Blog

Πότε και γιατί θα μπορούσε ο Ερντογάν να επιτεθεί στην Ελλάδα

Από  Militaire News

Έχει λόγο να κάνει πόλεμο η Τουρκία με την Ελλάδα; Τι είναι αυτό που «καίει» τον Ταγίπ Ερντογάν και γιατί συντηρεί υψηλούς τους τόνους και τις απειλές;

Στα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να δώσει απάντηση ο Μάικλ Ρούμπιν, ανώτερος συνεργάτης του American Enterprise Institute.

Σε ανάλυσή του που δημοσιεύει το National Interest, διαπιστώνει ότι ο Ερντογάν χρειάζεται μια δικαιολογία είτε για να αναβάλει εκλογές είτε για να αποσπάσει την προσοχή των Τούρκων μέσω του εθνικισμού. Με μια σύγκρουση με την Ελλάδα καταφέρνει και τα δύο.

Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι ανόητος. Καταλαβαίνει τα βαθιά προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος. Το στοίχημα με τα επιτόκια το έχασε. Η Τουρκία είναι σχεδόν μια χρεοκοπημένη χώρα. Ο πληθωρισμός πλησιάζει το 100% και το νόμισμα της Τουρκίας βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Οι Τούρκοι είναι δυστυχισμένοι. Στο μεταξύ πλησιάζουν εκλογές. Επί σειρά ετών τέτοιες εκλογές δεν είχαν σημασία.

Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης της Τουρκίας είναι τεμπέληδες, μη χαρισματικοί ή βρίσκονται στη φυλακή. Ο Ερντογάν έλεγχε αρκετά τα μέσα ενημέρωσης και τους μηχανισμούς ώστε να μπορεί να ωθήσει τα πράγματα με τον τρόπο του χωρίς πολλές διαμαρτυρίες, τουλάχιστον από το εσωτερικό της Τουρκίας.

Αυτό άλλαξε το 2019. Το αντιπολιτευόμενο Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα κέρδισε οριακά τις δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα. Τα αποτελέσματα συγκλόνισαν τον Ερντογάν που διέταξε ένα do-over στην Κωνσταντινούπολη. Τρεις μήνες αργότερα, ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης Εκρέμ Ιμάμογλου αύξησε το περιθώριο νίκης του σε σχεδόν 10%, ένα αποτέλεσμα πολύ μεγάλο για να το «ακυρώσει» ακόμη και η μηχανή του Ερντογάν. Σπρωχμένοι και κακοποιημένοι, οι Τούρκοι είχαν χορτάσει από υποσχέσεις. Καθώς η Τουρκία πλησιάζει τόσο τη συμβολικά σημαντική εκατονταετηρίδα της τον επόμενο χρόνο όσο και τις βουλευτικές και προεδρικές εκλογές, ο Ερντογάν ανησυχεί. Ξέρει ότι υπό κανονικές συνθήκες δεν μπορεί να κερδίσει.

Ο Ερντογάν δεν είναι δημοκράτης. Κάποτε του άρεσε κυνικά η δημοκρατία ως ένα τραμ: το οδηγούσε όσο πιο μακριά μπορούσε και μετά αποχωρούσε. Ωστόσο, υπάρχουν όρια στη δύναμή του. Χρειάζεται μια δικαιολογία είτε για να αναβάλει εκλογές είτε για να αποσπάσει την προσοχή των Τούρκων με εθνικισμό. Μια σύγκρουση με την Ελλάδα ικανοποιεί και τα δύο.

Ο Ερντογάν όμως δεν είναι ανόητος. Αφού ο Βλαντιμίρ Πούτιν βάλτωσε στην Ουκρανία, πρέπει να αμφισβητήσει την ετοιμότητα της Τουρκίας. Άλλωστε, μετά το πραξικόπημα του 2016, ο Ερντογάν εκκαθάρισε τον στρατό. Οι τουρκικές ειδικές δυνάμεις μπορεί να πολεμήσουν τους Αρμένιους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ή να επιτεθούν σε Κούρδους και Γεζίντι στη Συρία και το Ιράκ με drones και μαχητικά F-16, αλλά η μάχη ενάντια σε ένα  μέλος του ΝΑΤΟ είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Ο στρατός της Ελλάδας μπορεί να είναι μόνο το ένα τέταρτο του μεγέθους του στρατού της Τουρκίας, αλλά το ηθικό είναι υψηλότερο.

Πώς μπορεί λοιπόν η Τουρκία να επισπεύσει την κρίση; Ο Ερντογάν πιθανότατα θα διαβάσει τη σελίδα από το βιβλίο με το παίγνιο της Κίνας. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός έχει καταλάβει πολλές βραχονησίδες, υφάλους και σημεία με τέτοια «χαρακτηριστικά» στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Όχι μόνο τις έχει μετατρέψει σε στρατιωτικές βάσεις, αλλά χρησιμοποίησε επίσης την κατοχή τους για να ενισχύσει τις παράνομες αξιώσεις του Πεκίνου να επεκτείνει την αποκλειστική οικονομική ζώνη του πάνω από το 90% των υδάτων της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Η Κίνα ενήργησε αργά και σκόπιμο με μια λεγόμενη στρατηγική σαλαμοποίησης, κατά κομμάτια, αλλά ποτέ δεν «δαγκώνει» τόσα πολλά με μια κίνηση που να προκαλεί τους γείτονες ή τις Ηνωμένες Πολιτείες σε σημείο πολέμου.

