Blog

1 Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ, ΟΙ ΦΙΛΟΙ, ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ.

Γράφει ο Ιωάννης Μπαλτζώης*

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Η σφοδρότητα των μαχών τις τελευταίες ημέρες στην περιοχή της πόλης Χομς της Συρίας, με τους δεκάδες νεκρούς αρχίζει πλέον να έχει κάποια εξήγηση. Σύμφωνα με έγκυρες στρατιωτικές πληροφορίες, με υπηρεσίες πληροφοριών, καθώς και με αποκαλύψεις του ιστότοπου DEBKA , ειδικές δυνάμεις της Βρετανίας και του Κατάρ, συνεργάζονται κρυφά με τις δυνάμεις των αντικαθεστωτικών της Συρίας, φυσικά κάτω από κάλυψη στην πόλη Χομς, που απέχει 162 ΚΜ από την Δαμασκό. Οι ξένες αυτές στρατιωτικές δυνάμεις δεν έχουν εμπλακεί άμεσα σε μάχες με τις Συριακές δυνάμεις, αλλά δρουν συμβουλευτικά, ιδίως στον τακτικό τομέα και στον τομέα της Διοικητικής Μέριμνας, χειριζόμενοι το επικοινωνιακό σύστημα των αντικαθεστωτικών και υλοποιούν τις επιχειρησιακές απαιτήσεις για οπλικά συστήματα, πυρομαχικά, μαχητές και λογιστική βοήθεια κάθε μορφής που απαιτείται για την υποστήριξη του αγώνα των Σύριων επαναστατών, με ή χωρίς παρένθεση. Η κάθε μορφής αυτή βοήθεια παρέχεται από εξωτερικές πηγές, κυρίως όμως από την πλευρά της Τουρκίας. Οι ίδιες πηγές πληροφοριών ισχυρίζονται ότι όπου υπάρχει εξέγερση στην Συρία, υπάρχει παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, που έχουν ήδη διεισδύσει στην Συρία και 2 έχουν αναλάβει την ενεργοποίηση και τον συντονισμό της εξέγερσης. Ιδιαίτερα για την πόλη Χομς, είναι επιβεβαιωμένο ότι οι ξένες δυνάμεις έχουν εγκαταστήσει τέσσερα επιχειρησιακά κέντρα , στις περιοχές Khaldiya και Bab Amro, ανατολικά της πόλης και στις περιοχές Bab Derib και Rastan, Βόρεια της πόλης. Σε κάθε μία από αυτές τις περιοχές ζουν περίπου 250.000 κάτοικοι. Την Τετάρτη 8/2/12 ο πρόεδρος της Συρίας Άσσαντ έστειλε στην περιοχή της πόλης Χομς την 40η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία, με άρματα μάχης Τ-72, σε μια προσπάθεια να τελειώσει επιτέλους με τους αντικαθεστωτικούς που ελέγχουν την πόλη, που είναι η τρίτη μεγαλύτερη σε μέγεθος Συριακή πόλη και φυσικά να ενισχύσει την 90η Ταξιαρχία Πεζικού που δρα στην περιοχή και διοικείται από τον αδελφό του, στρατηγό Zuhair al-Assad, ένας από τους πιο σημαντικούς Σχηματισμούς του Συριακού Στρατού, που σφυροκοπά την πόλη τις τελευταίες ημέρες με τραγικό αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς, αντικαθεστωτικούς και άμαχο πληθυσμό. Η ΤΟΥΡΚΙΑ. Τη αποκάλυψη των Βρετανικών και «Καταριανών» στρατευμάτων που δρούν κρυφά εντός της Συρίας, έκανε στις 7/2/12 και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν, μέσα στο Κοινοβούλιο, αναφέροντας ότι Βρετανοί και τμήματα του Κατάρ ενεργούν εντός της Συρίας. Ο Ερντογάν φαίνεται ότι έχει καταληφθεί από μια ανεξήγητη ανυπομονησία να παρέμβει άμεσα και φανερά στα εσωτερικά δρώμενα της Συρίας, αγνοώντας διεθνείς παράγοντες με ιδιαίτερη σημασία, όπως το Ιράν και ιδιαίτερα η Ρωσία και η Κίνα. Έτσι εκμεταλλευόμενος το γεγονός του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος των ΗΠΑ για αλλαγή του καθεστώτος, πιέζει να του ανατεθεί πρωτεύοντας 3 ρόλος στις εξελίξεις, ώστε να είναι εκ μεταξύ τω κυρίαρχων κρατών, που θα έχουν λόγο στην νέα κυβέρνηση, προωθώντας έτσι τα Τουρκικά συμφέροντα στην γειτονική του περιοχή. Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι οι «Χρωματιστές επαναστάσεις» στην Βόρεια Αφρική και στην Μέση Ανατολή δεν είναι τόσο αυθόρμητες, αλλά έχουν σχεδιαστεί και οργανωθεί από άλλα κέντρα και οι ΗΠΑ έχουν τον κυρίαρχο ηγετικό ρόλο. Έτσι η περίπτωση της Λιβύης και τα αρχικά λάθη της Τουρκίας, που στην αρχή υποστήριξε το καθεστώς Καντάφι, οδηγούν τον Ερντογάν στην απόφαση να συμμετάσχει από την αρχή στους βασικούς παίκτες του παιχνιδιού. Αγνοεί όμως και επιμένουμε, κάποιες σημαντικές παραμέτρους που τον οδηγούν σε λάθος εκτιμήσεις και όπως προαναφέραμε είναι το Ιράν και η Ρωσία ( και η Κίνα, που συμπλέει απόλυτα με την Ρωσία στην εξωτερική πολιτική) και η περίπτωση Συρία δεν ομοιάζει καθόλου με την περίπτωση της Λιβύης. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΔΡΟΥΝ. Εδώ πριν αναλύσουμε τους παράγοντες αυτούς θα αναφερθούμε σε παλαιότερο άρθρο (Μάιος 2011), που αναφερθήκαμε στην περίπτωση Λιβύης και Συρίας, στον Καντάφι και στον Άσσαντ. Γράφαμε τότε στο άρθρο «Αμερικανο-Ρωσική συμφωνία. Καντάφι αντί Άσαντ» «. Έτσι σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές από την Μ. Ανατολή, την Παρασκευή 27 Μαΐου, κατά την συνάντηση των G8 στην Deauville της Νορμανδίας, οι Πρόεδροι ΗΠΑ και Ρωσίας, Ομπάμα και Μεντβέντεφ συζήτησαν για την κατάσταση στην Μ. Ανατολή και αποφάσισαν για το μέλλον της Συρίας και της Λιβύης. Σύμφωνα με πληροφορίες ο Ομπάμα υποσχέθηκε στον Μεντβέντεφ να αφήσει τον Άσαντ να ολοκληρώσει χωρίς μεγάλη πίεση (από ΗΠΑ και Ευρώπη) την καταστολή της εξέγερσης στην χώρα του, αφού αυτή ήταν η επιθυμία της Ρωσίας. Σε αντάλλαγμα ο Μεντβέντεφ υποσχέθηκε να βοηθήσει τις ΗΠΑ με την Λιβύη και να δώσει ένα τέλος στην υφιστάμενη κατάσταση. Η λύση θα είναι η απομάκρυνση του Καντάφι από την εξουσία με την βοήθεια των Ρώσων. Όσο για τα αίτια του μένους κατά της Λιβύης και του Καντάφι ιδιαίτερα, είχαμε αναφερθεί πρόσφατα σε προηγούμενο άρθρο μας, με τίτλο «Η πικρή αλήθεια για την Λιβύη». Δηλαδή στην ουσία οι δύο υπερδυνάμεις αντάλλαξαν τον Καντάφι για τον Άσσαντ, ή αλλιώς η Ρωσία έδωσε ψυχρά τον Καντάφι, προς χάριν του Άσαντ.» Ολόκληρο το άρθρο, που αφορά όλα τα παραπάνω, καθώς και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, είχε δημοσιευτεί τον Νοέμβριο του 2011 και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://www.analystsforchange.org/2011/11/blog-post_3006.html Οι δύο από τους τρεις παράγοντες που αναφερθήκαμε είναι το Ιράν και η Ρωσία. Ως γνωστόν το θέμα του Ιράν και η ενδεχόμενη 4 προληπτική επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων της Ισραήλ κατά κύριο λόγο και Βρετανίας είναι αλληλένδετο με το θέμα της Συρίας. Η Συρία είναι ο πιστότερος σύμμαχος του Ιράν στην περιοχή και ο εντολοδόχος του στην περιοχή και το Ιράν είναι ο κυριότερος προμηθευτής πολεμικού υλικού της Συρίας μαζί με την Ρωσία. Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι θέλουν να εξαλείψουν το θέμα της Συρίας και να εγκαταστήσουν μια φιλική κυβέρνηση στην περιοχή, πριν ασχοληθούν με το Ιράν, καθόσον δεν θέλουν δύο μέτωπα, αλλά ένα με το Ιράν, που δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολος στόχος. Και μια επέμβαση τύπου Λιβύης δεν είναι δυνατόν να γίνει, καθόσον το Ιράν είναι βέβαιο ότι θα εμπλακεί και τα πράγματα θα εξελιχθούν σε γενικευμένη σύρραξη. Ο παράγων Ρωσία τώρα. Η Ρωσία παραμένει σύμμαχος της Συρίας και ο κυριότερος προμηθευτής πολεμικού υλικού. Ακόμη η Ρωσία διαθέτει την μόνη ναυτική βάση σε ολόκληρη την Μεσόγειο, στο λιμάνι της Ταρτούς και είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα με κάθε τρόπο. Και το εννοεί απόλυτα. Μήπως η κάθοδος της Ρωσικής αρμάδας προ δύο μηνών στην Ανατολική Μεσόγειο, με επικεφαλής το αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνέτσωφ» δεν ήταν επισήμανση και προειδοποίηση των προθέσεών της για την διαφύλαξη των συμφερόντων της; Ακόμη το βέτο που άσκησαν πρόσφατα στην ΓΣ/ΟΗΕ (μαζί με την Κίνα) για την επιβολή κυρώσεων στην Συρία δεν ήταν ακόμη μια σαφέστατη προειδοποίηση , ότι δεν θα μείνουν απαθείς στα ύπουλα σχέδια επιβολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην περιοχή; 5 Μήπως η διάθεση προ τριών μηνών των 800 πυραυλικών συστημάτων παράκτιας άμυνας Yakhont, που θεωρούνται ιδιαίτερα εξελιγμένοι και τρομερά αποτελεσματικοί και που θα προκαλούσαν σημαντικές ζημιές σε μια αμφίβια επέμβαση από πλευράς της Δύσης, δεν αποτελούν απόδειξη ενδιαφέροντος της Ρωσικής πλευράς και σαφής υποστήριξη και προειδοποίηση; Και δεν αναφερόμαστε βέβαια στις πολυάριθμες δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων για το θέμα της Συρίας αλλά και του Ιράν, που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω. Ποία είναι η θέση της Κίνας σε αυτό το θέμα; « Η ανάμιξη ξένων δυνάμεων στη Συρία θα προκαλούσε αιματοχυσία και αστάθεια στη Μέση Ανατολή, με πιθανό αντίκτυπο το σοκ των αγορών και παρεκτροπή της αδύναμης παγκόσμιας οικονομίας», τονίζεται σε πρόσφατο άρθρο της κινεζικής εφημερίδα Λαϊκή Ημερησία. Το άρθρο της εφημερίδας, επίσημη φωνή του Κομμουνιστικού Κόμματος, δημοσιεύεται μετά τις επικρίσεις της Δύσης για το βέτο της Κίνας και της Ρωσίας σε καταδικαστικό για τη Συρία σχέδιο απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Κίνα υποστήριξε ότι προσπάθησε απλώς να αποτρέψει μια κλιμάκωση της βίας στη Συρία και τόνισε ότι έστειλε απεσταλμένους στην περιοχή για να εξηγήσουν τη στάση της αυτή. «Οι διεθνείς δυνάμεις πρέπει να το συνειδητοποιήσουν αυτό και να αντιμετωπίσουν την αιματοχυσία στη Συρία και τις εντάσεις στη Μέση Ανατολή με μια αίσθηση ρεαλισμού», γράφει η εφημερίδα, τονίζοντας ότι τυχόν επέκταση της σύγκρουσης θα ήταν “καταστροφική” σε μια κρίσιμη φάση της παγκόσμιας οικονομικής ανάκαμψης. 6 “Η Μέση Ανατολή είναι η μεγαλύτερη πυριτιδαποθήκη του κόσμου. Εάν βυθιστεί στο χάος, οι τιμές του πετρελαίου θα αυξηθούν κατακόρυφα, προκαλώντας σοκ στις χρηματαγορές, τα νομισματικά συστήματα και τις οικονομίες”, γράφει η εφημερίδα. Σύμφωνα με το άρθρο της Λαϊκής Ημερησίας, μια αδύναμη πολιτική ισορροπία υπάρχει σήμερα στη Μέση Ανατολή, η οποία εάν διαταραχθεί, θα έλθουν στην επιφάνεια κάθε είδους προβλήματα που καμία υπερδύναμη δεν θα μπορεί να ελέγξει”. Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ Ας εξετάσουμε τώρα και το θέμα της στρατιωτικής επέμβασης, από άλλη οπτική..Η στρατιωτική επέμβαση στην συγκριμένη περίπτωση δεν ευσταθεί. Οι υποστηρικτές της διεθνούς επέμβασης, της έννοιας δηλαδή ότι η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να μπορεί να υπερκεράζει τις εθνικές κυριαρχίες, προκειμένου να σώζει ζωές αθώων, ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί στην περίπτωση της Λιβύης. Η περίπτωση όμως της Συρίας, που εξελίσσεται πολύ χειρότερα, δεν συγκινεί κανέναν. Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ της Λιβύης και της Συρίας, όσον αφορά συμμαχίες, στρατιωτική δυνατότητα, έδαφος, κλπ. Μια επέμβαση στη Συρία θα κόστιζε περισσότερα, αν ήταν να αποδώσει κάτι. Η επέμβαση στη Λιβύη πέρασε σαν ηθικό καθήκον και σαν μια σχετικά φτηνή επιχείρηση. Ο Καντάφι ήταν διεθνώς απομονωμένος και ο στρατός του αδύναμος. Εξάλλου η Ρωσία τον εγκατέλειψε με αντάλλαγμα τον Άσαντ, συμφωνία που οι Αμερικανοί πλέον δεν έχουν διάθεση να τηρήσουν και αυτό εξοργίζει ακόμη περισσότερο τους Ρώσους. Η γεωμορφία της Λιβύης βόλευε σε μεγάλο βαθμό τις αεροπορικές επιχειρήσεις. Αντίθετα, η πληθυσμιακή πυκνότητα της Συρίας είναι τριάντα φορές μεγαλύτερη, με κίνδυνο παράπλευρων απωλειών, αλλά αυτό δεν απασχολεί τους επικυρίαρχους . Το είδαμε αυτό στην περίπτωση των βομβαρδισμών της Σερβίας και τις δικαιολογίες περί παράπλευρων απωλειών. Ο στρατός του Άσαντ είναι 5 φορές μεγαλύτερος από αυτόν του Καντάφι, και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος. Παράλληλα, το αμυντικό δίκτυο της χώρας και ιδιαίτερα το αντιαεροπορικό σύστημα θα αποτελούσε σοβαρή πρόκληση για τα αεροσκάφη της Δύσης. Πέρα από τα τεχνικά προβλήματα, υπάρχει και το ζήτημα των διεθνών συγκυριών. Η ευρύτερη «γειτονιά» της Λιβύης ήταν σχετικά ήρεμη. Στην περίπτωση της Συρίας, η όλη περιοχή είναι ασταθής, και θυμίζει καζάνι που βράζει. Ελλοχεύει ο κίνδυνος της γενικότερης σύρραξης, πράγμα περίπλοκο, επικίνδυνο και μη επιθυμητό. Εξίσου περίπλοκο είναι και το κοινωνικό 7 τοπίο της Συρίας, η οποία διοικείται από μια προνομιούχα μειονότητα Αλεβιτών. Η σέχτα αυτή (12% του πληθυσμού) πιστεύει ότι η επιβίωσή της κινδυνεύει, αφού φοβάται τα αντίποινα σε περίπτωση που γνωρίσει την ήττα στα χέρια των Σουνιτών. Οι μνήμες των εμφυλίων θρησκευτικών συρράξεων στο Ιράκ και στον Λίβανο είναι ακόμη νωπές. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν μερικά χρόνια ο Λίβανος ήταν προτεκτοράτο της Συρίας και η Συρία είχε 30.000 στρατό εντός του Λιβάνου. Όπως λέει ο καθηγητής Stephen Walt του Harvard, «πρόκειται για ηθικό δίλημμα… αν απέχουμε, θα πεθάνουν χιλιάδες μη Αλεβίτες, οι οποίοι απλά ζητούν κάποια βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αν επέμβουμε, μπορεί να σφαχτούν χιλιάδες άλλοι, που έχουν ταυτιστεί με το καθεστώς. Η όποια επιλογή είναι δύσκολη». Αν και η Δύση αγκάλιασε την αραβική άνοιξη, ως μια ευκαιρία για δημοκρατία, έτσι βέβαια πλασαρίστηκε στα ΜΜΕ, αν και για τους γνωρίζοντες οι «επαναστάσεις» ήταν όλες τηλεκατευθυνόμενες (ας είναι καλά οι νέες τεχνολογίες), η Μόσχα πιστεύει ότι το αποτέλεσμα θα είναι η αιματοχυσία και η αστάθεια, πέραν βέβαια των γεωστρατηγικών της συμφερόντων, όπως αναφέραμε, που θα θιγούν άμεσα και δεν είναι καθόλου διατεθειμένες να το επιτρέψουν. ΕΜΠΑΡΚΟ Η ΕΝΙΣΧΥΣΗ; Αν επιβληθεί τώρα εμπάργκο στην πώληση όπλων προς την Συρία, η Ρωσία μπορεί να χάσει έως και $5 δισεκατομμύρια από συμβόλαια που έχει με τον Άσαντ. Σύμφωνα με κάποιους ειδικούς, η συνεχιζόμενη πώληση οπλικών συστημάτων από πλευράς Ρωσίας, χρησιμεύει ως ασφάλεια εναντίον μιας επέμβασης για το συριακό καθεστώς. Με την διπλωματία λοιπόν να έχει παγώσει, και την λύση της επέμβασης να έχει φύγει από το τραπέζι, οι Δυτικοί και οι Άραβες αξιωματούχοι σκέπτονται τώρα σοβαρά την εναλλακτική λύση της παροχής στρατιωτικής βοήθειας προς τον αντάρτικο ελεύθερο στρατό της Συρίας, τους Ισλαμιστές, και όλους όσους έχουν πάρει τα όπλα εναντίον του Άσαντ. Και αυτή η άποψη έχει γίνει αποδεκτή από τους επικυρίαρχους και εμπνευστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και έχει αρχίσει να υλοποιείται. Οι Βρετανοί διαθέτουν την εμπειρία της διείσδυσης στην Λιβύη και της οργάνωσης, κατεύθυνσης, ενίσχυσης των «επαναστατών» και μελών του επαναστατικού συμβουλίου και συμμετοχής στην τελική επίθεση στην Τρίπολη και την 8 ανατροπή του Καντάφι. Έτσι τώρα ανέλαβαν νέα αποστολή και με την βοήθεια του Κατάρ, πιστού φίλου και συμμάχου των ΗΠΑ και των Δυτικών, που παίζει τελευταία σημαντικό ρόλο σε όλες τις εξελίξεις σε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής έχουν ήδη διεισδύσει στην Συρία και σχεδιάζουν, συντονίζουν και βοηθούν με κάθε τρόπο τους αντικαθεστωτικούς. Ο Άσαντ το γνωρίζει αυτό και η αντίδρασή του, με την ηθική και υλική υποστήριξη των συμμάχων του, είναι σκληρότατη, με ανηλεείς βομβαρδισμούς και επιθέσεις στις περιοχές της αντίστασης με χιλιάδες νεκρούς (έχουν ξεπεράσει τις 5.000), οι περισσότεροι από την πλευρά των αμάχων. Η σεχταριστική φύση της συριακής πολιτικής σκηνής, ενέχει τον κίνδυνο πως οι «σημερινοί μαχητές της ελευθερίας» θα μετατραπούν στους αυριανούς καταπιεστές. Εξάλλου, το καθεστώς έχει προετοιμαστεί για όλα αυτά τα ενδεχόμενα εδώ και πολλά χρόνια. Και όπως πιστεύουν οι ειδικοί, έχει πολύ μεγαλύτερη υποστήριξη από ότι νομίζουν κάποιοι. Ας μην ξεχνάμε και την πορεία και την υφιστάμενη κατάσταση στις χώρες που «χτύπησε» η αραβική άνοιξη, που εξελίσσεται μάλλον σε βαρυχειμωνιά και θα διαπιστώσουμε ότι οι προοπτικές για την Συρία τείνουν προς την ιδία κατεύθυνση, αν ο σχεδιασμός για την αλλαγή καθεστώτος στην Συρία, υλοποιηθεί, κάτι πολύ δύσκολο ακόμη. ΕΠΙΛΟΓΟΣ. Η κατάσταση στην Συρία δεν είναι εύκολη και ο Άσαντ σκληρό καρύδι για να πέσει. 9 Και οι νεκροί, πολλές χιλιάδες μέχρι τώρα, αυξάνονται συνεχώς προκαλώντας θλίψη και ανησυχία σε όλο τον κόσμο. Εξάλλου έχει και τα αντίστοιχα παραδείγματα των λοιπών ηγετών της Βορείου Αφρικής, του Μουμπάρακ, του Μπεν Αλί και προπαντός το τραγικό και φρικτό τέλος του Καντάφι . Έχει ακόμη και ισχυρούς φίλους και προστάτες. Δεν σας κάνει εντύπωση ότι το Ισραήλ, άμεσα ενδιαφερόμενο για τις εξελίξεις στην περιοχή, δεν έχει πάρει επίσημα θέση, παρά μόνο εκφράζει την λύπη του για τους χιλιάδες νεκρούς μέχρι τώρα; Η αλήθεια είναι ότι με τον Άσαντ υπήρχε μια σταθερότητα και μια σχέση εχθρική, αλλά σταθερή μέχρι τώρα. Έτσι είναι φανερό και μετά τα αποτελέσματα της «Αραβικής άνοιξης» και την ανάληψη της εξουσίας από φιλο-Ισλαμιστικά στοιχεία και κυριαρχία των «Αδελφών Μουσουλμάνων», δεν επιθυμούν αλλαγή του «status quo» στην γειτονιά τους. Μια ματιά