Blog

Kίνα, Ρωσία και Ινδία – τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας – υπόσχονται έναν δικαιότερο κόσμο, απαλλαγμένο από την υπεροψία της Δύσης…

Ακόμα και γεωπολιτικοί, οι πιο πνευματικά ασυμβίβαστοι ρεαλιστές (που δεν είναι λεγεώνα), διατηρούν κρυφά μια σπίθα ελπίδας για την πορεία του κόσμου και τη φύση της ανθρωπότητας. Αυτή η ιδεαλιστική προκατάληψη μετριάζει και μερικές φορές αλλοιώνει ελαφρώς τη διαύγεια της χειρουργικής τους ανάλυσης, χρωματίζοντάς την με ένα πέπλο ελπίδας. Τι θα γινόταν αν τα χειρότερα δεν ήταν σίγουρα; Τι θα γινόταν αν ο υπερκυνισμός και η τάση για βία και ριζική αδικία δεν ήταν αναπόφευκτα; Τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι είχαν σημασία στα μάτια των ηγετών τους; Τι θα γινόταν αν ορισμένοι σημαντικοί παράγοντες στη διεθνή σκηνή ήθελαν τελικά κάτι άλλο εκτός από νίκες μέσω της πλήρους υποταγής και αναζητούσαν λιγότερο αιματηρές μορφές συμβίωσης και αντιπαλότητας; Τι θα γινόταν αν ο Ντόναλντ Τραμπ ήθελε πραγματικά ειρήνη στην Ουκρανία; Τι θα γινόταν αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήθελε απλώς να προστατεύσει τη χώρα του από τις πυραυλικές βάσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορά της και να θέσει τέλος σε αυτή την δαπανηρή ειδική στρατιωτική επιχείρηση; Τι θα γινόταν αν η ΕΕ καταλάβαινε, χωρίς να μπορεί ακόμη να το παραδεχτεί δημόσια, ότι έχει τα πάντα να χάσει παίζοντας το παιχνίδι του μίσους και της εκδίκησης εναντίον της Μόσχας και των ισχυρών συμμάχων της στην Ευρασία;

Προφανώς δεν μιλάω εδώ για τους ηγέτες των οποίων κάθε προσπάθεια επικεντρώνεται στην ριζοσπαστική υπερβία, στην καταστροφή με φωτιά κάθε ανθρώπινης αδιαλλαξίας στη δίψα τους για θήρευση και εδαφική και πολιτική κυριαρχία. Ακολουθήστε το βλέμμα μου… Είχαν μια τεράστια τρύπα στη θέση της καρδιάς τους για πολύ καιρό. Μια τρύπα της οποίας οι άκρες είναι συρρικνωμένες και τα τείχη της δεν θα ενώνονται πλέον. Η θεραπεία τους είναι αδύνατη. Ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να τους εμποδίσει να κάνουν κακό ή να αποδεχτεί τη σιωπηλή και δειλή συνενοχή τους απέναντι στο ανείπωτο. Ακόμα και αυτό φαίνεται αδύνατο, ωστόσο, απέναντι στη δύναμη των συμφερόντων που ευθυγραμμίζονται για να κάνουν το Κακό με πλήρη συνείδηση, να επιτρέψουν το χειρότερο και να φιμώσουν τις διαφωνούσες φωνές που παρόλα αυτά σχηματίζουν μια ολοένα και πιο μαζική ομάδα απέναντι στο απαράδεκτο. Γιατί υπάρχουν ακόμα αμέτρητα ανθρώπινα όντα. Που φωνάζουν την αηδία και τον φόβο τους, που καταγγέλλουν τα απεχθή και καταστροφικά αμαλγάματα. Είναι οι «Δίκαιοι» της δυσοίωνης εποχής μας. Οι θαρραλέοι κάθε είδους που μιλούν και ως εκ τούτου απειλούνται, «γίνονται αόρατοι» ή ακόμα και εξαλείφονται εντελώς. Η επόμενη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών θα είναι καθοριστική από αυτή την άποψη… αν πραγματοποιηθεί στη Γενεύη, επειδή στη Νέα Υόρκη η παλαιστινιακή αντιπροσωπεία δεν θα εκπροσωπηθεί. Το απόλυτο σκάνδαλο που επέτρεψε ο Λευκός Οίκος. Υπόσχεται πλήρη διαγραφή σε έναν ολόκληρο λαό. Συγκεκριμένη διαγραφή, συμβολική διαγραφή. Γενική αδιαφορία. Εάν δεν γίνει τίποτα στο υψηλότερο επίπεδο για να σταματήσει η φρίκη και να παρακαμφθεί η πίεση και ο εκφοβισμός, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την πλήρη συλλογική ηθική μας χρεοκοπία.

