Blog

Η αντήχηση του πνεύματος της 28^ης Οκτωβρίου 1940 στους σημερινούς λαβυρίνθους

Ομιλία στο ΕΛΙΣΜΕ την 23 Οκτ 2025

Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Η Ελλάδα στον 20^ον αιώνα θα λέγαμε, ότι δεν υστέρησε σε πολεμικές αναμετρήσεις, επαναστάσεις, κινήματα και ένοπλες αντιστάσεις. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι καταγράφουν την βούληση των Ελλήνων να αποκαταστήσουν εδάφη και πληθυσμούς Ελληνικούς (συνειρμός/Κύπρος). Ακολούθησε το Μακεδονικό μέτωπο με απώλειες ζωής και ψυχολογικές επιπτώσεις σε αμάχους κυρίως Μακεδόνες με δολοφονίες, βιασμούς, πολιτικές διώξεις από τους «συμμάχους» Γάλλους και Άγγλους (συνειρμός/ περί συμμάχων) και μετά η εκστρατεία στην Κριμαία εναντίον των Ρώσων με δυσάρεστες για την Ελλάδα απώλειες (συνειρμός/Οι Ρώσσοι μας αγαπούν μεν ένεκα ομοδοξίας και θαυμασμού του Ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής γραμματείας και των ελληνικών αξιών αλλά δεν ξεχνούν την Κριμαία και σήμερα την υποστήριξη της Ουκρανίας). Εξ άλλου εμείς πάντοτε ξεχνούμε την σοφία περί συμφερόντων (Συνειρμός/Lord Palmerstone).

Με την εκστρατεία στην Σμύρνη και την υπογραφείσα Συνθήκη των Σεβρών η Ελλάδα απήλαυσε για ένα ελάχιστο διάστημα την υψίστη δυνατή εδαφική επικράτεια ύστερα από εκείνη την -χιλιοχρόνου ζωής- επικράτεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η συνέχεια όμως, απεδείχθη τιμωρητική. Σημαδεύτηκε  από το συνταρακτικό γεγονός της Μικρασιατικής καταστροφής. Ήταν ένα αποτέλεσμα  του Κόρου. Ο κόρος με πολιτικούς όρους και όχι κοινωνικούς ή θεολογικούς είναι η συνέπεια ενός μη υπολογισθέντος μεγέθους εδαφικής υπερεκτάσεως και ταυτοχρόνου εξαδυνατίσεως της  μαχητικής ισχύος. Εκορέσθημεν,  πλήρεις επιτυχιών και αλαζονευθήκαμε και επομένως καταλήξαμε σε Ύβριν. Είναι βλάσφημον το συναίσθημα όταν αυτή η απρόσμενη υπερβολή αποκτημάτων δεν απολαμβάνει μιας συνετής διαχειρίσεως και μάλιστα όταν συνοδεύεται από αλυσίδα αστόχων πολιτικών και στρατιωτικών πράξεων. Και αυτή η ύβρις προκαλεί την Άτη (Νέμεσις), η οποία τιμωρεί τους υπερόπτες και τους υπερφιάλους.

Ακολούθησε ο Β’ ΠΠ και μετά η ξενοκίνητη εσωτερική κοινωνική αναταραχή. Για όλα αυτά τα γεγονότα υπάρχουν καταγραφές, υπάρχουν μονογραφίες, υπάρχουν απόψεις και υπάρχουν αμφιλογίες, αμφισβητήσεις και αντιπαλότητες πράγμα στενόχωρο για μία χώρα χωρίς πνεύμα ομονοίας.

Αργότερα έρχονται τα γεγονότα για τα οποία μπορούμε να έχουμε εμπειρίες και άποψη, επειδή πλέον εμείς οι νυν ζωντανοί έχουμε βιώσει. Είναι η Κυπριακή τραγωδία, είναι η κρίση του 1987, είναι η κρίση των Ιμίων το 1996, είναι και οι αλλεπάλληλες κρίσεις που βιώνουμε καθημερινά, οι οποίες κατά μίαν έννοια μεταφράζονται και σαν διεξαγωγή υβριδικού πολέμου, όπου όλη η βιουμένη δυσαρέσκεια και η δυστυχία είναι ένα πλάγιο αποτέλεσμα αυτού του πολέμου. Ενός πολέμου των πολλών παραμέτρων, των πολλών παραγόντων, των πολλών συμμετεχόντων και των πολλών αοριστιών, ως προς την μορφή ζωής που θα αντικρισθεί με το αύριον της χώρας μας.

