Οι ΗΠΑ απέναντι στη Κίνα – Οι πέντε “ατυχίες” τους
Οι ΗΠΑ απέναντι στη Κίνα – Οι πέντε “ατυχίες” τους
Ο πρώτος στόχος των ΗΠΑ στον ουκρανικό πόλεμο είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης. Η εξουθένωση της Ρωσίας με ένα πόλεμο φθοράς, είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να πετύχουν αυτόν τον στόχο. Ο συνδυασμός των δυο, αν πετύχαινε, θα εξασφάλιζε την παραμονή των ΗΠΑ στη θέση της μοναδικής υπερδύναμης, τουλάχιστον για κάποιο καιρό.
Το εγχείρημα εξελίσσεται αλλά τα έως τώρα δείγματα του πολέμου δεν είναι ενθαρρυντικά για τις ΗΠΑ και συνολικά για το Δυτικό στρατόπεδο. Η πορεία των ΗΠΑ θυμίζει τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Στις ΗΠΑ διαβάζουν Θουκυδίδη, αλλά φαίνεται ότι δεν κατανοούν πως ακολουθούν τον ολισθηρό δρόμο της Αθήνας που τελείωσε με την καταστροφή της.
Η πρώτη “ατυχία” για τις ΗΠΑ ήταν ότι εκδιώχθηκε ο Γιέλτσιν από μια ομάδα έμπειρων και πατριωτών κατασκόπων με επικεφαλής τον Πούτιν. Μια ομάδα με πλήρη γνώση της εσωτερικής κατάστασης της χώρας και πληρέστατη επίγνωση των διεθνών σχέσεων και ισορροπιών. Ο Μπρεζίνσκι –κορυφαίος αναλυτής μαζί με τον Κίσινγκερ– τόνιζε ως τον θάνατό του ότι στόχος των ΗΠΑ όφειλε να είναι ένας: Να μην επιτρέψει στη Ρωσία να βγει από το τέλμα που την είχε βυθίσει ο μέθυσος Γιέλτσιν, ώστε να μην (ξανα)γίνει Μεγάλη Δύναμη. Να μείνει μια περιφερειακή δύναμη, χωρίς βαρύνοντα λόγο στα διεθνή πράγματα.
Ο Μπρεζίνσκι έφυγε από τη ζωή απογοητευμένος. Ο άλλος σπουδαίος και ευφάνταστος “στρατηγός” της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο Κίσινγκερ, σχεδίασε το άνοιγμα στην Κίνα με τον ίδιο στόχο: Να απομονωθεί η τότε Σοβιετική Ένωση, στη στενή γειτονιά της ως αντίπαλος πλέον όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και της Κίνας. Κι αυτός βλέπει στο τέλος της ζωής του την πολιτική του να αποτυγχάνει.
Η δεύτερη “ατυχία” της Δύσης είναι ότι απότυχε να διασπάσει την κοινωνική και πολιτική συνοχή της Ρωσίας. Η εσωτερική αντιπολίτευση αποτελείται από ασήμαντους και περιθωριοποιημένους. Η ομάδα εξουσίας στη Μόσχα αποδείχθηκε συνεκτική, ενώ η στήριξη του κόσμου παραμένει ακλόνητη.
ΗΠΑ και Ευρωπαίοι
Η τρίτη “ατυχία” για τις ΗΠΑ ήταν ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι αποδεικνύονται υπάκουοι, αλλά παντελώς ανίκανοι να προσφέρουν κάτι παραπάνω από μερικά “σιδερικά” (τανκς και όπλα) και λίγα λεφτά. Κατά τα άλλα, κλωσάνε τον καημό τους για το “χαμένο παράδεισο” του φτηνού φυσικού αερίου εκ Ρωσίας. Ως τώρα. Οι επικρατούσες ελίτ στις ΗΠΑ πληρώνουν ακριβά για να συντηρήσουν την ιδιότητα της υπερδύναμης, αλλά επειδή δεν παρουσιάζουν νικηφόρα αποτελέσματα παραμένει το διχαστικό κλίμα εντός της χώρας. Τέλος, απότυχε η προσπάθεια να πλήξουν τον Τραμπ με το πολυχρησιμοποιημένο όπλο του σεξουαλικού σκανδάλου.
