Blog

Ο Πρώτος μου Ερωτας…

Η 116ΠΜ είναι ο πρώτος μου ερωτας στην ΠΑ. Έπεσα στα δίχτυα της μισό αιώνα, πριν, αθροίζαμε με το κορίτσι μου, τότε και γυναίκα μου μετά Λίνα, λιγότερα συνολικά από 40 χρόνια.
Χωρίσαμε, με την 116, κοινή συναινέσει, παρά τον σφοδρό έρωτα τον Μάη του 1970.
Τραβήξαμε τους δρόμους μας:

NADGE, Digital Communications, CCCIS, ACCS, NATO, Retirement, Βιτσι, ΑΚΕ, ΓΕΑ, Λημνος, ΑΤΑ… εγώ,
F 104, A7, F16 η ερωμένη.

Ο πρώτος έρωτας δεν λησμονιέται, ήθελα να την ξαναδώ, να δω πόσο άλλαξε.
Ολο το κλωτσούσα προς τα πίσω, σα να ήθελα να μακρύνω τον δρόμο, αλλά, δεν την έβγαζα από το μυαλό και την καρδιά μου, πάντα την αγαπούσα.

Και, έτσι, σήμερα, 23 Ιουλίου 2019, πήρα τη γυναίκα μου μαζί, γιατί δεν είχε δει ποτέ την αντίζηλή της (ήμουνα εγώ που μετρούσα τα χιλιομετρόσημα του παλιού δρόμου Αράξου Αθήνας, κάθε Σάββατο απογευμα και Κυριακή βράδυ), φορέσαμε τα καλά μας, αφήσαμε το Σκάλωμα της Φωκιδο-Ναυπακτίας και τραβήξαμε για την 116ΠΜ την αγαπημένη, να την ανταμώσουμε.
Δεν χρειαστήκαμε GPS, φτάσαμε στην Κάτω Αχαγιά, είδα την παλιά πινακίδα Αεροδρόμιο Αράξου.
Ο δρόμος το ίδιο παλιός, δεν είχε αλλάξει, τα Νιφοραίικα εκεί, παρακάτω το Καλαμάκι, τα Σταματοπουλαίικα, δεξιά, βλέπω πινακίδα προς Ιονικη Ακτή, δεν υπήρχε τότε, και Να! πιο κάτω η Λακκόπετρα.

Λίγο πιο πριν, δεξιά, η πινακίδα έδειχνε, 116 ΠΜ Διασπορά. Μου φανηκε πολύ πιο μικρή από εκείνη του 70.
Αριστερα, το λοφάκι, που ήταν οι κεραίες και τα μηχανήματα VHF, είχε τώρα ενα εκκλησάκι και ενα μικρό κοιμητήριο.
Δεξιά ο λοφίσκος διπλα στή διασπορά, που ηταν οι τηλεπικοινωνίες γνωστές, τότε, ως Lightup, ήταν γεμάτος ελιές και αμπέλια τώρα.
Μόνο στη διασπορά δέσποζε η πανύψηλη κεραία των Αμερικανών, όπως ηταν τότε γνωστή, το Τοπόσημο της 116ΠΜ.

Οκτώ, χιλιόμετρα, ακόμη και θα φτάναμε στο σπίτι της παλιάς ερωμένης. Βιαζόμουνα, να το δώ, αλλά περισσότερο για να το δείξω στη Λίνα για να καταλάβει πόσο σπουδαίος ήμουνα τότε στα 22 μου.
Οι κεραίες τηλεπικοινωνιών, πάνω στον πανύψηλο λόφο, εκεί, διαχρονικό landmark και πίσω το Ναυτικό Κλιμάκιο, με τα μηχανήματα διάσωσης που είχαμε εκεί. Πήγαινα πολύ συχνά, εκεί, δεν ξέρω αν ήταν ο έλεγχος των μηχανημάτων ή τα ωραία ψάρια που έπαιρνα εκεί, τσιπούρα μεσοπελαγήσια σπαρταριστή, ‘δραχμάς 8 το κιλό’.

