Blog

ΑΝΑΓΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΥΞΙΔΟΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ

 

Τα έθνη που ανησυχούν για την επιβίωση και την ευημερία τους θέτουν στρατηγικούς στόχους τους οποίους υπηρετούν ενεργά, μεθοδευμένα, εντός χρονοδιαγραμμάτων και ανεξαρτήτως εναλλαγής κυβερνήσεων. Προϋπόθεση αποτελεί η πίστη στην έννοια «έθνος» εντελώς διαφορετική από την έννοια «λαός», αφού η πρώτη συμπεριλαμβάνει αυτούς που έφυγαν και αυτούς που θα έλθουν. Οι ανήκοντες στο έθνος το υπηρετούν μέχρι θυσίας εντός και εκτός επικράτειας (π.χ. ομογένεια), ενώ ενδεχομένως τμήματα του λαού δεν αισθάνονται την ίδια υποχρέωση (π.χ. ορισμένοι πολιτογραφημένοι αλλοδαποί ή ιδεολογικά διεθνοποιημένοι πολίτες). Είναι συνεπώς φρόνιμο η λέξη «έθνος» να επανέλθει δυναμικά στην παιδεία μας αλλά και στην Βουλή των Ελλήνων.

Η πειθαναγκάζουσα Τουρκία δεν έχει αποστεί των επεκτατικών της διεκδικήσεων σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου οι οποίες παρακολουθούν αδρανώς την τουρκική διαμόρφωση μίας νέας πραγματικότητος. Οι επί δεκαετίες έμπρακτες τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο, προκαλούν εθισμό σε μία παρά φύση «κανονικότητα», ώστε να θεωρείται πλέον υποχώρηση και ένδειξη καλής θελήσεως η μη υπέρπτηση τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών άνωθεν ελληνικών νήσων. Όταν ακόμη και «αθώα» μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) προβλέπονται εξ ίσου αμοιβαίες υποχωρήσεις στο Αιγαίο που αποτελεί την ελληνική αυλή (έξι χιλιάδες νήσοι και ελληνικά ύδατα με μικρούς θύλακες διεθνών υδάτων), διαμορφώνεται διεθνώς η αίσθηση της συγκυριαρχίας στην περιοχή αυτή. Το σύνηθες επιχείρημα της ελληνικής μαχητικής ικανότητος είναι ότι την εχθρική υλική υπεροχή ισοσταθμίζει η υπεροχή εκπαιδεύσεως του εμψύχου δυναμικού της Ελλάδος. Εάν και αυτό χαθεί μέσω των ΜΟΕ (π.χ. να μην γίνονται συχνά ασκήσεις στις περιοχές που θα υπερασπίσουν και που οφείλουν να γνωρίζουν με «κλειστά μάτια»), θα πρόκειται για μία ακόμη αναίμακτη νίκη της Τουρκίας.

Η νέα «κανονικότητα» της Κύπρου συμπεριλαμβάνει μεγάλη αύξηση του πληθυσμού των κατεχομένων, δημιουργία αεροναυτικών βάσεων στην νήσο, ποιοτική αναβάθμιση των κατοχικών στρατευμάτων, πολλαπλή σύνδεση και εξάρτηση από την Τουρκία (πολιτική, οικονομική, ενεργειακή, υδροδοτική κ.λπ.), παραβίαση της ΑΟΖ και παράνομες γεωτρήσεις, άνοιγμα Αμμοχώστου, μαζική προώθηση Μουσουλμάνων μεταναστών στον Νότο, νέο πολιτικό αεροδρόμιο, προσπάθεια διεθνούς αναγνωρίσεως ψευδοκράτους, διαρκείς απειλές και προκλήσεις κ.λπ.). Η ωρίμανση των εξελίξεων αυτών οδηγεί στην σιωπηρή παραδοχή της νέας πραγματικότητος, με διαπιστώσεις «καλού κλίματος», ετοιμότητος της Τουρκίας για «ειλικρινή διάλογο» και «προσέγγιση της Δύσεως», ενώ το Κυπριακό να μετατοπίζεται διαρκώς προς τις απαιτήσεις της Τουρκίας.

