(ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΡΩΣΙΑ) ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ (ΤΟΥ ΠΙΤΕΡ ΧΙΤΣΕΝΣ)
ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ( όπως το βρήκα)
ΠΙΤΕΡ ΧΙΤΣΕΝΣ***:
Δέσμες χαρτονομισμάτων κάτω από τα κρεβάτια και χρυσές τουαλέτες στα μπάνια τους… η αλήθεια για την «αγία» Ουκρανία είναι πλέον ξεκάθαρη σε όλους. Ο μύθος έχει αποκαλυφθεί.
Η Ukraine έχει χάσει το φωτοστέφανο του, καθώς οι κατηγορίες για διαφθορά στροβιλίζονται σαν μια δυσώδης ομίχλη γύρω από την πολιτική του ελίτ.
Επί χρόνια, απεικονιζόταν ως ένα άγιο έθνος, ένας παράδεισος ελευθερίας και δημοκρατίας & αντιρωσικό.
Λέγεται ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν φοβάταν ότι ο δικός του λαός θα ήθελε να ζει εκεί. Αυτή η πεποίθηση, πάντα παράλογη για όποιον γνωρίζει την περιοχή, έχει πλέον καταρρεύσει, καθώς στελέχη της ουκρανικής ελίτ εκτίθενται με δέσμες χαρτονομισμάτων κάτω από τα κρεβάτια τους και χρυσές τουαλέτες στα μπάνια τους, βγάζοντας ανθυγιεινά προς το ζην από έναν υποτιθέμενο ιερό πόλεμο.
Ο Zelensky δεν είναι ανάμεσά τους – αλλά προσπάθησε πολύ σκληρά να καταπνίξει τις έρευνες, οι οποίες οδήγησαν σε αυτή την αποκάλυψη της ντροπής και της κακοδιοίκησης. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι εμπλέκεται.
Θα ήταν γκροτέσκο αν ήταν. Γιατί ανέλαβε την εξουσία ως «υπηρέτης του λαού», ένας ήρωας παραμυθιού αφιερωμένος στην εξυγίανση της χώρας του. Είχε παίξει αυτόν ακριβώς τον ρόλο σε ένα τηλεοπτικό δράμα.
Αλλά οι σκοτεινές φιγούρες που ελέγχουν την πραγματική εξουσία στην Ουκρανία είναι ένα άλλο θέμα.
Μήπως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε πίσω από αυτή την μάλλον παραπλανητική εικόνα της Ukraine ως ενός παραδείσου , καλοσύνης και ηλιοφάνειας, και να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε ως μια κανονική χώρα;
Αν το κάναμε αυτό, θα ήταν τόσο πρόθυμοι οι ηγέτες της Ευρώπης να δεσμευτούν σε έναν αέναο πόλεμο στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας; Γιατί αυτό κάνουν τώρα.
Και εκ πρώτης όψεως, πρόκειται για μια πολύ παράξενη συμπεριφορά.
Αρκετοί ηγέτες της ΕΕ ήταν πολύ επιφυλακτικοί σχετικά με την πολιτική του Τζορτζ Μπους να προσφέρει στην Ουκρανία την ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Όταν συμφώνησαν σε αυτό στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι ****** τον Απρίλιο του 2008, γνώριζαν ότι παραβίαζε τις δεσμεύσεις που είχαν δοθεί στη Μόσχα στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Ήξεραν ότι αυτό ενείχε τον κίνδυνο σύγκρουσης, η οποία σίγουρα θα έβλαπτε τις οικονομίες τους και θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη βία στην ήπειρό μας. Αλλά στους τελευταίους μήνες της προεδρίας του, ο Μπους το ήθελε, πολύ, και το πίεσε σκληρά.
Έτσι του το έδωσαν. ( η μικρή ΕΛΛΑΣ δεν του έδωσε τη Μακεδονία******)
Αυτή ήταν η καυστική του απάντηση σε μια ανατριχιαστική εμφάνιση του Πούτιν, στη διάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου το 2007.
Το Κρεμλίνο δήλωσε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν «μια σοβαρή πρόκληση που μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Και έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: εναντίον τίνος προορίζεται αυτή η επέκταση;».
Αυτό που εννοούσε ο Πούτιν ήταν ότι η Ρωσία ήταν σίγουρη ότι στόχευε τη Μόσχα και ήθελε να σταματήσει.
Η άκαμπτη απάντηση του Μπους σε αυτή την προειδοποίηση ήταν πιθανώς το σημείο στο οποίο ο πόλεμος έγινε πιθανός. Αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα σχετικά με το αν η κίνηση του Πούτιν ήταν δικαιολογημένη.