Υστερα, δεξιά, βλέπω ένα συγκρότημα μικρών και μεγάλων οικημάτων. Αναρωτήθηκα, τί είναι αυτό; και σχεδόν, άμεσα, ξεπετάχθηκε μέσα μου μια φωνή! Δεν θυμάσαι, Τάσο! ΕΝ ΔΥΟ ΚΑΤΩ! ΤΡΟΧΑΔΗΝ, ΕΠΩΜΟΥ ΑΡΜ, ΨΑΡΑΔΕΣ… Η πάντα ζωντανή, η πάντα φωνασκούσα, ο περίφημος Αραξος, η μάνα χιλιάδων σμηνιτών μας, πόσων και πόσων πρώτη αγάπη! Η 124ΠΒΕ!!!Δάκρυσα, πέθανε είπα μέσα μου ή πήρε μετάθεση!

Και, μετά, από λίγο τέρμα και αριστερά. Νά η πύλη ‘116 ΠΤΕΡΥΓΑ ΜΑΧΗΣ’. Ηταν, εκεί η πρώτη μου Αγάπη: Μεγάλη Κυρία, Αριστοκράτισσα, Αυτοκρατόρισσα, Πανέμορφη, Αρχαία Σπαρτιάτισσα, ή ταν ή επί τας. Θυμήθηκα στιγμιαία όλα τα ‘τας’ Μάνδαλος, Χρονόπουλος, Δημάκης, Ρουλιας…

Μεγάλη και ευχάριστη, έκπληξη, ήλθαν εκεί δυό νεαροί αξιωματικοί: οι κκ Χαλαντζούκας και Συκιώτης, ρωτάω τον Χαλαντζούκα τί σχεση έχεις με τον παλιό Νίκο Χαλαντζούκα που ήταν προσωπάρχης μου, 40-50 χρόνια πρίν, θείος μου απάντησε, ένοιωσα πολύ όμορφα, πολυ καλό ‘παιδί’ ανταπάντησα (80 τόσα ο Υπχος Ν. Χ., τώρα), συνεχίσαμε την κουβέντα… και οι συνοδοί μου μου λένε: ο διοικητής θα χαιρότανε πολύ να σας πρόσφερει ενα ποτήρι νερό στο γραφείο του… μα… μονολογώ εγώ ένας σμηναρχάκος εα, μηχανικός είμαι και τότε παλια στην 116 ένας ανθυποσμηναγάκος..

Και, απαντήσαμε και οι δυο, ταυτόχρονα, με τη Λίνα: τόσο η τιμή, όσο και η χαρά μας να έχουμε ένα καφεδάκι με τον διοικητή (τότε ,την πρώτη φορά, στις 15/9/1967, ήταν η λαχτάρα και η ανησυχία τα κυρίαρχα αισθήματα- αν και ο τότε Διοικητής, ένας σμήναρχος 39 ετών, ο Γιώργος Βαγιακάκος, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και αξιωματικός με Α κεφαμαίο-).

Και, προχωρήσαμε, και μπροστά μας ένας μικρός λοφίσκος, μάλλον, αφημένος σαν ιστορία: Τον αναγνώρισα, ήταν, το SOR (Squadron Operations Room), μου φάνηκε πολύ μικρό, αυτό που κάποτε μου προκαλούσε δέος.

Και, μονολόγησα, τόσο μικρό, αλλά, κάποτε χώρησε τον Βασιλιά Κωνσταντίνο σε επίσκεψή του στην 116ΣΜ στο τέλος του Νοεμβρίου 1967 και ενημέρωσή του από τον τοτε Δκτή Βαγιακάκο.

Πόσες φορές, δεν βρέθηκα εκεί με τους χειριστές της 336 ΜΚ για την ενημέρωσή τους για την κατάσταση των Τ-H μέσων και Ρ/Β. Και, θυμήθηκα τον μοίραρχο Γκίκα Βενετσάνο,… σε ευχαριστούμε μικρέ, εγώ ήμουνα 22, αυτοί οι πιλότοι ήταν 25-30 και ήταν πολύ μεγάλοι!