Προηγουμένως ανέφερα, ότι για όλα τα σημερινά βιώματα έχουμε τις αναλογούσες εμπειρίες αλλά και κάποια άποψη επί όλων αυτών. Όταν λέμε, ότι έχουμε άποψη, τούτο δεν σημαίνει, ότι η άποψη του κάθε ενός εξ ημών διακρίνεται από το αλάθητο της κρίσεώς του. Και ας μη μας διαφεύγει και η λεπτομέρεια, ότι σήμερα πλέον και με την προσθήκη στην ζωή μας των media, των multimedia και των social media διακρίνουμε ένα πολυδιάστατο και μάλλον ποδηγετούμενο επακόλουθο στην διατύπωση απόψεων, οι οποίες απόψεις -κατά κανόνα- συναρμόζονται για τον καθένα μας αποκλειστικά πάνω σε ό,τι δήποτε ταιριάζει στην κεκτημένη μας παιδεία, στον ψυχισμό μας, στις ατομικές σκοπιμότητες και στις επιδιώξεις (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές). Συναρμονιζόμεθα ακόμη και στην προσαρμοστικότητά μας στην νέα τάξη πραγμάτων. Κυριαρχούσα συνθήκη σήμερα; Το mind control! Mind control σημαίνει εδραίωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σημαίνει χειραγώγηση των ευπείστων, είναι η χρήση ελέγχου του νού μας, είναι οι δυσκόλως ανιχνεύσιμες τεχνικές χειραγωγήσεως από τα media, είναι οι επιβαλλόμενες ειδήσεις οι αποκλειστικά συμφέρουσες στις οικονομικές και πολιτικές elite, είναι η αποσιώπηση σημαντικών δεδομένων, είναι η προβολή της βίας, της αγριότητας και ο επιδιωκόμενος εκφοβισμός των φιλησύχων πολιτών, που αναζητούν προστασία από την κάθε υποσχομένη εξουσία, είναι ο τρόπος ελέγχου των ανθρώπων, δηλαδή οι άνθρωποι ελέγχονται έμμεσα και με επιδέξιες μεθόδους να πιστεύουν και να κάνουν αυτό που θέλει η elite να κάνουν, είναι η ψυχική κακοποίηση των παιδιών με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, είναι η παραλλαγή των αιτιών πολέμου (συνειρμός/ η ΕΕ στο Ουκρανικό ζήτημα επικαλείται αξίες και αρετές, επικαλείται την ελευθερία και την δημοκρατία αλλά η αλήθεια βρίσκεται στο qui bono?).

Μ’αυτές τις εύκαμπτες προσωπικές μας απόψεις, καταλαβαίνει ένας κοινός νους, ότι ο καθένας μας δυσκολεύεται να κατανοήσει τα μεγέθη των ηθικών καταπιστευμάτων, την αξία των εθνικών παρακαταθηκών και την σοβαρότητα της καταστάσεως που ζούμε αυτές τις ημέρες. Ο καθένας μας ζει στον μικρόκοσμό του την στιγμή που ο εχθρός ευρίσκεται ante portas!

Κι εμείς επιμένουμε στις εμμονές μας. Δηλαδή προβάλλουμε την δική μας άποψη, την οποία και θεωρούμε βαρύνουσα και μάλιστα με ευκολία επικρίνουμε κάθε ιστορική αποτυχία των προϋπαρξάντων Ελλήνων. Εάν όμως κάνουμε τον κόπο να σκεφθούμε το τι θα λένε μετά από 100 χρόνια οι όσοι Έλληνες, εάν βέβαια υπάρχουν Έλληνες τότε για εμάς τους κομπορρήμονες, οι οποίοι διατυμπανίζουμε στα περιβάλλοντά μας, ότι τα ξέρουμε όλα -εάν διαθέτουμε ολίγη τσίπα- τότε οφείλουμε να σιωπήσουμε.

Ωστόσο, για ένα γεγονός, που παραδόξως συμφωνούμε όλοι ή σχεδόν όλοι είναι η εποποιΐα του ’40.

Η 28^η Οκτωβρίου 1940 αποτελεί μία εξέχουσα σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας για την οποία ουδείς αμφισβητεί, ότι αναδεικνύει το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Είναι η ημέρα, που ο Ελληνικός λαός ανταποκρίνεται «άμεσα και ολόψυχα» στο κάλεσμα της πατρίδας, όπου την στιγμή εκείνη βρέθηκε ενώπιον της ιστορίας του.

