«ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ (Made in U.S.A.) ή ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ»
Υπο Προσωπικής Ευθύνης
Επι Δημητρίου Θ. Μανίκα
Παρα Θέσεις
Αντι 20 Ιουνίου 2003
Προ
Σ΄αυτό το τεύχος των Προβληματισμών οι ΘΕΣΕΙΣ εκτίθενται. Όλος ο κόσμος και κυρίως οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να ερευνήσουν, αναλύσουν και κατανοήσουν τις θέσεις και ιδίως τις προθέσεις των ΗΠΑ και κατά πόσον αυτές έχουν διάθεση, να αντιτεθούν ή και να επιτεθούν κατ΄αυτών, που είναι ή υποθέτουν πως είναι αντίθετοί τους. Επειδή όσα τελικώς δημοσίως εκτίθενται, αποτελούν διερευνήσεις υποθετικών προθέσεων. Οι Θέσεις προσπαθούν να προκαλέσουν σκέψεις και κρίσεις αυτών, που θα έχουν την υπομονή να τις διαβάσουν. Καταθέτουν λοιπόν τη δική τους άποψη :
«ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ
ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ (Made in U.S.A.) ή
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ»
Όταν οι Ισπανοί πρώτοι και οι Πορτογάλοι αμέσως μετά, ανακάλυψαν κι΄αποίκησαν την Αμερική, το έπραξαν με αποστολές επίσημες κρατικές, ιεραποστολές κι΄επιχειρήσεις, με σκοπό την κατάκτηση της γης, την υποταγή κι΄υποδούλωση των κατοίκων, τη λαφυραγωγία και τη γρήγορη εκμετάλλευση των νέων τόπων, για την άμεση ωφέλεια και κυρίως τον πλουτισμό και την ισχυροποίηση των μητροπόλεων (Δυναστείας, κράτους, εκκλησίας, κεφαλαιούχων εμπόρων κι΄επιχειρηματιών). Παρόμοια ήσαν τα κίνητρα και των Γάλλων κι΄Ολλανδών, που ακολούθησαν, αν και αυτοί επέδειξαν συμπεριφορά ηπιότερη και προς τους κατοίκους, όπου βρήκαν, και προς τους τόπους που εποίκησαν. Όλοι, όσοι αναφέραμε επήλθαν στις περιοχές, που σήμερα ορίζονται, ως Κεντρική και Νότια Αμερική ή όλες μαζί «Λατινική Αμερική». Εξαίρεση ο Ισπανικός, ο Γαλλικός και Ολλανδικός αποικισμός των Νοτίων και ΝΑ ακτών της Βόρειας Αμερικής, που σύντομα εξαλείφθηκε και η Γαλλική κυριαρχία στον Καναδά και την Λουϊζιάνα, που κι΄αυτή έχει παρέλθει.
Διαφορετική ήταν η διαδικασία αποικισμού της Βόρειας Αμερικής και κατ΄αρχήν και κυρίως της επικράτειας των μετέπειτα ΗΠΑ. Εδώ όσοι αποίκισαν τον τόπο δεν ήλθαν, όπως οι προηγούμενοι, ως άρπαγες και καταπιεστές, αλλά για να ζήσουν και να δημιουργήσουν συνθήκες ζωής κι΄αναπτύξεως. Διαφορετικές από αυτές, που άφησαν πίσω τους.
Πιο απλά οι πρώτοι πήγαν στην Αμερική για λογαριασμό του μέρους της Ευρώπης, που τους έστειλε, ενώ οι δεύτεροι ήλθαν για να φύγουν απ΄την Ευρώπη και να φτιάξουν ένα καινούργιο κόσμο. Αυτή η άλλη νοοτροπία προσδιόρισε, καθόρισε και τελικώς διαμόρφωσε οριστικά την εμφανή διαφορά Βόρειας και Λατινικής Αμερικής, σ΄όλους τους τομείς και τις εκφράσεις πολιτικής, οικονομίας, πολιτισμού, κοινωνικής κατάστασης.
Οι αποικιστές των ΗΠΑ ήσαν, κυρίως Βρετανοί, είτε ανεπιθύμητοι στη Βρετανία, είτε επιθυμούντες να φύγουν απ΄τη Βρετανία, για λόγους κυρίως αποφυγής καταπιέσεων θρησκευτικών και πολιτικών/κοινωνικών. Αυτοί οι άποικοι, διωγμένοι, φυγάδες ή δραπέτες, είδαν τον καινούργιο τόπο, ως μια παρθένα γη, αν όχι της επαγγελίας, οπωσδήποτε όμως της ελεύθερης δημιουργίας. Ότι βρήκαν το θεώρησαν και το αποδέχθηκαν ως δωρεά, προορισμένη γι΄αυτούς και μόνον και με δικαίωμα απόλυτης, απερίσπαστης κι΄απεριόριστης χρήσης. Μ’ αυτή την πίστη ξεχέρσωσαν, έκοψαν κι΄εκαψαν όχι για να καταστρέψουν, αλλά για να καλλιεργήσουν, να χτίσουν και να επεκταθούν. Μ΄αυτή τη θεώρηση ξεπάστρεψαν θηρία κι΄άγριους γι΄αυτούς γηγενείς, με τους οποίους δεν ασχολήθηκαν, ούτε για την εξημέρωση, ούτε για την υποδούλωσή τους.
