Blog

Η προσέγγιση του προβλήματος το οποίο ταλανίζει τη χώρα μας εδώ και 4 χρόνια, που δεν είναι άλλο απο την κρίση χρέους, θα είναι λίαν περιληπτική, ωστόσο θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε  τα κύρια προβλήματα που την προκάλεσαν καθώς και πιθανούς  τρόπους εξόδου από αυτήν.

Κατ’ αρχάς θα πρέπει  να γνωρίζουμε οτι η οικονομία είναι μια κοινωνική επιστήμη και για να γίνουν  σωστές προβλέψεις πρέπει να λαμβάνονται  υπόψη πολλές παράμετροι που την επηρεάζουν όπως.: το ΑΕΠ, το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της χώρας, η πολιτική κατάσταση, η ανεργία, ο προσανατολισμός της  παιδείας, το διεθνές εμπόριο  και σχέσεις , οι εξωτερικές απειλές.κ.α.  Σε αντίθετη περίπτωση γίνεται φιλέκδικη και διαψεύει τις προσδοκίες των ειδικών.
Το κύριο ερώτημα  που προκύπτει είναι πως φθάσαμε σ’αυτήν  την κατάσταση και αναζητώντας τις αιτίες θα αντιληφθούμε ότι:
• Τα τελευταία  15 χρόνια δόθηκε έμφαση στήν ανάπτυξη του τομέα παροχής υπηρεσιών,εγκαταλείποντας σε μεγάλο βαθμό την παραγωγική διαδικασία.                (πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγικό τομέα) με αποτέλεσμα να μειωθεί η δυνατότητα της χώρας να παράξει πλούτο.
• Η χώρα μας λειτουργούσε μέσα στα πλαίσια ενός ισχυρού νομίσματος, πράγμα που είχε δυσμενείς επιπτώσεις  επί των ελληνικών προιόντων και  αναφερόμεθα σαφώς, στην μη ανταγωνιστικότητα αυτών,  λόγω της υψηλής τιμής  των,   εναντι  προιόντων άλλων χωρών, των οποίων  η χαλαρή νομισματική πολιτική  τα καθιστούσε περισσότερο ελκυστικά και δυστυχώς αυτό δεν έγινε  αντιληπτό από τις Ελληνικές κυβερνήσεις.
• Υπήρξε αλόγιστος δανεισμός του δημοσίου που χρησιμοποιήθηκε  αφ’ ενός  για την κατασκευή έργων πολυτελείας, π.χ. (ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ κ.α.), αφ’ ετέρου για την ενίσχυση κοινωνικών προγραμμάτων, που κάλυπταν την αυξανόμενη ανεργία  λόγω του κλεισίματος των παραγωγικών μονάδων αλλά και της εγκατάλειψης των αγροτικών δραστηριοτήτων.
Θεωρώντας οτι οι κύριοι λόγοι που προκλήθηκε αυτή η κρίση χρέους είναι οι παραπάνω και ενώ θα περίμενε κανείς, να ληφθούν  ανάλογα μέτρα γιά την αντιστροφή  της κατάστασης η απο τετραετίας εφαρμοζόμενη πολιτική που χαρακτηρίζεται απο την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας αλλά και  νέων φόρων, οχι μόνο  δεν έχει αποδώσει αλλά έχει δημιουργήσει σημαντικές παρενέργειες καθόσον:
• Δεν  συνοδεύεται  από αναπτυξιακά μέτρα πού θα προκαλούσαν την αύξηση της παραγωγής καθώς και την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προιόντων.
• Η πολιτική της λιτότητας πού εφαρμόζεται  εδώ και 4 χρόνια, θα έπρεπε να ήταν βραχυχρόνια γιατί  είναι  δυσάρεστη  για ολες τις κοινωνικές τάξεις, και πολιτικά επιζήμια, τα δε αποτελέσματα  αυτής θα έπρεπε να είχαν εμφανιστεί άμεσα και να συνδυάζονταν με την αύξηση της παραγωγής και την ανταγωνιστικότητα των προιόντων, πράγμα που δεν έχει επιτευχθεί.
• Η αύξηση των φόρων καθώς και η επιβολή νέων, μείωσαν  τα εισοδήματα των πολιτών με αρνητικές επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομίας, η δε  συνέχιση αυτής της πολιτικής ειναι θέμα χρόνου  να περιορίσει την κυκλοφορία του χρήματος σε τέτοιο βαθμό, που αυτή, να μην μπορεί  να λειτουργήσει πλέον.