Αμύνεται ενώπιον μιας υπεραρίθμου δυνάμεως, η οποία διεκδικεί τα όσα η δύναμή της τής επιτρέπει.  Όμως οι αριθμοί είναι αριθμοί και οι παράγοντες της νίκης δεν συμβαδίζουν υποχρεωτικά με την δύναμη των αριθμών. Βλέπουμε ένα Ιταλό στρατιώτη πειθαρχικό μεν στις διαταγές αλλά δεν καταλαβαίνει το γιατί πρέπει να πέσει ηρωϊκά προς χάριν μιας πατρίδας, η οποία διεκδικεί από άλλες πατρίδες κάτι που δεν της ανήκει. Και στο τέλος τι πατρίδα είναι αυτή που επιτίθεται σε άλλες πατρίδες για ένα ανεξήγητο στην πανανθρώπινη ηθική λόγο; Πάνω σ’αυτή την σκέψη, εμείς δεν διακρίνουμε κάποια πίστη, κάποιο ιερό σκοπό στους Ιταλούς. Στην περίπτωση των επιτιθεμένων Ιταλών δεν έχουν ιστορηθεί ούτε έχουν πιστωθεί κάποιες ηθικές δυνάμεις. Οι ηθικές δυνάμεις απαιτούν πίστιν σε ιδέες ιερές. (Συνειρμός/ Πιθανή πρόσκληση του ΝΑΤΟ για συμμετοχή Ελλήνων στον «κοινό αγώνα». Ερώτημα εναντίον τίνος κακού;

Απέναντι των Ιταλών είναι οι Έλληνες. Οι Έλληνες της εποχής του ’40. Οι τότε Έλληνες. Οι πατέρες μας, οι παππούδες μας. Είναι οι άνθρωποι, που διακρίνονται από μία πίστη των τριών αξιακών διαστάσεων. Πίστη στην Πατρίδα, πίστη στην Θρησκεία, πίστη στην Οικογένεια.

Από αυτούς λοιπόν τους προγόνους, εμείς αποκομίζουμε πολλά ηθικά οφέλη. Διδαχθήκαμε τι σημαίνει υποχρέωση προς την πατρίδα. Τι είναι ομοφροσύνη. Τι είναι εθνική αυτοπεποίθηση. Τι επιτυγχάνει η ηθική δύναμη, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Τι σημαίνει δίκαιον του αγώνος και γιατί είμαστε πρόθυμοι να συναινέσουμε στην απόδοση της φυσικής δικαιοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δικαιοσύνης του κατά Θουκυδίδη πραγματισμού. Μετά καταλάβαμε τι θα πει αντιμετώπιση αντιξοοτήτων. Αντιξοοτήτων φυσικών, πολεμικών, ηθικών. Τι είναι η καρτερία, τι η υπομονή, τι η αυτοπειθαρχία, τι η εμμονή στον σκοπόν. Καταλάβαμε, ότι εκείνοι οι πρόγονοί μας δεν ήταν διατεθειμένοι να επιτρέψουν σε οιονδήποτε σκεπτόταν εκείνη την εποχή να βλάψει την Ελληνική πατρίδα, διότι πίστευαν, ότι αυτή η πατρίδα η Ελλάς, είναι η πρώτη διδάξασα το τι σημαίνει άνθρωπος, τι ανθρώπινες αξίες, τι πολιτισμός, τι εθνική επιβίωση. Γι’αυτό και προσέτρεξαν με ενθουσιασμό να δώσουν ό,τι πολύτιμο θεωρεί η κάθε ευνομούμενη κοινωνία. Δηλαδή, την θυσιαστική προσφορά του καθενός που πάει να συναντήσει την ελευθερία. (Ευαγόρας Παλληκαρίδης).

 

***

Και τώρα ας έλθουμε στο προκείμενον, το οποίον διατυπώνεται μέσω του ερωτήματος. Είμαστε της ίδιας ποιότητος Έλληνες με εκείνους τους προγόνους;

Όλοι το έχουμε διαπιστώσει, ότι από το 1940 μέχρι σήμερα έχουν επισυμβεί δυσθεώρητες αλλαγές στον κόσμο. Η εποχή της ελληνικής γνησίας αθωότητος έχει παρέλθει οριστικά. Το να θεωρεί κάποιος υποχρέωση ηθική να δώσει το είναι του για την πατρίδα μπορεί να ισχύει και σήμερα αλλά στην συντριπτική πλειοψηφία μόνον λεκτικά. Προσομοιάζει με ρητορική που την συναντούμε συνήθως σε καφενεία και σε συλλογικές συγκεντρώσεις, όπως σε δοξολογίες και σε επετειακούς πανηγυρικούς.

Σε κατ’ιδίαν συζητήσεις όμως δεν υπάρχουν προσποιητές δηλώσεις. Εκφράζονται  επιφυλάξεις για το κατά πόσον υπάρχει βούληση ἢ διάθεση θυσιαστική. Ουδέν συνηγορεί σήμερον για ειλικρινή προς την πατρίδα προσφορά.

