Γκίντεον Λεβί.  Με τη Χαμάς πρέπει να λογαριαστούμε όχι με όλους τους κατοίκους της Γάζας

Η φωνή του «άλλου Ισραήλ» επισημαίνει ότι στη Γάζα ζουν άνθρωποι που δεν έχουν πού να προστατευτούν από τους αδιάκριτους βομβαρδισμούς

Με άρθρο του στην εφημερίδα Haaretz ο βραβευμένος Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκίντεον Λεβί επισημαίνει την ανάγκη να γίνει σαφής διάκριση ανάμεσα στη Χαμάς και τους ανθρώπους που ζουν στη Γάζα και οι οποίοι έχουν υποφέρει όλα τα προηγούμενα χρόνια και ως αποτέλεσμα των κατά τη γνώμη του αδιέξοδων πολιτικών που εφάρμοσαν οι Ισραηλινές κυβερνήσεις.

Με αυτό τον τρόπο, αυτή η σπουδαία κριτική φωνή, που εκπροσωπεί το «άλλο Ισραήλ», αυτό που δεν σκέφτεται μόνο με όρους πολεμικών επιχειρήσεων και αναγνωρίζει την πραγματικότητα του Παλαιστινιακού ζητήματος, διαχωρίζεται από τις φωνές που ακούστηκαν και υποστήριζαν ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν οι κάτοικοι της Γάζας ως «ζώα».

Και αυτή η παρέμβαση αποκτά ξεχωριστή σημασία, εάν αναλογιστούμε ότι γίνεται την ώρα που συνεχίζεται ο βομβαρδισμός της Γάζας από τις δυνάμεις των Ισραηλινών Δυνάμεων και γίνεται προετοιμασίες για μεγάλης κλίμακας χερσαία επιχείρησή τους στη Γάζα

Αναλυτικά το άρθρο του Γκίντεον Λεβί έχει εξής:

«Στη Γάζα ζουν ανθρώπινα όντα. Αυτή τη στιγμή, είναι δύσκολο ακόμη και να αναφέρουμε αυτό το γεγονός. Όταν γίνεται συζήτηση για «ζώα» ακόμη και από τον – πολύ έμπειρο – υπουργό Άμυνας, και είναι το κυρίαρχο θέμα στο δρόμο και στα τηλεοπτικά στούντιο, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τους κατοίκους της Γάζας ως ανθρώπινα όντα.

Η αλήθεια είναι ότι το «ζώα» δεν είναι καν ο κατάλληλος όρος για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι εισβολείς της Χαμάς το Σάββατο: Κανένα ζώο δεν διαπράττει τέτοιες πράξεις αγριότητας όπως αυτές που έκαναν. Ωστόσο, στη Γάζα ζουν περισσότερα από δύο εκατομμύρια άνθρωποι, εκ των οποίων περίπου οι μισοί είναι απόγονοι προσφύγων, κάτι που θα πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου τώρα, παρά τις δυσκολία.

Δεν χρειάζεται να υπάρχει ένας διαγωνισμός για το ποιος λαός υποφέρει περισσότερο για να αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος στη Γάζα είναι επίσης συγκλονιστικός

Η Γάζα μαστίζεται από τη Χαμάς, και η Χαμάς είναι μια κατάπτυστη οργάνωση. Όμως, οι περισσότεροι κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας δεν είναι έτσι. Πριν αρχίσουμε να ισοπεδώνουμε και να καταστρέφουμε και να ξεριζώνουμε και να σκοτώνουμε, θα πρέπει να το λάβουμε αυτό υπόψη μας. Με τη Χαμάς πρέπει να λογαριαστούμε, όχι με όλους τους κατοίκους της Γάζας. Η καρδιά μας πρέπει να είναι μαζί τους, ανεξάρτητα από τη βαθιά αλληλεγγύη μας στα θύματα του Ισραήλ.

Θα πρέπει να είναι δυνατόν να σταθεί κανείς στο πλευρό των ανθρώπων στο νότο, ενώ παράλληλα να θυμάται ότι στην άλλη πλευρά ζουν ανθρώπινα όντα σαν κι αυτούς. Θα πρέπει να μπορούμε να φοβόμαστε για την τύχη των κατοίκων της Γάζας και να κάνουμε διάκριση ανάμεσά σε αυτούς και την ηγεσία της Χαμάς. Θα πρέπει να είναι δυνατόν, ακόμη και στην παρούσα ατμόσφαιρα, να μιλάμε για τη Γάζα με ανθρώπινους όρους.

