Blog

Το  Δημοψήφισμα ως θεσμός προβλέπεται από το άρθρο 44 του Συντάγματος το οποίο  στην παράγραφο 2  αυτού  ορίζει ότι ” Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας  προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα  εθνικά θέματα ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών[…..] καθώς και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ  ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ, εφόσον αποφασισθεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών. Στη  συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση Δημοψηφίσματος εμφανίζεται καταστρατήγηση μιας συνταγματικής απαγόρευσης εκ μέρους  της σημερινής  Κυβέρνησης, αφού  ο Πρόεδρος της, στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τη συνταγματική εξαίρεση, κατόρθωσε όπως   το υπό κρίση καθαρά  δημοσιονομικού  χαρακτήρα ερώτημα του Δημοψηφίσματος να το παρουσιάσει ενώπιον της Βουλής ως θέμα “εθνικά κρίσιμο” και να το “περάσει” με την απόλυτη (μόνο) πλειοψηφία των βουλευτών.

Με βάση τον νόμο 4023/2011 που καθορίζει τις βασικές διαδικαστικές εγγυήσεις για την διεξαγωγή ενός  Δημοψηφίσματος, οι διοργανωτές του έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να παρέχουν, με δημόσιο διάλογο,  στους ψηφοφόρους σαφή και πλήρη ενημέρωση επί του αντικειμένου του Δημοψηφίσματος,  του αληθούς νοήματος του ερωτήματος  (ή των ερωτημάτων) επί των οποίων καλούνται να εκφέρουν τη  γνώμη τους  και των  συνεπειών που θα έχει το “ναι” ή το “όχι” που θα επιλέξουν. Εν τούτοις, στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, η διατύπωση  του κείμενου του ψηφοδελτίου πάσχει της  απαιτούμενης  απλότητας και  ορθής ενημέρωσης, αφού επιχειρεί παραπομπή σε δύο κείμενα τελείως δυσερμήνευτα από τους απλούς πολίτες  αλλά και από τους υποτιθέμενους  “ειδήμονες” ακόμη.  Τούτο σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος  θα προσέλθει στις κάλπες με ένα αίσθημα αβεβαιότητας και οργής,  διότι  δικαίως θα θεωρήσει ότι κάποιοι, δια της…εποικοδομητικής ασάφειας τον εμπαίζουν,  τον παραπλανούν  και προσπαθούν δολίως να υφαρπάσουν την ψήφο του, δεδομένου, μάλιστα και του ανεπαρκέστατου χρόνου ( 5 ημέρες , ουσιαστικά) που του παρέχουν για να “σκεφθεί” τι θα πρέπει να ψηφίσει. Πέραν  αυτού, η ασάφεια και η αοριστία επεκτείνονται και στο διττό ερώτημα του Δημοψηφίσματος υπό την  έννοια ότι οι  προτάσεις των “θεσμών” της 25ης Ιουνίου επί των οποίων η Κυβέρνηση επικαλείται την  κρίση του Ελληνικού Λαού) έπαυσαν  να ισχύουν με την λήξη του προγράμματος στήριξης της ελληνικής  οικονομίας, τα μεσάνυκτα της 30ης Ιουνίου 2015, και β) Προ της εκπνοής της εν λόγω προθεσμίας οι “θεσμοί” δια του προέδρου της Commission  κ. Γιουγκέρ είχαν στείλει νέες προτάσεις με αποτέλεσμα οι  υπό κρίση  παλαιές να θεωρούνται άκυρες. Με άλλα λόγια ο Ελληνικός Λαός την 5η Ιουλίου 2015 καλείται να εξασκήσει το υπέρτατο συνταγματικό του δικαίωμα επί ενός ανυποστάτου Δημοψηφίσματος του  οποίου τα αποτελέσματα σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να θεωρούνται έγκυρα, ευκόλως υποκείμενα  σε δικαστική κρίση. Εξ άλλου, η είδηση για την κατάθεση την 30η Ιουλίου νέας  πρότασης προς τους “θεσμούς” από την Κυβέρνηση δημιουργεί περαιτέρω ερωτηματικά για το νόημα, το  περιεχόμενο και την σκοπιμότητα αυτού.  Τελικά, ανεξαρτήτως της διατύπωσής του στο ψηφοδέλτιο, το ερώτημα του Δημοψηφίσματος νομοτελειακά έχει ήδη πάρει στη συνείδηση του κόσμου – στην Ελλάδα και στο εξωτερικό – τον  πραγματικό (αληθινό) διλημματικό του χαρακτήρα, που είναι:  ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ  ή ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ.  Και είμαι  απόλυτα σίγουρος ότι εμείς οι Έλληνες, ένας περήφανος και αγέρωχος Λαός που πρώτοι μεταλαμπαδεύσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην  Ευρώπη, δεν θα θελήσουμε τώρα, μετά από τόσους αιώνες κοινής πορείας, να την εγκαταλείψουμε, γιατί τούτο επιδιώκουν κάποιοι αρνησιπάτριδες πολιτικοί ή κομματικοί  σχηματισμοί, εγχώριοι και αλλοδαποί.

      “ΝΑΙ”, λοιπόν, στη δημιουργική συμμετοχή μας στην ΕΕ , χωρίς αυτό να σημαίνει τυφλή  Υιοθέτηση αυθαίρετων ή κοινωνικά αδίκων αξιώσεων των δανειστών εταίρων  μας, αλλά σεβασμό στις  κοινές μας αξίες και τις εκατέρωθεν υποχρεώσεις. Το κοινό μας μέλλον δεν μπορεί να τίθεται ως κρυφό  δίλημμα αυτού του Δημοψηφίσματος ή ως ζητούμενο. Η διασφάλιση της κοινής ευρωπαϊκής πορείας  είναι υποχρέωση όλων. Τούτο, άλλωστε, υπαγορεύει η Συνθήκη της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και οι προβλέψεις του άρθρου 28 του Συντάγματος που αποτελεί το θεμέλιο της συμμετοχής της Χώρας μας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΡΙΒΑΚΟΣ, Αντιστράτηγος ε.α. Νομικός.