Ίσως μερικοί προσβάλλονται από τα εκτιθέμενα. Μπορεί μάλιστα κάποιος να γίνει επιθετικός λέγοντας «ποιος είσαι συ που θα μου πεις, ότι δεν είμαι πατριώτης ή να πει τι νομίζεις ότι είσαι καλύτερος πατριώτης από μένα και μας κάνεις μάθημα πατριωτισμού»;  Ας ερωτηθεί λοιπόν η συνείδηση του καθενός που κάνει ένσταση και θα ληφθεί και η αρμόζουσα απάντηση. Εκτός και αν έχουμε πετάξει στο καλάθι των αχρήστων  την κάθε συνείδηση που μας κεντρίζει, μας ταράσσει, μας ενοχοποιεί. Μακάρι να ήταν αλλιώς.

Εάν βάλλουμε σε μία σειρά τις διαπιστώσεις μας, θα συμφωνήσουμε, με μία πικρία ότι η σημερινή πραγματικότητα είναι απειλητική, είναι προμηνυτική για εμάς τους πολίτες, που έχουμε τοποθετήσει την πατρίδα στο περιθώριο της συνειδήσεώς μας. Έχουμε καταντήσει πολίτες ανυποψίαστοι και δεν βλέπουμε τα δεινά που μαστίζουν την χώρα. Δεν βλέπουμε τα επερχόμενα.

Η κοινή λογική ορίζει, ότι δεν χρειάζεται να σπουδάσουμε επιστήμες, που να αναφέρονται στην ανθρώπινη διανοητική. Το μόνο που χρειάζεται είναι να λειτουργήσουμε τον εγκέφαλό μας και να επεξεργαστούμε με ενάργεια τις εισερχόμενες πληροφορίες, τις ενημερώσεις, τους επιστημονικούς, τους δημοσιογραφικούς, τους κομματικούς, τους πεζοδρομιακούς και όσους άλλους σχολιασμούς επί των οικονομικών, πολιτικών και εθνικών ζητημάτων και θα καταλάβουμε σε ποιόν κόσμο βρισκόμαστε εκουσίως ή ακουσίως κατεταγμένοι. Θα καταλάβουμε, ότι οι πλείστες των εισερχομένων ιδεών και αποφαντικών δεν είναι επικυρωμένες από αγίους πατέρες. Είναι κατατοπίσεις, προσανατολισμοί, διαφωτίσεις, δαημοσύνες και εμπειρίες προερχόμενες από όσους διαμορφώνουν την κοινή γνώμη αναλόγως επιδιώξεων εκείνων που διαχειρίζονται τα διάφορα ζητήματα των καιρών. Ποιοι είναι αυτοί οι διαμορφωτές;

Ας αναλογισθούμε ποίοι φορείς είναι οι διακαώς επιθυμούντες στο να εφαρμόσουν όλες οι κοινωνίες ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητος, χρώματος, δοξασίας, πολιτισμού, ιδιαιτεροτήτων, ιστορικών καταβολών, εθνικών προσανατολισμών και εθνικών φρονημάτων μία προσαρμογή… επαναλαμβάνω… μία προσαρμογή σε μία νέα τάξη πραγμάτων, η οποία θα πρέπει να παύσει να έχει οποιονδήποτε δεσμό με το ιστορικό παρελθόν τής κάθε εθνικής οντότητος.

Αυτοί οι υπερεθνικοί φορείς, όπως ο κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να διαπιστώσει, είναι οι συναπαρτίζοντες την οικονομική και πολιτική elite σε κάδρο οικουμενικό. Για την δική μας περίπτωση δεν κοιτάζουμε προς τον κόσμο ολόκληρο για να δικαιολογήσουμε τις  διαπιστωμένες στρεβλώσεις. Όταν λέμε υπερεθνικοί φορείς εννοούμε τους εδώ διακονητές υπερεθνικών συμφερόντων και συνεπώς δεν αναζητούμε εκτός Ελλάδος εκείνους που οραματίζονται την μεγάλη επανεκκίνηση της ελληνικής κοινωνίας (the great reset νεοελληνικά). Αυτοί βρίσκονται ε ν τ ό ς των συνόρων. Είναι χειροπιαστοί, με σάρκα και οστά. Είναι αυτοί οι προβεβλημένοι …με την δική μας συναίνεση και επιλογή.

Είναι αυτοί που υπόσχονται καλύτερες ημέρες στον Έλληνα. Και αυτές τις καλύτερες ημέρες τις προσδιορίζουν σαν ένα υλιστικής υφάνσεως μέλλον με κεκορεσμένες τις επικούρειες απολαύσεις.

