Θαρρώ πως πράγματι ζούμε σε δύο παραλλήλους κόσμους, ο ένας ο αληθινός τουλάχιστον για μένα, και ο άλλος αυτός που μου παρουσιάζεται ωσάν αληθινός. Μήπως ζω στα παραμύθια που μου έλεγε ο παππούς όταν ήμουν μικρός και εγώ κοιτούσα και άκουγα έκθαμβος από τις ωραίες του περιγραφές; Μπορεί. Είναι διάχυτο και σχεδόν ορμέμφυτο να αμφισβητήσω αυτό που μέσα μου διατρανεί και διατυμπανίζει ως αλήθεια. Ο παππούς που πάντα του άρεζαν οι ιστορίες είτε από την ιστορία μας είτε από την μυθολογία μας, αργά το μεσημέρι μετά το φαγητό με κάθιζε στον μικρό αναπαυτικό καναπέ, με έπαιρνε στην αγκαλιά του και ξεκινούσε η αφήγηση…

PDF