Blog

Ο ΑκιντζΙ είναι ασφαλώς ένας συμπαθής άνθρωπος, ευπροσήγορος, επικοινωνιακός, έχει μεσογειακό ταμπεραμέντο και καλή διάθεση.
Αρχίζει την θητεία του ανταποκρινόμενος θετικά στην επίθεση φιλίας που δέχθηκε από τον νόμιμο πρόεδρο (να μην το ξεχνάμε) Αναστασιάδη, αντιπροτείνοντας μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Επικρατεί συγκρατημένο κλίμα αισιοδοξίας.
Ο Ακιντζί προσεφέρθη να προχωρήσει σε άνοιγμα της Αμμοχώστου υπό την εποπτεία των Ηνωμένων Εθνών, και μάλιστα άφησε αιχμές για αυτονόμηση των Κατεχομένων από την Άγκυρα. Πρότεινε βέβαια και την διανομή του ορυκτού πλούτου και την μεταφορά του στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, πρόταση που αποκλείει η Κύπρος. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, το όλο πνεύμα του Ακιντζί δείχνει διάθεση συνεργασίας.
Σε αυτό το σκηνικό, η ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) κοινή γνώμη, κουρασμένη από δεκαετίες επαναλαμβανομένων αδιεξόδων, είναι εύκολο να σχηματίσει εσφαλμένες εντυπώσεις. Είναι ασφαλώς δυσάρεστο να έρχεται κάποιος να διαταράξει αυτήν την ατμόσφαιρα. Καθήκον των αναλυτών, όμως, δεν είναι να είναι ευχάριστοι αλλά χρήσιμοι στην κοινή γνώμη και σε όσους λαμβάνουν αποφάσεις.     
Διότι τα πραγματικά δεδομένα παραμένουν αμετακίνητα και αποτυπώνονται στην προχθεσινή ψυχρή, ηγεμονική δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου, ότι «η Τουρκία είναι εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο». Που υπενθυμίζει, όχι μόνον στην ελληνική, αλλά και στην τουρκοκυπριακή πλευρά, τον πραγματικό συσχετισμό ισχύος στην περιοχή. Δηλαδή ποιός στηρίζει στρατιωτικά, ποιός χρηματοδοτεί, και ποιός είναι το αφεντικό στην βόρεια κατεχόμενη Κύπρο.
Η Τουρκία είναι ένας γεωπολιτικός όγκος που ίσταται ακριβώς πάνω από την Κύπρο. Το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου είναι δημιούργημα της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής του 1974. Στα εδάφη των Κατεχομένων εδρεύουν τουρκικά στρατεύματα, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι Τούρκοι έποικοι, που έχουν μεταφερθεί από την τουρκική Ανατολία στην βόρεια Κύπρο και αναφέρονται στην Άγκυρα και όχι στην Λευκωσία. Όσο καλές προθέσεις και να έχει ο Ακιντζί, είναι απολύτως δέσμιος της τουρκικής κυβέρνησης και του τουρκικού γενικού επιτελείου.
Οι Τούρκοι πασάδες της Άγκυρας βλέπουν τα πράγματα χωρίς ωραιοποιήσεις και χωρίς ψευδαισθήσεις. Θεωρούν την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο μέρος της γεωπολιτικής ασπίδας προστασίας της. Η συρρίκνωση της ελληνοκυπριακής επικράτειας νοτίως της Λευκωσίας απομακρύνει το ελληνικό στοιχείο από τις ακτές της Μικράς Ασίας. Οι Τούρκοι δεν έχουν ξεχάσει ότι ο ελληνικός στρατός έφτασε λίγα χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα το καλοκαίρι του 1921. Θεωρούν τον Ελληνισμό την μεγαλύτερη απειλή για το εύθραστο κράτος τους. Μπορεί αυτά να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά αυτή είναι η γεωπολιτική αντίληψη και οι βαθύτερες ανασφάλειες των τουρκικών κέντρων λήψης αποφάσεων.
Ο Ακιντζί θα βαδίσει μέχρις εκεί που θα του επιτρέψει η «μητέρα-πατρίδα». Ας μην περιμένουμε εκ μέρους του αυτονόμες πρωτοβουλίες και υπερβάσεις των τουρκικών «κόκκινων γραμμών». Λόγια μπορεί να λέγονται, αλλά η σκληρή πραγματικότητα προσδιορίζεται από τους κατόχους της ισχύος, και αυτοί είναι οι Τούρκοι και όχι ο Ακιντζί. Η Αθήνα και η Λευκωσία δεν πρέπει να νομίζουν ότι συνομιλούν με έναν εκλεγμένο πρόεδρο, που εκπροσωπεί ένα κυρίαρχο κράτος. Πρέπει, αντιθέτως, να μην ξεχνούν ούτε στιγμή ότι ο πραγματικός τους συνομιλητής είναι η Τουρκία.