Ο Ερντογάν και ο υπουργός Άμυνας του, Χουλουσί Ακάρ, αμφισβητούν όλο και περισσότερο την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου, επιδιώκοντας ουσιαστικά να ξαναγράψουν και να ερμηνεύσουν ξανά τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και τις επακόλουθες συμβάσεις και συμφωνίες. Είναι στο Αιγαίο που ο Ερντογάν πιθανότατα θα κάνει την κίνησή του, με το επιχείρημα ότι είναι Τούρκικα και δεν ανήκουν στην Ελλάδα.

Τουρκικά αεροσκάφη παρενόχλησαν στο παρελθόν κατοίκους του Καστελόριζου, μόλις ενάμισι μίλι από τις ακτές της Τουρκίας, αλλά η επιδίωξη να καταλάβει ένα νησί με σχεδόν 500 Έλληνες κατοίκους θα οδηγούσε σε έναν πόλεμο που ο Ερντογάν ελπίζει να αποφύγει.

Τους τελευταίους μήνες η Τουρκία κάνει υπερπτήσεις σε Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι, Κανδελιούσα και Κίναρο. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούν μαχητικά αεροσκάφη και drones στις υπερπτήσεις τους, συνήθως ερευνώντας τα νησιά μεταξύ τρεις και πέντε το πρωί. Το καθένα είναι μικρό. Το Αγαθονήσι, το βορειότερο νησί των Δωδεκανήσων, βρίσκεται μόλις οκτώ μίλια μακριά από τις τουρκικές ακτές και φιλοξενεί λιγότερους από 200 Έλληνες. Η κοινότητα του Φαρμακονησίου, λίγο λιγότερο από 14 μίλια νότια, είναι ακόμη μικρότερη. Πριν από μια δεκαετία, είχε μόλις 10 κατοίκους.

Ενώ η Καντελιούσσα είναι ακατοίκητη, είναι στρατηγικής σημασίας και ανήκει στον δήμο Νισύρου, ο οποίος έχει περίπου 1.000 κατοίκους. Επειδή η Καντελιούσσα είναι πιο δυτικά από πολλά άλλα ελληνικά νησιά, ένα τουρκικό φυλάκιο θα υπερπηδούσε ουσιαστικά τα ελληνικά νησιά προς τα ανατολικά, σφίγγοντας τον κλοιό γύρω τους. Η Κίναρος, επίσης ακατοίκητη, είναι ακόμα πιο δυτικά, το δεύτερο δυτικότερο νησί των Δωδεκανήσων μετά την Αστυπάλαια.

Ο Ερντογάν μπορεί να αποβιβάσει πεζοναύτες ή ειδικές δυνάμεις στο νησί και μετά να τολμήσει η Ελλάδα να τους απομακρύνει. Αυτή η διπλωματική κρίση θα μπορούσε να αναζωογονήσει τη θρησκευτική βάση του Ερντογάν και τους Τούρκους εθνικιστές. Ο Ερντογάν θα μπορούσε ταυτόχρονα να επιμείνει ότι οποιαδήποτε κριτική εναντίον του ή του ιστορικού του θα ήταν προδοτική. Εάν η κρίση οδηγήσει σε στρατιωτική αψιμαχία, ο Ερντογάν θα μπορούσε να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να ακυρώσει εντελώς τις εκλογές.

Ο Ερντογάν μπορεί επίσης να υπολογίζει στην «αμφίπλευρη» στάση των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, για παράδειγμα, έχει τιμωρήσει και τις δύο πλευρές για υπερπτήσεις, παρόλο που η Τουρκία πετάει πάνω από το ελληνικό έδαφος και όχι το αντίστροφο. Εάν η Τουρκία δημιουργήσει ένα τετελεσμένο γεγονός, ο Ερντογάν μπορεί να ελπίζει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρώπη και τα Ηνωμένα Έθνη θα του επιτρέψουν να φέρει την Ελλάδα σε έναν βάλτο ανειλικρινών διαπραγματεύσεων. Εδώ έρχεται στο μυαλό το παράδειγμα της Τουρκίας με την Κύπρο.

Πολύ συχνά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ αφήνουν τον εαυτό τους να αποσπάται η προσοχή, μια τάση από την οποία οι επιτιθέμενοι αναζητούν πλεονέκτημα. Είναι σημαντικό τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι Βρυξέλλες να δρουν προληπτικά: Οποιαδήποτε τουρκική κίνηση στα ελληνικά νησιά θα πυροδοτήσει μια στρατιωτική απάντηση κατά των τουρκικών δυνάμεων σε αυτά τα νησιά που θα ταπείνωναν τον Ερντογάν και θα επιτάχυναν την πτώση του, με εκλογές ή μη. Ο Ερντογάν μπορεί να θέλει να τον αγκαλιάσουν ως σουλτάνο και να τον θυμούνται ως διάδοχο του Ατατούρκ, αλλά πρέπει να καταλάβει σήμερα ότι αν ακολουθήσει αυτή την πορεία δράσης, η κληρονομιά του θα είναι αυτή του Αργεντινού δικτάτορα Λεοπόλντο Γκαλτιέρι: Αυτού που έπεσε από την εξουσία και φυλακίστηκε μετά την αποτυχία να καταλάβει τα νησιά Φώκλαντ.

(Ο Michael Rubin είναι ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute).