Blog

Έχουμε διαπιστώσει την ύπαρξη ενός χρηματοδοτικού κενού το οποίο αναφέρεται από το δεύτερο Οικονομικό Πρόγραμμα Προσαρμογής για την Ελλάδα (Δεύτερη Αναθεώρηση) – Μάιος 2013 που έχει δώσει στην δημοσιότητα το ΔΝΤ. Το κενό αυτό με συντηρητικούς υπολογισμούς όπως αναφέρει και το ΔΝΤ ανέρχεται μόνο για το 2014 στα 6,7 δις ευρώ. βλέπε την ανάλυση του Π. Πετράκη.

Παράλληλα το μνημόνιο ολοκληρώνεται την άνοιξη του 2014. Στα πλαίσια λοιπόν αυτά πρέπει να αποφασίσουμε ποιές είναι οι εφικτές και δυνατές επιλογές. Αυτή η απουσία διαλόγου για τα σημαντικά θέματα δημιουργεί ένα κενό και το κενό αυτό καλύπτεται από τους δανειστές και εταίρους μας.
Το παρελθόν μας διδάσκει πολύτιμα διδάγματα. Είμασταν απόντες από τις δυο αναδιαρθρώσεις του ελληνικού χρέους είμαστε απόντες και από την συγκρότηση των μνημονίων. Το αποτέλεσμα είναι μετά τις δυο αποτυχημένες αναδιαρθρώσεις να συζητάμε και για τρίτη αναδιάρθρωση του χρέους. Το αποτέλεσμα είναι η ελληνική οικονομία όχι να μην γνωρίζει ανάπτυξη αλλά και το 2014 να πλήττεται από ύφεση και τέλος το αποτέλεσμα είναι να συζητάμε για νέο μνημόνιο.
Όλα αυτά είναι μια τρανή απόδειξη της βασικής μου θέσης που λέει ότι στον σχεδιασμό τόσο της επόμενης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους όσο και του οποιουδήποτε προγράμματος δημοσιονομικής σταθεροποίησης πρέπει να είμαστε εκεί όχι ως ακροατές και εκτελεστικοί βραχίονες αλλά ως συνδιαμορφωτές. Παρ όλες τις επίσημες διαβεβαιώσεις εντός και εκτός Ελλάδος οι συζητήσεις για όλα τα παραπάνω έχουν ξεκινήσει. Αποτελεί μόνιμο θέμα στις γερμανικές και αμερικανικές εφημερίδες. Μετά από τόσα χρόνια περιπετειών και ύφεσης πρέπει επιτέλους να δούμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση η ωραιοποίηση των μελλοντικών εξελίξεων και η πραγματικής εικόνας των ελληνικών οικονομικών προβλημάτων το μόνο που καταφέρνει είναι να προσκομίζει βραχυχρόνια πολιτικά οφέλη, διογκώνει όμως το πρόβλημα.