Οι αποικίσαντες τις ΗΠΑ έφτιαξαν έναν καινούργιο κόσμο, σαν να μετακόμισαν σ΄έναν άλλο πλανήτη. Κράτησαν μόνον αυτά, που πίστευαν ως ορθά στους παλιούς τόπους τους κι΄επιδίωξαν να εξασφαλίσουν όσα εκεί τους στέρησαν ή τους αρνήθηκαν.
Είναι σκόπιμη μια βραχεία ιστορική αναδρομή στην πορεία δημιουργίας των ΗΠΑ. Η παράλληλη νοερή (λόγω οικονομίας χώρου) παρακολούθηση όλων, όσα συνέβαιναν στην υπόλοιπη Αμερική δίνει και τη διάσταση της διαφοράς και την έμφαση του νέου.
Οι γηγενείς κάτοικοι των ΗΠΑ ήσαν ολιγάριθμοι, καθυστερημένοι, ομαδοποιημένοι σε μικρές φυλές, κυρίως κυνηγοί με ελάχιστες εμπορικές δραστηριότητες. Οι Ισπανοί πρώτοι (1596 Φλώριδα) και μετά οι Γάλλοι κατερχόμενοι απ΄τον Καναδά (1600-10) οργάνωσαν εμπορικούς σταθμούς. Οι Γάλλοι εισχωρούντες από Β προς Ν κι΄αντιστρόφως, κατά μήκος των ποταμών, εγκατέστησαν κι΄ασφάλιζαν έναν ευρύ διάδρομο εμπορείων από τον Καναδά ως τον Κόλπο του Μεξικού.
Η πρώτη Αγγλική αποικία, εγκαθίσταται στην Βιργινία (1607). Εταιρεία, στην οποίαν το Στέμμα παραχώρησε μεγάλη έκταση για εκμετάλλευση, εγκατέστησε 106 αποίκους καλλιεργητές καπνού. Τα εδάφη ήσαν εκτεταμένα, οι άποικοι, όσο κι΄αν αυξήθηκαν, λίγοι, έτσι για ν΄αυξηθούν τα εργατικά χέρια αγοράστηκαν μαύροι δούλοι από την Αφρική. Επειδή δεν υπήρχαν νόμοι ο εκπρόσωπος της Εταιρείας κάλεσε τους οικισμούς να εκλέξουν από δύο αντιπροσώπους (1619) και συγκροτήθηκε το πρώτο νομοθετικό σώμα επί δημοκρατικών αρχών και καθιερώθηκε το αντιπροσωπευτικό σύστημα, το οποίο διετήρησαν και οι βραδύτερον ορισθέντες Διοικηταί (Κυβερνήτες) εκπρόσωποι του Στέμματος. Το σύστημα αυτό έγινε αποδεκτό κι΄από τις άλλες αποικίες, παρέμεινε όταν οι αποικίες έγιναν Πολιτείες και ουσιαστικώς διατηρείται ακόμη.
Η δεύτερη αγγλική αποικία ιδρύεται, το 1620, στη Μασαχουσέτη. Πάλι το Στέμμα εκχωρεί εδάφη σε μία εταιρεία. Ο άποικοι όμως είναι διαφορετικοί, είναι Πουριτανοί φεύγοντες τους διωγμούς με το ιστορικό «Μαιϋφλάουερ». Οι Πουριτανοί απολαμβάνουν στην αρχή τη δυνατότητα αυτοδιοικήσεως, με το σύστημα των Γενικών Συνελεύσεων, γρήγορα όμως υιοθετούν το Αντιπροσωπευτικό Σύστημα. Παρόμοιο σύστημα ακολουθεί κι΄η Εκκλησία τους, στενότατα συνδεδεμένη προς την Πολιτεία. Η Βίβλος (κυρίως η Π.Δ) αποτελεί τον κώδικα της Πολιτείας και κανονίζει τις σχέσεις των πολιτών.
Βιργινία και Μασαχουσέτη αποτελούν τους δύο τύπους δημοκρατίας και με έναν από αυτούς, ως πρότυπο, συγκροτούνται οι επόμενες Αποικίες/Πολιτείες. Στον τύπο Βιργινίας, με ελευθέρους θεσμούς, κυβερνούν οι ιδιοκτήτες και η κοινωνική ιεραρχία είναι σεβαστή, η εκπαίδευση παρέχεται αναλόγως του πλούτου και η Δουλεία αποτελεί ΘΕΣΜΟ, το πολίτευμα είναι καθαρώς Λαϊκό.
Στον τύπο της Μασαχουσέτης, με ελεύθερους πάλι θεσμούς, δεν υπάρχει διάκρισις τάξεων, η εκπαίδευσις παρέχεται εις όλους, δεν υπάρχουν Δούλοι, αλλά το πολίτευμα επηρεάζεται κι΄ίσως ρυθμίζεται από τις θρησκευτικές αντιλήψεις.
