Blog

Τον Κωνσταντίνο Αργυρόπουλο τον γνωρίσαμε ως καλό αξιωματικό και πολεμιστή, ως συγγραφέα , ως  αρθρογράφο και δοκιμιογράφο, ως ζωγράφο … Αυτή τη φορά έρχεται να μας αποκαλύψει –και να μας αποκαλυφθεί– μια καινούργια πτυχή της ‘ωραίας’ προσωπικότητάς του μέσα από τον δρόμο της ποίησης. Πρόκειται για την ποιητική συλλογή, με τον τίτλο ‘ΟΙ ΠΕΠΟΙΗΜΕΝΟΙ’, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ.

 
Σήμερα -και μέσα στην αρνητική οικονομική συγκυρία και τις ανεπιθύμητες επιταγές των χαλεπών αυτών καιρών, πού έχουν πλήξει την πατρίδα μας- η αφιέρωση του συγγραφέως προς τούς αναγνώστες εκείνους που αποστρέφονται την ματαιοδοξία του χρήματος, μας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ για να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε την σημασία της εμμονής μας στην επίγνωση, ή οποία προέρχεται από σκέψεις και στιχοποιημένες του λόγου ροές.

Μελετώντας, την ποιητική συλλογή του Αργυρόπουλου, μας δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψουμε, ότι  μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα ερεθίσματα διαλογισμικών σπινθήρων που υποφώσκουν μέσα από τις γραμμές των κειμένων του και μέσα από αυτά να οδεύσουν σε δικά μας διανοήματα.

Μέσα στη σημερινή απαξίωση και το πλήγμα των ηθικών αξιών, είναι ανάγκη να κατανοήσουμε τη σημασία της γνώσης και έτσι να ελευθερωθούμε από τους κλειστούς ορίζοντες που έχουν επιβληθεί στον ψυχικό μας κόσμο.

Ο Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος, ξεφεύγει από τον εμπειρικό κόσμο των αισθήσεων, είναι ‘ωραίος άνθρωπος’, αποδίδει το ωραίο με τη γλώσσα της ψυχής, με στρωτή  γραφή διδάσκει σωστά και αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ζωής. Σταχυολογώντας από το βιβλίο του:

Απέριττος είναι.
Φιλόκαλος.
Το ευπρεπές αναζητεί.
Στην Ευφροσύνη υποκλίνεται.
Στη Θάλεια απευθύνεται.
Της Αγλαΐας το κάλλος μετρά.
Λυτοί οι κανόνες του ωραίου.
Ελεύθεροι.
Ξεθηλύκωτοι…

Μέσα από τον ανταγωνισμό του συγγραφέα, του ζωγράφου και του ποιητή Αργυρόπουλου, ήλθα σε αμηχανία να διαλέξω τον καλύτερο, δεν αναρωτήθηκα όμως ‘τί θέλει να πει ο ποιητής;’, είναι και οι τρείς ‘ωραίοι’ μονολόγησα, και σταχυολόγησα:

Στης φαντασίας το όχημα επιβάτης,
Ταξίδι προσδοκώντας στο άπειρο,
Πιο κει από του νου το σύνορο,
Να ερευνήσω περίεργος,
Τη σύννοια των ποιητών.
Οι ποιητές λένε, νιώθουν, βλέπουν
Και πιο πολύ πιστεύουν.
Δέονται τα μηνύματα,
Ηχούν τους ορισμούς
Και πιο πολύ απ’ το πολύ
Πιστεύουν της πίστης την θειότητα.
…

Κωνσταντίνε, θερμά συγχαρητήρια για το νέο πόνημά σου. Σε ευχαριστούμε.
Αναστάσιος Μπασαράς