλωστε ανέκαθεν υπήρχαν, οι οποίοι προσχηματίζονται, ότι ενεργούν προς το συμφέρον του συνόλου. Ίσως και να το πιστεύουν. Υπάρχουν μερικοί έντιμοι. Η πραγματικότητα, που εκπροσωπείται από την συντριπτική πλειοψηφία των εντολοδόχων της εξουσίας μας διαψεύδει στις προσδοκίες μας. Είναι συνηθισμένοι ηγήτορες, οι οποίοι εκφράζουν το παρόν συμπορευόμενοι με τους εκφραστές των ισχυουσών διεθνών συνθηκών. Παγκοσμιοποίηση. Διαπλοκή. Δεξαμενές σκέψεως. Διαμορφωτές φρονημάτων. Λέσχες καθορισμού τύχης κοινωνιών. Χρηματοοικονομικά μεγαθήρια. Διοικητικά συμβούλια πολυεθνικών συγκροτημάτων. Ιδιωτικοί στρατοί. Ακολουθεί πλειάδα ετέρων εκσυγχρονισμένων εννοιών, οι οποίες φαντάζουν ακατανόητες στην παραδοσιακή ελληνική ψυχή αλλά αντίθετα προβάλλονται σαν πολύ ελκυστικές και υποσχόμενες στους νέους, οι οποίοι σταδιακά αποσυναρτώνται από τα κληροδοτηθέντα και τα θεσπισμένα. Αυτά δηλαδή, που η ελληνική βιοθεωρία τα είχε τοποθετήσει επί αιώνες σαν ταιριαστά στην ελληνική αξιότητα, την ελληνική πνευματική σύσταση, την ίδια την ελληνική ύπαρξη.

Εδώ υποψιάζομαι, ότι εισερχόμεθα σε ένα φαύλο κύκλο, όταν προσπαθούμε να αναζητήσουμε ευθύνες για ο,τι δήποτε προκαλέσει μελλοντικά την πορεία μας και παράξει την άρνηση. Αν δηλαδή θα μπορούσαμε να προφητεύσουμε ένα αποτέλεσμα, όπως παραδείγματος χάρη τον αφανισμό του ελληνισμού κάτω από ασυμβάτως τιθέμενες προϋποθέσεις. Σαν ένας υπεύθυνος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο ίδιος ο λαός αν και τούτο είναι αόριστο, διότι δε ζητούνται ευθύνες από τους περιφρονημένους και τους εξαπατημένους. Και μη μου πείτε, ότι ο λαός είναι δυνατός διότι έχει στα χέρια του ένα δυνατό όπλο, δηλαδή την ψήφο του. Η ψήφος στις ασθενείς δημοκρατίες είναι στοιχείον ανάξιον, εξαλλάξιμον, διαπραγματεύσιμον. Ο λαός κατά ένα παλαιότερο πρωθυπουργό συνιστά το σώμα των τροφίμων ενός απεράντου φρενοκομείου. Ένας νεώτερος πρωθυπουργός επέστρεψε την ευθύνη στο λαό για την άτυχη χρηματιστηριακή του τοποθέτηση  με το ιστορικό αποφθεγματικό «ας πρόσεχαν». Αυτός λοιπόν είναι ο κατ’ουσίαν απαίδευτος λαός, ο οποίος πλάθεται ανάλογα με το πώς οι καιροί επιβάλλουν στον καθρέπτη του, που δεν είναι άλλος από τους δημοκρατικούς αντιπροσώπους του. Τους πολιτικούς. Είναι οι πολιτικοί, οι οποίοι και αποτελούν τον άλλο χώρο, όπου πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες.

Το να κατακτήσεις την ηγεσία ενός λαού σημαίνει αξιωσύνη των προσώπων που τη συγκροτούν. Θα λέγαμε λοιπόν, ότι οι άξιοι και με τη σχετική ώθηση που η τύχη εκχωρεί στους ικανούς ηγέτες θα δεχόμεθα μίαν εύνοια λογική και μίαν υπέροχη συγκυρία να κατακαλύπτει μία πανευτυχή κοινωνία. Αλλ’όμως αυτή η θεώρηση είναι απλά ευχητική. Η πραγματικότητα ανατρέπει και κυριολεκτικώτερα διαλύει κάθε ευχή. Η φαινομενικά υπερέχουσα αξιωσύνη δεν είναι τίποτε άλλο από μια παρουσία ηγετών, οι οποίοι απλά εκτελούν σχέδια αλλοτρίων εγκεφάλων στο όνομα της συγκλίσεως, της προκοπής και του εκσυγχρονισμού. Όμως ο σκοπός ο απώτερος των προσώπων αυτών εύκολα ξεσκεπάζεται από τους αγωνιωδώς διατηρούντες τη σύνεσή τους, ωσάν μέσω αμύνης της ελληνικότητός μας.

