Blog

Το άγνωστο παιδί της διπλανής πόρτας που μας έγινε ξαφνικά τόσο οικείο, έφυγε τραγικά και για πάντα από κοντά μας. Σε εμάς απλά έμεναν κάποια ερωτηματικά, σκέψεις ίσως και ενοχές που «ευελπιστούμε» όμως ότι σύντομα θα ξεθωριάσουν καθώς η προσοχή μας αποσπάται από την αιμορραγία του ελληνικού δημοσίου (αιμορραγεί όπως και ο άτυχος νέος) και τις διαπραγματεύσεις με τους σκληρούς δανειστές μας  που καρκινοβατούν.
Μέσα σε αυτήν την τραγική πραγματικότητα δεν υπάρχει και πολύ χώρος για να θρηνούμε ένα συμπαθητικό και αδύνατο χαρακτήρα που δεν άντεξε τις πιέσεις της καθημερινότητας. 
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι και γεμάτοι υπερηφάνεια τον αγώνα μας για μια σύγχρονη καταναλωτική, αντιπαραγωγική, οπισθοδρομική, αντιεκπαιδευτική και κυρίως αντιαξική Ελλάδα. Μια Ελλάδα απαίδευτη που στέλνει τα παιδιά της στην ανεργία, στο εξωτερικό ακόμη και στο θάνατο. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι απρόσωπη, είμαστε όλοι εμείς που σφυρίζουμε αδιάφορα και κλείνουμε ορμητικά τα μάτια μας, τα αυτιά μας και τις πόρτες μας όταν η υπόθεση (νομίζουμε) δεν μας αφορά (δηλαδή δεν μας δημιουργεί ενόχληση ή κόστος).
Η Ελλάδα είμαστε όλοι εμείς, οι γνήσιοι, περήφανοι, αδούλωτοι και καθαρόαιμοι «Ελληναράδες» που νουθετούμε τους νεότερους με το αρνητικό μας παράδειγμα, με τη συνεχή καταπάτηση του νόμου και με την τοποθέτηση του εγωιστικού μας «εγώ» έναντι του βαθύτατα ανθρωπιστικού, χριστιανικού και ελληνιστικού «εμείς».
Ο Βαγγέλης τελικά δεν έφυγε από κοντά μας επειδή ήταν αδύνατος, έφυγε από κοντά μας επειδή όλοι εμείς είμαστε αδύνατοι και δεν μπορέσαμε (ή και δεν θελήσαμε) να ξεβολευτούμε και να τον βοηθήσουμε. Τώρα για τον Βαγγέλη είναι αργά. Αύριο θα είναι η σειρά κάποιου άλλου. Έτσι είναι η ζωή, ίσως ο Δαρβίνος είχε δίκιο, δεν επιβιώνουν οι αδύνατοι. Εμείς όμως συνεχίζουμε περήφανοι μπροστά τον αγώνα μας. Αρκεί να μην είναι το δικό μας παιδί το επόμενο θύμα. Καλό σου ταξίδι Βαγγέλη.
Συγγνώμη, εμείς είμαστε οι αδύνατοι και η κοινωνία μας.