Επισκέφθηκα το νότο αυτή την εβδομάδα, από τη Σντερότ μέχρι το Ρεΐμ, και τρομοκρατήθηκα εντελώς. Ήταν αδύνατο να μην τρομοκρατηθώ. Συνάντησα ανθρώπους που πέρασαν έναν εφιάλτη που δεν θα ξεχάσουν ποτέ και η καρδιά μου συμπάσχει μαζί τους. Όμως, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ ότι λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά τους, μια πολύ μεγαλύτερη καταστροφή πλήττει τους κατοίκους της Γάζας. Οι εικόνες από τη Γάζα είναι ήδη συγκλονιστικές. Οι φήμες λένε ότι υπάρχει ήδη λευκός φώσφορος στους δρόμους. Αλλά πάνω απ’ όλα, είναι η ανημπόρια των ανθρώπων που δεν έχουν πουθενά να τρέξουν, δεν έχουν τρόπο να προστατεύσουν τα παιδιά τους, δεν έχουν πουθενά να κρυφτούν. Στη Γάζα δεν υπάρχει κανένα καταφύγιο και καμία έξοδος διαφυγής.

Αυτή την εβδομάδα στο νότο κάθε λίγα λεπτά υπήρχε κόκκινος συναγερμός και τρέχαμε σε ένα ασφαλές δωμάτιο. Οι σειρήνες χτυπούσαν και στο Τελ Αβίβ. Στη Γάζα δεν υπάρχει κόκκινος συναγερμός, ούτε σειρήνα, ούτε ασφαλές δωμάτιο. Η Χαμάς είναι εγκληματικά υπεύθυνη γι’ αυτό, όμως ο πληθυσμός είναι εντελώς εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του – γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι χωρίς τίποτα απολύτως να τους προστατεύει από τους βομβαρδισμούς. Προσπαθήστε να το φανταστείτε: ανελέητοι βομβαρδισμοί χωρίς καμία προειδοποίηση. Βομβαρδισμοί χωρίς διακρίσεις, όπως λέει ο εκπρόσωπος των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων: «Η έμφαση δίνεται στις ζημιές και όχι στην ακρίβεια».

Πώς είναι δυνατόν να ξεχνάμε ότι πρόκειται για ανθρώπινα όντα των οποίων οι πρόγονοι εκδιώχθηκαν από τη γη τους και τοποθετήθηκαν

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον τρόμο στη Σντερότ. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον τρόμο στην γειτονιά της Ριμάλ στη Γάζα. Δεν χρειάζεται να υπάρχει ένας διαγωνισμός για το ποιος λαός υποφέρει περισσότερο για να αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος στη Γάζα είναι επίσης συγκλονιστικός. Για χρόνια, επισκεπτόμουν σπίτια εκεί. Γνώρισα ειλικρινείς, γενναίους, αποφασισμένους ανθρώπους με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Έχω καταγράψει τρομερά δεινά σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά το πνεύμα των ανθρώπων εκεί δεν έπεσε ποτέ.

Δεκαεπτά χρόνια αποκλεισμού απέκλεισαν τη Γάζα για μένα. Υποθέτω ότι έχει αλλάξει από τότε. Μια νέα γενιά γεννήθηκε μέσα σε ακόμα μεγαλύτερη απελπισία. Όμως είναι δυνατόν να μείνει κανείς αδιάφορος, ακόμη και να αστειεύεται σε ορισμένες περιπτώσεις, στη θέα των εικόνων από τη Γάζα; Πώς είναι αυτό δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν να ξεχνάμε ότι πρόκειται για ανθρώπινα όντα των οποίων οι πρόγονοι εκδιώχθηκαν από τη γη τους και τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων όπου θα παρέμεναν;

Πρόκειται για ανθρώπινα όντα των οποίων το Ισραήλ απαλλοτρίωσε τις περιουσίες και εκδίωξε, τα οποία κατέκτησε και πάλι στη γη της προσφυγιάς τους και στη συνέχεια τα μετέτρεψε σε ζώα σε κλουβί. Έχουν ξαναζήσει αδιάκριτους βομβαρδισμούς, αλλά τώρα τους περιμένει το χειρότερο όλων. Το Ισραήλ έχει ήδη ανακοινώσει ότι όλοι οι περιορισμοί που υποτίθεται ότι εφάρμοσε στις προηγούμενες επιθέσεις θα αρθούν αυτή τη φορά. Ναι, εκατοντάδες κάτοικοι της Γάζας διέπραξαν αποτρόπαια εγκλήματα, απόρροια 17 χρόνων αποκλεισμού και 75 χρόνων πόνου, με ένα αιματηρό παρελθόν και χωρίς παρόν ή μέλλον. Όμως, δεν μπορεί να κατηγορηθεί όλη η Γάζα.

Καθώς κάθομαι στο ασφαλές δωμάτιο του γείτονά μου στο Τελ Αβίβ, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τον φίλο μου τον Μουνίρ, ο οποίος δεν έχει πουθενά να τρέξει στο σπίτι του στη Λακίγια, ούτε καν την ικανότητα να τρέξει μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη. Σκέφτομαι τους κατοίκους της Γάζας τώρα που φαίνεται ότι κανείς άλλος στον κόσμο δεν νοιάζεται πια για το τι τους συμβαίνει.