«Κτυπήστε τους Έλληνες στις ρίζες τους», λέει ο Kissinger. Οι εμπνευστές και οργανωτές και επιβλέποντες την παγκοσμιοποίηση ουδόλως επιθυμούν μία παγκόσμια κοινότητα κάτω από τη σκέπη ενός Θεού, ο οποίος προνοεί των εναρέτων ισόνομη μεταχείριση, ίδιες υποχρεώσεις, αρμονική απασχόληση και ορθολογισμένες απολαβές. Θέλουν την κοινότητα συντιθεμένη από καταναλωτές αμνούς, αδιαμαρτύρητα υπακούοντες και σιωπαίνοντες και τους οποίους, όταν κριθεί σκόπιμον να τους οδηγούν στη θυσία. Και τούτοι οι δημοκρατικά εκσυγχρονισμένοι αμνοί θα πρέπει να είναι άβουλοι κατά το πνεύμα, μαλθακοί κατά τις πράξεις και γυναικωτά κατά τη συμπεριφορά, ώστε να μην είναι δυνατό να προβάλουν και το απειροελάχιστο ίχνος αντιστάσεως την ώρα της σφαγής τους.

Και ενώ στερούμεθα μεγαλοφυών εξουσιαστών, έχουμε πλεόνασμα άλλων στοιχείων, υποκαταστάτων εξουσίας, όπως είναι η ασφυκτική παρουσία και η πίεση και το μαγγάνισμα, που προέρχονται από τα επιβλητικά ΜΜΕ. Σε καμμία άλλη χώρα δεν υπάρχει τόση πολιτική προβολή των εξουσιαστών και τόση απροκάλυπτη ψυχολογική ενέργεια σταθεροποιήσεως της εξουσίας. Και διερωτώμαι εγώ ο ταπεινά σκεπτόμενος αστός για το πού ευρίσκεται αυτός ο σπουδαίος ελληνικός λαός, ο οποίος επί τέλους δεν είναι ικανός να καταλάβει τα στοιχειωδέστερα των επινοημάτων των μνηστήρων της εξουσίας.

Η Ιστορία μας έχει διδάξει αρκετά, ώστε να δυσπιστούμε ως προς τις προθέσεις των εξουσιαστών πλην μας διακρίνει η βραχεία μνήμη και ουχ ήττον, η σχέση συμφέροντος, η οποία και αποτελεί τον δαιμονικό υποβολέα στον καθορισμό του δικού μας μέλλοντος.

Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στους αποτυγχάνοντες πολιτικούς, οι οποίοι μεριμνούσαν να καλέσουν τον εξωτερικό εχθρό εντός της Ελλάδος σαν λυτρωτή, ώστε οι λεγάμενοι να αποκατασταθούν στην εξουσία. Εκατοντάδες τα ιστορικά παραδείγματα. Οι ασχοληθέντες με το αντικείμενο τα γνωρίζουν πολύ καλά και τόσο, ώστε να είναι στον πρέποντα βαθμό επιφυλακτικοί στους «πατριώτες» πολιτικούς. Το πιο πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα είναι αυτό του 1974. Οι Τούρκοι χλευαστικά λένε, ότι έφεραν την δημοκρατία στην Ελλάδα. Ποιοί έφεραν όμως τους Τούρκους; Μη βιαστείτε να απαντήσετε με την άποψη κονσέρβα των δημοσιογράφων που προβάλλεται κατά τις μαύρες επετείους. Οι δημοσιογράφοι είναι πληρωμένες πέννες από εκείνους που σκοπό στη ζωή τους έχουν να λυμαίνονται την εξουσία. Μετά το ’74 στην Ελλάδα αναπτύσσεται η κατακλυσμιαία δημοκρατία. Η χορταστική ελευθερία. Η νέα κουλτούρα, που προβιβάζει την ασυδοσία και θεοποιεί την ανοχή. Οι εκσυγχρονιζόμενοι Έλληνες ολίγον κατ’ολίγον ξεχνούν το είδος της διοικήσεως του παρελθόντος και θεωρούν το υφιστάμενο, ως ένα είδος ανέκαθεν ισχύον. Οι εκσυγχρονισμένοι Έλληνες έχουν λησμονήσει τους παλαιούς καλούς τρόπους και τα παραδείγματα των εξεχουσών προσωπικοτήτων, όπως είναι οι γονείς, ο παπάς, ο δάσκαλος. Οι εκσυγχρονισμένοι Έλληνες απομακρύνονται από την πλουσιώτερη γλώσσα του γνωστού μας κόσμου από την εποχή του homo sapiens, δηλαδή την ελληνική. Προτιμούν τα ανεύθυνα γαβγητά της υποκουλτούρας. Η Ελληνική Ιστορία ανήκει στην Ιστορία. Οι Κύπριοι κάτω των τριάντα ετών δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη βόρεια Κύπρο. Δεν τη γνωρίζουν. Οι Ελλαδίτες δεν γνωρίζουν την Κύπρο γενικώς. Είναι μία κατάσταση ατυχώς δεδομένη. Στο υποσυνείδητο των εκσυγχρονισμένων έχει εγκατασταθεί ως αμετάκλητη. Και τούτο διότι απλούστατα ουδείς κατανοεί το τι σημαίνει για την περίπτωση μετάκληση. Τί είναι εθνική ανάγκη. Τί είναι ήθος. Τί είναι αυτή τούτη η Ελλάδα. Τί είναι η Ελλάδα;

Έρχονται λοιπόν αυτοί οι νέοι εξουσιαστές, οι οποίοι είναι από τη φύση τους κακοί, διότι ενώ έχουν συνείδηση του νόμου και της ηθικής, τούτοι ανενδοιάστως προχωρούν στην παρέκκλιση από αυτόν και τις αρχές του.

Για να διατηρηθεί αυτό το νέο σύστημα διακυβερνήσεως πρέπει να ξεθεμελιωθούν όλες οι αρχές και οι αρετές του παρελθόντος. Έτσι ώστε να μην υπάρχουν υποδείγματα να ακολουθηθούν. Και τούτο, αυτοί που έχουν στο νου τους να κυβερνούν τη χώρα στο διηνεκές το ξέρουν, γι’αυτό και επιτίθενται σε ό,τι δήποτε έχει σχέση με σύμβολα, Ιστορία, παράδοση, παιδεία, θρησκεία και θεσμούς. Και το πλέον επικίνδυνο είναι, ότι έχουν τον τρόπο να πείσουν τους απανταχού προθύμους να εκσυγχρονιστούν Έλληνες, ότι όσοι δεν πιστεύουν σ’αυτούς θέτουν το μέλλον τους σε κατάσταση ανυπόφορο. Από την άλλη οι ευηπόληπτοι και κατά τη νέα τάξη απροσάρμοστοι, θεωρούν όσους πιστεύουν στους προειρημένους εξουσιαστές, ότι είναι γελοίοι. Λίαν επιεικώς.

Επειδή πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι -έστω και λίγοι- με καλό μνημονικό και θα θέλουν να ενεργούν στο όνομα της καλώς εννοουμένης δημοκρατίας, της συνετής ελευθερίας, της ισονομίας και των αρχαιοτέρων θεσμών, έρχεται ύπουλα ο καθεστωτικός και υποδαυλίζει κάθε προσπάθεια ανατάξεως με το να επιφέρει μεταξύ των διοικουμένων διενέξεις επαναχαράσσοντας γραμμές διαχωρισμού υπερτονίζοντας αριστερές ορθοφροσύνες και νύσσοντας δονκιχωτικά υποτιθέμενες φασιστοτραφείς δολιότητες.

