Blog

Μέχρι τώρα και από ό,τι μπορεί να υποπέσει στην αντίληψη ενός κοινού νοός μέσα στην Ελληνική επικράτεια, έχουν παρατηρηθεί ότι κυκλοφορούν κάποια είδη στρατηγικών.

Μία τέτοια στρατηγική είναι εκείνη που λειτουργεί στα υποχρεωτικά πλαίσια της γενικής

στρατηγικής της Ε.Ε. εστιαζόμενη ή και στοχεύουσα στην οικονομικοκοινωνική Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Προσέτι αν κάποιος αναζητήσει τα περί Ελληνικής Εθνικής Στρατηγικής σε βιβλιογραφία, θα αλιεύσει αλλότρια κείμενα επικεντρούμενα σε τρόπους αναπτύξεως ή βελτιώσεως της οικονομίας στα πλαίσια των διεθνών αγορών και τρόπων προσαρμογής επί κυλιομένων συνθηκών της Πολιτικής Οικονομίας.

Μία άλλη «Στρατηγική», η οποία παγκοίνως αναγνωρίζεται για την κατανοησιμότητά της είναι αυτή, η εν χρήσει από τα πολιτικά κόμματα, δια της οποίας παγίως επιδιώκεται η δια ποικίλων μεθόδων κάρπωση της ψήφου των ευπίστων πολιτών, ώστε να επιτευχθεί, ει δυνατόν, η παρουσία διαρκείας των κομμάτων στην πολιτική σκηνή. Με άλλα λόγια η καθεστωτική τους επίρροια και η αύξηση του κομματικού τους βεληνεκούς.

Την Στρατηγική, ωστόσο, που μας εξηγεί ο Ναύαρχος Γρηγόριος Δεμέστιχας, ότι είναι ένα ευρύ σχέδιο ενεργείας ή δράσεως, που καθορίζει τις πολιτικές για την βελτίστη χρησιμοποίηση των εθνικών δυνατοτήτων (εθνικής ισχύος) προς επίτευξη των Εθνικών Αντικειμενικών Σκοπών προκειμένου να υποστηριχθούν τα Εθνικά Συμφέροντα, δεν την έχουμε συναντήσει σαν την θεωρητική προσέγγιση μέχρι της κυκλοφορίας αυτού του πονήματος.

Αλλ’ ούτε την έχουμε διαπιστώσει σαν πιστή, ει μη μόνον σαν -κατά προσέγγιση- εφαρμογή της επιστήμης και της τέχνης για την ανάπτυξη και χρησιμοποίηση των πολιτικών, οικονομικών και ψυχικών δυνατοτήτων του Ελληνικού μας Έθνους καθώς και των Ενόπλων μας Δυνάμεων σε καιρό ειρήνης ή πολέμου, με σκοπό την εξασφάλιση των Εθνικών μας αντικειμενικών σκοπών.

Επίσης δεν έχουμε ιδεί ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ), όπως αυτό λειτουργεί σε όλα τα σοβαρά έθνη, όπου λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι ανησυχίες, οι διαμορφούμενες γενικές και ειδικές καταστάσεις στο εσωτερικό και στο διεθνές περιβάλλον καθώς και οι επί ορισμένων στερεοτύπων εκτιμήσεις των συμμετεχόντων στο ΣΕΑ πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων.

Αντ’ αυτών βλέπουμε ένα υποτονικό ΚΥΣΕΑ, το οποίο μέχρι πρότινος, όπως διαχέεται στην κοινή γνώμη, απέδιδε εικόνα ανθρώπων νεμομένων πάσης υφής προσωπικά οφέλη.

Ο κοινός νους καταλαβαίνει, μέσω του υπό παρουσίαση βιβλίου, ότι μία διατυπωμένη Εθνική Στρατηγική θα ήταν δεσμευτική και δεν θα επέτρεπε αυθαιρεσίες και πρόχειρες λύσεις, που οι κυβερνήσεις πειθήνια ακολουθούν, καθόσον οι λύσεις αυτές -κατά κανόνα- προέρχονται από ξένες πηγές, προς τις οποίες πηγές οι κυβερνώντες έχουν κάποιες δεσμεύσεις, οι οποίες κατά τις κυκλοφορούσες αδιασκέδαστες αμφιβολίες αποσβεννύουν εξαργυρωτικά αριθμό ενοχών.

Το βιβλίο του Αντιναυάρχου Γρηγορίου Δεμέστιχα αποτελεί ένα πρώτης τάξεως οδηγό για την κυβέρνηση, ώστε αυτή να ακολουθεί μία στρατηγική συλλογιστική με βάση το Εθνικό Συμφέρον και να προσανατολίζεται εθνικά ξεκινώντας από την θεωρητική κατάρτιση και προχωρώντας στην εφαρμογή της καταλλήλου συνταγής που θα εγγυάται το αίσθημα ασφαλείας στον Ελληνικό πληθυσμό και έτι περαιτέρω τον ερεθισμό και την ταξιθέτηση της σκέψεως των υπευθύνων προς την ανάδειξη των Εθνικών Διεκδικήσεων.