Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ …ΧΡΕΟΥΣ Του Στρατηγού ε.α. – Ακαδημαϊκού κ. Δ. Σκαρβέλη
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ …ΧΡΕΟΥΣ Του Στρατηγού ε.α. – Ακαδημαϊκού κ. Δ. Σκαρβέλη
Νομίζω ο Ι. Καποδίστριας είχε δηλώσει ότι είναι «εθνικόν το αληθές».Είναι εθνική ανάγκη να ομιλούμε και πράττουμε με ειλικρίνεια, ιδιαιτέρως αυτοί οι οποίοι ηγούνται και χειρίζονται τις υποθέσεις του κράτους και κατά συνέπεια του λαού. Διότι τον λαό η «κρίση» τον βρήκε εξαπίνης. Ουδείς την ανέμενε, ιδίως μετά την είσοδο στην ευροζώνη και τα περί «οικονομικής ανάπτυξης» και «ισχυρής Ελλάδος». «Θάρσει λέγων τάληθές ου σφαλή ποτέ» μας διδάσκει ο Σοφοκλής (έχε το θάρρος να λέγεις την αλήθεια και δεν θα σφάλλεις ποτέ). Οι πολιτικοί παραβιάζουν, παραποιούν η και αποκρύπτουν την αλήθεια, είτε για να φανούν αρεστοί, είτε διότι εκτιμούν ότι θα αποκομίσουν οφέλη (ψηφοθηρία).Ακολουθούν την λεγομένη «επικοινωνιακή» μέθοδο, η οποία στις ημέρες μας έχει γίνει επιστήμη και διδάσκεται σε πανεπιστήμια. Ο λόγος τους πλέον δεν είναι «πολιτικός», αλλά «επικοινωνιακός».Ο καθένας τους έχει και ένα η και περισσότερους συμβούλους-επικοινωνιολόγους, ειδικούς δηλ. επιστήμονες στην παραποίηση της αλήθειας. Η αλήθεια είναι πάντα απλή, δεν θέλει τη συνδρομή καμίας επιστήμης. Έτσι σήμερα δεν γνωρίζουμε τι να πιστέψουμε, ποίο είναι το πολιτικό πρόγραμμα που ακολουθεί η χώρα, πως θα θεραπευθούν τα δεινά της, πως και πότε θα βγούμε από την κρίση. Δοκιμάζεται ακόμα και αυτή η Δημοκρατία μας από τον τρόπο που ασκείται η πολιτική σε σχέση με την αλήθεια, μία πολιτική που εκ των πραγμάτων φαίνεται να ασκείται ερήμην πλέον του λαού. Επαναλάβαμε και φέτος τον εορτασμό της «αποκατάστασης της Δημοκρατίας» και με τα συμβαίνοντα στην πολιτική ζωή του τόπου, σκέπτεται κανείς, μήπως έχουμε ανάγκη από μία δεύτερη αποκατάσταση της Δημοκρατίας, διότι έχουμε πολύ ξεστρατίσει και όλοι οι θεσμοί τρίζουν. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σ΄αυτό, αρκεί να αναφέρουμε ότι πρό τριμήνου, σε ημερίδα των πανεπιστημιακών στη μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, από τα χείλη των πλέον ειδικευμένων επιστημόνων, το Σύνταγμά μας, ο Καταστατικός Χάρτης της Χώρας, εδέχθη τέτοια και τόσα πυρά, ώστε το μόνο που απομένει είναι η πλήρης αντικατάστασή του. Πόσο να αντέξει ο πατριωτισμός των Ελλήνων (ακροτελεύτιο άρθρο) να υπερασπίζεται τη…διαγραφή των παρανομιών, την δικαστική ασυλία των αντιπροσώπων του, την ανυπαρξία ισχυρών προβλέψεων για μία πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, τη μη δημοκρατική λειτουργία των Κομμάτων, την απαξίωση του θεσμού του Ανωτάτου Άρχοντος και τόσα άλλα. «Φενάκη Δημοκρατίας» τιτλοφορείται άρθρο, πολύ πιο ειδικού από τον γράφοντα(1). Δυστυχώς δεν διαφαίνεται –όση καλή διάθεση και αν υπάρχει- διέξοδος και ημερομηνία λήξεως της κρίσης. Θα περάσει και στις επόμενες γενεές και όπως χρειάζεται μία δεύτερη αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ίσως μετά από είκοσι η τριάντα χρόνια να χρειαστεί