Στις 29 Αυγούστου του 1526 έλαβε χώρα η μάχη του Μόχατς, στην Ουγγαρία, όπου ο ουγγρικός στρατός υπέστη συντριπτική ήττα από τους Οθωμανούς.

Οι νεκροί Ούγγροι στρατιώτες ξεπέρασαν τις 24.000, μεταξύ των οποίων και ο βασιλιάς τους Λουδοβίκος ΙΙ.
Μετά τη μάχη του Μόχατς η Ουγγαρία χωρίστηκε σε τρία τμήματα: τη «βασιλική» Ουγγαρία, υπό τη διακυβέρνηση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, το κατεχόμενο από τους Τούρκους κεντρικό τμήμα και την αυτόνομη αλλά υποτελή στους Τούρκους Τρανσυλβανία.
Ακολούθησε μια σειρά από πολέμους των Οθωμανών εναντίον των Αψβούργων με κορυφώσεις τις δυο πολιορκίες της Βιέννης.
Στην πρώτη πολιορκία της όταν ο οθωμανικός στρατός είχε φθάσει, τον Σεπτέμβριο του 1529, στα σύνορα της Αυστρίας, έπεσε χολέρα στο τουρκικό στρατόπεδο, ενώ οι Αυστριακοί βοηθήθηκαν και από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες με έντονες βροχοπτώσεις που δυσκόλευαν την πολιορκία.
Έτσι, πρόλαβαν και ενισχύθηκαν τα τείχη της Βιέννης και οι προσπάθειες των Τούρκων να την καταλάβουν απέτυχαν. Η πολιορκία έληξε στα μέσα Οκτωβρίου του ίδιου έτους.

Στις 15 Αυγούστου του 1664 είχε συναφθεί εικοσαετής συμφωνία ειρήνης μεταξύ Αυστρίας και Τουρκίας.
Το 1682, όταν φάνηκαν οι προθέσεις των Τούρκων για μη ανανέωση της εικοσαετούς συμφωνίας, ο αυτοκράτορας Λεοπόλδος Ι φρόντισε και δημιούργησε συμμαχίες με τη Βαυαρία, την Πολωνία και τη Σαξωνία.
Οι τουρκικές δυνάμεις, που επιχείρησαν τη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης, βρίσκονταν υπό την ηγεσία του Μεγάλου Βεζύρη Καρά Μουσταφά, ο οποίος διέθετε περίπου 200.000 άνδρες, ενώ οι αυστριακές δυνάμεις ανέρχονταν σε περίπου 30.000.
Αρχές Ιουλίου του 1683, με την άμυνα της πόλης ήδη έτοιμη να καταρρεύσει, ο Λεοπόλδος εγκατέλειψε τη Βιέννη και κατέφυγε στην παραδουνάβια πόλη Linz.
Η υπεράσπιση της πόλης είχε αφεθεί σε 11.000 στρατιώτες, οι οποίοι ενισχύθηκαν με πολιτοφύλακες και εθελοντές. Μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι σκάβοντας λαγούμια ανατίναζαν τα τείχη της πόλης και είχαν καταλάβει ανατολικά τμήματα της Βιέννης με τον αυστριακό στρατό να έχει υποχωρήσει δυτικά του Δούναβη. Η δύναμη των Αυστριακών υπερασπιστών της πόλης μειώθηκε στις 4.000 άνδρες και η τύχη της Βιέννης κρεμόταν πλέον από μια κλωστή.
Όμως, την ύστατη ώρα κατέφθασαν οι συμμαχικές δυνάμεις των Αυστριακών, στις οποίες είχαν προστεθεί και άλλα γερμανικά πριγκιπάτα με φροντίδα του Πάπα.
Στις 12 Σεπτεμβρίου έλαβε χώρα η καθοριστική μάχη στο όρος Kahlenberg. Αποφασιστική στη μάχη αυτή, που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των συμμάχων των Αυστριακών, υπήρξε η συμβολή των Πολωνών με 14.000 θωρακισμένους ιππείς, 7.000 πεζούς και 28 κανόνια υπό τον βασιλιά Jan III Sobieski.
Οι Τούρκοι βρέθηκαν μεταξύ των τειχών της πόλης και των ενωμένων συμμαχικών δυνάμεων υπό τον Sobieski και υπέστησαν βαριά ήττα, μετά την οποία άρχισε ουσιαστικά η συρρίκνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ήδη την άνοιξη του 1684, με τη μεσολάβηση του Πάπα, κλείστηκε συμμαχία, γνωστή ως «Ιερά Συμμαχία», του Λεοπόλδου Ι με την Πολωνία-Λιθουανία και τη Βενετία. Το 1686 προσχώρησε στη συμμαχία και η Ρωσία.
Τα επόμενα χρόνια οι Αυστριακοί από αμυνόμενοι έγιναν επιτιθέμενοι και σταδιακά πέτυχαν την κατάκτηση ολόκληρης της Ουγγαρίας δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση μιας φιλόδοξης επεκτατικής πολιτικής της Αυστρίας με το βλέμμα στραμμένο για πάνω από 200 χρόνια στα Βαλκάνια.
Το 1688, αφού είχε προηγηθεί η κατάληψη της Βούδας από τους Αυστριακούς, σύμβουλοι του Λεοπόλδου Ι αποφάνθηκαν ότι έπρεπε να κλειστεί ειρήνη με τους Τούρκους προς αποφυγήν διμέτωπου αγώνα, δυτικά με τους Γάλλους και ανατολικά με τους Τούρκους.

PDF