Η μόνη παρηγοριά είναι ότι αυτό το σκάνδαλο και η πλήρης περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου που εκδηλώνει δεν θα βοηθήσουν στη διαιώνιση της παλιάς, δυτικοκεντρικής τάξης πραγμάτων που επιθυμούν όλοι όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορούν να επικρατήσουν μέσω της βιαιότητας και της αδικίας. Το αντίθετο μάλιστα. Θα ενισχύσει τρομερά την «ανυπακοή». Μια άσχημη λέξη για κάτι πολύ καλό. Επειδή η μετατόπιση στον κόσμο, την οποία ανακοινώνω εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια, μόλις γνώρισε μια ισχυρή νέα επιτάχυνση με τη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης στην Τιαντζίν, ακολουθούμενη από τους μεγαλοπρεπείς εορτασμούς του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τη νίκη εναντίον της Ιαπωνίας στο Πεκίνο πριν από λίγες ημέρες. Αυτή η ακολουθία είδε την επιβεβαίωση της συμφιλίωσης μεταξύ Κίνας και Ινδίας (κάτι που θα έπρεπε να μας χαροποιεί!), την ενίσχυση της τριάδας που σχηματίζουν αυτές οι δύο δυνάμεις με τη Ρωσία, και τη μεγάλη ομάδα χωρών που καλωσορίζουν αυτή την κατακτητική εναλλακτική λύση, η οποία φέρνει πολυπολικότητα και ισότητα. Για να μην αναφέρουμε τη γιγαντιαία ενεργειακή συμφωνία μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου, η οποία, μέσω του αγωγού φυσικού αερίου «Η Δύναμη της Σιβηρίας 2», θα διασφαλίσει βιώσιμα την κινεζική ανάπτυξη και θα καταδικάσει αυτήν της Ευρώπης. Μια Ευρώπη που φεύγει από την Ιστορία, αλλά ακόμα δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί…

Η συμφωνία βρισκόταν, αν μου επιτρέπεται να το πω, «στα σκαριά» για πολύ καιρό, αλλά ο Βλαντιμίρ Πούτιν καθυστερούσε την επίσημη υπογραφή της, πιθανώς αφήνοντας μια ευκαιρία για την αποκατάσταση μιας κανονικής σχέσης ΗΠΑ-Ρωσίας και την επακόλουθη αποδέσμευση του ουκρανικού τέλματος. Ίσως κι αυτός, ο μεγάλος πολιτικός και στρατηγός, ήταν υπερβολικά αισιόδοξος για άλλη μια φορά, θέλοντας να δώσει στον Ντ. Τραμπ την ευκαιρία να φιμώσει τα σκυλιά του πολέμου που τον περιβάλλουν και το γρύλισμα των μειωμένων και αξιολύπητων ευρωπαϊκών εκδοχών τους. Αυτό είναι πιθανώς το σημείο που δεν θα έπρεπε να ονειρευόμαστε. Ο Τραμπ, από την πλευρά του, βασιζόταν, μέσω των συνομιλιών Βίτκοφ-Ντμίτριεφ, σε μια σημαντική ενεργειακή «συμφωνία» με τον Πούτιν που θα προσέφερε στη Ρωσία την ευκαιρία να εξισορροπήσει την οικονομική της εξάρτηση από την Κίνα και να δείξει συμφιλίωση στο ουκρανικό ζήτημα. Ήταν η υπερβολική απληστία και, πάνω απ’ όλα, η σαφής μη κατανόηση της πραγματικότητας των ρωσικών ανησυχιών για την ασφάλεια που οδήγησαν τον Πούτιν να αναλάβει το ρίσκο της ένοπλης αντιπαράθεσης τον Φεβρουάριο του 2022. Επιπλέον, ο ξεπερασμένος τελωνειακός πόλεμος του Αμερικανού προέδρου και η τάση του να προτιμά πάντα το μαστίγιο από το καρότο και να φαντάζεται παιδαριωδώς ότι μπορεί να απειλήσει δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ινδία ή η Ρωσία ατιμώρητα, ευθύνονται πλήρως για το τριπλό στρατηγικό του φιάσκο: την σινο-ινδική προσέγγιση, τη ρωσο-κινεζική ενοποίηση και τη ρωσική σκλήρυνση στην Ουκρανία. Τρείς κινήσεις που τώρα τον αμφισβητούν ανοιχτά, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η Κίνα (και η Ρωσία) αναλαμβάνουν ηγετικό ρόλο στην πρόταση των κύριων αρχών μιας νέας παγκόσμιας διακυβέρνησης, ενός τρόπου ένωσης πίσω από αυτήν και για το μέλλον, πολλών κρατών που χρειάζονται σεβασμό και δικαιοσύνη. Ένα είδος ΟΗΕ διαμορφώνεται μπροστά στα αβοήθητα αλλά ένοχα μάτια μας.

Η Δύση αυτοκτονεί ηθικά και πολιτικά αρνούμενη να κατανοήσει και να ελέγξει αυτές τις εξελίξεις. Χωρίς σεβασμό και διάλογο, τίποτα δεν μπορεί να βελτιωθεί. Η σκλήρυνση της στάσης της Ρωσίας στην Ουκρανία, μετά τις ελπίδες για επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία, αντανακλά την αναγνώριση της Μόσχας ότι, παρά την πιθανώς ρεαλιστική επιθυμία του προέδρου των ΗΠΑ να επιδιώξει μια συνολική συμφωνία με τη Ρωσία, η δύναμη των συνδυασμένων συμφερόντων όλων όσων θέλουν τη συνέχιση του πολέμου υπερισχύει, τουλάχιστον προς το παρόν. Η Μόσχα θα πρέπει επομένως να αποδείξει τη νίκη της επί τόπου, κάτι που είναι προφανώς πολύ άσχημα νέα για τον ουκρανικό πληθυσμό, ο οποίος κρατείται αιχμάλωτος μιας κυβέρνησης που σκέφτεται μόνο να επιβιώσει και να πλουτίσει με τα λείψανα των στρατιωτών της. Εκτός θαύματος, η Ουκρανία πιθανότατα θα θυσιαστεί αδίστακτα όχι από τη Ρωσία, αλλά από τους δικούς της μαριονετίτσες, μεθυσμένους από την επιθυμία για ρωσικό πλούτο και ακόμη περισσότερο τρελούς από οργή εναντίον αυτού του κράτους, αυτής της δύναμης και αυτού του λαού που σήκωσε το κεφάλι του, κρατάει το δικό του απέναντί ​​τους και τους μιμείται.

Η δυτική ηγεμονία – ηθική, πολιτική και οικονομική – είναι πραγματικά νεκρή. Η αλαζονεία μας, η απρέπειά μας και, πάνω απ’ όλα, οι πράξεις μας μας έχουν καταστρέψει για πολύ καιρό στα μάτια των λαών όλου του κόσμου. Η παλαιστινιακή τραγωδία μας τυλίγει όλο και πιο σφιχτά κάθε μέρα σε μια κολοσσιαία ηθική δυσφήμιση, μια αιματηρή τήβεννο από την οποία θα έχουμε τη μεγαλύτερη δυσκολία να απαλλαγούμε. Και νέοι πρωταθλητές οδηγούν κράτη και λαούς προς την αποκατάσταση ενός λιγότερο άδικου και πιο αξιοπρεπούς μοντέλου σχέσεων και ανάπτυξης.

Λέγοντας αυτό, δεν νομίζω ότι είμαι αισιόδοξη, αλλά δυστυχώς είμαι διαυγής.

https://geopragma.fr/la-chute/ 8 – 9 – 25