και ένα δεύτερο «Εικοσιένα», για να ανακτήσουμε την ελευθερία μας από τα οικονομικά δεσμά που μας έχουν επιβληθεί και ακόμα να απελευθερώσουμε όσα πάτρια (εκτάσεις, πόροι, δραστηριότητες κλπ.) υποδουλωθούν τώρα από τα Μνημόνια και τους ξένους ευεργέτες μας. Τα οικονομικά δεσμά είναι μία νέα μορφή υποδούλωσης και εκμετάλλευσης , όπως παλαιότερα η κατάκτηση και η αποικιακή εξάρτηση. Η γεωπολιτική σήμερα δεν αποβλέπει στο «ζωτικό χώρο» (lebensraum), αλλά στην άντληση πόρων και πλούτου μέσα από χρηματοοικονομικές διεργασίες, σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, που παρέχει τις αντίστοιχες δυνατότητες στους οικονομικά ισχυρούς παίκτες της διεθνούς σκηνής. Η γεωπολιτική ερμηνεία της ελληνικής κρίσης οδηγεί στην Ουάσιγκτων. Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διάλυση του ΣΒ (Συμφώνου της Βαρσοβίας), o φόβος των ΗΠΑ για μία προσέγγιση της Ευρώπης με την Ρωσία, που μαζί αποτελούν την καρδιά της γης, με δυνατότητες παγκόσμιας επικράτησης κατά τη γεωπολιτική θεωρία του Μακκίντερ(2) δεν επέτρεψε και τη διάλυση του ΝΑΤΟ. Τουναντίον με αμερικανική πρωτοβουλία μελετήθηκαν νέες αποστολές γιατί, ώστε μέσα από αυτό να παρεμποδιστεί η προσέγγιση και να συνεχίσει η θεσμική παρουσία των ΗΠΑ στα ευρωπαϊκά δρώμενα(3).Η νέα πρόκληση προήλθε από την καθιέρωση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος (ευρώ) και την δυναμική εξέλιξή του. Ο φόβος για την επικράτησή του ως νομίσματος του παγκοσμίου εμπορίου (νόμισμα διεθνών συναλλαγών), εκτοπίζοντας το δολάριο, κάτι που άρχισε να διαφαίνεται, επέσπευσε την είσοδο του αμερικανοκατευθυνόμενου ΔΝΤ στην ευροζώνη δια του «ασθενούς κρίκου», της Ελλάδος. Βέβαια τώρα, οι όμοιες με την ελληνική αδυναμίες και άλλων ευρωπαϊκών χωρών και προ παντός ο αντίκτυπος από την ευρωπαϊκή κρίση στην όλη οικονομία και πρωτίστως στην αμερικανική, η οποία έχει και αυτή καταστεί προβληματική, υποχρεώνει τις ΗΠΑ σε μία ρητορική υποστήριξη της ευροζώνης. Ο τρόπος και ο χρόνος προσφυγής μας στο ΔΝΤ συνηγορεί υπέρ της γεωπολιτικής ερμηνείας του πράγματος. Αλλά μήπως δεν συνηγορεί και η περίπτωση της Κίνας και Ρωσίας ? (4) Ασφαλώς, η γεωπολιτική ερμηνεία δεν προβάλλεται εδώ για την ελάφρυνση της ευθύνης της χώρας μας για την επί δεκαετίες άφρονα οικονομική πολιτική της. Ο υπέρμετρος δανεισμός, σε χρόνο μάλιστα κατά τον οποίο συνέρεαν και τα «πακέτα» της ΕΟΚ και μετέπειτα της ΕΕ, φαίνεται καθαρά σήμερα σαν επακόλουθο του εκτροχιασμού του πολιτικού συστήματος προς την κατεύθυνση της συναλλαγής, των πελατειακών σχέσεων, της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος και των ψευδολογιών περί δημιουργικής λογιστικής και άλλων τεχνασμάτων προς εξαπάτηση των κουτόφραγκων. Πολύπλευρη κρίση για τη χώρα, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πρωτίστως όμως ηθική. Απωλέσαμε τον «κώδικα αξιών», σταθερό ρυθμιστή του κοινωνικού βίου και κατ΄άλλους τον ανατρέψαμε, αφού πλέον δεν νοείται… νόμος μη δίκαιος και νόμος μη ηθικός (ότι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν, μας είπαν οι πολιτικοί).’