Ουδείς εξ αυτών ασχολείται με την Ελληνική ηθική και την εθνική διαπαιδαγώγηση μη τυχόν και θιγούν οι απρόσκλητοι λαθρομετανάστες, των οποίων τα τέκνα γεμίζουν τα άδεια θρανία των σχολικών αιθουσών με την προοπτική της δημιουργίας ενός πολυπολιτισμικού πληθυσμού που θα αντικαταστήσει τον γηρασμένον δημογραφικά Ελληνικόν.

Εξ άλλου αυτή η διαπαιδαγώγηση, αλλοιωμένη ως προς την μετάφρασή της πλέον, έχει αναληφθεί με την βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας, η οποία διαπαιδαγώγηση ανέχεται την δημοκρατία σαν έκφραση ελευθερίας και υπηρετήσεως δικαιωματιστών, που εγγίζουν όρια ασυδοσίας μέχρι την γραμμή, που ορίζει την ζώνη απαγορεύσεως εκτιμωμένων εξεγέρσεων.

Κλείνω τα μάτια και αναπολώ τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στην Πνύκα να παραινεί τους μαθητές, συστήνοντάς τους να υιοθετήσουν σαν κανόνα της ζωής των την φρόνιμον ελευθερία.

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω μια κοινωνία που απαιτεί όλο και περισσότερα∙ ευεργετήματα, δικαιώματα, ελευθερίες — αλλά λιγότερη ευθύνη, λιγότερη προσφορά, λιγότερη μνήμη. Και εμείς νομίζουμε, ότι το καταφέραμε και αυτοβαυκαλιζόμεθα για το κατόρθωμά μας. Αλλοίμονο … η τυφλότητά μας μάς οδήγησε σε μία ασύνειδη υπαγωγή στον Μεγάλο Αδελφό (νεοελληνικά big brother).

Ίσως αυτές οι αναφορές να παραπέμπουν σε συνομωσιολογικούς συνειρμούς. Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό συμβαίνει. Ας φανταστεί ο καθένας μας τον εαυτόν του για το πως του συμπεριφέρονται  στην καθημερινή του ζωή, στο άμεσο, στο επαγγελματικό και στο κοινωνικό περιβάλλον και θα καταλάβει το τι σημαίνει θέατρο της ζωής. Ο κόσμος είναι κυνικός εκεί έξω!       Κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε, σίγουρα καταλαβαίνουμε τι είναι καιροσκοπισμός, τι μωροφιλοδοξία, τι ματαιοδοξία. Και αν όχι κι αυτά, τότε πιστεύω, ότι καταλαβαίνουμε το τί σημαίνει «προδίδω χτυπώντας σε φιλικά στην πλάτη» ἢ «σε σκοτώνω για το συμφέρον μου». Όποιος δεν καταλαβαίνει τίποτε από όλα αυτά, τότε ας γίνει αποδεκτός ένας χλευασμός εις βάρος μου, επειδή αυτά που λέω θεωρούνται ανυπόστατα.

Εμπρός λοιπόν. Ας σκεφθούμε.

Ας αφουγκρασθούμε τον ήχο του πνεύματος του 40 …και ας ερμηνεύσουμε την αντήχησή του στο απέραντο κενό ιδεολογιών του σήμερα.

Ευρισκόμεθα σε ένα περιβάλλον ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου που δεν ομοιάζει με τους προηγουμένους δύο. Αυτός ο πόλεμος είναι τύπου υβριδικού. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι θρησκευτικός, ούτε είναι σύγκρουση πολιτισμών, ούτε και πόλεμος γοήτρου. Είναι πόλεμος συμφερόντων.

Οι σοφοί εγκέφαλοι, οι διανοητές και οι ρομαντικοί Δον Κιχώτες ευρίσκονται εν υπνώσει… αντί να κάνουν την επανάσταση του ανθρωπισμού. Μία επανάσταση, που να μην έχει τα γνωρίσματα των επαναστάσεων που η ιστορία έχει καταγράψει. Αλλοίμονο, οι πλείστοι των σημερινών σοφών και των λοιπών διανοητών έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν τους φορείς στους οποίους εμείς οι «συνωμοσιολόγοι» αναφερθήκαμε πριν από λίγο. Εν τάξει, υπάρχουν και εξαιρέσεις πλην και αυτοί ακολουθούν την ασφαλή μέθοδο της σιωπής των αμνών.

Και αυτό φυσικά σημαίνει, ότι οι συναινούντες σοφοί στην προσαρμογή των κοινωνιών στην νέα τάξη πραγμάτων, παρασύρουν και τον απλό άνθρωπο στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, όπως τον διέβλεψε ο Aldus Huxley και ο οποίος νέος κόσμος το μόνο που θα επιτύχει θα είναι πρόσθετη δυστοπία και μία ακατανόητη κοινωνική δυστυχία.

