Blog

Μίχας Ζαχαρίας

Οργή επικρατεί στην Ελλάδα για τη νέα προκλητική παραβίαση του ελληνικού εναερίου χώρου και υπέρπτηση από τουρκικά μαχητικά. Αυτή τη φορά στόχος ήταν η περιοχή στην Αλεξανδρούπολη, προφανώς σε μια απόπειρα αποστολής “μηνύματος ομηρείας” στην αμερικανική παρουσία εκεί και φυσικά μηνύματος προς την Ελλάδα για την ισχύ κι αποφασιστικότητα της Τουρκίας.

Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών καταδίκασε εντονότατα την «πρωτοφανή παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας από δύο τουρκικά μαχητικά, τα οποία εισήλθαν παράνομα στον εθνικό εναέριο χώρο μας και προσέγγισαν την Αλεξανδρούπολη σε απόσταση μόλις 2,5 ναυτικών μιλίων». Ως είθισται, το ΥΠΕΞ προέβη σε διάβημα προς τον Τούρκο πρέσβη και οι ελληνικές διπλωματικές αντιπροσωπείες ανέλαβαν την ενημέρωση φίλων και συμμάχων στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ. Όχι ότι θα ασχοληθεί ιδιαίτερα και κανείς, αφού τέτοια περιστατικά αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια ρουτίνα.

Αναλογίστηκε κανείς άραγε, τί μήνυμα στέλνουμε όταν διαμαρτυρόμαστε για την παραβίαση του ελληνικού εναερίου χώρου στην Αλεξανδρούπολη κι όχι με την ίδια ένταση για τις άλλες συχνότατες παραβιάσεις και υπερπτήσεις σε νησίδες και κατοικημένα νησιά του ανατολικού Αιγαίου; Στην πραγματικότητα, δημιουργείται με ελληνική ευθύνη μια άτυπη «κλίμακα βαθμολόγησης» της τουρκικής παραβατικότητας.

Αυτό κατατάσσει έμμεσα “λιγότερο και περισσότερο σοβαρές” παραβιάσεις, ενώ το ζήτημα είναι ένα και μοναδικό: Εάν παραβιάστηκε ελληνική κυριαρχία. Διαφορετικά η κλίμακα αφορά και την ελληνική ανοχή. Υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα ουσίας που ανακύπτουν. Ο “συναγερμός” που χτύπησε σήμερα, αφορά περιστατικό που καταγράφηκε την περασμένη Τετάρτη! Τότε σημειώθηκε η συγκεκριμένη παραβίαση. Οι δε φωνές που αναρωτήθηκαν «και πού ήταν τα ελληνικά μαχητικά;», εξέφραζαν μια εύλογη απορία. Από εδώ και πέρα γίνεται πιο ενδιαφέρον…

Τουρκικά F-16 στην Αλεξανδρούπολη

Τα τουρκικά μαχητικά, όπως κάθε φορά, δεν ήταν μόνα τους. Καταδιώκονταν από ελληνικά που είχαν απογειωθεί από τις καθημερινές ετοιμότητες της 130 Σμηναρχίας Μάχης στη Λήμνο. Η Πολεμική Αεροπορία γνωρίζει τις τουρκικές προθέσεις πριν ακόμα απογειωθούν οι Τούρκοι πιλότοι κι αυτό δεν αποτελεί υπερβολή. Αυτό που έκαναν οι Τούρκοι στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης δεν εξέπληξε κανέναν στο ΓΕΕΘΑ και στην Πολεμική Αεροπορία. Επί της ουσίας αποτελεί μετάσταση του προτύπου συμπεριφοράς των Τούρκων απέναντι στη Σούδα! Παρότι καταδιώκονται από ελληνικά μαχητικά, έστριβαν και περνούσαν και πάνω από την Κρήτη. Δεν σταμάτησαν να δείχνουν διαρκώς και εμπράκτως στους Αμερικανούς, επί της ουσίας, ότι δεν επιθυμούν για γείτονες τους Έλληνες!

Οποιοδήποτε σημείο γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, πρέπει να ελέγχεται από την Τουρκία και όποιος βρεθεί στο διάβα των «ατρόμητων Τούρκων», τόσο το χειρότερο γι’ αυτόν. Σάμπως δεν έχουν ανεπίσημα επιχειρήσει να αμφισβητήσουν και την ελληνικότητα… της Κρήτης μέσω δημοσιευμάτων; Ο πιλότος των F-16, Κώστας Ηλιάκης, τη μνήμη του οποίου θα τιμήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις την ερχόμενη Δευτέρα, έχασε τη ζωή του έχοντας πλησιάσει για να αναγνωρίσει τουρκικά μαχητικά που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις συνόδευαν ένα RF-4E το οποίο έφερε στον κεντρικό αναρτήρα της ατράκτου ένα ατρακτίδιο φωτοαναγνώρισης μεγάλης ακτίνας της ισραηλινής EL-OP, με στόχο την περιοχή ανάπτυξης των ρωσικών S-300 στην Κρήτη. 