Οι οικονομικές συνθήκες κι΄η εξάρτηση από την θρησκεία καθόρισαν την επιλογή του Δημοκρατικού προτύπου. Η γεωργική εκμετάλλευση (ανάγκη δούλων) και η χειραφέτηση της πολιτείας απ΄τη θρησκεία οδηγούσαν στο δρόμο της Βιργινίας. Η ασχολία με την αλιεία, τη βιοτεχνία και το εμπόριο και η θρησκευτική παρέμβαση επέλεγαν τη Μασαχουσέτη.
Οι δύο επόμενες αποικίες διαμόρφωσαν και τις συνθήκες εξελίξεως, όσων ακολούθησαν. Το 1634 καθολικοί, φεύγοντες τις διώξεις στην Αγγλία ιδρύουν τη Μαίρυλαντ, που σύντομα έχασε τον καθολικό χαρακτήρα της από την εισροή ποικίλης προελεύσεως εποίκων. Το 1681 οι Κουακέροι εγκαθίστανται στην Πενσυλβανία και σύντομα αυτή η Αποικία, γίνεται καταφύγιο, όλων όσοι ανήκουν σε διωκόμενες Εκκλησίες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα σε ελάχιστο χρόνο να χάσει τον Αγγλικό χαρακτήρα της.
Τα ρεύματα φυγής ή διώξεων της Ευρώπης, η ελπίδα της νέας και ελεύθερης ζωής στις αποικίες (ΗΠΑ), η ευμενής αποδοχή νεοαποίκων απ΄αυτές δημιουργούν ταχύτατα νέες αποικίες/πολιτείες.
Νότια και Βόρεια Καρολίνα, όπου καταφεύγουν οι Ουγενότοι. Ρόντ Αϊλαντ, Κονέκτικατ και Νέο Χαμσάϊρ αποικίζονται απ΄τους Πουριτανούς. Η Γεωργία από καλλιεργητές. Ήδη το 1664 με αφορμή τον Αγγλο-Ολλανδικό πόλεμο, οι Άγγλοι καταλαμβάνουν το Νέο Άμστερνταμ, το βαφτίζουν Νέα Υόρκη (σε λίγο θ΄αποσπάσουν το Νιού Τζέρσεϋ) και το Ντελαγουάρ, Ολλανδικές ως τότε αποικίες.
Όσες ως τώρα αναφέρθηκαν είναι οι πρώτες δεκατρείς αγγλικές ή καταληφθείσες κι΄εξαγγλισθείσες αποικίες/πολιτείες. Ουσιαστικώς αυτοδιοικούμενες οι αποικίες, με χαλαρή εποπτεία των διοριζομένων απ΄τον Βασιλέα Διοικητών (σε τρεις αποικίες Ροντ Αϊλαντ, Κονέκτικατ και Ντελαγουέρ εκλέγονται από το λαό) και εκλεγμένα νομοθετικά σώματα, θεωρούν και θεωρούνται, ότι είναι πιστές κι΄αφοσιωμένες στο Στέμμα. Επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω θαλάσσης και ποταμών (όπου υπάρχουν) και κάθε μία με την Αγγλία και συμπαρίστανται όταν η Μητρόπολις έχει την ανάγκη τους. Έτσι το 1744 και το 1754, όταν η Αγγλία ήλθε σε ρήξη με την Γαλλία, πολέμησαν αυτόκλητοι στο πλευρό του αγγλικού στρατού. Βεβαίως ωφελήθηκαν απ΄την σύμπραξή τους, γιατί οι Γάλλοι εξώσθηκαν απ΄τον Καναδά και την Αν.Μισισιπή περιοχή, που αφέθηκε ελεύθερη για επέκταση των αποικιών. Οι συνθήκες επικοινωνίας και το αυτόνομο πνεύμα των αποικιών/πολιτειών καλλιεργούν έντονο τοπικιστικό πνεύμα. Το εσωτερικό όμως κάθε αποικίας, με την λειτουργία των αρχών του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος, του σεβασμού των ελευθεριών και αντιστρόφως της αποδοχής και υποταγής στους νόμους, επενεργεί καταλυτικώς στην ενσωμάτωση κι΄ομογενοποίηση των, διαφορετικών προελεύσεων, αποίκων. Κυριαρχεί η αγγλική γλώσσα, διαφορετικά έθιμα γίνονται ανεκτά και προοδευτικώς ενσωματούνταιι στο αμάλγαμα της καθημερινής κοινής ζωής.
Παρά τον τοπικισμό και την κατ΄αρχήν συναλλαγή με τη Μητρόπολη, οι θεσμοί, που διαμορφώθηκαν στις αποικίες/πολιτείες, συνήθισαν τους πολίτες τους να ζουν σε απόλυτη ελευθερία, μεγαλύτερη αυτής που απολάμβαναν οι κάτοικοι της Μητροπόλεως. Παρά τους τυπικούς περιορισμούς εμπορίου και συναλλαγών οι άποικοι συναλλάσσονταν ελευθέρως, διαθέτοντες κατά το συμφέρον τους τα προϊόντα τους και προμηθευόμενοι ότι ήθελαν απ΄όπου τους συνέφερε. Όντες ελεύθεροι ήσαν κι΄υπερήφανοι, που ήσαν Άγγλοι πολίτες.