Ήδη οι νοικοκυρές βλέπουν το καλάθι τους μισοάδειο. Όχι από αγαθά πολυτελείας αλλά από τρόφιμα πρώτης ανάγκης …για να συντηρηθεί η οικογένεια..

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος καταλαβαίνει διάφορα πράγματα και μελαγχολεί. Κυρίως επειδή δεν βρίσκει ανταπόκριση στις ανησυχίες του από συνανθρώπους. Σαν να έχει επιβληθεί ένας γενικός κοινωνικός κατασταλτικός υπνωτισμός!

Παράδειγμα… ἢ μάλλον μερικά παραδείγματα για να φωτιστούν κάποιες σκοτίες. Το ΝΑΤΟ κατασκευάζει εχθρούς για να υπάρχει αντικείμενο υπάρξεώς του και να ευδοκιμούν οι θέσεις χρυσοφόρων αποδοχών σε συντελεστές, παράγοντες, χορηγούς, εξοπλιστές, βιομηχάνους κλπ. Ιδού μία παράμετρος της ευτυχίας των ολίγων και της δυστυχίας των πολλών. Επιλέγοντας την σωστή πλευρά της ιστορίας θα πρέπει να πληρώνουμε και την αναλογούσα σε μας συνδρομή. Και το κόστος της συνδρομής δεν είναι ευκαταφρόνητο. Ρωτήστε τα νοικοκυριά. Πληθωρισμός 30% και έπεται συνέχεια.

Ιδού μία άλλη παράμετρος μιας απροσδιορίστου εκτάσεως εκτιμωμένης καταστροφής και αγνώστου μεγέθους πολυδιαστάτων επιπτώσεων στους πληθυσμούς, τουλάχιστον της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Πόλεμος στην Ευρώπη. Πόλεμος κάπου αλλού, δεν έχει σημασία το που. Πώς μπορεί να αναπληρωθεί η απώλεια μιας ζωής; Ποιος λογαριασμός ισοσκελίζει τα ποτάμια του αίματος; Την στιγμή που τα έθνη μετρούν νεκρούς, κάποιοι άλλοι μετρούν κέρδη. Εκεί όπου το δάκρυ λογαριάζεται σαν χαρτονόμισμα και ο θάνατος μεταφράζεται σε μετοχές, οι σπεκουλαδόροι και οι κερδοσκόποι εκμεταλλεύονται την κάθε ευκαιρία. Έτσι η αναπλήρωση δεν γίνεται με την ανάσταση των χαμένων, αλλά με την αύξηση των ισολογισμών. Ιδού η παράλογη εξίσωση: αίμα στο πεδίον, χρυσάφι στα χρηματιστήρια. Δυστυχία για το σύνολο, ωφελημένη τακτοποίηση για τους ολίγους.

Άλλο παράδειγμα. Η Ελλάδα απειλείται πανταχόθεν.

Το πανταχόθεν σημαίνει εχθρικές επιχειρήσεις με ασύμμετρες μεθόδους εις βάρος μας από τις όμορες χώρες και ήδη ευθυγραμμισμένες με τις οδηγίες του Τούρκου εχθρού. Επιχειρήσεις αποσυντονισμού φιλίων υποδομών, εστιασμένες σε ενέργειες εξουδετερώσεως του συστήματος εθνικής ασφαλείας. Επί πλέον, το ενάμισυ εκατομμύριο αλλοδαπών εντός της Ελληνικής επικρατείας και μάλιστα διαφορετικού πολιτισμού είναι ένας παράγων ανατροπής των υιοθετημένων από μας σταθερών εθνικής αμύνης. Αυτός ο ξένος έμψυχος όγκος, ως φυσικόν ένεκα αλλοτρίας  θρησκευτικής δοξασίας, ένεκα αλλοτρίων επιδιώξεων κττ  αποτελεί έναν υπολογίσιμο μοχλό υποστηρίξεως των σχεδίων του επιβουλέως του ελληνικού εδάφους, του υπεδάφους, της υφαλοκρηπίδος, των φυσικών πόρων, της τουριστικής υποδομής όλων των οικονομικής εκμεταλλεύσεως σημαντικών, όπου μέσα σε όλα τούτα συμπεριλαμβάνεται και το …πλιάτσικο, το οποίον είναι και το προσφιλές άθλημα των Τούρκων. Φανταστείτε το πως έχει λεηλατηθεί ο ελληνικός πολιτισμός σε όλη την χερσόνησο της Ανατολίας. Η κυριότερη όμως επιδίωξη των Τούρκων είναι η λεηλασία της ελληνικής ψυχής, που οδηγεί στον αφανισμό του Ελληνισμού. Όσοι γνωρίζουν το τουρκικό ποίημα Kin (μίσος) θα καταλάβουν τι εννοεί ο ποιητής!

