Blog

    Διάβασα με πραγματική θλίψη ένα άρθρο του κ. Νίκου Δήμου σε πολιτική ιστοσελίδα, με τίτλο «Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το 21;» Το άρθρο επιχειρεί να απαξιώσει την μεγάλη Επανάσταση, στην οποία ο κ.Δήμου οφείλει το γεγονός ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος και όχι δούλος σε ένα ανελεύθερο κράτος. Στο γεμάτο μίσος κείμενό του, παραθέτει εκφράσεις του τύπου: «Η επανάσταση ξεκίνησε όχι από τους ηρωικούς αρματολούς και κλέφτες (αντίθετα αυτοί και μέσα στον Αγώνα πολεμούσαν σαν μισθοφόροι για αμοιβή και λάφυρα)….»,  «Το Πατριαρχείο το αφόρισε.  Οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες. Ο Κοραής μας το μυκτήρισε», «Η Εκκλησία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον Αγώνα αλλά τον πολέμησε με κάθε τρόπο.», «Φυσικά κανείς δεν ήταν στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όχι μόνο δεν σήκωσε το λάβαρο (που φτιάχτηκε μετά από 50 χρόνια) αλλά έβριζε τον επαναστάτη Παπαφλέσσα ως ‘εξωλέστατον’», «Η επανάσταση του 21 απέτυχε ολοκληρωτικά», «Στην Επανάσταση έγιναν πράξεις θηριωδίας εκ μέρους των Ελλήνων. Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν πάνω από 30.000 άμαχοι – ανάμεσά τους πολλοί Εβραίοι που ήταν αμέτοχοι στον αγώνα. Λόγος: το πλιάτσικο….. (Αντίθετα οι Τουρκαλβανοί υπερασπιστές της πόλης έφυγαν αλώβητοι μετά από συμφωνία. Που σημαίνει ότι ο Κολοκοτρώνης είχε τον έλεγχο του στρατού του και άρα επέτρεψε τη εθνοκάθαρση).” Κλπ. κλπ.
    Οι ισχυρισμοί του συγγραφέα του άρθρου δεν έχουν παραχθεί από μελέτη των πηγών αλλά από στερεότυπα, ιδεοληψίες και πολλή-πολλή εμπάθεια. Σταχυολογώντας: το δήθεν ζήτημα της Αγίας Λαύρας  έχει ήδη λυθεί από  την (καθόλου εθνικιστική εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, φαντάζομαι ότι ο κ.Δήμου θα συμφωνεί σε αυτό), με την δημοσίευση αδιάσειστου ντοκουμέντου στο φύλλο της 18 Μαρτίου, την προηγούμενη εβδομάδα, που αποδεικνύει ότι το γεγονός της Αγίας Λαύρας υπήρξε πράγματι όπως μεταφέρεται ακριβώς από την ιστορική μνήμη, αν και τρεις μέρες νωρίτερα από την επέτειο. Αποκλείεται ο κ.Δήμου, με διδακτορικό στην Φιλοσοφία από Γερμανικό πανεπιστήμιο, να μην αναθεώρησε κατόπιν τούτου το στερεότυπό του ότι «δεν υπήρξε Αγία Λαύρα» από ένα τόσο ισχυρό ντοκουμέντο, που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.
    Πέραν αυτού, ο –επαναλαμβάνω- διδάκτωρ έγκριτου Γερμανικού πανεπιστημίου κ.Δήμου δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τον όρο «εθνοκάθαρση» γιά γεγονότα που συνέβησαν τον 19ο αιώνα, σαν τους παλαιούς, ξεπερασμένους πιά μαρξιστές, που χαρακτήριζαν… ιμπεριαλιστική την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την στιγμή που ο ιμπεριαλισμός ορίζεται από την μαρξιστική βιβλιογραφία ως η κατάκτηση νέων αγορών από ένα καπιταλιστικό κράτος…. Επίσης ο κ.Δήμου σίγουρα δεν αγνοεί (αν αγνοεί τότε τι παρεμβαίνει σε άγνωστο σε αυτόν έδαφος) ότι ο Παπαφλέσσας μύησε ολόκληρη την Πελοποννησιακή Δημογεροντία και την Κλεφτουριά στην Φιλική Εταιρεία, και ασφαλώς ότι οι πρόκριτοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ηγήθηκαν και χρηματοδότησαν την Επανάσταση, και πλήθος εξ αυτών θυσιάστηκε πολεμώντας τους Τούρκους (οι επιφανέστερες οικογένειες προκρίτων είχαν νεκρούς, όπως οι Κρεββατάδες, οι Δεληγιανναίοι, οι Μαυρομιχαλαίοι κλπ), ενώ οι υπόλοιποι έδωσαν την περιουσία τους. Και, μάλιστα, θηριωδίες έγιναν, όπως έγιναν δυστυχώς και γίνονται σε όλους τους πολέμους, αλλά κ.Δήμου μου, οργανισμός που να κάνει δώρο την Ελευθερία σε υπόδουλα έθνη δεν υπήρχε το 1821 και μάλλον δεν υπάρχει και σήμερα.