Προφανώς δεν ήταν.
Ήταν ηλίθιος που προκλήθηκε όπως και να ‘ταν. Αλλά είναι ένα επιχείρημα ότι μια ομάδα εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσιγκτον – οι ίδιοι άνθρωποι που δημιούργησαν την παράνομη εισβολή στο Ιράκ το 2003 – ήθελαν πόλεμο με τη Ρωσία και ήλπιζαν να προκαλέσουν έναν.
Και η Ουκρανία ήταν το ιδανικό μέρος. Ακριβώς επειδή δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ένας πόλεμος στο έδαφός της δεν θα οδηγούσε σε πυρηνική αντιπαράθεση. Γι’ αυτό οι Δυτικοί σύμμαχοι ήταν τόσο προσεκτικοί ώστε να διασφαλίσουν ότι δεν θα εξαπλωθεί.
Υποψιάζομαι ότι τα «γεράκια» στην Ουάσινγκτον ήλπιζαν ότι θα κατέστρεφαν γρήγορα την οικονομία της Μόσχας, θα αφαίμαζαν τον στρατό της και έτσι θα προκαλούσαν την πτώση του Πούτιν.
Δεν λειτούργησε.
Αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους ο Πρόεδρος Τραμπ θέλει να ξεφύγει από αυτό. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του έχουν κουραστεί από τους ατελείωτους ξένους πολέμους και δεν βλέπουν κανένα νόημα σε αυτόν.
Αλλά κάτι τρελό έχει συμβεί.
Ευρωπαίοι ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του δικού μας Σερ Κιρ Στάρμερ, έχουν αποφασίσει ότι θέλουν να συνεχιστεί.
Κάθε φορά που ο Τραμπ προσπαθεί να συνάψει μια ειρηνευτική συμφωνία, οι κορυφαίες προσωπικότητες της ΕΕ σπεύδουν να ζητήσουν να τους επιτραπεί να αναλάβουν τον έλεγχο του εγκαταλελειμμένου πολέμου της Αμερικής.
Είναι δύσκολο να δει κανείς μια λογική εξήγηση για αυτό.
Δεν έχουν ούτε τα χρήματα ούτε τα όπλα για να αναχαιτίσουν τη Ρωσία, πόσο μάλλον να νικήσουν τον Πούτιν.
Θα ήταν απερίσκεπτοι να στείλουν στρατεύματα εκεί (οι ΗΠΑ δεν το έχουν κάνει) ή να επιτρέψουν τη χρήση των πυραύλων τους για τον βομβαρδισμό ρωσικών πόλεων.
Αυτό θα μπορούσε να επιφέρει άμεσα ρωσικά αντίποινα στο έδαφός μας.
Και ο πόλεμος μας βλάπτει.
Η οικονομία της Γερμανίας, ειδικά, έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό από τον πόλεμο, στον οποίο αντιτίθεται σθεναρά ο αυξανόμενος αριθμός των ψηφοφόρων της.
Γιατί λοιπόν το υποστηρίζουν αυτοί οι ηγέτες;
Υποψιάζομαι ότι οφείλεται στον μύθο της Ουκρανίας ως παραδείσου, ο οποίος τώρα είναι πράγματι πολύ διαλυμένος.
Έπειτα, υπάρχει ο αντίθετος μύθος της Ρωσίας ως ένα είδος Μόρντορ, της πιο μοναδικά κακής χώρας στον κόσμο.
( κατά George Bush “axis of evil” Ιράν ,Ιράκ Β. Κορέα – κατά τον Ραφαελ Κοέν του RAND ο μεγάλος άξονας του κακού : Κίνα, Ρωσία, Βόρεια Κορέα & Ιράν)
Στην πραγματικότητα, έχει αρκετούς αντιπάλους για αυτόν τον τίτλο.
Σε αυτούς περιλαμβάνεται η στενή μας φίλη Σαουδική Αραβία, την οποία επισκέπτεται πολύ η βασιλική μας οικογένεια, την οποία φλερτάρει ο Τραμπ και την οποία δέχονται διακοπές trendy κοσμοπολίτες όπως η Έμιλι Μέιτλις, φορώντας ένα κομψό χιτζάμπ.
Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν, να μείνουν άστεγοι ή απλώς να μείνουν δυστυχισμένοι, για να εκπληρωθεί αυτή η φαντασίωση ενός πολέμου στον οποίο η μία πλευρά έχει τόσο δίκιο και η άλλη τόσο άδικο που πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τέλους; Τα σύνορα δεν είναι τόσο ιερά όσο ισχυριζόμαστε και μπορούν να αλλάξουν με βία, ακόμη και στην Ευρώπη.