Η νέα τουρκική θέση των «δύο κυριάρχων κρατών σε χαλαρή συνομοσπονδία» θέτει την ταφόπλακα του κυπριακού ελληνισμού. Η υποστηριζόμενη από Ελλάδα και Κύπρο διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ) με πολιτική ισότητα (η Τουρκία την αντιλαμβάνεται ως εφ’ όλης της ύλης γενικό δικαίωμα από 50% μεταξύ μειοψηφίας και πλειοψηφίας) οδηγεί στην καλύτερη των περιπτώσεων σε νέο σχέδιο τύπου «Ανάν» το οποίο θα μετέτρεπε την Κυπριακή Δημοκρατία σε προτεκτοράτο.

Την τρέχουσα πραγματικότητα στην Κύπρο, προκάλεσε μεταξύ άλλων σωρεία ημετέρων πολιτικών λαθών. Η εθνική υποχρέωση απέναντι στους Ελληνοκυπρίους είναι ολοκληρωτική και  δίχως αστερίσκους. Οι λόγοι είναι ηθικοί και πατριωτικοί (οι Κύπριοι αποτελούν τμήμα του έθνους με ιστορική παρουσία σε όλους τους εθνικούς αγώνες), είναι νομικοί (η Ελλάς λησμονεί ότι παραμένει εγγυήτρια δύναμη) αλλά υπάρχουν και λόγοι ζωτικού συμφέροντος (δια της Κύπρου ο ελληνισμός μεγιστοποιεί την γεωπολιτική του παρουσία στην Α. Μεσόγειο). Τυχόν απώλεια ελέγχου στην Κύπρο θα ισοδυναμούσε με μείζονα νέα εθνική καταστροφή.

Η Ελλάς είναι δυστυχώς ανεπίδεκτη στην πρόσληψη εμπειρίας από το παρελθόν και επαναλαμβάνει τα σφάλματά της. Ο τουρκικός παραλογισμός αλλά και η διεθνής πίεση στηρίζονται στην υποτίμηση της ελληνικής ισχύος (δικαίως άραγε;) και στην εκτίμηση ότι ο αδύναμος τελικά θα εισέλθει σε προσχεδιασμένο μονόδρομο. Η Κύπρος παραμένει ευάλωτη με αχίλλειο πτέρνα την αεροναυτική κάλυψη (διαπίστωση από το 1960 άνευ θεραπείας έως σήμερα). Οι επί της νήσου χερσαίες δυνάμεις δεν έχουν το μέγεθος και τον εξοπλισμό που διασφαλίζει την επικράτηση. Η ελλαδική επικράτεια καθίσταται όμηρος της εν λόγω καταστάσεως διότι ακόμη και σε δυνητικά ευνοϊκή εξέλιξη μίας μελλοντικής κρίσεως ή συγκρούσεως, η εκτίμηση πιθανής δυσμενούς τροπής στην Κύπρο θα απέτρεπε την εκμετάλλευση της ευνοϊκής αυτής συγκυρίας.

Οι σκέψεις αυτές και η εκ του αποτελέσματος αποτυχημένη, μέχρι στιγμής, πολιτική πρακτική, οδηγεί σε αμείλικτα ερωτήματα προς τις πολιτικές ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου και απαιτούν ξεκάθαρες και όχι «ομιχλώδεις», «πολιτικάντικες» απαντήσεις:

1. Κινδυνεύει ή όχι άμεσα η κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδος και Κύπρου;
2. Ελλάς και Κύπρος ασκούν ή όχι μερικώς τα κυριαρχικά τους δικαιώματα;
3. Υπερασπιζόμαστε την Κύπρο όπως κάθε άλλη γωνιά της Ελλάδος ή όχι;
4. Η διαπραγμάτευση με γεωπολιτικούς και όχι με νομικούς όρους γίνεται ή όχι βάσει συσχετισμού ισχύος; Για ευνοϊκό αποτέλεσμα είναι αρκετό το «καλό κλίμα», η «ειλικρινής ξαφνική μεταστροφή Ερντογάν» και το «Διεθνές Δίκαιο» ή απαιτείται στρατιωτική αποτροπή και πολιτική βούληση χρήσεως ισχύος, όταν χρειασθεί;
5. Με την τρέχουσα στρατιωτική ισχύ είναι δυνατή η επικράτηση στο Αιγαίο και τον Έβρο με ταυτόχρονη απελευθέρωση της Κύπρου και ασφάλεια στα βόρεια σύνορα;
6. Η αμυντική βιομηχανία μπορεί και πρέπει ή όχι να αποτελέσει θεμελιώδη αναπτυξιακό πυλώνα και ταυτόχρονα να στηρίζει αξιόπιστα τις Ένοπλες Δυνάμεις;