Η Αγγλία δεν κατενόησε και δεν σεβάστηκε αυτήν την νεωτερική ιδιαιτερότητα, την προσέβαλε και μας προέκυψαν οι ΗΠΑ.
Το 1765 με εισήγηση της κυβερνήσεως το αγγλικό κοινοβούλιο ψήφισε νόμο επιβολής φόρου (δια χαρτοσήμου), επί των εφημερίδων και των δικαστικών εγγράφων των αποικιών. Τα ποσά ήσαν ασήμαντα, το ατόπημα όμως σημαντικότατο. Δεν σεβάστηκαν, οι νομοθετήσαντες, το αυτοδίκαιο, κατά τις διαμορφωμένες πεποιθήσεις τους, δικαίωμα των αποίκων να αποφασίζουν αυτοί, με το αντιπροσωπευτικό σύστημά τους, για τους εισπρακτέους φόρους.
Ο αγώνας της ανεξαρτησίας είναι περισσότερο γνωστός, αφού συνήθως η ιστορία γράφεται από τα πολεμικά γεγονότα και τα μεγέθη τους, έτσι δεν θα ασχοληθούμε με αυτόν, όπως και με τα, μετά, την ανεξαρτησία, γεγονότα, παρά μόνον για την προβολή των στοιχείων εκείνων, τα οποία αποφασιστικώς συνέβαλαν στην περαιτέρω διαμόρφωση και τελική σχηματοποίηση των ιδιαιτέρων και διαφορετικών στοιχείων των ΗΠΑ, ως κρατική οντότητα και του πολίτη των ΗΠΑ, ως φυσικό πρόσωπο επηρεάζον κι΄επηρεαζόμενο.
Όταν το 1783 με την συνθήκη των Παρισίων αναγνωρίσθηκε η ανεξαρτησία των Αποικιών, Πολιτειών εφ΄εξής, αυτή έγινε, παρά την κοινή εκπροσώπησή τους, για κάθε μία. Ο τοπικισμός ανέκυψε αφού πλην του πόθου της ανεξαρτησίας, των κοινών αρχών και της κοινής πολεμικής προσπάθειας, απουσίαζαν άλλοι, εμφανείς τουλάχιστον, λόγοι διατηρήσεως της ενότητος, ούτε Σύνταγμα δεσμεύον, ούτε εξωτερική απειλή, ούτε συγκοινωνίες και μεγάλες οικονομικές συναλλαγές. Το μόνο ενωτικό στοιχείο ήταν η παραχώρηση, με την συνθήκη, μεγάλων εκτάσεων προς τον Μισισιπή, μη εποικισμένων μέχρι τότε. Η εκχώρηση έγινε στις Ενωμένες Πολιτείες κι΄όχι στην κάθε μία χωριστά. Καραβάνια καλλιεργητών περίμεναν να εξορμήσουν. Η παρέμβαση του Ουάσιγκτον ενίσχυσε την ενωτική διάθεση. Η Αγγλία διέσωσε εμμέσως την ενότητα.
Η πορεία προς τη δημιουργία κράτους, ήταν δύσκολη. Οι πολιτείες που αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία τους και οι πολίτες τους επίσης, όφειλαν να βρούν τρόπους περιορισμού της ανεξαρτησίας τους, για να χτίσουν την ομοσπονδία.
Αυτοί που αρνήθηκαν να πληρώσουν το ευτελές χαρτόσημο, έπρεπε να αποδεχθούν φορολογίες συστάσεως και λειτουργίας υπερεξουσιών, που ποτέ δεν δέχθηκαν, παρά μόνον κατ΄όνομα. Απ΄τις διεργασίες που ακολούθησαν προέκυψαν δύο βασικά πολιτικά ρεύματα οι Ομοσπονδιακοί και οι Αντιομοσποινδιακοί. Αυτά τα ρεύματα διακρίνονται ακόμα και σήμερα στην εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η σχετικώς μακρά διακυβέρνηση της χώρας από τους Ομοσπονδιακούς στερέωσε αρκετά τη θέση της κεντρικής κυβερνήσεως, ούτως ώστε, όταν οι Αντιομοσπονδιακοί κυβέρνησαν, να είναι αδύνατος η ανατροπή των τετελεσμένων.
Βέβαιο πάντως είναι ότι οι αρχές και η νοοτροπία, των προ της ανεξαρτησίας αποικιών/πολιτειών, διαπότισαν τις ανεξάρτητες πλέον πολιτείες και επηρέασαν αποφασιστικά τις θέσεις και τις σχέσεις Πολιτείας-Πολίτη, Πολιτειών μεταξύ τους και Πολιτειών-Κεντρικής Κυβερνήσεως. Οι αναφορές στους όρους Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιώματα και Προστασία Δικαιωμάτων (πολιτικών, ανθρωπίνων, μειονοτήτων), είναι συνεχείς και εκφράζονται με πράξεις ατομικές, κρατικές και διεθνείς. Η έννοια συμφέρον είναι επίσης εντόνως χαρακτηριστική και πολλές φορές ερμηνευτική θέσεων, λόγων και πράξεων ατομικών, κρατικών και διεθνών, μόνον που το συμφέρον γίνεται αντιληπτό με εγωκεντρική έκφραση, ακόμη και αν διατυπώνεται με γενικότητες και αλτρουϊστική διάθεση.
