Blog

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ

«ΣΤΟΛΗ. Έννοια αφηρημένη;;»

Της Δέσποινας Κορωναίου
Μέλους της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ

            Τι σημαίνει «Στολή» άραγε;; Κατά τα λεξικά σημαίνει, γενικά : η ομοιόμορφη και διακριτική ενδυμασία καθενός από τα άτομα που ανήκουν σε ορισμένο επάγγελμα, τάξη, οργάνωση κ.λ.π. Για τους στρατιωτικούς δε, είναι η ομοιόμορφη ενδυμασία, συνοδευόμενη από ομοιόμορφο επίσης κάλυμμα της κεφαλής και διακριτικά, η οποία χαρακτηρίζει την στρατιωτική ιδιότητα. Οι στρατιωτικοί κανονισμοί ορίζουν με λεπτομέρειες όλα τα σχετικά με τις στολές.
Τι σημαίνει «Αντιποίηση Στολής»;; Πάντα κατά τα λεξικά : η χωρίς νόμιμη άδεια ή εξουσιοδότηση χρήση στολής ή άλλου διακριτικού.
Θα αναρωτηθείτε : τώρα τι μας λέει η κυρία; Μας κάνει μαθήματα στρατιωτικών, ή μη, κανονισμών ; Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως. Τα μαθήματα αυτά, όμως, δεν είναι τα τυπικά μαθήματα που διδάσκονται στις Σχολές, αλλά η έκφραση, υπό μορφήν διαμαρτυρίας -θέλετε έτσι αυτό να λέγεται;- μιας απλής πολίτου αυτής της χώρας, η οποία θέλει να βλέπει πράγματα, αυτονόητα, να γίνονται πράξη και όχι πρόκληση.
Για να γίνω πιο σαφής. Ενοχλούμαι αφάνταστα από τις παραποιήσεις, οπουδήποτε αυτές αναφέρονται, γενικά και ειδικά. Και ειδικά – και σ΄αυτό θα επικεντρωθώ – όταν βλέπω στολές να γίνονται αντικείμενο πρόκλησης, σχολιασμού και χλευασμού από πολλούς και διαφόρους. Συγκεκριμένα, αρχίζοντας από τα πιο απλά :
*          Γίνονται παρελάσεις μαθητών. Υποτίθεται ότι τα ρούχα που φορούν (οι στολές) πρέπει να είναι ομοιόμορφες για να παρουσιάζουν ένα σύνολο. Εκεί όμως βλέπεις όλα τα περίεργα. Διαφορετικά μήκη και σκισίματα στις φούστες (δεν πάμε για πασαρέλα κορίτσια), διαφορετικά πουκάμισα ή μπλούζες, παπούτσια, μπότες, ένα συνοθήλευμα. Το θέαμα, τουλάχιστον αστείο. Και τα σχόλια, από τους θεατές μέχρι τους σχολιαστές των ΜΜΕ; Καυστικότατα.
*          Στα νοσοκομεία, το νοσηλευτικό προσωπικό (γιατροί και νοσηλευτές). Φορούν την άσπρη μπλούζα (στολή γι΄αυτούς). Εκεί βλέπεις και καλά αλλά και πολλά άσχημα. Υπάρχουν αυτοί που φορούν τις καθαρές, απαστράπτουσες λευκές μπλούζες, αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που……καλύτερα να μην τους βλέπεις. Το άσπρο έχει γίνει……άστο καλύτερα. Σπανίως θα δεις την μπλούζα κουμπωμένη (γιατί υπάρχουν τα κουμπιά άραγε;) και απολαμβάνεις τον φέροντα το ρούχο να περπατά και….να πετά!!! Η μπλούζα έχει μεταμορφωθεί, ανοίγοντας με το περπάτημα, σε φτερά. Άσχημο το θέαμα. Αφήστε το άλλο απαράδεκτο που βλέπεις σε πολλά νοσοκομεία και το αναφέρω συνοπτικά. Όταν οι γιατροί και οι νοσηλευτές βρίσκονται μέσα στα χειρουργεία φορούν ειδικές φόρμες, διαφορετικού χρώματος, και τσόκαρα. Αυτό το ένδυμα, υποτίθεται ότι το φορούν μπαίνοντας στο χώρο των χειρουργείων για την αποφυγή μολύνσεως με μικρόβια και θα πρέπει να το βγάζουν όταν φεύγουν από τους χειρουργικούς χώρους. Αυτό είναι το πρέπον. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Πάμπολλες φορές βλέπεις γιατρούς και νοσηλευτές να κυκλοφορούν στους κοινόχρηστους χώρους των νοσοκομείων φορώντας την χειρουργική «στολή». Ακόμη και σε περίπτερα ή καφετέριες έξω από τα νοσηλευτικά ιδρύματα εμφανίζονται με αυτή την περιβολή. Και αν πεις τίποτε θα σε πουν υπερβολικό, θα σε χαρακτηρίσουν ότι ζεις στον δικό σου κόσμο, θα πουν ότι είσαι ιδιόρρυθμος. Έχετε καμιά αντίρρηση ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί θα αποδοθούν; Η απάντησή τους μπορεί να είναι ότι «μόλις μπούμε ξανά στους χειρουργικούς χώρους τα αλλάζουμε». Και εγώ λέω ναι, μπορεί να το κάνουν αυτό, όμως η εικόνα που παρουσιάζουν έξω είναι επιεικώς απαράδεκτη.