Εάν είχαν ακολουθηθεί τα προβλεπόμενα, ούτε ο εγκληματίας Τούρκος πιλότος που έσπασε την καλύπτρα του μαχητικού του Ηλιάκη με το φτερό του δικού του μαχητικού, ούτε ο άλλος που τον συνόδευε, θα ζούσαν σήμερα. Ενάμιση μίλι πιο πίσω, βρίσκονταν “κλειδωμένοι” από το F-16 που συνόδευε τον Ηλιάκη. Η ζωή και των δυο βρισκόταν στα χέρια του Έλληνα πιλότου που παρακολουθούσε το τι έγινε.

Προφανώς, ο πιλότος που σκότωσε τον Ηλιάκη ήταν άλλος ένας ατζαμής Τούρκος, διότι έπεσε και το δικό του μαχητικό, ενώ το Κέντρο Επιχειρήσεων, επιθυμώντας να αποφύγει την κλιμάκωση, επέλεξε να περιμένει πριν δώσει εντολή για έναρξη της αποστολής έρευνας και διάσωσης. Με τον Τούρκο πιλότο να βγάζει και όπλο για να μην περάσει στα ελληνικά χέρια.

Τί θα είχε συμβεί εάν είχαν καταρριφθεί τα τουρκικά F-16 μαζί με το τουρκικό φωτοαναγνωριστικό; Θα πήγαιναν περισσότερα τουρκικά μαχητικά στην περιοχή. Εκεί θα συναντούσαν τα ελληνικά, ενώ είχε ήδη σημάνει συναγερμός σε όλες τις πολεμικές μοίρες που στον γνωστό ελληνικό χρόνο-ρεκόρ για τα νατοϊκά δεδομένα θα είχε σηκώσει όσα αεροσκάφη ήταν επιχειρησιακά έτοιμα. Και ήταν πολλά.

Συναγερμός

Πολλοί μιλούν από τότε, ιδιωτικά, για άλλη μια χαμένη ευκαιρία. Όχι απλά για να μην μείνει αναπάντητη η θυσία του Κώστα Ηλιάκη από έναν ατζαμή που δεν θα αποφοιτούσε καν από την ελληνική Σχολή Ικάρων. Αλλά για να τεθούν κανόνες στο “παιχνίδι” του Αιγαίου, το οποίο έχει καταστεί σταδιακά ανεξέλεγκτο με ευθύνη της ελληνικής πλευράς. Διότι το επεισόδιο αυτό αποτέλεσε σημείο καμπής. Έκτοτε οι Τούρκοι κατέστησαν ολοένα και πιο προκλητικοί.

Για χάρη της ειρήνης, φέρνουμε κάθε μέρα που περνά πιο κοντά τον πόλεμο. Ένας πόλεμος ο οποίος θα διεξαχθεί με όρους που θα έχει καθορίσει η Τουρκία, σύμφωνα με το συμφέρον της, επιλέγοντας τον τόπο και τον χρόνο. Το μόνο που τη σταματά είναι ότι παρά τη δύσοσμη τεστοστερόνη που αναδύουν οι δηλώσεις των Τούρκων, ξέρουν καλά τι θα συμβεί… Το πρόβλημα αφορά για μια ακόμη φορά στην πολιτική βούληση. Ακόμα κι αν οι εκάστοτε κρατούντες κατανοούν σε προσωπικό επίπεδο ότι διολισθαίνουμε επικίνδυνα, διστάζουν να θέσουν όρια στην τουρκική αυθαιρεσία, διότι είναι εθισμένοι στο να απεχθάνονται την ανάληψη κάθε ρίσκου, έστω λελογισμένου.

Τούτων λεχθέντων, όσα αναφέρει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών έχουν πάψει από ένα χρονικό σημείο και μετά να έχουν ενδιαφέρον. Ισοδυναμούν με λόγια του αέρα, τα οποία χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν το βασικό πρόβλημα: Το ότι η Ελλάδα έχει δημιουργήσει σε φίλους και συμμάχους τη βεβαιότητα πως ό,τι και να κάνει η Τουρκία, δεν πρόκειται να λάβει την απάντηση που θα λάμβανε οποιοσδήποτε άλλος που ξεπερνούσε τα όρια κι όχι μια φορά, αλλά εσκεμμένα και συστηματικά.