    Τέλος, η «αποτυχία» της Επανάστασης, που αναφέρει ο κ.Δήμου, μάλλον θα είχε οδηγήσει στο να είναι σήμερα ο κ.Δήμου ελληνικής καταγωγής υπήκοος της Τουρκικής Δημοκρατίας (χωρίς τουίτερ γιά να εκπέμπει τις απόψεις του….). Το δε Ναυαρίνο, το ύστατο επιχείρημα του κ.Δήμου για να αποδείξει ότι «η Επανάσταση απέτυχε», δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχαν προηγηθεί τα Δερβενάκια, το Μεσολόγγι και όλα τα γεγονότα που προκάλεσαν την αλυσσίδα συμβάντων και τις διεθνείς εξελίξεις που οδήγησαν στο Ναυαρίνο. Διότι έτσι στα καλά καθούμενα δεν θα έρχονταν τρεις τεράστιοι στόλοι να απελευθερώσουν ένα φρόνιμο και ευχαριστημένο από την διαβίωσή του στο «πολυπολιτισμικόν» οθωμανικό πλαίσιο….
    Το θλιβερό είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από έναν άνθρωπο με υψηλή παιδεία. Αλλά ποτέ και πουθενά η παιδεία δεν είναι ισχυρότερη από τα σκοτεινά ψυχικά βάθη. Γνωρίζω κοινωνικά τον κύριο Νίκο Δήμου από το 1986. Είναι γεννημένος το 1934. Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών, σπούδασε Φιλοσοφία στην Γερμανία και στην συνέχεια εργάσθηκε ως διαφημιστής. Είχε μάλιστα δική του εταιρεία. Κάποτε βαρέθηκε, κουράστηκε, έκλεισε ή πούλησε την διαφημιστική του εταιρεία και ασχολήθηκε με το γράψιμο. Δεν εξελίχθηκε ποτέ σε σημαντικό φιλοσοφικό μέγεθος (του ύψους ενός Κωνσταντίνου Τσάτσου, ενός Δεσποτόπουλου ή ενός Καστοριάδη). Με είχε όμως παραξενέψει ο τίτλος που είχε δώσει σε ένα μικρό, ολιγοσέλιδο πόνημά του: «Η δυστυχία να είσαι Έλληνας».
    Ο τίτλος αυτός μου έδωσε την εντύπωση ότι ο ίδιος ο συγγραφέας είναι δυστυχισμένος που γεννήθηκε Έλληνας. Διότι όλοι εμείς εδώ, στην ξερή, πανάρχαιη αλλά ιστορική κόγχη στην οποία κατοικούμε από την εποχή του λίθου, και μαζί όλοι όσοι ήρθαμε στους αιώνες που πέρασαν ως ειρηνικοί μετανάστες ή πολεμοχαρείς εισβολείς Ιλλυριοί, Σλαύοι, Φράγκοι κ.λπ., είμαστε ευτυχείς που είμαστε Έλληνες. Που βλέπουμε κάθε μέρα την Ακρόπολη για την οποία ταξιδεύουν εκατομμύρια τουριστών από όλο τον κόσμο μέχρις εδώ. Που περπατάμε στα ίδια καλντερίμια που περπάτησαν ο Σόλων, ο Σωκράτης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης. Που βλέπουμε τα ίδια τοπία που ενέπνευσαν τον Γύζη, τον Παρθένη, τον Θεόφιλο, τον Παλαμά, τον Καζαντζάκη, τον Σικελιανό, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Ελύτη. Που μιλάμε μία ασύλληπτα πλούσια και εκφραστική γλώσσα. Που ζούμε σε μία χώρα εκπληκτικής καλλονής. Που μας λιάζει ο πιό φωτεινός ουρανός του κόσμου (παρεπιμπτόντως ο κ.Δήμου έχει συγγράψει και μία μελέτη γιά το Ελληνικό Φως, το οποίο όμως φαίνεται ότι δεν τον παρηγορεί που γεννήθηκε Έλλην).
    Διερωτάται κανείς τι απωθημένα απέναντι στην πατρίδα του (και εν τέλει απέναντι στον εαυτό του) έχει ένας άνθρωπος που στα ογδόντα του, ανήμερα της εθνικής επετείου, αισθάνεται την ανάγκη να λοιδωρήσει την συγκλονιστική Επανάσταση που μας έδωσε πίσω  το φως μας.