• Οι έρπουσες και συνεχείς φήμες οτι επίκειται “κούρεμα” των καταθέσεων  ή πτώχευση της χώρας, η βίαια έξοδος απο το ευρώ  απομάκρυναν απο την ελληνική οικονομία  ποσά ύψους 70 δις ΕΥΡΩ περίπου, προκαλώντας οικονομική ασφυξία στις τράπεζες.
Η προκρινόμενη λύση του προβλήματος κατά την άποψη μας, είναι μια, και αυτη είναι  η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ-ΑΝΑΠΤΥΞΗ .
Αν  εφαρμοθεί σωστά με δημιουργία σοβαρών παραγωγικών επενδυσεων,  (ΔΗΜΟΣΙΩΝ και ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ) η αύξηση  των οικονομικών μεγεθών που θα προκύψουν από την παραγωγή  προιόντων  θα συνοδεύεται και από αύξηση των εισοδημάτων,  κατ επέκταση, θα ανατείλουν προοπτικές για την ευημερία της κοινωνίας, την εξυγίανση των δημοσιονομικών, αλλά καί δυνατότητα ομαλής εκπλήρωσης των υποχρεώσεων της πολιτείας.
Προκύπτει όμως ένα ερώτημα. Πως θα χρηματοδοτηθεί μία τέτοια προσπάθεια?  Προτείνεται η αναστολή  της πληρωμής των χρεωλυσίων, για ένα χρονικό διάστημα 8 ετών, ετσι ώστε να εξευρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια (τουλάχιστο 100 δις ΕΥΡΩ) χωρίς η χώρα να προστρέξει σε νέο δανεισμό.
Βεβαίως στο χρονικό αυτό διάστημα θα καταβάλονται οι τόκοι ώστε αφ’ ενός να μην αυξάνεται  το χρέος αφ’ ετέρου να μην ζημιώνονται οι πιστωτές.
Η αποπληρωμή του χρέους να αρχίσει απο το ένατο έτος και να παραταθεί ο χρόνος αποπληρωμής του σε τέτοιο βάθος ώστε η τοκοχρεολυτική δόση να είναι ίση προς ποσοστό του ΑΕΠ, που να επιτρέπει την άνετη καταβολή του.
Ομως για να  υπάρξει, αλλά και για να επιτύχει η προοπτική ΜΕΓΕΝΘΥΣΗΣ-ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ προυποτίθενται τα εξής.
• Η όποια Ελληνική κυβέρνηση, να έχει κατανοήσει πλήρως την γενεσιουργό αιτία και τους λογους που η οικονομία περιήλθε σαυτήν την κατάσταση.
• Να εχει αξιολογήσει οτι οι αιωρούμενες φήμες, εδώ και  διετία τουλάχιστον, που αφορούν  από τη μια πλευρά την αναδιάρθρωση του χρέους (κούρεμα) και από την άλλη πτώχευση της χώρας, ουδεμιάς  εφαρμογής μπορεί να τύχουν για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. (Βεβαίως για τις αγορές και οι δύο σημαίνουν πτώχευση.)
• Να εχει τη δυνατότητα να τεκμηριώσει στους δανειστές την αναγκαιότητα μιας τέτοιας λύσης και να διαπραγματευθεί και το ύψος του επιτοκίου και εξυπακούεται οτι θα  αναλάβει την υποχρέωση.
 Να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές με γνώμονα να επιτυγχάνεται τουλάχιστον ο ισοσκελισμός στον προυπολογισμό χωρίς ωστόσο να τίθενται θέματα παράβλεψης της άμυνας και ασφάλειας της χώρας.
 Τα ποσά που θα εξοικονομηθούν από την αναστολή πληρωμής των χρεωλυσίων θα χρησιμοποιηθούν, αποκλειστικά και μόνο, για παραγωγικους σκοπους. Δηλ. Να τοποθετηθούν σε παραγωγικές επενδύσεις που θα εχουν στόχο, τη μείωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, την αύξηση των εισοδημάτων μέσω του παραγόμενου πλούτου.
Τέλος θα πρέπει να επισημάνουμε οτι η  υποδεικνυόμενη κυρίως απο το Δ.Ν.Τ. λύση, για νέα αναδιαρθρωση του χρέους (ΜΕΙΩΣΗ- ΚΟΥΡΕΜΑ) ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, θα πρέπει να θεωρείται ως μη εφικτή, λόγω της αναμενόμενης αντίδρασης των κρατων μελών του μηχανισμού στήριξης που θα απωλέσουν το ποσό αυτό.