Εάν τα τουρκικά μαχητικά καταρρίπτονταν και σήμερα επιχειρούσε η Τουρκία να απαντήσει, για να το πούμε με όσο πιο απλά λόγια μπορούμε, θα βρισκόταν χωρίς Αεροπορία και για τα επόμενα 20 χρόνια τα πραγματικά δεδομένα στο Αιγαίο θα είχαν αλλάξει δραματικά. Η Ελλάδα θα είχε εξασφαλίσει περίοδο ηρεμίας, με τον τρόπο που επιλέγει να το κάνει το Ισραήλ. Αλλά το Ισραήλ στα ενδιάμεσα διαστήματα ετοιμάζεται για το νέο γύρο της σύγκρουσης, αναβαθμίζοντας σε όλα τα επίπεδα τις Ένοπλες Δυνάμεις του.

Κλιμάκωση της προκλητικότητας

Το ότι «οι ενέργειες αποτελούν σαφέστατη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας και εντάσσονται στην προσπάθεια της Τουρκίας να προβάλει το νεο-οθωμανικό αναθεωρητισμό της, καταπατώντας όλους τους θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, ότι υπονομεύουν την συνοχή και τις άμεσες προτεραιότητες του ΝΑΤΟ, αποτελώντας και σαφή απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια κρίσιμη συγκυρία, καθώς το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αποτελεί βασικό κόμβο μεταφοράς δυνάμεων για την ενίσχυση των συμμάχων μας», έχει προ πολλού πάψει ως ρητορική να έχει ενδιαφέρον.

Είναι λογικό, λοιπόν, να μην ασχολείται κανείς. Εάν εξεταστεί η κατάσταση με τα μάτια των τρίτων, ακόμα κι αν αναγνωρίζεται στον απόλυτο βαθμό ότι η Ελλάδα έχει δίκιο, το δικό τους συμφέρον εξυπηρετείται με την πάση θυσία αποφυγή ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. Εάν όμως η Ελλάδα επέλεγε να καθορίσει όρια στην τουρκική αυθαιρεσία, μετά την παρέλευση ενός διαστήματος ανησυχίας και εκκλήσεων για ειρηνική διευθέτηση, θα έβρισκε πολλούς περισσότερους στο πλευρό της.

Θα είχε αποδείξει ότι οι αναμφισβήτητες ικανότητες των Ενόπλων Δυνάμεων της δεν είναι μόνο «βιτρίνα», αλλά αναπτύσσονται για να επιβάλλουν την τήρηση της νομιμότητας, υπό την έννοια της προστασίας των εθνικών συμφερόντων απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό. Ένας αναθεωρητισμός που διαρκώς οξύνεται, ενθαρρυμένος από την ατιμωρησία, ακόμα και σε περιόδους που ο συσχετισμός αεροπορικών δυνάμεων δεν ευνοεί την Τουρκία.

Εάν μάλιστα η Τουρκία έπαιρνε ένα καλό μάθημα ως απάντηση στην ωμή παραβίαση της ελληνικής κυριαρχίας, θα εξυπηρετούσε στο τέλος της ημέρας και το ίδιο το ΝΑΤΟ. Θα αναβάθμιζε την εικόνα της Ελλάδας στη Συμμαχία, διότι θα αποδεικνυόταν ότι έχει τα κότσια να σταματήσει μια χρόνια αυθαιρεσία που πλέον πλήττει ανοικτά το σύνολο της στρατηγικής του Δυτικού Κόσμου.

Κι ας πάρει την ευθύνη η Άγκυρα να συμμαχήσει με όποιον επιθυμεί με τη Ρωσία, την Κίνα, ή τους εξωγήινους. Ξέρει καλύτερα από όλους ποια θα ήταν η συνέπεια για την τουρκική ασφάλεια. Ο στοιχειώδης όμως αυτοσεβασμός της Δύσης που υποτίθεται πως στηρίζεται σε αξίες και αρχές, επιβάλει πεπερασμένη ανοχή απέναντι σε κάθε είδους κράτη με συμπεριφορά “νταβατζή” και “κουτσαβάκη”. Δυστυχώς, όμως, η Δύση τα θυμάται αυτά μόνο εάν έχει απέναντι τη Ρωσία.

Πηγή:Slpress.gr