Υπάρχει η αντίληψη ότι οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το 1765 έναν αγώνα απαλλαγής από την αποικιοκρατία και αφού ελευθερώθηκαν, αποφάσισαν να ασχοληθούν με την ανάπτυξη και την προκοπή τους, ωσότου, δύο φορές, ο παλιός κόσμος τις έμπλεξε στις αμαρτίες του (Α΄ και Β΄ ΠΠ). Μπλεγμένες λοιπόν οι ΗΠΑ άπειρες και αφελείς φορτώθηκαν τα βάρη του κόσμου και κάνουν λάθη, που τα πληρώνουν οι άλλοι, που προκαλούν το ενδιαφέρον και την εμπλοκή τους, κυρίως γιατί οι ΗΠΑ είναι ανίκανες να κατανοήσουν τον κόσμο και να χρησιμοποιήσουν ορθώς τη δύναμη και την ισχύ τους. Αυτή η άποψη δεν λαμβάνει υπ΄όψη της βασικά στοιχεία της δημιουργίας και της εξελίξεως των ΗΠΑ και κατ΄αρχήν το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ουδέποτε έκρυψαν τα λόγια και τις πράξεις τους, ούτε και τις προθέσεις τους. Κι΄αν κάποιοι μέσα ή έξω απ΄τις ΗΠΑ κρύφτηκαν, πολύ σύντομα κάποιοι, απ΄τις ΗΠΑ πάλι, τους ξεσκέπασαν, όποιες και αν ήσαν οι συνέπειες για τις ΗΠΑ.
Στα πρώτα 60 χρόνια της ιστορίας τους, οι ΗΠΑ ξεκαθάρισαν, πως η Ιστορία γι΄αυτές αρχίζει με τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας τους το 1776. Ότι υπήρχε πριν είναι ο παλιός κόσμος. Ο Ουάσιγκτον δήλωσε και προειδοποίησε «αυτό το νέο κράτος, είναι απολύτως ανεξάρτητο, αυτόνομο και κυρίως αποστασιοποιημένο απ΄ότι προϋπήρχε κι΄απ΄όπου προήρχετο».
Μ΄όλα όσα ήδη αναφέρθηκαν συνάγεται ότι οι ΗΠΑ που προέκυψαν, απ΄το καμίνι της ιστορίας των ΙΕ – ΙΗ αιώνων, είναι μια καινούρια πολιτεία, που κατάφερε να αποβάλει όλα, όσα χώριζαν τα παλιά και σήμερα διατηρούμενα, κράτη και να αναδείξει, ως συνθετικά και συνεκτικά στοιχεία, τρεις απλές και ευχερώς αποδεκτές θέσεις.
ΠΙΣΤΗ στο Θεό όπως προσδιορίζεται από την πρώτη παράγραφο του συμβόλου της Χριστιανικής πίστεως «Πιστεύω εις έναν Θεό, πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων».
Σ΄αυτό το μέρος της πίστεως χωρούν όλοι οι πολίτες των ΗΠΑ, μετά απ΄αυτό είναι ελεύθεροι να πιστεύουν ότι θέλουν. Κι΄ο Θεός ευλογεί τις ΗΠΑ.
ΣΗΜΑΙΑ, στην οποία κάθε πολιτεία είναι ένα αστέρι. Αυτή η αστερόεσσα των 13 αστεριών, έχει χωρέσει σε δύο αιώνες άλλα 39 και αν ο Θεός και οι ΗΠΑ θελήσουν, χωράει κι΄άλλα. Αυτή η Σημαία, όπου στήνεται, στέκει απρόσβλητη και προστατεύει όσους σκεπάζει, είτε πολίτες των ΠΗΑ, είτε εκζητούντες την προστασία της. Στο σύμβολο ΣΗΜΑΙΑ ενσωματώνονται οι έννοιες Ελευθερία – Δημοκρατία, Δικαιώματα και Καθήκον.
ΝΟΜΙΣΜΑ. Το δολάριο είναι το μόνο νόμισμα στον κόσμο, που εκδίδεται στο όνομα του Θεού, που ευλογεί τις ΗΠΑ (με την ψυχονοοτροπία τους «δικαιούνται» την ευλογία του). Όλοι όσοι συνιστούν τις ΗΠΑ, απ΄τον Πρόεδρο ως τον τελευταίο πολίτη, έχουν χρέος να δυναμώνουν συνεχώς το δολάριο και δικαίωμα να μετέχουν στη νομή των κερδών του.
Η αποδοχή αυτού του τρίπτυχου, σε συνδυασμό με την αποδοχή του συμφέροντος, όπως προαναφέρθηκε, περιγράφει και ορίζει το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τον εκτός των ΗΠΑ κόσμο. Πρακτικά πολύ ενωρίς οι ΗΠΑ έδωσαν τα μηνύματά τους.
