Blog

«Πού πάμε;»

 

Της Δέσποινας Κορωναίου

Μέλους της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ

 

 

Τελικά η ζωή μας έχει γίνει κόλαση. Πού θα πάει αυτό το κακό; Απεργίες, απεργίες και μόνο απεργίες. Ζούμε χωρίς ρεύμα, πνιγμένοι στα σκουπίδια, χωρίς συγκοινωνίες, χωρίς δικαίωμα στη ζωή. Και αυτό, γιατί κάποιοι θέλησαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους εις βάρος του συνόλου. Τι δυστυχία!! Να φοβάσαι να φας γιατί από τις διακοπές ρεύματος αλλοιώνονται τα τρόφιμα και υπάρχει  κίνδυνος για το τι μπαίνει μέσα στο ψυγείο μας. Να υπάρχει κίνδυνος να πεθάνεις αβοήθητος, και κυρίως τα ηλικιωμένα άτομα, γιατί το ασανσέρ δεν λειτουργεί και δεν μπορεί να σε κατεβάσει κάποιος για να πας στο νοσοκομείο. Να πηγαίνεις στο νοσοκομείο και εκεί να κινδυνεύεις να πεθάνεις γιατί δεν υπάρχουν γιατροί, και κατάλληλο προσωπικό για να σε εξυπηρετήσει. Να φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στους δρόμους γιατί τα σκουπίδια σε πνίγουν, οι μυρωδιές από αυτά σε σκοτώνουν και τα τρωκτικά κυκλοφορούν ανενόχλητα στα πόδια σου με κίνδυνο άμεσο για την υγεία. Να θες να πας στη δουλειά σου και να μην υπάρχει τρόπος να μετακινηθείς, και όταν τελικά παίρνεις το δικό σου μέσον μετακίνησης, να κάνεις πρώτα ένα μεροκάματο στο δρόμο, γιατί η κίνηση είναι τρομακτική και τελικά να φτάνεις στη δουλειά σου σχεδόν την ώρα που θα πρέπει να ξαναφύγεις. Να ανοίγεις την τηλεόραση και να βλέπεις κάποιους συνδικαλιστές να μιλούν και να φέρονται με τέτοιο επαίσχυντο τρόπο, λες και η χώρα είναι φέουδό τους και τα δικαιώματα είναι μόνο γι΄αυτούς και όχι για εμάς, αλλά οι υποχρεώσεις είναι μόνο για εμάς και όχι γι΄αυτούς. Ήταν θέαμα αυτό, να πετούν, οι διαδηλωτές της τοπικής αυτοδιοίκησης, σακκούλες με σκουπίδια στους αστυνομικούς, σακκούλες που, εκτός από σάπια τρόφιμα, βρωμιές κάθε είδους, περιείχαν μπουκάλια και ποιος ξέρει τι άλλου είδους βαριά αντικείμενα, τα οποία θα μπορούσαν να τραυματίσουν άσχημα, ακόμη και να σκοτώσουν τους αποδέκτες τους; Και αν οι αστυνομικοί «τρελλαίνονταν» εκείνη την στιγμή και άρχιζαν να ανταποδίδουν τα ίσα, τί θα γινόταν; Το σίγουρο είναι ότι αυτοί θα έβρισκαν τον μπελά τους. Και πού θα οδηγούσε αυτή η κατάσταση; Ποιά είναι η εικόνα που παρουσιάζουμε προς τα έξω σαν κράτος; Δεν αντέχεται αυτή η κατάσταση. Που είναι οι Εισαγγελείς; Δεν πρέπει να επέμβουν; Ποιος θα μας προστατεύσει, επιτέλους, εμάς τους άμοιρους πολίτες; Αλλά και όταν οι Εισαγγελείς, επιτέλους, επέμβουν, μπορείτε να θυμηθείτε μία περίπτωση που να βγήκε αποτέλεσμα; Μπορείτε να μου βρείτε, όχι δύο, αλλά μία περίπτωση που θα βρέθηκαν ή να τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι;  Μη ψάχνετε. Άδικος θα είναι ο κόπος. Τι συμβαίνει λοιπόν; Πού οδηγούμεθα και μέχρι πότε;