Ετσι διολισθαίνομε στην ανομία η την ανηθικότητα και ως άτομα και ως κράτος, νόμιμα και συνταγματικά. Η κάθαρση σε όλες τις περιπτώσεις θα έφθανε ως το κόκκαλο, όμως για καμία δεν έφθασε. Αναμφίβολα, η πολύπλευρη κρίση που διερχόμεθα εξ αιτίας του άφρονος δανεισμού, επιτείνεται και δυσχεραίνεται από τη γενικότερη οικονομική αναταραχή και δυσπραγία σε παγκόσμια κλίμακα. Η οικονομία απομακρύνθηκε από το τρίπτυχο εργασία, παραγωγή και υγιές κεφάλαιο και έγινε χρηματοοικονομική και χρηματιστηριακή, με χρηματικά παράγωγα δόλιας προέλευσης και μεθόδευσης. Στην οικονομική ορολογία έχει κάνει την εμφάνισή του ο όρος «φούσκα», συνώνυμος αναξιόπιστων και δόλιων τραπεζικών και χρηματιστηριακών προϊόντων. Η θεοποίηση του «κέρδους» σε συνδυασμό με την «απληστία» του ανθρώπου, μέσα σε κενό θεσμικών φραγμών από τα κράτη και διεθνώς, εγέννησαν το τέρας της οικονομίας νεοφιλελεύθερης κοπής, με τους πλουσίους να γίνονται πλουσιώτεροι και τους πτωχούς να γίνονται περισσότεροι και πτωχότεροι. Η ομολογία του κ. Σόρου ότι σε μία νύχτα είχε κερδίσει 1,6 δισεκ. δολάρια και αυτή του κ. Μπάστε, ότι είναι μεγαλοπλούσιος και αφορολόγητος, καταδεικνύουν τον παραλογισμό και την απανθρωπιά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Διανύουμε εποχή κυριαρχίας του Διεθνούς Κεφαλαίου, που αχαλίνωτο, έχει αποκτήσει τέτοια ισχύ, ώστε να ορίζει τις τύχες του κόσμου μας. Με όργανα το ΔΝΤ, τον ΠΟΕ (Παγκόσμ.Οργανισμό Εμπορίου) και την Παγκόσμια Τράπεζα, ως βασικούς πυλώνες, προχωρεί στην αρχιτεκτονική διαμόρφωση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου(5). Είναι αμφίβολο πλέον αν την οικονομία ορίζει η πολιτική, όπως είναι το ορθόν. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο και οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις υπηρετούν τις επιταγές της «οικονομίας».Η δανειοδότηση χωρών από το ΔΝΤ, η οποία εμφανίζεται ως ενέργεια ανθρωπιστικού χαρακτήρα και συμβάλλει όντως στη μείωση του χρέους των, τελικά αποβλέπει στην επιβολή σαΐτες των γνωστών συνταγών του Διεθνούς Κεφαλαίου(αποκρατικοποιήσεις, ανάπτυξη ιδιωτικού τομέα, αλλαγή σχέσεων εργασίας και όλα όσα βλέπουμε να μας επιβάλλει το Μνημόνιο), ώστε να εγκλωβισθούν στην αρχιτεκτονική του μοντέλου που προαναφέραμε, διευρύνοντας το σε έκταση και πληθυσμό πάνω στον πλανήτη μας(5). Ξεχάσαμε ότι το χρήμα είναι μία διευκόλυνση στις συναλλαγές μας και η οικονομία είναι ένα μέσον και τα έχουμε αναγάγει σε σκοπό. Στη θέση του hα sapiens εδημιούργησαν τον homo economicus, που τον θέλουν μόνο ως καταναλωτή, καταθέτη , εργαζόμενο και γενικά ως οικονομική μονάδα, συνεχώς απομακρυνόμενο από την ανθρώπινη υπόστασή του. Αλλά, ας επανέλθουμε στο δικό μας πρόβλημα, με τη διατύπωση κάποιων – νομίζουμε εύλογων- ερωτηματικών. Εφ΄όσον επί σχεδόν δύο χρόνια ακολουθούμε μία οικονομική πολιτική που αποδεδειγμένα βλάπτει και δεν έχει προοπτική οφέλους, γιατί τη συνεχίζουμε ? Εφ΄όσον οι πάντες κραυγάζουν ότι, μόνον η ανάπτυξη θα οδηγήσει την κρίση σε υποχώρηση, γιατί απουσιάζει παντελώς