Με τη Γαλλική Επανάσταση οι ΗΠΑ διατήρησαν ουδετερότητα, όμως το 1795 υπέγραψαν εμπορική συνθήκη με την Αγγλία, η οποία ήταν σε εμπόλεμο κατάσταση με τη Γαλλία, αυτή δυσαρεστήθηκε, οι ΗΠΑ επεξίωξαν να διαλύσουν την παρεξήγηση, αλλά το διευθυντήριο διατύπωσε υβριστικές για τις ΗΠΑ αξιώσεις. Οι ΗΠΑ δεν κήρυξαν τυπικώς πόλεμον, αλλά θαλάσσιες εχθροπραξίες διεξήχθησαν σοβαρές, μέχρις ότου ο Ναπολέων το 1800 αποδοκίμασε το διευθυντήριο, σταμάτησε τον πόλεμο και επώλησε τη Λουϊζιάνα (1803) στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δήλωναν πάντοτε ότι δεν αναμειγνύονται στις διενέξεις του παλιού κόσμου και τηρούν αυστηρή ουδετερότητα. Το 1812 η Αγγλία έχει επιβάλλει αποκλεισμό στην ηπειρωτική Ευρώπη και φυσικά με τις νηοψίες ζημιώνονται οι ουδέτεροι και δυσφορούν. Οι Άγγλοι όμως πέραν των νηοψιών εξετάζουν τα έγγραφα των πληρωμάτων, όποιοι δεν μπορούν να αποδείξουν πλήρως την αμερικανική υπηκοότητα απήγοντο ως Άγγλοι. Οι ΗΠΑ εκήρυξαν πόλεμο, που διεξήχθη στα σύνορα με τον Καναδά, στη θάλασσα αλλά και στις ΗΠΑ, όταν ισχυρός Αγγλικός στόλος έφθασε στις ΗΠΑ ενήργησε απόβαση, κατέλαβε την πρωτεύουσα και επυρπόλησε δημόσια κτίρια. Το 1814 ο πόλεμος έληξε, αφού σταμάτησε η αιτία (αποκλεισμός).
Η μοίρα των ΗΠΑ όμως, υπό τον Πλοίαρχο Stephen Decatur, έμεινε στη Μεσόγειο και όταν το 1815 Αλγερινοί πειρατές άρπαξαν ένα αμερικανικό σταροκάραβο με το πλήρωμα και δύο επιβάτιδες, η μοίρα απέκλεισε το λιμάνι του Αλγερίου και το βομβάρδιζε, ως ότου καράβι, φορτίο, πλήρωμα και επιβάτιδες αποδόθηκαν.
Η ίδια μοίρα ήταν στη Μεσόγειο και σ΄όλη τη διάρκεια του ελληνικού αγώνα Παλιγγενεσίας κι΄ο Πλοίαρχος ζήτησε την αγορά μιας εκ των νήσων ΚΕΑΣ, ΠΑΡΟΥ ή ΜΗΛΟΥ για αμερικανική κτήση. Και τα τρία νησιά διαθέτουν όρμους καταλλήλους για Ναυτικές Βάσεις (υπάρχει κανείς που νομίζει ότι οι ΗΠΑ έμαθαν για τη ΣΟΥΔΑ, όταν η ΕΛΛΑΣ εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ 😉
Το 1823 η Ιερά Συμμαχία ετοιμαζόταν να επέμβει για την καταστολή των εξεγέρσεων στις ισπανικές αποικίες. Όμως ο Πρόεδρος ΜΟΝΡΟ εξέπεμψε το δόγμα του, που ισχύει ακόμη «Οι ΗΠΑ δεν ανέχονται και δεν επιτρέπουν επέμβαση από άλλη ήπειρο στην Αμερική».
Για να μην, όμως, παρεξηγήσουν οι άλλες ήπειροι και θεωρήσουν, ως ισχύον και το αντίστροφο, αν μάλιστα το συνδύαζαν και με την περί ουδετερότητας υποθήκη του Ουάσιγκτον, ο Πρόεδρος Τζάκσον το 1830 διακήρυξε το αναφαίρετο δικαίωμα των ΗΠΑ «να επεμβαίνουν, όπου κρίνουν ότι πρέπει να προστατευθούν η Ελευθερία η Δημοκρατία και τα συμφέροντά τους (όπως αυτές τα εννοούν)».
Το Τέξας ανήκε στο Μεξικό, όπως εκεί εγκαταστάθηκαν αρκετοί πολίτες των ΗΠΑ, Η συμπεριφορά της Μεξικανικής κυβερνήσεως δεν τους άρεσε. Το 1836 κήρυξαν την επαρχία ανεξάρτητη, έδιωξαν τα Μεξικανικά στρατεύματα και κάλεσαν τις ΗΠΑ να καταλάβει την επαρχία. Επί οκτώ έτη οι ΗΠΑ το απέφυγαν τελικώς κήρυξαν την προσάρτηση. Το Μεξικό αντέδρασε και ακολούθησε πόλεμος. Αποτέλεσμα το Μεξικό παρεχώρησε το Τέξας, το Νέο Μεξικό, τη Γιούτα, τη Νεβάδα και τη Βόρεια Καλιφόρνια.