Η τέταρτη “ατυχία” των ΗΠΑ είναι ότι η υπομονή των Ευρωπαίων δείχνει να εξαντλείται. Η φον ντερ Λάιεν και ο Μακρόν πήγαν στην Κίνα μετά τον καγκελάριο Σολτς. Οι Κινέζοι άπλωσαν κόκκινο χαλί στον Μακρόν, ενώ ανάγκασαν την φον ντερ Λάιεν να βγει από το αεροπλάνο από την έξοδο των επιβατών. Δεν θα θυσιάσουμε τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, είπε αορίστως η Ντερ Λάιεν.
Ο Μακρόν, επιστρέφοντας, μίλησε για “στρατηγική αυτονομία” της Γαλλίας, σε συνέντευξή του στην καθολική εφημερίδα Les Echos σε μια προσπάθεια συσπείρωσης των θρησκευόμενων Γάλλων με τους πατριώτες γκωλικούς και τους πάσης φύσεως “μπουρζουά”, ενόψει εκλογών αλλά και των επερχόμενων συγκρούσεων για την πορεία της Ευρώπης. Δεν αποκλείεται ο γαλλικός ξεσηκωμός να βρει μιμητές στην ΕΕ. Πάντως από ελεγχόμενος χώρος η Ευρώπη γίνεται πρόσθετος μπελάς για τις ΗΠΑ, όταν η κατασκευασμένη από το Πεντάγωνο “δεξαμενή σκέψης” RAND συνιστά να μπει τέλος στον πόλεμο για το καλό της πατρίδας.
Τα καρφιά στον Ντε Γκωλ
Την πέμπτη και μεγαλύτερη “ατυχία” οι ΗΠΑ την έφτιαξαν με τα χεράκια τους. Η Κίνα έχει συνδεθεί με τη Ρωσία όχι τόσο επειδή έχουν κοινά συμφέροντα (έχουν πράγματα που μπορεί να διαφωνήσουν), αλλά επειδή φοβούνται και οι δυο τις ΗΠΑ. Το παράδειγμά τους το μιμούνται και άλλοι για τους ίδιους λόγους με πρώτη την Ινδία (γνωστή αντίπαλος της Κίνας), που εντάχθηκε στους BRICS. Και μόλις προ ημερών η Τυνησία απόρριψε δανειοδότηση από το ΔΝΤ, στρεφόμενη στους BRICS. Οι ΗΠΑ είναι ταυτόχρονα υπερδύναμη και φόβητρο της Νέας Εποχής. Έτσι ακριβώς ήταν και η αρχαία Αθήνα. Ώσπου έγινε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος.
Τη σύλληψη του Σχεδίου “Ενότητα της Δύσης” με μια “Ενωμένη Ευρώπη” (ρημαγμένη από τον πόλεμο), οικειοθελώς υποταγμένη στις ΗΠΑ, ανέλαβαν να υλοποιήσουν οι Σουμάν και Μονέ, οι λεγόμενοι και “πατέρες της ΕΕ”. Αυτοί κάρφωναν στον Ρούσβελτ τις προθέσεις ανεξαρτησίας του Ντε Γκωλ – ο μόνος που είχε όραμα μια Ευρώπη ανεξάρτητη “από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια”.
Το Σχέδιο προχώρησε έως ότου η ΕΕ πλούτισε και η Γερμανία εκδήλωσε διαθέσεις απεξάρτησης. Ο ουκρανικός πόλεμος έδωσε λαβή ώστε οι ΗΠΑ να γονατίσουν την Γερμανία και να μετατρέψουν την εθελοντική ενότητα στην ΕΕ σε αυταρχική συμπόρευση. Το πιο σημαντικό στον σημερινό ξεσηκωμό των Γάλλων είναι ίσως ότι τα γαλλικά ΜΜΕ, ιδιοκτησία των ελίτ, χαρακτηρίζουν εξτρεμιστή τον Μελανσόν, αλλά όχι την προσαρμοσμένη από χρόνια Λεπέν. Τι έχουν να δουν τα μάτια μας…