Blog

Η συχνότητα των δηλώσεων του Τούρκου Προέδρου που υπομιμνήσκουν την αναθεωρητική πολιτική της γείτονος λαμβάνουν χαρακτήρα εβδομαδιαίας θεσμικής του υποχρέωσης. Οι θέσεις του Ερντογάν προφανώς δεν συνάδουν με το διεθνές δίκαιο και τον κρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος, βασικά χαρακτηριστικά της διεθνούς τάξης, τα οποία όμως, σύμφωνα με τις ατομικές του πεποιθήσεις, έχουν μερική και κατά το δοκούν εφαρμογή.   
Η ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου των εξωτερικών ότι: «Ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών επιβάλλει την διατύπωση υπεύθυνων θέσεων μακριά από παρωχημένους αναθεωρητισμούς (…) Η Θράκη είναι ελληνική, δημοκρατική και ευρωπαϊκή. Οποιαδήποτε άλλη σκέψη είναι αδιανόητη και επικίνδυνη», κατά πάσα πιθανότητα προκάλεσε θυμηδία στην τουρκική ελίτ. Αν η ελληνική ηγεσία πιστεύει πως με ανακοινώσεις τέτοιου είδους θα συνετίσει τους κυβερνόντες στην γειτονική χώρα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Με τα λεγόμενα του ο Ερντογάν επιδιώκει να αμφισβητήσει αυτά ακριβώς που αντιπαρατάσσει το ελληνικό υπουργείο ως «αντίδραση», προσπαθώντας να καταστήσει σαφείς τους αναθεωρητικούς του στόχους. Πιο συγκεκριμένα μας διασαφηνίζει ότι ένα ψήφισμα του τουρκικού κοινοβουλίου υπερισχύει των διεθνών συνθηκών, ακόμη και αυτών που καθορίζουν εδαφικά όρια μεταξύ κρατών, και πως προσαρμοσμένη στις παρούσες συνθήκες είναι επιθυμητή η δημιουργία μιας περιφερειακής πολιτικής δομής διαφορετικής χροιάς του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος˙ γίνεται αναφορά περί δικαιωμάτων της Τουρκίας σε τρίτες χώρες!
Το τελευταίο διάστημα όλο και συχνότερα η χώρα μας γίνεται λεκτικός στόχος βορείων και εξ ανατολών αναθεωρητισμών. Εμείς αυτάρεσκα εξακολουθούμε να τους θεωρούμε παρωχημένους και μη συνάδοντες με τα ευρωπαϊκά ειωθότα. Το αντικειμενικό στοιχείο συνίσταται ότι δεν είναι άμεσα υλοποιήσιμοι, το ότι είναι  παρωχημένοι συνιστά υποκειμενική κρίση. Όντως τέτοιες συμπεριφορές δεν προσήκουν σε κράτη που είναι ή επιθυμούν να ενταχθούν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η πραγματικότητα δημιουργεί ένα εύλογο ερώτημα: πώς πρώην σύντροφοι και νυν ή εν δυνάμει εταίροι, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, αρέσκονται σε εθνικιστικούς αταβισμούς; Για την αριστερά, ανέκαθεν, βασικό στόχο αποτελούσαν οι εγχώριοι εθνικιστικοί κύκλοι, υπαρκτοί και ανύπαρκτοι σίγουρα τα τελευταία 40 έτη στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, σε βαθμό όπου πολλές περιπτώσεις δικαιολογούσε και συμμερίζονταν τις αιτιάσεις των γειτνιαζόντων. Πιθανόν αυτός να είναι και ο λόγος που η παρούσα συγκυβέρνηση δυσκολεύεται να αντιδράσει, επί της ουσίας, στον αλβανικό και σκοπιανό αλυτρωτισμό.
Το πιο αποθαρρυντικό και επικίνδυνο, πέραν του υπαρκτού τουρκικού ηγεμονισμού, δεν είναι οι φαντασιακές λεκτικές εκδιπλώσεις του τούρκου πολιτικού, αλλά η ημετέρα εμμονική και φαντασιακή στάση πως θα αλλάξουν οι υπόλοιποι και εν τέλει θα αναλογιστούν την κοινή ανθρώπινη μοίρα, εγκιβωτισμένη σε διαφορετικό, ανά συγκυρία και περίπτωση, ιδεολογικό περιτύλιγμα. Η συγκεκριμένη περίσταση επιβάλλει την υπέρβαση των ναρκισσιστικών αυταπατών πριν οι επενέργειες τους έχουν ολέθρια αποτελέσματα.

Δημοσίευση: Νέα Πολιτική