Blog

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΣ»

Κάποτε ήταν η υφαλοκρηπίδα, ο εναέριος χώρος, η αποστρατικοποίηση των νήσων και το FIR. Ακολούθησε το casus belli για τα χωρικά ύδατα (ΧΥ) και η απαγόρευση ενεργειακών ερευνών (εκτός ΧΥ) στο Αιγαίο. Τα πράγματα όμως δεν σταματούν εδώ. Μας ήλθαν τα Ίμια και οι γκρίζες ζώνες, οι διεκδικήσεις νήσων, τα σύνορα της καρδιάς, οι γαλάζιες πατρίδες, οι «τουρκικές» μειονότητες σε Θράκη, Κω και Ρόδο, οι χιλιάδες «επενδυτές» μετανάστες που απλόχερα μας στέλνει η Τουρκία, οι έρευνες και γεωτρήσεις στην Κύπρο καθώς και η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης για την ΑΟΖ. Η τουρκική αδελφοσύνη μας αφήνει τα Χανιά αλλά θέτει θέμα για την υπόλοιπη Κρήτη και τα νησιά που την περιβάλλουν. Η κανονικότητα  των παραβιάσεων και παραβάσεων αναβαθμίζεται και οι υπερπτήσεις άνωθεν μεγάλων κατοικημένων νήσων όπως η Ρόδος γίνεται η νέα ρουτίνα μας, ενώ οι αλιείς μας παρενοχλούνται ακόμη και όταν αποφεύγουν τις «γκρίζες ζώνες». Δεν έχουμε πάντως παράπονο. Οι γείτονες πάντα μας προειδοποιούν για τα επόμενα βήματα που τώρα φαίνεται να είναι οι έρευνες και γεωτρήσεις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Ο διεθνής παράγων μας χτυπά στην πλάτη, μας συγχαίρει για την ατσαλένια μας ψυχραιμία, μαλώνει που και που φραστικά την Τουρκία  και μας συνιστά «να τα βρούμε» προς αμοιβαίο όφελος αλλά και χάριν της συνοχής του ΝΑΤΟ.

Εμείς δεν είμαστε βάρβαροι σαν αυτούς. «Είμαστε αγκυροβολημένοι στο Διεθνές Δίκαιο», «οι υδρογονάνθρακες αποτελούν ευκαιρία συνεργασίας ή συνέργειας», αποστρέφουμε το πρόσωπό μας με βδελυγμία από την  «ουτοπική πολιτική των κανονιοφόρων στον 21^ο αιώνα» και «δεν στρατιωτικοποιούμε τις κρίσεις» όσο και αν επιμένει ο γείτονας. Και στο Σούνιο να φθάσει εμείς θα μιλούμε για τα ΜΟΕ και θα ετοιμάζουμε το έδαφος για διαπραγματεύσεις. Δεν είμαστε μαξιμαλιστές, ούτε εγωιστές ούτε «μοναχοφάϊδες». «Με τόσες ακτές στην περιοχή» έχει και αυτός δικαιώματα στην «γαλάζια πατρίδα». Μην ξεχνούμε ότι έχει και «ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο». Εξ’ άλλου «τι θέλετε να κάνουμε πόλεμο;». «Καλύτερα μία δυσάρεστη συμφωνία» παρά το απευκταίο μας συμβουλεύουν πρώην Πρωθυπουργοί.  

Ο Θουκυδίδης μπορεί να μελετάται ανά την οικουμένη αλλά οι απόγονοί του δεν υπολήπτονται την αξία της εθνικής αποτροπής. Μπορεί ο Τούρκος να μετατρέπεται σε αστακό αλλά εμείς σνομπάρουμε επί 20 χρόνια τις ΕΔ. Εμείς δεν είμαστε στρατοκράτες αλλά παγκοσμιοποιημένοι κοσμοπολίτες. Πολυπολιτισμός και έθνος δεν συμβιβάζονται. Ο πολυπολιτισμός ξεδιπλώνει ολόκληρη την ανθρωπιά και την ζεστασιά της φιλοξενίας μας ενώ η έννοια του έθνους είναι εθνικιστική, ρατσιστική και σχετικά καινοφανής (κατά ορισμένους εμφανίζεται μετά το 1821). Οι σύμμαχοι, το διεθνές δίκαιο και τα δεκάδες διπλωματικά διαβήματα είναι αρκετά. Κάθε κρίση με την Τουρκία και μία ήττα αλλά διαθέτουμε μνήμη χρυσόψαρου. Χορεύουμε με τούρκικο νταούλι και όταν θα ξαναφθάσουμε στο κρίσιμο δίλημμα, θα ομολογήσουμε για μία ακόμη φορά, σαν τις μωρές παρθένες, ότι δεν είμαστε έτοιμοι.