Η επιθετικότητα, στην πραγματικότητα, ανταμείβεται.
Το 1998, η Βρετανία συμφώνησε να απαλλαγεί από τα σύνορα που χώριζαν τη Βόρεια Ιρλανδία από τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Θα είναι μόνο θέμα χρόνου να εξαφανιστούν. Το κάναμε αυτό ως απάντηση σε 30 χρόνια αδίστακτης βίας από τον IRA και υπό την πίεση των ΗΠΑ.
Μια ολόκληρη χώρα, η Γιουγκοσλαβία, αφαιρέθηκε από τον χάρτη της Ευρώπης και τεμαχίστηκε σε βολικά κομμάτια μέσω της επιθετικής δυτικής και αμερικανικής διπλωματίας, καθώς και λίγων ελαφρών βομβαρδισμών. Μια νέα χώρα, το Κοσσυφοπέδιο, δημιουργήθηκε μέσα στον ίδιο σπασμό.
Η Ανατολική Γερμανία καταβροχθίστηκε από τη Δυτική Γερμανία, αποκλειστικά χάρη στη στρατιωτική και οικονομική ισχύ του ΝΑΤΟ, παρόλο που η Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία ανησυχούσαν βαθιά για την προοπτική αυτή.
Η Τουρκία κατέλαβε τη Βόρεια Κύπρο πριν από 51 χρόνια και σαφώς δεν σκοπεύει να φύγει ποτέ.
Παρόλο που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, κανείς δεν έχει προσπαθήσει να την απελάσει για αυτή την ενέργεια.
Πολλοί θα υποστήριζαν ότι ορισμένες ή όλες αυτές οι αλλαγές ήταν βελτιώσεις. Θα έλεγαν ότι τα παλιά σύνορα ήταν άδικα ή σε λάθος σημείο. Συχνά είχαν δίκιο, αν και στην πραγματικότητα η δύναμη και η ετοιμότητα για μάχη ήταν αυτά που τα αποφάσισαν όλα.
Αλλά η μεγάλη, άρρητη αίρεση είναι ότι τα σύνορα της Ουκρανίας είναι υπό αμφισβήτηση.
Σχεδιάστηκαν από ηλίθιους κομμουνιστές γραφειοκράτες πολύ πριν η Ουκρανία γίνει έθνος ή πριν κάποιος φανταστεί ότι αυτά τα σύνορα θα ήταν σημαντικά στην παγκόσμια στρατηγική.
Πόσους ακόμη θανάτους Ουκρανών, πόση σπατάλη, κατεδάφιση και δυστυχία, πόση σπατάλη του δικού τους πλούτου είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν οι ηγέτες της Ευρώπης; Ποια αρχή ελπίζουν να αποδείξουν με αυτόν τον τρόπο, την οποία δεν έχουν ήδη παραβιάσει αλλού;
Όταν ο μεγάλος πολιτικός των Συντηρητικών, Λόρδος Λάνσνταουν, προσπάθησε το 1917 να τερματίσει τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσω μιας διαπραγματευτικής διευθέτησης, προειδοποίησε: «Ο παρατεταμένος πόλεμος σημαίνει παγκόσμια καταστροφή».
Είχε δίκιο. Αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε – και από την πτώχευση και τον θάνατο που προκάλεσε, αναδύθηκαν ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Μουσολίνι, η Δουνκέρκη και το Περλ Χάρμπορ, και πολλά χειρότερα πράγματα.
Οι πόλεμοι ξεκινούν με θυμό, ένα είδος τρέλας. Τελειώνουν με λογική, την οποία είναι πολύ πιο δύσκολο να εντοπίσεις στον κόσμο.
Μπορούμε να το βρούμε στην Ουκρανία;
***** Ο Πίτερ Τζόναθαν Χίτσενς (γεννημένος στις 28 Οκτωβρίου 1951) είναι Άγγλος συντηρητικός συγγραφέας, παρουσιαστής, δημοσιογράφος και σχολιαστής. Γράφει για την εφημερίδα The Mail on Sunday και ήταν ξένος ανταποκριτής που κάλυπτε ρεπορτάζ τόσο από τη Μόσχα όσο και από την Ουάσινγκτον. Ο Χίτσενς έχει συνεργαστεί με τις εφημερίδες The Spectator , The American Conservative , The Guardian , First Things , Prospect , The Critic και New Statesman .
******** https://www.kathimerini.gr/politics/318119/to-elliniko-veto-apetrepse-tin-entaxi/