Τυχόν αρνητική άποψη στα ανωτέρω ερωτήματα οδηγεί σε δρομολόγηση σπασμωδικών κινήσεων, κατευνασμού, απώλειας πρωτοβουλίας, επώδυνου και μη βιώσιμου συμβιβασμού, καθώς και σε διαρκή μέριμνα μετατοπίσεως του μοιραίου (να μην κρατηθεί η καυτή πατάτα). Εάν οι ερωτήσεις απαντώνται θετικά τότε θα πρέπει να ακολουθηθεί μία δύσκολη αλλά επιβαλλομένη οδός με πιθανό προσωρινό πολιτικό κόστος, που περιλαμβάνει τα ακόλουθα:

1. Ελλάς και Κύπρος αποκτούν φιλοσοφία, νοοτροπία και πρακτική «Ισραήλ», συντονίζοντας στενά τις κινήσεις τους (πολιτικές, διπλωματικές, στρατιωτικές).
2. Η αμυντική βιομηχανία καθίσταται θεμελιώδης αναπτυξιακός πυλώνας, με τον οποίο εμπλέκονται ΑΕΙ και ΑΣΕΙ, με αξιοποίηση συμμαχικής και μη τεχνογνωσίας.
3. Ενεργοποιούνται έμπρακτα οι συμμαχίες κυρίως με όρους κυνικού αμοιβαίου συμφέροντος και δευτερευόντως με όρους Διεθνούς Δικαίου.
4. Ενισχύεται η εγρήγορση και το φρόνημα των Ελλήνων εσωτερικού και εξωτερικού. Η ενημέρωση κοινής γνώμης γίνεται ρεαλιστική και δίχως εξωραϊσμούς.
5. Μεγιστοποιείται ταχέως η εθνική ισχύς (στρατιωτική, διπλωματική-συμμαχική, οικονομική, νομική, βιομηχανική, τεχνολογική, ομογενειακή, θαλάσσια, επικοινωνιακή κ.λπ.), προκειμένου να ενασκηθούν πλήρως τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδος και Κύπρου με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εθνικής επιλογής.
6. Οι προτεραιότητες των εξοπλιστικών προγραμμάτων υλοποιούνται με διακλαδικό πνεύμα και με κριτήριο το αποτρεπτικό τους αποτέλεσμα.
7. Αξιοποιούνται πάραυτα τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και προωθείται με ζήλο η κατασκευή του αγωγού East Med.
8. Αδιάκοπη προσπάθεια επιλύσεως του εκρηκτικού συνδυασμού δημογραφικού και μεταναστευτικού ζητήματος, ως μείζονος συμφέροντος εθνικής επιβιώσεως. Αδιάκοπη προσπάθεια της παιδείας όπως πέραν των γνώσεων, διαμορφώνει ενσυνείδητους Έλληνες πολίτες (π.χ. κύρια μαθήματα σε όλες τις βαθμίδες η ελληνική γλώσσα, η Ιστορία και η ελληνική σκέψη).

Τα ανωτέρω είναι εφικτά με αρωγούς την γεωγραφία, την σύγχρονη τεχνολογία και την διαχρονική ικανότητα των Ελλήνων, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει οραματική πολιτική ηγεσία, αταλάντευτη πολιτική βούληση και αυτόφωτη Εθνική Στρατηγική.

24 – Ιουλίου – 2023

Αντιναύαρχος ε.α. Β. Μαρτζούκος ΠΝ

Επίτιμος Διοικητής ΣΝΔ

Αντιπρόεδρος ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.