*          Και πάμε στα σοβαρότερα. Αναφέρομαι στους νέους που υπηρετούν την Πατρίδα. Έγινα μάρτυρας του εξής περιστατικού : Νεαρός, μόλις ορκισθείς ναύτης, προχωρεί στο δρόμο αγκαλιά με την κοπέλα του. Φορά τη στολή του, άλλωστε μόλις είχε φύγει από το στρατόπεδο, όμως το καπέλο του το φορά…..η κοπέλα στο πλάϊ του. Κυκλοφορούν σε κεντρικότατο σημείο των Αθηνών. Και δώστου γέλια και χαριεντισμοί, το καπέλο όμως παραμένει στο κεφάλι του κοριτσιού. Ο κόσμος σταματά, τους κοιτάζει, σχολιάζει. Κάποιος κύριος τους πλησιάζει. Ήμουν κοντά και ακούω. Ήταν απόστρατος αξιωματικός. Κάνει παρατήρηση στον νεαρό, ο ναύτης τα χάνει, προσπαθεί να δικαιολογηθεί, παίρνει το καπέλο του και το φορά. Φεύγει το ζευγάρι και συνεχίζει το δρόμο του. Ο αξιωματικός τον παρακολουθεί. Στην αρχή ο μικρός είναι μουδιασμένος. Αφού απομακρύνεται, σχολιάζοντας με την κοπέλα, αρχίζουν τα γέλια και……η κοπέλα ξαναπαίρνει το καπέλο, το ξαναφορά και συνεχίζουν την πορεία τους. Έξαλλος ο αξιωματικός τον πλησιάζει και πάλι, οι παρατηρήσεις γίνονται πιο έντονες και φυσικά του παίρνει τα στοιχεία. Δεν ξέρω τι έγινε από κει και πέρα. Η «στολή» όμως, αντί του πρέποντος σεβασμού, έγινε αντικείμενο κοροϊδίας από τον φέροντα και δυσμενών σχολίων από τον κόσμο που έβλεπε αυτό το άθλιο θέαμα.
*          Σήμερα, πηγαίνοντας για το γραφείο μου, αντίκρυσα το εξής : νεαρή τροχονόμος, έχοντας υπηρεσία σε κεντρικότατη διασταύρωση των Αθηνών, φορούσε την στολή της, φυσικά, αλλά ξαφνιάστηκα βλέποντας  ότι αντί της γραβάτας της φορούσε στον λαιμό της ένα εντυπωσιακό κασκόλ, δεμένο με περίτεχνο τρόπο. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Λίγο πιο κάτω, άλλη τροχονόμος, φορούσε το καπέλο της και από πίσω ήταν τα μαλλιά της χυμένα μέχρι τη μέση της και ανέμιζαν. Αναρωτιέμαι αν ο Κανονισμός Στολών προβλέπει κάτι τέτοιο γιατί, γνωρίζοντας αρκετά καλά τον στρατιωτικό χώρο τον οποίο υπηρέτησα για πολλά χρόνια, τα μαλλιά των ένστολων γυναικών πρέπει να είναι στο ύψος πάνω από τον γιακά και για τα μακριά μαλλιά να είναι πιασμένα σε κότσο ή γαλλική κοτσίδα. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα; Το θέαμα απερίγραπτο.
*          Υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών ένστολων, που και μέσα στην υπηρεσία τους κυκλοφορούν με άσχετα προς την στολή τους παπούτσια, καλσόν, φούστες κοντές σαν τις πολιτικές τους. Θέαμα που προκαλεί την προσοχή. Και οι παρατηρήσεις; Από πού;
*          Πάμπολλες είναι οι περιπτώσεις ιερωμένων που κυκλοφορούν στο δρόμο ασκεπείς. Και όχι μόνο. Έχω προσωπική εικόνα ιερέως που κυκλοφορούσε με μπουφάν πολιτικό, και με κουκούλα παρακαλώ,. Νομίζω ότι οι κανονισμοί στολών των ιερέων προβλέπουν κατάλληλο ένδυμα αντιμετωπίσεως των κρύων ημερών του χειμώνα. Πρόκληση και δυσμενής σχολιασμός από τον κόσμο.

            Αυτά και άλλα πολλά αντικρύζουν τα μάτια όλων μας. Λίγοι είναι αυτοί που τα παίρνουν στα σοβαρά. Άλλοι δεν δίνουν καμιά σημασία. Όμως προκαλούν. Οι κανονισμοί είναι κανονισμοί και πρέπει να τους σεβόμαστε και να τους τηρούμε. Η «στολή» πρέπει να φέρεται όπως οι κανονισμοί το επιβάλλουν. Τόσο βαρύ είναι το «φορτίο»;
Άραγε θα ιδρώσει το αυτί κάποιου υπεύθυνου με όλα τα παραπάνω; Ή μήπως θα πρέπει να μελαγχολήσουμε και να παραδεχθούμε ότι, δυστυχώς, «μιλάμε σε ώτα μη ακουόντων….»; Είναι δύσκολο όμως να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά είναι κατήφορος. Και ο κατήφορος κάποτε γίνεται κατρακύλισμα. Που τελειωμό δεν έχει………