Τα τουρκόπουλα διδάσκονται ότι για όλα τα δεινά της πατρίδος τους ευθύνονται τα απολωλότα πρόβατα της αυτοκρατορίας, οι γκιαούρηδες. Τα ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν λεπτομέρειες από το 1821 και τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν. Οι θιασώτες του έθνους – κράτους και της «μιαρής γαλλικής επαναστάσεως» δεν συγκρίνονται με τους οραματιστές των πολυεθνικών αυτοκρατορικών μορφωμάτων. Ο «δικτάτωρ» Καποδίστριας και ο «άθεος» Κοραής έπονται αυτών οι οποίοι ακόμη και μετά την απελευθέρωση πρότειναν υποτέλεια στον Σουλτάνο.  Θεσμικά όργανα ανεβάζουν το φρόνημα διδάσκοντας ότι «ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», ότι υπήρχε ομαλή συμβίωση, επί 400 χρόνια, με τον «φιλελεύθερο» Οθωμανό με τον οποίο μέχρι σήμερα καταλαβαινόμαστε καλύτερα (κοινή κουζίνα και μουσική κ.λπ.) από ότι με τους «μοχθηρούς» και «αιρετικούς» Δυτικούς. Άλλωστε με την Δύση δεν μας ενώνουν βραβεία Ιπεκτσί, αφού αυτή μας επιβουλεύεται νυχθημερόν και με εφαρμογή του «διαίρει και βασίλευε» βάζει τους «αδελφούς» λαούς στα μαχαίρια.

Στρογγυλοποιήθηκαν περίτεχνα στο εθνικό σύστημα παιδείας οι λεπτομέρειες από την γενοκτονία της Μ. Ασίας, την Σμύρνη του 1922, τα Σεπτεμβριανά του 1955, την Κύπρο του 1974. Οι μνήμες θολώνουν μέχρι εξαλείψεως. Οι τουρίστες πηγαινοέρχονται, οι πόλεις αδελφοποιούνται, μαρίνες, ξενοδοχεία και ακίνητα αγοράζονται και οι Τούρκοι μετανάστες αυξάνονται και αισθάνονται σαν στο σπίτι τους αφού δεν τους λείπουν τζαμιά, τσιφτετέλια και τουρκοσειρές στην TV.

Εάν η Ελλάς έχαιρε της αμέριστης υποστηρίξεως των ΗΠΑ (διπλωματικής, στρατιωτικής κ.λπ.) εκτιμάται ότι θα είχε μηδενίσει τα ψίχουλα που διαθέτει σήμερα για εξοπλιστικά προγράμματα και την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας. Αντιθέτως το Ισραήλ που γεύεται σταθερά την άνευ όρων στήριξη των ΗΠΑ, διαθέτει το 5% του ΑΕΠ για τις ένοπλες δυνάμεις του και δέχεται επιπλέον $ 1 δις ετησίως από την εβραϊκή ομογένεια για τον σκοπό αυτό. Βίοι παράλληλοι των δύο κρατών ως προς τις άμεσες απειλές που αντιμετωπίζουν αλλά πλήρης απόκλιση στην αντίληψη περί εθνικής αποτροπής. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να ξεφύγουμε από την εθνική μας σχιζοφρένεια, να απαρνηθούμε τον εγωκεντρικό ατομικισμό μας και να μοχθήσουμε για την επιβίωση, την ασφάλεια και την ευημερία των αγέννητων Ελλήνων;

                                                                       18 – ΜΑΪΟΥ – 2020

                                                          Αντιναύαρχος ε.α. Β. Μαρτζούκος ΠΝ

                                                 Επίτιμος Διοικητής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων

                                                                     Αντιπρόεδρος ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.