Blog

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ

 

Μετασχηματισμός και Εκσυγχρονισμός

Του Αντιστρατήγου ε.α. Δ. ΛΑΚΑΦΩΣΗ

Η 11^η Σεπτεμβρίου 2001 απεκάλυψε μια τρομερή αλήθεια. Στον 20ό αιώνα πέθανε ο Φασιμός, ο Ναζισμός και ο Κομμουνισμός, αλλά φάνηκε με την 11^η Σεπτεμβρίου 2001 ότι υπάρχει και η Τρομοκρατία, ένας άλλος εναπομείνας κίνδυνος στις αρχές του 21^ου αιώνα που ανθίζει τώρα στον Αραβικό κόσμο. Φώλιαζε στο Αφγανιστάν, αλλά δεν ξεπήδησε μέσα από αυτό, δεν είχε Πανισλαμικό χαρακτήρα και προέκυψε από την αρρωστημένη φαντασία, τη ματαιότητα και από τις άλογες επιδιώξεις εξτρεμιστών Ισλαμιστών.

Μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο επιτεύχθηκε ο δημοκρατικός μετασχηματισμός στη Γερμανία και στην Ιαπωνία και κατ΄επέκταση στη Δυτική Ευρώπη και Ασία. Ακόμη δύο (2) περιοχές παρέμειναν εκτός δημοκρατικού παλμού : Η Μέση Ανατολή και η Αφρική.

Ο Αραβικός κόσμος παρέμεινε χωρίς εκσυγχρονισμό και δημοκρατισμό και, ως επί το πλείστον, με αντιδυτικά αισθήματα και μίσος. Η μέχρι τώρα πολιτική στον Αραβικό κόσμο συγκεντρωνόταν στο να επιτηρούνται οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, να αντιμετωπίζεται η τρομοκρατία ως έγκλημα και όχι ως πόλεμος και να τηρούνται ισορροπίες στην περιοχή με τις εκ μακρόθεν περιφερειακές παρουσίες.

Η 11^η Σεπτεμβρίου 2001, όμως, έδειξε ότι αυτή η πολιτική δεν αποδίδει. Αυτό που αποδίδει είναι κυρίως η ενθάρρυνση προς εκσυγχρονισμό και εκδημοκράτηση του Αραβικού κόσμου, όπως έχει γίνει και στην μεταπολεμική Γερμανία και Ιαπωνία, και η απομάκρυνση του τυρανισμού και δεσποτισμού, όπως από το Ιράκ, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Συρία κ.λ.π. Περίπου το 60% των κρατών του κόσμου σήμερα έχουν δημοκρατικό πολίτευμα και ελάχιστο ποσοστό αυτών αγγίζει τα Αραβικά κράτη. Η προσεκτική, βαθμιαία και ελεύθερη εξέλιξη των κοινωνιών, φέρει θετικό αποτέλεσμα. Η περίπτωση, όμως, του Σάχη στο Ιράν, στο παρελθόν, είχε ως αποτέλεσμα την επικράτηση του θεοκρατικού καθεστώτος του Χομεϊνί.

Στον Αραβικό κόσμο δεν αποδίδει η πολιτική της «συγκράτησης» αλλά της «ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού» της κοινωνίας, πράγμα όμως που ενέχει κινδύνους και είναι δύσκολο από τους φόβους για τον πολιτισμό και την «κουλτούρα» τους. Η απομόνωση ενός σημαντικού χώρου στον κόσμο εκτρέφει εχθρούς και καταστρεπτικά όπλα. Η στρατηγική της «εξόδου», πρέπει να αντικατασταθεί από τη στρατηγική της «εισόδου», στον Αραβικό κόσμο, που στην προκειμένη περίπτωση δοκιμάζεται στο Ιράκ. Οι Κυβερνήτες των 22 Αραβικών χωρών (εκτός εξαιρέσεων που εκλέγονται δημοκρατικά) αντιλαμβάνονται ότι, ίσως, το Ιράκ να αποτελέσει μόνο την αρχή και ότι τελικά αναμένουν και το δικό τους τέλος. Όλος ο Αραβικός κόσμος σήμερα, αν και όχι φανερά, συμφωνεί με την εκδίωξη του Σαντάμ, όχι όμως τον πόλεμο κατά του Ιρακινού λαού. Κανένας πριν από την 11^η Σεπτεμβρίου 2001 δεν μπορούσε να προτείνει τέτοιο εκσυγχρονισμό του Αραβικού κόσμου, που σήμερα προβάλλει ως επιτακτική προτεραιότητα για το συμφέρον του ιδίου του Αραβικού λαού και του κόσμου γενικότερα.

 

 

Λανθασμένα Μηνύματα

 

Είναι, όμως, εποχή για τους Άραβες, και τους μουσουλμάνους γενικά, να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Άφησαν να περάσει απλώς η βιομηχανική επανάσταση δύο (2) αιώνες πριν, όπως προσεχώς αντιμετωπίζουν τις εξελίξεις στην Πληροφορική και τις Επικοινωνίες που έχουν αρχίσει δύο (2) δεκάδες έτη πριν.