κάποια αναπτυξιακή πολιτική ? Γιατί αυτή η τυφλή υπακοή η μάλλον η αδιαπραγμάτευτη υποταγή στην «τρόϊκα», η άνευ όρων παράδοση και η ομολογία ότι και αυτή η «κυριαρχία» μας δεν θα είναι πλέον δεδομένη ? Αυτά είναι απλά ερωτήματα και δεν δια- διαφεύγουν κανενός, ούτε των πολιτικών ηγεσιών. Επομένως, ο νούς δεν δεσμεύεται να υποθέσει ότι κάποιο «σχέδιο» εξυφαίνεται και προς αυτό οδηγούμεθα, κατ΄έφαρμογή των επιταγών του Διεθνούς Κεφαλαίου, που βάλθηκε να διαμορφώσει «νέα τάξη πραγμάτων» στον κόσμο μας, που θα λειτουργεί εφεξής προς όφελός του και μόνον. Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, ετοιμάζεται η μυστική «συνάντηση» του Jackson Hole στο Γουάϊομινγκ των ΗΠΑ, συνάντηση τραπεζιτών, οικονομολόγων και ισχυρών παραγόντων, για κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας. Τελικά, ποιοι κυβερνούν τον κόσμο μας? Προφανώς όχι αυτοί που εκλέγονται από τους λαούς. Ως προς την «κυριαρχία» μας, που προαναφέρθηκε, μήπως ελλοχεύει και ο κίνδυνος, να χρησιμοποιηθεί η «κρίση» σαν άλλοθι για υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στα κυριαρχικά δικαιώματά μας ? Επιζητούμε την διευθέτηση της κρίσης μέσα από την ΕΕ, που όμως με τις παρούσες ηγεσίες της να στερούνται οράματος και αισθήματος αλληλεγγύης, η λύση –αν θα υπάρξει τέτοια- θα είναι οδυνηρή. Οι σημερινοί ευρωπαίοι ηγέτες, εγκλωβισμένοι στο στενό εθνικό πλαίσιο τους για την πολιτική επιβίωσή τους (βλέπε Μέρκελ…), χάνουν τη θέα του δάσους από ένα δέντρο, πέραν του γεγονότος ότι πολύ αργά αντελήφθησαν (αν το έχουν αντιληφθεί και αυτό), πως η νομισματική ένωση προϋποθέτει και ενιαία οικονομική πολιτική στο χώρο της ευροζώνης, που σήμερα απουσιάζει. Είναι αδιανόητο να μη μπορεί η ΕΕ να ρυθμίσει οριστικά το προβληματικό 2% (το ελληνικό μερίδιο) της όλης οικονομίας της και να υφίσταται αναταράξεις και το υπόλοιπο 98%.Τι είδους Ένωση είναι και που από- βλέπει με τις καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις της ακόμα και γι αυτές τις λύσεις-ημίμετρα που παίρνει. Και όμως είναι ανάγκη, για το καλό της διεθνούς κοινότητος, να προχωρήσει η ΕΕ στην πολιτική και οικονομική της ενδυνάμωση, ώστε να είναι σε θέση- εννοούμε θέση ισχύος να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στη διεθνή σκηνή, ως παράγων σταθερότητες, ασφαλείας και προόδου, σύμφωνα με το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό ιστορικό της. Διαθέτει πλούσιες εμπειρίες και εφόδια από την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της. Θα ήτο ατυχία για την ανθρωπότητα να περιέλθει σε επίπεδο κομπάρσου. Η κρίση που ενέσκυψε στη Χώρα είναι βαθύτατη, έχει περάσει τα όρια άλλων προβλημάτων του παρελθόντος και είναι πέραν των δυνατοτήτων αντιμετώπισής της από ένα πολιτικό σύστημα που λειτουργεί με τις αγκυλώσεις, τις στρεβλώσεις και τη νοοτροπία του παρελθόντος. Προέχουν ο τόπος και ο λαός του και όχι πρόσωπα και συστήματα. Ο λαός έχει στεγνώσει από όραμα, ελπίδα και προοπτική. Χρήματα υπάρχουν, αλλά είναι ιδιωτικά και με ένα εσωτερικό δανεισμό (κρατικό ομόλογο χαμηλού επιτοκίου και μακρόχρονο) θα μπορούσε να μειωθεί σημαντικά το εξωτερικό χρέος, ώστε να παύσουν οι πιέσεις και οι εκβιασμοί και παράλληλα με κατάλληλες πολιτικές να τιθασευθεί το δημοσιονομικό τέρας και να προχωρήσουμε αναπτυξιακά, διότι οι πάντες συμφωνούν ότι η ανάπτυξη και μόνο οδηγεί στην έξοδο από την κρίση. Αυτά όμως προϋποθέτουν ηγεσίες που να αποκαταστήσουν δύο απαραίτητα στοιχεία, πρώτον την εμπιστοσύνη του λαού προς τους ηγέτες του και δεύτερον ένα αίσθημα δικαιοσύνης, δίκαιης αντιμετώπισης των ελλήνων από το κράτος, όσον αφορά στην κατανομή των βαρών τούτη τη δύσκολη ώρα. Ηγεσίες που να δώσουν όραμα, να εμπνεύσουν, να απευθυνθούν στο συναίσθημα και στο φιλότιμο. Ο έλληνας έχει αντοχές και είναι πατριώτης, τα γονίδιά του είναι εκπληκτικά, αλλά το σημερινό κλίμα (κυρίως το πολιτικό) δεν ευνοεί το ξεδίπλωμα των αρετών του. Τα Κόμματα που αλληλοδιαδόχως κυβέρνησαν (και εδανείσθησαν) έχουν πολλές αμαρτίας (και δεν έχουν ζητήσει και συγγνώμην από το λαό).Η σημερινή κρίση απαιτεί ενότητα και συμπαράσταση του λαού προς μία αξιόπιστη κυβέρνηση, από προσωπικότητες κύρους εκτός πολιτικής, που θα χειριστεί τα θέματα χωρίς πολιτικό κόστος, πελατειακές σχέσεις και ψηφοθηρικά συμφέροντα, μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, με πίστωση χρόνου, την οποία θα στηρίξουν τα κόμματα δια της Βουλής, καθ΄όν χρόνο τα ίδια θα αυτοπεριορισθούν. Τούτο είναι και προς το συμφέρον των ίδιων των Κομμάτων. Οι μεθοδεύσεις προς αυτή την κατεύθυνση είναι θέμα των πολιτικών επιστημόνων. Η Ελλάδα πρέπει με τις δικές της δυνάμεις να ανασυγκροτηθεί και να παύσει να είναι η Ελλάδα του ΧΡΕΟΥΣ, να την Ξαναθαυμάσει ο κόσμος, όπως άλλοτε και να μη τη λοιδορεί, όπως κάνει τώρα. Δ. Σκαρβέλης Στρατηγός εα-Ακαδημαϊκός (1) Άρθρο του καθηγητού Μπέη στην εφ. «Ελευθεροτυπία» της 7ης Σετ. 2011, σελ.8. (2) Ο H.J.Μακκίντερ (1861-1947, χρημάτισε και Δ/ντής του London School of Economics, ανέπτυξε τη γεωπολιτική θεωρία περί της καρδίας της γης (Ευρασίας, συνυπολογιζομένης της Γερμανίας και Ρωσίας) και τόνισε τον σημαντικό ρόλο του Ελληνικού χώρου (ως περιφερειακής δύναμης) που μαζί με τις δυτικές ναυτικές δυνάμεις δύνανται να ενεργήσουν προς περίσφιγξη της καρδίας της γης. (3) Σχετικό άρθρο του γράφοντος στην εφ. ΕΣΤΙΑ της 4ης-2-2010 με τίτλο «Κρίσιμη ώρα για την Ευρωπαϊκή Ένωση». (4) Παρατίθεται απόσπασμα από την εφ. «Ελευθεροτυπία» 15ης Σετ. 2011, σελ.55..«Μία σοβαρή χώρα όταν ζορίζεται και ασφυκτιά ψάχνει να βρει εναλλακτικές όπως έπραξε η Κύπρος προστρέχοντας στη Ρωσία για δάνεια. Το πράττει η Ιταλία ανοίγοντας δίαυλο με την Κίνα. Το έκανε και η Πορτογαλία η οποία έτρεξε αμέσως στην όμαιμη Βραζιλία για το ενδεχόμενο δανεισμού. Η Ελλάδα είχε φροντίσει να κάψει νωρίς το χαρτί της Κίνας και της Ρωσίας, ενώ παράλληλα δημιουργούσε στο εσωτερικό, μέσω των σεσημασμένων ψιττακών της ενημέρωσης, κλίμα δανειακού μονόδρομου» δηλ. προς το ΔΝΤ. (5) Richard Ρeat, «Η Ανόσια Τριάδα, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, και ΠΟΕ» εκδόσεων Λιβάνη.