Σ’αυτή την Ελλάδα, το ιδανικό σημαντικής μερίδας των νέων εξικνείται μέχρι τους ποδοσφαιριστές, τους τραγουδιστές και τους τηλεπαρουσιαστές. Σ’αυτή την Ελλάδα το όνειρο των ταλαντούχων  είναι να ανδρωθούν ωσάν οι γιάπηδες των πολλαπλών στόχων και τροχιών. Σ’αυτή λοιπόν την Ελλάδα παρατηρούμε, ότι η μνήμη, η οποία θα μας υπέμνησκε τη φυλετική μας πορεία, άρχισε να φθίνει. Να εξαλείφεται. Αυτό που παλαιότερα ήταν ηλωμένο στη συνείδηση και απεκαλείτο χρέος προς την πατρίδα είναι τώρα μία έννοια διαπραγματεύσιμη. Εμπορεύσιμη. Τί μου δίνεις. Τί προσφέρω.

Σήμερα έχουμε φθάσει να εμπορευόμαστε και την ακεραιότητα του ελληνικού εδάφους. Ανεχόμαστε όλες τις ξένες προσβολές. Τις παραβιάσεις. Τις απειλές. Βέβαια ο αληθινός μας εχθρός είναι μέσα μας. Όπως λέει ο Immanuel Kant «ο εχθρός δεν είναι ορατός αλλά είναι κρυμμένος πίσω από τον ορθό λόγο και γι’αυτό το λόγο είναι ακόμα πιο επικίνδυνος».

Η νέα ελληνική πολιτική κουλτούρα δέχεται τα τελείως αντίθετα από ό,τι δέχονται όλες οι άλλες σοβαρές κοινωνίες και έθνη. Και ενώ όλοι γνωρίζουμε, ότι δεν πρέπει να αφήνουμε μία ανωμαλία να διαιωνίζεται για να αποφύγουμε τον πόλεμο, διότι όσο κι’αν τον αποφεύγουμε, απλά τον αναβάλουμε με δική μας ζημία. Ο πόλεμος θα μας επιβληθεί στο χρόνο της εχθρικής επιλογής, εφόσον ο αντίπαλος γνωρίζει το μέγεθος της ενδοτικότητός μας. Και ο πόλεμος, για να το ξεκαθαρίσουμε, μπορεί να μην έχει την κλασική του μορφή, αλλά μπορεί να συναρμοστεί σε διαφορετικό τύπο. Και μη νομίσετε, ότι αυτή τη στιγμή δε βρισκόμαστε στο μέσον ενός διαρκούς πολέμου με την Τουρκία, αλλά και με άλλους πολλούς; Και διαρκώς χάνουμε. Σε όλα τα πεδία. Μπορείτε σας παρακαλώ να με πείσετε για το αντίθετο;

Οι κύριες βάσεις που στηρίζονται όλα τα έθνη που θεωρούνται σημαντικά  είναι οι καλοί νόμοι και τα καλά στρατεύματα. Εδώ λοιπόν στην ημεδαπή έχουμε ένα καινούργιο σχετικό με το στράτευμα θεσμό. Τον επαγγελματικό στρατό. Δηλαδή ένα μεταλλαγμένο μισθοφορικό στρατό, ο οποίος προβάλλεται όχι πλέον σαν ο υπερασπιστής των εθνικών μας αξιών, αλλά σαν ένα επαγγελματικό διέξοδο, που οι πολιτικοί προσφέρουν στους ψηφοφόρους τους για την αντιμετώπιση της ανεργίας την οποία βεβαίως οι ίδιοι επροκάλεσαν με την κακή τους διαχείρηση. Αυτό οι κυβερνήσεις το ονομάζουν κοινωνιστική πολιτική. Εγώ ο απλός αστός οσφραίνομαι, ότι αυτός ο στρατός είναι άχρηστος, ανίκανος, αποπροσανατολισμένος και επικίνδυνος. Εκείνοι που εμπιστεύονται ένα τέτοιο στρατό για την προστασία της Ελλάδος πολύ φοβάμαι, ότι δεν θα έχουν ποτέ ειρήνη ή ησυχία εκτός εάν και αυτές τις έννοιες τις αντιλαμβάνονται διαφορετικά και τις ερμηνεύουν με άλλους κώδικες και καθ’υπαγόρευση. Οι μισθοφόροι –και αυτό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από την Ιστορία, έχουν σαν άτομα άποψη, κρυπτοσυνδικαλίζονται, φιλοδοξούν, συσπειρώνονται γύρω από αλλότριες ιδέες, απειθαρχούν και απιστούν υπέρ του πλέον γενναιδώρου κομματικού εργοδότου. Καταλαβαίνετε; Είναι γενναίοι και φοβεροί με την πλήρη τους εξάρτυση και τον οπλισμό τους κατά την περίοδο της ειρήνης. Μέχρι την ημέρα ενάρξεως του πολέμου. Στον πόλεμο είναι αυτοί που πρώτοι θα τα εγκαταλείψουν και μαζύ μ’αυτούς θα εγκαταλειφθεί και η Ελλάδα. Εχρίσθησαν οπλίτες για το χρήμα. Κίνητρο ταπεινό για μια μεγάλη ιδέα, που πρέπει να αντιπροσωπεύει ο Έλληνας στρατιώτης κι’ας τους να λένε τους εκσυγχρονιστές το παραμύθι, που δικαιολογεί όλα τα αλλοπρόσαλλα. Το να στηρίζεις τις θεωρίες σου είναι τόσο απλό όταν είσαι στην εξουσία και διαθέτεις το χρήμα και τα μέσα που πλένουν τους εγκεφάλους των αγαθών.