Μήπως πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο ριζοσπαστικός Ισλαμισμός είναι μάταιος, που τα τελευταία 40-50 χρόνια καλλιέργησε την ελπίδα επικράτησης στον κόσμο. Είναι ουτοπία να ονειρεύονται και να υπερηφανεύονται ότι κάποτε μουσουλμάνοι έφθασαν μέχρι τις πύλες της Βιέννης. Ας μη ξεχνιέται ότι αρκετές τρομοκρατικές ενέργειες στο παρελθόν έμεναν ασυγχώρητα απρόσεκτες και ατιμώρητες.

Είναι καιρός, επίσης, να γίνει αντιληπτό ότι δεν ωφελούν οι επιθετικές αυτοκτονίες των «μαρτύρων», που από όλες τις θρησκείες δεν είναι αποδεκτές. Τίποτε άλλο δεν επέτυχαν από το να κατορθώσει ο Σαρόν να δημιουργήσει ρήγμα μεταξύ ΗΠΑ και Αραφάτ, που θεωρείται ως η μοναδική του νίκη, ως και από την πρόσφατη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, από τις ΗΠΑ. Πρέπει, ομοίως, να γίνει αντιληπτό, ότι άλλο πράγμα είναι η θρησκεία και άλλο οι κοσμικές αντιλήψεις μιας σύγχρονης κοινωνίας.

Δεν πρέπει να δοθεί λανθασμένο μήνυμα από την αποχώρηση των Ισραηλινών από το Νότιο Λίβανο και να εκληφθεί ως νίκη της εκεί Χεζμπολάχ. Να ενθαρρυνθούν από αυτό οι Παλαιστίνιοι και να πιστέψουν ότι, και αυτοί, μπορούν τελικά να εξοντώσουν το Ισραήλ, αντί να αποδεχθούν τη συνύπαρξη και συνεργασία με αυτό.

Πιστεύουν ότι είναι καταπιεσμένοι και παραμελημένοι και ότι με ένα δυνατό κτύπημα μπορούν να προκαλέσουν το παγκόσμιο αίσθημα και να αποκαταστήσουν τη δήθεν πληγείσα αξιοπρέπειά τους και να φέρουν τη δικαιοσύνη.

Ποιός, όμως φταίει ; Τα Μέσα Επικοινωνίας; Η εκμετάλλευση από τους ισχυρούς; Η απέχθεια προς τη συνύπαρξη και τη συνεργασία; Η θρησκευτική αντίληψη; Η έλλειψη εκδημοκρατισμού; Η υπανάπτυξη; Η παιδεία, η μόρφωση, η νοοτροπία; Η φτώχεια, η απομόνωση και η αποστροφή; Μια εύκολη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι ότι «όλα μαζί φταίνε» και «ίσως και άλλα».

 

Ο εκδημοκρατισμός θα ευοδωθεί ;

 

Η επιτυχία στην περίπτωση του Ιράκ θα μπορούσε να αλλάξει και το όλο περιβάλλον στην περιοχή με την αντικατάσταση των Βασιλιάδων, Σεΐχηδων και καταπιεστικών καθεστώτων, με τη δημοκρατία και την εγκαθίδρυση ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων. Οι ΗΠΑ εισέρχονται τώρα σε ένα (1) δυσλειτουργικό χώρο του κόσμου, με την προοπτική να προσαρμόσουν αυτό σε νέα παγκόσμια τάξη και να αναμένουν ο αντίκτυπος του πολέμου να επιφέρει ένα (1) καλύτερο Αραβικό κόσμο. Οι Άραβες, όμως, δεν έχουν εμπιστοσύνη και αμφιβάλλουν για τις προθέσεις επιβολής της δημοκρατίας με τη δύναμη.

Μεταξύ των Αράβων, η προοπτική για τη μετά Σαντάμ Μέση Ανατολή, είναι ζοφερή. Πολλοί έχουν την πεποίθηση ότι ο πόλεμος θα εκθρέψει περιφερειακή αστάθεια και αντιαμερικανικά αισθήματα. Οι τρομοκράτες, με εύκολη πλέον επιστράτευση νέων μελών, μπορούν να προκαλέσουν νέες αναταραχές στην περιοχή. Οι φονταμενταλιστές μπορεί να αντιδράσουν σε οποιοδήποτε πολιτικό άνοιγμα.

Άλλοι προβλέπουν ότι η απαλλαγή του Σαντάμ, διευκολύνει τη διαδικασία ειρήνης στη Μέση Ανατολή. Τούτο, όμως, είναι δύσκολη υπόθεση. Ενώ ο Σαντάμ παρείχε χρήματα στις οικογένειες εκείνων που ενεργούν αποστολές αυτοκτονίας, ενθάρρυνε τις συγκρούσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Αλλά οι υποσχέσεις για ειρήνη και Παλαιστινιακό κράτος παραμένουν ακόμη, και μετά από 8 μήνες αναμονής, ανεκπλήρωτες, πράγμα που έδωσε λαβή σε μερικούς κριτές να ισχυρίζονται ότι δεν δόθηκε προτεραιότητα στο Παλαιστινιακό, με τον πόλεμο κατά του Ιράκ στον ορίζοντα. Αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την πίστη των Αράβων ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων. Αλλά ακόμη πιστεύεται ότι, σχετικά με τις διακηρύξεις για την επίλυση του Παλαιστινιακού, άλλο πράγμα είναι οι επιθυμίες και άλλο η πραγματικότητα, ειδικότερα δε σε αυτή την περιοχή που η ουτοπία πάντα βασιλεύει.