Και αφού αναφέραμε το ενάμισυ εκατομμύριο λαθρομεταναστών στον ελλαδικό χώρο ας αναφέρουμε και ορισμένους παραδόπιστους που με μεγάλη ευκολία και προσποιητή ενόχληση θα μου πουν «γιατί δηλαδή εσύ μόνον ανησυχείς»; Κι εγώ πρέπει να ζαρώσω από ντροπή μετά από αυτή την προσβολή. Όχι κύριοι όταν ακούγονται τέτοιοι κομπασμοί περί ανησυχούντων να ξέρετε, ότι είναι παγίδα των αναιδών. Κάτι τέτοιοι τύποι κερδίζουν. Εκμεταλλεύονται την πολιτική μας ορθότητα μην τυχόν και τους θίξουμε  και μας χαρακτηρίσουν για θρασύτητα. Αλλά …follow the money … λέει και ο αρχαίος στοχαστής. Ποιος επωφελείται;

Και ας δώσουμε ένα παράδειγμα Ελλήνων που βρίσκονται στην σωστή πλευρά της ρεμούλας. Είναι οι πονόψυχοι αλληλέγγυοι, είναι αυτοί που στελεχώνουν τις ΜΚΟ του θέματος, είναι οι μαγαζάτορες με τους αυξημένους τζίρους ένεκα της προστιθεμένης πελατείας είναι οι ελληνοποιημένοι ψήφοι και άλλες χίλιες δυό περιπτώσεις.

Αυτή είναι η ανορθόδοξος λογική ημών των καθολικώς διαμαρτυρομένων για την παλιοκατάσταση.

Άλλο ένα παράδειγμα συναινέσεως, ανοχής και αποδοχής …και ως γεγονός, ασύμφωνο προς κάθε εθνική λογική.

Εξηγούμαι. Υπήρξε κυβέρνηση, η οποία δώρισε την Ελληνική Ιστορία σε ένα μωσαϊκό φυλών ασχέτων προς την Ελληνική. Ομιλώ για την Μακεδονία μας. Δεν ρωτήθηκε ο ελληνικός λαός μέσω δημοψηφίσματος εάν συμφωνεί με αυτή την δωρεά. Η διαδεχθείσα κυβέρνηση δέχθηκε την συμφωνία παρά τις περί του αντιθέτου προεκλογικές της υποσχέσεις.

Από ό,τι γνωρίζουμε όσοι πήγαμε στο δημοτικό σχολείο και μάθαμε μερικά κολυβο-γράμματα, ότι δημοκρατία σημαίνει, ότι ο λαός ψηφίζει εκείνους τους οποίους θεωρεί, ότι θα τον υπηρετήσουν, επαναλαμβάνω «θ α  τ ο ν   υ π η ρ ε τ ή σ ο υ ν» …κατά τον αρτιότερο τρόπο. Οι πολιτικοί κατά τους δημοκρατικούς κανόνες, …κατά την γλωσσολογία και …κατά την απλή μέθοδο του σκέπτεσθαι είναι οι υπηρέτες του λαού και όχι οι δυνάστες του, ούτε οι φορείς της δυστυχίας του.

Μέχρι στιγμής σε τούτη την μίζερη εποχή δεν έχω συναντήσει κάποιον τέτοιο υπηρέτη. Απ’εναντίας βλέπω -όπως και όλοι μας φυσικά- πολιτικούς να περιδιαβάζουν σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, μνημόσυνα, λαϊκές αγορές και άλλες ανθρωπομαζώξεις, να συγχαίρουν, να συλλυπούνται και να υπόσχονται την εκπλήρωση των ευσεβών πόθων του καθενός αγαθοπίστου, ο οποίος ενθουσιασμένος αλαλάζει και με ταπεινότητα φιλεί την χείρα του ασμένως αποδεχομένου την χειρονομία καλής θελήσεως του υπηκόου. Το ίδιο ευχαριστημένο είναι και το όργανο του τηλεοπτικού συνεργείου που απαθανατίζει την σκηνή προς εμπλουτισμόν των ψυχολογικών επιχειρήσεων των πολιτικών κομμάτων. Μηδενός κόμματος εξαιρουμένου.