Είδα από τη μια μεριά νέα μεγάλα υπόστεγα και κτήρια και από την άλλη ταπεινές χαμηλές εγκαταστάσεις υποστήριξης των αφών της εποχής μου. Και, προχωρούσαμε αργά με το αεροπορικό όχημα, και θυμήθηκα την ΜΠΑ δεξιά, το ΦΑΞΙΜΙΛΕ και την Μετεωρολογία, το GCA πιό πέρα, τον ΠΕΠ πιο κάτω, και τα πυροσβεστικά μέσα πιό εκεί… και τα QRA με τα πυρηνικά τους στο τέλος του διαδρόμου, και είδα τάξη, καθαριότητα, αποψίλωση, νοικοκυροσύνη…

Και, προχωρώντας, είδα ένα μεγαλύτερο λοφίσκο, με μεγάλες σιδερόπορτες, το νέο BOC (Base Operation Center) – καμιά σχέση με εκείνο που ήξερα, 50 χρονια πρίν, είμαι το Νούμερο 12 (Τ-Η) ανέφερα στον αξιωματικό επιχειρήσεων, κάθε βράδυ στις 1900- και ύστερα φτάσαμε σε ένα πολύ όμορφο κτήριο, με ωραίο και περιποιημένο κήπο, με αγέρωχα παρατεταγμενα ιστορικά αεροπλάνα F 84, F 104, A 7, με στέγαστρα στάθμευσης, με ομορφιά… ήταν το νέο Διοικητήριο. Καμιά σύγκριση με το χαμηλό μακρύ οίκημα της εποχής μου στη διασπορά!

Και, μπαίνουμε από την κεντρική την μεγάλη είσοδο, την επίσημη, των ανωτάτων ντέ…, και μπαίνοντας κοντοστάθηκα, είδα τρεις μεγάλες στήλες με τους διοικητές της Μονάδας. Εκεί στην, κάπου στη μέση, ήταν οι δικοί μου: Γ. Βαγιακάκος 39χ, Ε. Παπαδημητρόπουλος 34χ, Π. Παπαϊωάννου 40χ, πολύ πιο κάτω ο συμμαθητής μου Γρηγόρης Νούσιας 44χ… Ολοι νέοι και όμορφοι με τις θερινές στολές τους, Δάκρυσα, οι πρώτοι ήταν σε αιώνια πτήση. Ο τελευταίος κρατάει γερά και γράφει … αποσταγμένα, δεν πετά πια.

Μπήκαμε μέσα με την γυναίκα μου, όρθιος μας δέχτηκε ο διοικητής Σχος Ιωάννης Κωτσάκης, ένας λυγερόκορμος αεροπόρος, λίγο μεγαλύτερος από εκείνους που σας ανέφερα πιο πάνω, μάλλον θα είχε γεννηθεί, το 1967, όταν εγώ πήγαινα στην 116ΠΜ.

Μας πρόσφερε νερό και καφέ, κουβεντιάσαμε, έδειχνε να την κρατάει γερά την αεροπορική οικογένειά του, δίπλα η αεροπορική εικόνα, με τα μπλε F 16 απέναντι από τέσσερα κόκκινα F 16 στην περιοχή της Χίου και τον Δκτή, φευγαλέο, το μάτι σε μας και στην οθόνη.

Πρέπει, λέει, ο Δκτής σχεδόν όλη την μέρα να έχει την ηλεκτρονική εικόνα στο μάτι του, να γυρνάει και να σηκώνει κάθε πέτρα της Μονάδας, να δέχεται και να ακούει όλο τον κόσμο του, να βλέπει τα χαρτιά αργά το βράδυ, να αξιοποιεί όλους τους πόρους του (ανθρώπινους και υλικούς) και να μη γκρινιάζει για τα οικονομικά… Κούνησα το κεφάλι μου … πόσος ρεαλισμός, πόση άπαχη λιτή αποτελεσματική διοίκηση!! Μας τίμησε προσφέροντάς μας, ένα μικρό F104ράκι. Τον ευχαριστήσαμε θερμά και συνεχίσαμε τον μικρό οδοιπορικό στον παράλληλο του τροχοδρόμου και φτάσαμε στην 336 την παινεμένη και πολεμοφορτωμένη.