Σε 60 χρόνια οι 13 αποικίες/πολιτείες της ακτής του Ατλαντικού, συντονισμένες στο πνεύμα των πρωτοπόρων Βιργινίας και Μασαχουσέτης, έφτασαν στον Ειρηνικό.
Αυτή η προς τα έξω ανάπτυξη των ΗΠΑ, δεν αρκούσε να αμβλύνει τις εσωτερικές αντιφάσεις. Οι Βόρειες πολιτείες πουριτανικές, βιομηχανικές και εμπορικές δεν είχαν δούλους, δεν ανέχονταν κοινωνικές διακρίσεις, αλλά ήθελαν προστατευτικούς δασμούς και επομένως χρειάζονταν ισχυρή ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι νότιες λαϊκές, με παραγωγή μεγάλων κτημάτων, χρειάζονταν δούλους, επέβαλαν κοινωνικές διακρίσεις, δεν ανέχονταν το δασμολόγιο, που προστάτευε την παραγωγή των βορείων και φυσικά δεν ήθελαν ισχυρή ομοσπονδιακή εξουσία. Όταν το 1860 εξελέγη Πρόεδρος ο κηρυγμένος κατά της δουλείας Αβραάμ Λίνκολν, και πριν ακόμη ορκιστεί, οι υπέρμαχες της δουλείας νότιες πολιτείες κήρυξαν το χωρισμό και ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος (1861-1865). Όταν τελείωσε είχαν πεθάνει 700.000 άνδρες και από τις δύο πλευρές. Οι δαπάνες έφθασαν τα 40 δις δολάρια (τότε). Οι Μαύροι κατά το γράμμα του νόμου ελευθερώθηκαν. Οι λευκοί του νότου έχασαν το δικαίωμα ψήφου και έφτασε το 1876 για να αποκατασταθούν.
Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε λίγες ημέρες (1865) μετά την επικράτηση των απόψεών του. Η ρύμη της αναπτύξεως και επεκτάσεως δεν έλειψε από τις ΗΠΑ. Ο ατμός και το κάρβουνο έδωσαν συγκοινωνίες και βιομηχανία. Μετανάστες με την ίδια δίψα των πρώτων αποίκων, έθρεψαν ίδιες ελπίδες και όνειρα, αποδέχθηκαν τις ίδιες αρχές, ενστερνίστηκαν την ίδια νοοτροπία, ορκίστηκαν στην ίδια σημαία και την υπηρέτησαν με μεγαλύτερη πίστη, αφομοιώθηκαν, ενσωματώθηκαν και έγιναν υπερήφανοι πολίτες των ΗΠΑ. Η μεγάλη ομοσπονδιακή πολιτεία δεν τους στέρησε το δικαίωμα να θυμούνται τον τόπο τους, αντίθετα τους καθοδηγεί και τους βοηθά να κρατούν γλώσσα, έθιμα, γιορτές και δεσμούς, αρκεί να μην μπερδεύουν το χθες με το τώρα και προ παντός με το αύριο. Το σήμερα και το αύριο είναι της αστερόεσσας, της διακηρύξεως της ανεξαρτησίας, της ημέρας των ευχαριστιών και του Θεού που ευλογεί την Αμερική (των ΗΠΑ).
Πριν οι ΗΠΑ φθάσουν στην αναγκαστική(;) όπως νομίζουμε εμπλοκή τους στους παγκόσμιους πολέμους (Α΄και Β΄), πρόλαβαν μέσα στην απομόνωσή τους να αγοράσουν την Αλάσκα το 1867, όχι πως την χρειάζονταν, αλλά, επειδή οι ρώσοι την πούλαγαν μη βρεθεί κάποιος άλλος και την πάρει. Το 1881 και το 1895 έκοψαν το βήχα Γερμανών και Άγγλων αντίστοιχα, όταν θέλησαν να αγνοήσουν το δόγμα Μονρό. Το 1898, όταν οι Ισπανοί με σκληρά αντίποινα αντιμετώπιζαν τις Κουβανικές Επαναστάσεις, αναμίχθηκαν υποστηρίζοντας εμφανώς τους επαναστάτες. Μια έκρηξις σε πλοίο των ΗΠΑ, κοντά στην Κούβα, θεωρήθηκε ισπανική πρόκληση (συνωμοσία) και άρχισε ο πόλεμος. Κούβα και Φιλιππίνες (Ειρηνικός) κατελήφθησαν από τις ΗΠΑ, δύο Ισπανικοί στόλοι κατεστράφησαν και η Ισπανία υπέγραψε ειρήνη, παραχωρούσα ανεξαρτησία στην Κούβα και εκχωρούσα Φιλιππίνες, Γκουάμ και Πορτορίκο στις ΗΠΑ. Με την προσθήκη των Φιλιππίνων φάρδυνε πολύ ο χώρος συμφερόντων των ΗΠΑ και ήταν ανάγκη να συντομευθεί ο δρόμος Ατλαντικού – Ειρηνικού. Οι ΗΠΑ προνοητικές έχουν επιβάλλει την ίδρυση της Δημοκρατίας του Παναμά δια χωρισμού από την Κολομβία. Ο Παναμάς ευγνώμων εκχωρεί το 1904 στις ΗΠΑ λωρίδα πλάτους 18 χλμ, όπου κατασκευάζεται η ομώνυμη διώρυγα, η οποία από το 1913 ενώνει τους δύο Ωκεανούς.