Κι εμείς οι απονήρευτοι, όταν έλθει η ώρα να ζητήσει η πατρίδα να την υπηρετήσουμε, θα διαπιστώσουμε, ότι δεν έχει επιτευχθεί η απαιτουμένη προς πόλεμον προπαρασκευή, ενώ είναι τοις πάσιν γνωστόν, ότι η εθνική ισχύς εδράζεται σε δύο βασικούς πυλώνες. Την οικονομία και τις ένοπλες δυνάμεις. Θα διαπιστώσουμε, ότι και οι δύο πυλώνες δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών. Και τότε έρχονται τα βασανιστικά ερωτήματα. Γιατί δεν είμαστε έτοιμοι; Μήπως εάν ήμασταν έτοιμοι δεν θα μας διέκρινε κανένα φοβικό σύνδρομο, καμία ανεκτικότης, κανένας εξευμενισμός, κανένας κατευνασμός, καμία εξιλέωσις; Και στο τέλος δεν θα χρειαζόταν να εκλιπαρούμε για βοήθεια όλους εκείνους τους ξένους που είναι απρόθυμοι να θυσιάσουν ζωές για μας που έχουμε διακριθεί για απρονοησία στο να εξασφαλίσουμε την ύπαρξή μας.

Αυτοί οι φίλοι, είτε σύμμαχοι είτε εταίροι απλώς θα μας δώσουν κάποια οπλικά συστήματα επί πιστώσει και θα ψιθυρίζουν μεταξύ τους, όπως το κάνουν τώρα οι Αμερικανοί: «…θα πολεμήσουμε τους Ρώσους μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό».

Αυτή είναι περίπου μία οπτική γωνία του πνεύματος του 2025. Και αν θέλετε την σκληρή πραγματικότητα και πέραν κάθε επισήμως αποδεδειγμένης υποκρισίας ας μελετηθεί από όλους μας, αρχής γενομένης από τους ορισθέντας από μας υπευθύνους για την τύχη της χώρας μας για το πώς επιτυγχάνονται οι άριστες προϋποθέσεις για να κατανοηθεί από τον λαό τι σημαίνει υποχρέωση προς την πατρίδα.

Όχι ρητορικά. Εμπράκτως! Δηλαδή οι ταγοί, τα παιδιά τους τα εγγόνια, τα βαφτιστήρια, οι κουμπάροι οι γαμπροί, οι κουνιάδοι, οι μπατζανάκηδες, κάποιοι κομβικοί ψηφοσυλλέκτες  και όλα γενικώς τα σόϊα μήπως και μου διέφυγε κάποιος, όλοι λοιπόν αυτοί σαν παράδειγμα πατριωτικής εμπνεύσεως θα πρέπει να τους ιδούμε στις επάλξεις του έθνους και όχι φευγάτους στα Λονδίνα, στα Παρίσια ή στην Αργεντινή, όπως κάποτε.

Εκτός από τους ανωτέρω, οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων εκπαιδεύσεως θα ομιλούν για την Ελλάδα και όχι για ενδιαφέροντα συνδικαλιστικής υφής ή για τα δικαιώματα κοινωνικώς καταπιεζομένων σουδανέζων, καταδιωκομένων μπαγκλαντεσιανών, νιγηριανών, μαροκινών και άλλων ταπεινών και καταφρονεμένων. Αρκετή είναι η δική μας δυσμοιρία.

Ότι οι διανοούμενοι θα αναπτύσσουν σε όλες τις εκδηλώσεις τι σημαίνει ηθική δύναμις ενός λαού.

Ότι οι έχοντες την οικονομική διαχείριση της χώρας οφείλουν να βρουν τους τρόπους για να ισχυροποιηθεί το λειτουργικό και επιχειρησιακό σύστημα των ενόπλων δυνάμεων,  ώστε να προσβλέπουμε στην άριστη αποτελεσματικότητά τους.

Και τέλος οι στρατιωτικοί διοικητές να παραμερίσουν οραματισμούς ειρηνικής περιόδου, δηλαδή καριέρες και μεταπτυχιακά διπλώματα και να αφοσιωθούν στο καθήκον για το οποίον έδωσαν όρκο. Έδωσαν ένα λόγο τιμής στο να γίνουν ηγήτορες ενός πειθαρχημένου και εκπαιδευμένου στρατού συνεπικουρουμένου δια του μείζονος όγκου των πολιτών που αποτελούν την εφεδρεία.

Και επί τέλους ας εξαλειφθεί το περιρρέον ερώτημα «γιατί και για ποιόν να πολεμήσω», ώστε να βρεθεί μία οδός, που πράγματι θα επαναφέρει την Ελλάδα στην ιδέα του πνεύματος της 28^ης Οκτωβρίου 1940.

Να ακουστεί καθαρά αυτή η αντήχηση του Ελληνικού μεγαλείου.