Ο Διοικητής της Μοίρας, ο Ασχος Κωνσταντίνος Σίτος, ένας υπέροχος άνθρωπος και αεροπόρος, μάτια σπινθηροβόλα, φιλικός γύρω στα 45 ξεχείλιζε από περηφάνεια για την Μοίρα του (αλλά και την τύχη που είχε από το θεό να τη διοικήσει) και τί δεν είδαμε μέσα σε λίγη ώρα: την υπέροχη σάλα των χειριστών με χειροποίητα τραπεζάκια από άχρηστα υλικά Αφών, το πανέμορφο αμφιθεατράκι των ενημερώσεων, την Αίθουσα συσκέψεων, την αίθουσα των αεροπορικών φορμών και σωσιβίων, το Ιστορικό Μουσείο της 336 -ένα ιστορικό διαμάντι- το λιτό αλλά κομψό γραφείο και δίπλα ένα καμαρίνι για να κλέβει και ο πολεμιστής ένα υπνάκο στην 24ωρη επτά ημέρες την εβδομάδα υπηρεσία του.

Και, τα καλύτερα, ένα F16 φορτωμένο σαν αστακό και άλλο F16 να φεύγει από το σέλτερ και να απογειώνεται σε χρόνο κάτω από πέντε λεπτά -ναι λιγότερο από 5 λεπτά- από τη στιγμή της εντολής απογείωσης.

Ω! Τί χρόνος θεέ μου! Θυμάμαι στη Λήμνο το 1985 -ήμουνα εκεί ΔΥΠ- τον ΥΕΘΑ Χαραλαμπόπουλο να δίνει εντολή απογείωσης του readiness F4, τον ΑΓΕΕΘΑ Κουρή, τον Δκτή Σχο Αθανασιάδη και τον εαυτό μου ΔΥΠ (οι τελευταίοι δύο ιδρωμένοι μέχρι το κόκκαλο). Και, όταν ο χειριστής έφυγε από το κυλικείο των readiness, το Αφος ετοιμάστηκε, και βρέθηκε στον αέρα κα το ρολόι να δείχνει 11 λεπτά φύσηξε μελτέμι στο πρόσωπό μας!

Η ΠΑ είναι άμεση και τα χτυπήματα ακαριαία. Και, εδώ ο αεροπορικός ‘γιος’ μας αποχαιρέτησε προσφέροντάς μας μια ωραία αφίσα του F 16, του ευχηθήκαμε μηδενικό δείκτη ασφαλείας, τον ασπαστήκαμε και φύγαμε για την παραθαλάσσια λέσχη αξιωματικών της διασποράς.

Τον Υάκινθο.
Το μενού είχε κοτόπουλο εξοχικό, χωριάτικη σαλάτα και μπύρα. Δύο άτομα €11. Δεν είχε αλλάξει τίποτα εδώ και 50 χρόνια, τότε δρχ τώρα € αλλά πάντα 11, απέναντι η Βαράσοβα και η Κλόκοβα πανύψηλες αγέρωχες, στο πλάι στο βαθος μεγαλοπρεπές το Παναχαϊκό.

Μια υπέροχη επιστροφή στην Ιθάκη μου. Η Λίνα περήφανη για την αντίζηλη. Εγώ ένοιωθα 50 χρόνια νεώτερος αλλά με τον βαθμό του Αιθεράρχη!

Έβλεπαν, και, οι δυό Δκτές: της Πτέρυγας και της 336 Μοίρας, και τους ευχαριστούσε πολύ, τον απόμαχο συνάδελφο, τους γονείς των, την παλιά αεροπορία και τα χαιρόντουσαν, και από το λιγοστό χρόνο τους είχαν περίσσεια για μας. Και, τους ευχαριστουμε θερμά, και τους αγαπούμε, όπως τα παιδιά μας.

Η Αεροπορία μας δεν άλλαξε, ακόμη και αν λέμε πολλές φορές στο καφενείο το αντίθετο! Είναι η ίδια διαχρονικά. Ψυχικά και πνευματικά, μεγαλόψυχη, περηφανη, αγαπάει όλα της τα παιδιά το ίδιο!!! Και, διασφαλίζει την ασφάλεια και την αμυνα της χώρας.
Νά γιατί είναι η αγαπημένη του λαού μας,