Διαμαρτύρομαι, και διαμαρτύρομαι έντονα, και πιστεύω ότι πάρα πολλοί συμμερίζονται αυτά που λέω. Η απεργία είναι συνταγματικό δικαίωμα του πολίτη. Το σέβομαι. Είμαστε μία δημοκρατική χώρα και η δημοκρατία κατακτάται με πόνο και με αίμα. Μας αξίωσε ο Θεός να έχουμε αυτό το προνόμιο και εμείς το έχουμε εκλάβει – φαίνεται – διαφορετικά. Γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία. Είναι ασυδοσία. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως. Ασυδοσία του αισχίστου είδους. Ντρέπομαι και φοβάμαι. Φοβάμαι για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Και αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν σ΄αυτό το χάος, σε τί κόσμο θα ζήσουν; Αλλοίμονο!! Δεν υπάρχουν, άραγε, λύσεις για τα προβλήματα; Τι προσπαθούμε δηλαδή, να τετραγωνίσουμε τον κύκλο ή να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες; Έχουμε φτάσει στο σημείο, εμείς, οι Έλληνες του πολιτισμού και της ιστορίας, να αλληλομισούμεθα, να αλληλοκατηγορούμεθα, να παρουσιάζουμε το αντίθετο πρότυπο από αυτό των προγόνων μας. Γιατί; Φταίει αυτή η περίφημη παγκοσμιοποίηση; Δυστυχία!! Και προβολή των φαινομένων από τα ΜΜΕ κατά κόρον. Άλλη πάλι αυτή η μόνιμη συνήθεια των ΜΜΕ. Μία εκδήλωση σεβασμού και τιμής δεν προβάλλεται, ή περνά στα εντελώς ψιλά. Μία ευγενική πράξη δεν μαθεύεται γιατί αυτό δεν έχει θεαματικότητα. Και δώστου εγκλήματα, βιασμοί, εικόνες φρίκης και δυστυχίας. Λες και τόχουμε βάλει στοίχημα να δείξουμε και να αποδείξουμε ότι είμαστε σαδιστές και μαζοχιστές. Έλεος επιτέλους.

Την 30 Ιανουαρίου ήταν η επέτειος των Ιμίων. Των Ιμίων, που για την προστασία τους, έδωσαν τη ζωή τους τρία παληκάρια. Τρεις λεβέντες, νέα παιδιά, αξιωματικοί καριέρας, οικογενειάρχες, καταξιωμένοι πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας. Τους έγραψε – υποτίθεται – η ιστορία. Θεωρείται, άραγε, η ημερομηνία αυτή ως Εθνική επέτειος; Και αν ναι, τότε πως την γιορτάζουμε, πώς την θυμόμαστε για να τιμήσουμε τους ήρωες; Και μιλώ συγκεκριμένα για την φετεινή χρονιά. Θυμήθηκε κανείς αυτή την επέτειο; Πού είναι τα αφιερώματα, οι αναφορές στα γεγονότα; Αλλά βέβαια γιατί να ασχοληθούμε με αυτά τα τετριμένα; Τα ΜΜΕ είχαν να ασχοληθούν και να μας βομβαρδίσουν με την «Ζαχοπουλιάδα» και τα διαδραματιζόμενα με τον Θέμο και τον Μάκη. Αυτά ήταν τα σοβαρά θέματα που μας απασχολούν ως Έθνος. Μπράβο και Εύγε λοιπόν!!

Τιμή στους ήρωες μωρέ!!!! Αυτό πρέπει να βροντοφωνάζουμε και όχι να δημιουργούμε νέους εμφύλιους. Αν αγαπάμε την πατρίδα μας. Αν θέλουμε να υπάρχουμε ως Έθνος, ως Ιδέα, ως Σύμβολο……..