Το οικονομικό κίνητρο, όπως είναι φυσικό δεν περιάγει τη μισθοφορική σκέψη στο επίπεδο της θυσιαζομένης για την πατρίδα ελληνικής ψυχής. Έχετε ακούσει για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως; Της ισταμπούλ που την αποκαλούν οι μοντέρνοι μας πολιτικοί εκπρόσωποι για να μη θυμώσει ο Τούρκος; Ναι. Όρα «μισθοφόροι».

Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε; Μήπως σε λίγο στην Ελλάδα θα υπάρχουν μισθοφόροι προερχόμενοι από Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, Τουρκία; Μήπως αυτοί που αρχηγεύουν τέτοιου στρατού θα πρέπει να αρχίσουν να αισθάνονται περισσότερο το βάρος της ευθύνης και τις νύξεις της συνειδήσεώς τους για την πορεία που ακολουθεί το σύστημα της Εθνικής(;) Αμύνης;

Όσον αφορά στους εξοπλισμούς θα έλεγα, ότι είναι καλοί, αλλά όταν δεν υπάρχουν ηθικές δυνάμεις στο λαό και στο στρατό τότε τα οποιαδήποτε εξειλιγμένα όπλα θα μας είναι παντελώς άχρηστα. Και για τούτο δεν πρέπει να κομπάζουν οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι, οι οποίοι, αν καταλαβαίνω σωστά, ναι μεν ενδιαφέρονται για τον εκσυγχρονισμό των αμυντικών μας συστημάτων αλλά το κάνουν κινούμενοι κατά το μάλλον από τις σειρήνες του εκ προμηθειών προσπορισμού. Τα παραλέω; Όχι βέβαια. Οι πολιτικοί που δεν συμμετέχουν στην πίττα τα καταγγέλλουν.

Η αληθινή δημοκρατία στρατεύεται η ίδια και ασφαλίζεται και προκόβει. Δεν αντιπροσωπεύεται από «επαγγελματίες» των οποίων το γνώρισμα είναι, ότι προξενούν συμφορές. Το γνωρίζουμε, ότι σήμερα δεν υπάρχει η δημοκρατία του ορισμού της εγκυκλοπαιδείας. Είναι η μεταλλαγμένη δημοκρατία της σταθεροποιήσεως του διαπλεκομένου συμφέροντος. Στην πραγματική δημοκρατία θα σημειώνονταν θεριακωμένη ζωή και δράση. Δυνατώτερο το μίσος και η εχθρότητα και ο πόθος πιο βαθύς για εκδίκηση κατά των ολίγων διαπλεκομένων, οι οποίοι υποστηρίζονται από και υποστηρίζουν διεφθαρμένα και διαφθείροντα καθεστώτα.

Αυτοί που έμειναν και αναπολούν τη γνήσια ελληνική διανοητικότητα, την παραδεδομένη κουλτούρα, τη φιλοσοφική νοησιαρχία, όπως και τα άλλα καλά στοιχεία, δηλαδή την φιλοτιμία, τη λεβεντιά, την ανοικτή καρδιά και την αγάπη για τη γνήσια ελευθερία, αυτοί οι Έλληνες δεν μένουν ήσυχοι ούτε μία στιγμή. Ακόμη και τα κόκκαλα των νεκρών που έπεσαν για την πατρίδα αισθάνονται το χώμα επάνω τους να βαραίνει. Άρχισαν να τρίζουν στους τάφους.