Το 1900 κατά την επανάσταση των Boxers στην Κίνα, οι ΗΠΑ αρχικώς παρέμειναν αδρανείς και απαίτησαν ανάλογον στάσιν από τις λοιπές ενδιαφερόμενες δυνάμεις κατά το πνεύμα του δόγματος Μονρό. Όταν όμως οι άλλοι αποφάσισαν να παρέμβουν τους υπερκέρασε εις προθυμίαν και μέγεθος συμμετοχής με τη δήλωση «Όταν συμβαίνουν γεγονότα διεθνούς ενδιαφέροντος και έχεις συμφέροντα, οφείλεις να παρίστασαι για να προστατεύεις τα συμφέροντά σου». Άλλωστε και το 1854 όταν η Ιαπωνία δυστροπούσε παρεμποδίζουσα το εμπόριο των ΗΠΑ, με δυναμική παρέμβαση υποχρέωσε την Ιαπωνία να ανοίξει τυς λιμένες της.
Ως προέκτασις της αντιλήψεως του δόγματος Μονρό το 1902 εμφανίστηκε η κίνησις ABC (Αργεντινή – Βραζιλία – Χιλή), στην οποίαν προστέθηκε και η Ουρουγουάη. Εμφανής σκοπός της κινήσεως η αποφυγή των συγκρούσεων μεταξύ τους, κρυφός και άδηλος όμως η κοινή στάση για αποτροπή παρεμβάσεων των ΗΠΑ εις το εσωτερικό των υπόλοιπων χωρών της Αμερικής. Τι πέτυχε η ABC μια δήλωση των ΗΠΑ το 1921 για διακοπή της στρατιωτικής κατοχής της Δομινικανής Δημοκρατίας και μια ελπίδα συσπειρώσεως των κρατών της Λατινικής Αμερικής, η οποία τελικώς εξελίχθηκε στην Παναμερικανική Ένωση.
Η ιστορία από το 1914 ως σήμερα είναι γνωστή, η συμμετοχή των ΗΠΑ στα διατρέξαντα επίσης. Επισημαίνονται μόνον δύο ορίζουσαι την αντίληψη των ΗΠΑ δια τη διαχείριση των διεθνών θεμάτων.
Στη λήξη του Α΄ΠΠ με τη διακήρυξη του Προέδρου Ουίλσον, την επίβλεψη και βάσει του σχεδίου του, ιδρύεται η ΚΤΕ. Το Κογκρέσο δεν επικυρώνει την συμμετοχή των ΗΠΑ. Παρά ταύτα οι ΗΠΑ πατρονάρουν την ΚΤΕ και τελικώς στηρίζουν ακόμη και την είσοδο της ΕΣΣΔ σ΄αυτήν. Ο Β΄ΠΠ την θέτει στο περιθώριο και τελικώς καταλύεται το 1945 κληροδοτούσα την οργάνωση (κατ΄αρχήν), την εμπειρία και τους 300.000 τόμους συνθηκών, συμβάσεων και πράξεων διεθνούς δικαίου στον, ιδρυθέντα εν τω μεταξύ ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ συμπλήρωσε ήδη 60 χρόνια. Οι ΗΠΑ τον στήριξαν, τον αξιοποίησαν, τον χρησιμοποίησαν, τον εκμεταλλεύθηκαν, ως τον πόλεμο του Κόλπου (1990-91) και τις επεμβάσεις στην Γιουγκοσλαβία. Ήδη, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ο μεγάλος αντίπαλος έχει παρέλθει, οι ΗΠΑ πλέον άνευ φραγμών βλέπουν όλο τον κόσμο ανοικτό και είναι έτοιμες να ρυθμίσουν τα παγκόσμια κοινά. Η χρησιμότητα του ΟΗΕ, συζητείται, το μέλλον του είναι πλέον αβέβαιο και ίσως σύντομα εκμετρήσει τον βίον. Τί θα ακολουθήσει ;
Σ΄αυτό το κείμενο οι ΘΕΣΕΙΣ δεν θα πάρουν ΘΕΣΗ κρίσεως και σχολιασμού των έργων και ημερών των ΗΠΑ. Εκτιμούν ότι η παράθεσις αυτών των, προ πολέμου ΙΡΑΚ, στοιχείων, δίνει ένα χρονικό βάθος αξιολογήσεως και ερμηνείας αρκετών ενεργειών των ΗΠΑ, ώστε να οδηγηθεί ο επιθυμών σε κρίσεις. Οι ΘΕΣΕΙΣ επιμένουν μόνον στην άποψη, πως οι ΗΠΑ ποτέ δεν κρύβουν, πιστεύουν στην ορθότητα όσων διαπράττουν και βεβαίως στην αρχή «το ορθόν είναι πάντοτε συμφέρον, αλλά το συμφερότερον είναι πάντοτε ορθότερον» και προφανώς το ορθότατον θα ήταν η ανάπλασις του κόσμου στο συνδυασμένο πρότυπο Μασαχουσέτης και Βιρτζίνιας.