το τι συμβαίνει τώρα σε Αίγυπτο και Λιβύη σήμερα, αρκεί να μας κάνει επιφυλακτικούς και καχύποπτους για τα «αυθόρμητα αυτά κινήματα για δημοκρατία και ελευθερία», που κατ΄ ευφημισμόν αποκαλέστηκαν «Αραβική άνοιξη», που μόνο αυθόρμητα δεν ήταν. Η Τουρκία όπως είδαμε είναι η πλέον πρόθυμη και διακινδυνεύει μια άμεση εμπλοκή της, παραβλέποντας(;) τους κινδύνους. Φαίνεται ότι το δόγμα του στρατηγικού βάθους του Αχμέτ Νταβούτογλου καταρρέει, καταρρέει μπροστά στον μεγαλοϊδεατισμό και την επιθυμία για παναραβική ηγεμονία. Τα μηδενικά προβλήματα που πρεσβεύει με τους γείτονές της μετετράπησαν σε προβλήματα με όλους. Και φυσικά οι εμπνευστές, οι σχεδιαστές και καθοδηγούντες την αραβική άνοιξη, δηλαδή οι ΗΠΑ και οι πιστοί των σύμμαχοι Βρετανία και Κατάρ, διστάζουν για μια δραστική λύση τύπου Λιβύης, για τους λόγους που αναλύσαμε. Και φυσικά οι σύμμαχοι της 10 Συρίας Ιράν , Ρωσία και δευτερευόντως Κίνα φαίνονται αποφασισμένοι. Οι Ρώσοι απαιτούν την υλοποίηση των συμφωνηθέντων στη Deauville της Νορμανδίας μεταξύ Μεντβέντεφ και Ομπάμα, από τους Αμερικανούς και είναι έτοιμοι να παρέμβουν με ότι αυτό συνεπάγεται. Για το Ιράν θεωρούμε απολύτως βέβαιη την εμπλοκή του σε οιαδήποτε ξένη στρατιωτική επέμβαση. Άρα λοιπόν που καταλήγουμε; Θα συνεχίζεται το μακελειό επί μακρόν; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Μερικοί σύγχρονοι «προφήτες» προφήτευσαν το τέλος του Άσαντ, μέχρι το καλοκαίρι, μετά μέχρι το φθινόπωρο και συνεχώς μετατοπίζουν την πτώση του, γιατί δεν επαληθεύονται οι προβλέψεις των. Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και οι αλληλοσυνδέσεις κρατών, συμμαχιών και γεωστρατηγικών συμφερόντων περίπλοκες. Οι εκτιμήσεις σε αυτόν το απίθανο κόσμο της Μέσης Ανατολής πάντα εμπεριέχουν τον κίνδυνο να ανατραπούν από το καλύτερο προς το χειρότερο και το αντίστροφο. Ήδη το καθεστώς Άσαντ αρχίζει να προβαίνει σε αναγγελίες εκλογών, φιλελευροποιήσεων, παροχών, αποκατάσταση δημοκρατικών διαδικασιών και άλλων, ενώ από την άλλη προσπαθεί να εξελείψει όλους τους θύλακες αντίστασης, όπως στην πόλη Χομς, ώστε να καταστεί κυρίαρχο στην εσωτερική ζωή της Συρίας και να τελειώνει τον εμφύλιο πόλεμο, που σπαράζει την χώρα. Θα επιτύχει; Θα αποκαταστήσει την τάξη ή θα καταρρεύσει με πάταγο παρασύροντας όχι μόνο την χώρα του, αλλά και την ευρύτερη περιοχή σε επικίνδυνες και τραγικές εξελίξεις και περιπέτειες; Το άμεσο μέλλον θα δείξει που οδηγούμαστε. Μέχρι τότε ας είμαστε επιφυλακτικοί και ας περιμένουμε τις εξελίξεις, ευελπιστώντας ότι οι εξελίξεις αυτές θα είναι ευνοϊκές για τον Συριακό λαό και για την περιοχή της Μέσης Ανατολής. *Ο Ιωάννης Μπαλτζώης είναι Υποστράτηγος (ε.α.) και πρώην Ακόλουθος Άμυνας Τελ Αβίβ.